wd wp Пошук: ⬜

Украінская мова

Украі́нская мо́ва (укр.: українська мова, IPA: [ukrɑˈjɪɲsʲkɑ ˈmɔwɑ], гістарычныя назвы — рус[ь]кая, русінская[12][13][14]) — нацыянальная мова ўкраінцаў. Адносіцца да славянскай галіны індаеўрапейскай моўнай сям’і. Колькасць носьбітаў — каля 45 млн, большасць з якіх жыве ва Украіне. З’яўляецца дзяржаўнай мовай ва Украіне[15], адна з дзяржаўных у Прыднястроўі. Распаўсюджаная таксама ў Беларусі [16], Малдове [17][18], Польшчы [19], Расіі [20][21], Румыніі [22], Славакіі [23], Германіі, Чэхіі, Казахстане [24], Аргенціне, Бразіліі, Вялікабрытаніі [25], Канадзе [26], ЗША [27] і іншых краінах, дзе жывуць украінцы. Украінскай мовай у свеце карыстаюцца ад 41 да 45 млн чалавек, яна з’яўляецца другой або трэцяй славянскай мовай па колькасці носьбітаў (пасля рускай і, магчыма, польскай) і ўваходзіць у трэці дзясятак распаўсюджаных моў свету[З 3].

Украінская мова

Навука аб украінскай мове завецца лінгвістычнай украіністыкай або ўкраіназнаўствам.

Для запісу ўкраінскай мовы выкарыстоўваюць адаптаваную кірыліцу (т.зв. «гражданка»), зрэдку — лацініцу ў розных варыянтах. Правілы ўкраінскай мовы рэгулюе Нацыянальная акадэмія навук Украіны, у прыватнасці Інстытут украінскай мовы НАН Украіны (гісторыя, граматыка, лексікалогія, тэрміналогія, анамастыка, стылістыка і культура маўлення, дыялекталогія, сацыялінгвістыка), Украінскі моўна-інфармацыйны фонд НАН (камп’ютарная лінгвістыка, слоўнікі), Інстытут мовазнаўства імя А. А. Патэбні НАН (украінская мова ў сувязях з іншымі мовамі). Штогод 9 лістапада ва Украіне адзначаецца Дзень украінскага пісьменства і мовы.

Класіфікацыя

Паводле традыцыйнай генеалагічнай класіфікацыі, украінская мова адносіцца да ўсходнеславянскай групы славянскай галіны індаеўрапейскай моўнай сям’і [28][29][30].

Найбліжэйшай генеалагічна да ўкраінскай з’яўляецца беларуская мова[31][32][33] (пачынаючы з IX—XI стагоддзяў абедзве мовы часткова фарміраваліся на сумеснай дыялектнай аснове — у прыватнасці, паводле доктара філалагічных навук, лінгвіста-славіста Пятра Бузука, паўночная дыялектная група ўкраінскай мовы ўтварае дыялектны кантынуум з крайнімі паўднёвымі беларускімі гаворкамі Палесся [34], абодва народы ў сярэднія вякі мелі агульную пісьмовую кніжную мову [35][36]).

Паводле тыпалагічнай класіфікацыі, украінская — флектыўная мова[37].

Графіка

Традыцыйна для запісу ўкраінскай мовы выкарыстоўвалі кірыліцу. Гэта звязана з усходнім абрадам украінскай царквы, якая доўгі час была магутным, амаль адзіным пашыральнікам адукацыі. Да XVIII стагоддзя ўжываўся класічны кірылічны шрыфт, у XVI—XVII стагоддзях паралельна выкарыстоўваўся таксама «казацкі скорапіс», у якім напісанне літар было іншым («хвалістым» або «барочным»)[38]. Агульнавядомая генетычная сувязь кірыліцы з грэчаскім алфавітам здаўна прыводзіла да таго, што ў дэкаратыўных мэтах кірылічныя надпісы часам рабіліся шрыфтамі, напісанне якіх паўтарала прапісныя грэчаскія літары (з адпаведнай стылізацыяй тых славянскіх літар, аналагаў якіх не было ў грэчаскім). Прыклады таму сустракаюцца ў гравюрах ўкраінскіх выданняў з самага пачатку XVII стагоддзя, а таксама ў гравіраваных шрыфтах загалоўкаў[З 4]. Паводле звестак «Усерасійскага „слоўніка-тлумачальніка“»[40], «грамадзянскія літары … ўпершыню ўжытыя ў друку Пятра Магілы, канчаткова ўведзеныя расійскім імператарам Пятром I у 1708 г., г.зв. гражданка (грамадзянскі шрыфт)». З Расіі выкарыстанне гэтага шрыфту распаўсюдзілася і на іншыя народы, якія ўжывалі кірылічнае пісьмо. Такім чынам стварэнне новай украінскай арфаграфіі адбывалася на аснове гражданкі.

Сёння для запісу ўкраінскай мовы выкарыстоўваюць адаптаваную кірылічную азбуку з 33 літар. Асаблівасцямі ўкраінскага алфавіта ў параўнанні з іншымі кірылічнымі з’яўляецца наяўнасць літар ґ, є і ї (ґ ужываюць таксама ва ўрумскім і, часам, у беларускім алфавітах).

**Украінскі алфавіт** (укр.: абетка)
А а	Б б	В в	Г г	Ґ ґ	Д д	Е е	Є є	Ж ж	З з	И и
І і	Ї ї	Й й	К к	Л л	М м	Н н	О о	П п	Р р	С с
Т т	У у	Ф ф	Х х	Ц ц	Ч ч	Ш ш	Щ щ	Ь ь	Ю ю	Я я

Таксама як і ў беларускай мове, ва ўкраінскай ёсць апостраф: укр.: дев’ять (дзевяць), укр.: пам’ять (памяць)[З 5];
Е е — адпаведнік беларускай літары і гука Э э;
Є є — гук [йэ], адпаведнік беларускай літары Е е.
И и — адпаведнік беларускай літары і гука Ы ы;
Ї ї — гук [йі], які ёсць і ў беларускай мове: да іх [да йіх], выбаіна [выбайіна];
Щ щ — гук [шч], не можа быць мяккім, толькі цвёрдым[З 6].

У розныя гістарычныя эпохі для запісу ўкраінскай мовы выкарыстоўвалі таксама лацінскі алфавіт розных рэдакцый. Сёння ўкраінская лацініца не мае адзінага стандарту і афіцыйнага статусу (на афіцыйным узроўні замацаваныя толькі правілы транслітарацыі з кірыліцы на лацініцу). Яе ўжыванне вельмі абмежаванае: як правіла гэта публікацыі на тэму ўласна ўкраінскай лацініцы[41]. Дыскусіі па ўніфікацыі і магчымым укараненні лацінкі ва ўкраінскім правапісе адбываліся спачатку ў Галіцыі і Букавіне ў 1830-я, 1850-я гады, пасля ў 1920-я гады ва УССР, а пасля ў 1991 годзе яны аднавіліся ўжо ў незалежнай Украіне.

Адрозненні ад іншых славянскіх моў

Украінская мова як асобная славянская мова, мае шматлікія рысы, якія збліжаюць або аддаляюць яе ад суседніх славянскіх моў — польскай, беларускай, рускай, балгарскай і славацкай [З 7].

Сваю спецыфіку мова праяўляе на ўзроўні словаўтваральных мадэлей і, найбольш выразна, на ўзроўні лексікі — так званых лексічных украінізмаў [42].

На фанетычным і марфалагічным узроўні ўкраінскую мову адрознівае:

найбольшая колькасць гукаў (фанем) з усіх славянскіх моў — 48[43];
высокая вакальнасць — «празрыстасць», гучнасць[44];
паслядоўна захаваная флексія клічнага склону (у адрозненне ад іншых усходнеславянскіх моў)[45];
паралельна выкарыстоўваюцца флексіі давальнага склону для назоўнікаў мужчынскага роду: укр.: директор-у, укр.: директор-ові (дырэктару);
захаваны паралельныя формы стварэння будучага часу: укр.: ходитиму, буду ходити (буду хадзіць).

Лексіка

Асноўны слоўнікавы фонд украінскай мовы змяшчае чатыры пласты славянскіх слоў: агульнаіндаеўрапейская лексіка (укр.: батько (бацька), укр.: матір (маці), укр.: сестра (сястра), укр.: дім (дом), укр.: вовк (воўк), укр.: бути (быць), укр.: жити (жыць), укр.: їсти (есці) і г. д.); праславянскія словы (укр.: коса (каса), укр.: сніп (сноп), укр.: жито (жыта), укр.: віл (вол), укр.: корова (карова), укр.: ловити (лавіць) і г. д.); уласна ўкраінскія словы, уласцівыя ў асноўным украінскай мове (укр.: кисень (кісларод), укр.: водень (вадарод), укр.: мрія (мроя), укр.: зволікати (марудзіць), укр.: зайвий (лішні), укр.: байдуже (абыякава), укр.: примхи (прымхі), укр.: перекотиполе (павей) і г. д.); запазычанні з іншых славянскіх моў[46][47][48] (з беларускай — укр.: розкішний (раскошны), укр.: обридати (абрыднуць), укр.: нащадок (нашчадак), укр.: ззаду; з польскай — укр.: перешкода (перашкода), укр.: недолугий (шалапутны), укр.: дощенту (дашчэнту), укр.: обіцяти (абяцаць), укр.: цікавий (цікавы), укр.: гасло (лозунг), укр.: мить (імгненне), укр.: шлюб, укр.: завжди (заўсёды); з чэшскай — укр.: брама, огида (агіда), укр.: ярко (ярка), укр.: паркан, карк (карак); з сербскай — укр.: хлопець (хлопец), з балгарскай — укр.: храм, глава, владика (уладыка), укр.: сотворити (здзейсніць); з царкоўнаславянскай мовы — укр.: приязнь (прыхільнасць), укр.: злочин (злачынства)[З 8][51], запазычанні з розных цюркскіх моў — укр.: кавун, торба, тютюн (тытунь), запазычанні з германскіх моў — укр.: фарба, дах. Рэшту лексікі складаюць познія запазычанні, сярод якіх найбольш з мёртвых класічных моў — старажытнагрэчаскай — укр.: огірок (агурок), укр.: троянда (ружа); лаціны — укр.: мета (мэта), укр.: раптом (раптам). У савецкі час у лексікон увайшло шмат русізмаў — укр.: копійка (капейка), укр.: вертоліт (верталёт). Апошнім часам лексічны склад актыўна папаўняецца запазычаннямі з англійскай мовы. Агульнае развіццё мовы, як і ў іншых унармаваных мовах, адбываецца таксама за кошт унутраных рэсурсаў украінскай мовы: новыя словы ўзнікаюць на базе ўжо існых[52].

Антрапаніміка[З 9] ўкраінскай мовы зазнала моцны ўплыў хрысціянства і грэчаскай мовы.

Лексічна ўкраінская мова паўплывала на іншыя суседнія славянскія мовы, перш за ўсё на польскую[53] і рускую літаратурныя мовы[З 10]. У многія мовы свету ўвайшлі ўкраінскія словы[54]: укр.: «гопак», укр.: «козак», укр.: «степ», укр.: «бандура», укр.: «борщ» (у польскую былі запазычаны ўкраінскія словы польск.: „hreczka” — укр.: гречка, польск.: „chory” — укр.: хворий, да рускай руск.: «вареники» — укр.: вареники, руск.: «пасека» — укр.: пасіка, руск.: «бублик» — укр.: бублик, руск.: «подполковник» — укр.: підполковник і інш.

Сувязі з беларускай лексікай

Украінскія запазычанні ў беларускай мове пазначаюцца тэрмінам украінізм. Украінская лексіка пачала пранікаць у практыку беларускага пісьменства ўжо прынамсі з XV ст., чаму спрыялі творы на аснове ўкраінскіх крыніц; творы, напісаныя на беларуска-ўкраінскім этнічным памежжы, перамяшчэнне цэнтра праваслаўя ВКЛ у Кіеў і паходжанне некаторых вялікалітоўскіх пісьменнікаў з украінскіх ваяводств. Існавала таксама лексіка, што мела ўкраінскую агаласоўку, лексічныя або словаўтваральныя ўкраінізмы, а таксама змяшэнне на пісьме літар и—ы, ѣ—и[55].

У пэўнай ступені новая хваля ўкраінізмаў адзначаецца ў новай гісторыі, калі ў XX ст. у сучасную літаратурную беларускую мову трапілі словы, утвораныя на аснове ўкраінскіх лексічных мадэлей (напрыклад, барацьбіт, дзеяслоў), а таксама словы для спецыфічных паняццяў украінскай культуры (гл. вышэй). Некаторая рысы, характэрныя для ўкраінскай мовы, таксама ўласцівыя паўднёва-заходнім гаворкам беларускай мовы[55].

Дыялекты

У сучаснай украінскай мове вылучаюць тры асноўныя дыялекты[56][57][58]:

паўночны (палескі) дыялект[59] — да паўночнага дыялекту належыць усходнепалеская, сярэднепалеская і заходнепалеская гаворкі[58]. На поўначы дыялекты мяжуюць з пераходнымі ўкраінска-беларускімі дыялектамі Берасцейшчыны і Піншчыны [60]. Гаворкі гэтых рэгіёнаў адрозніваецца ў бок фанетычнага змяшэння ўкраінскай мовы з рускай і беларускай мовамі.
паўднёва-заходні дыялект [61] — да паўднёва-заходняга дыялекту адносяцца валынская, падольская, надднястранская, надсянская, покуцка-букавінская, гуцульская, байкаўская, закарпацкая гаворкі[58]. Паўднёва-заходні дыялект адрозніваецца значнай дыялектнай раздробленасцю, абумоўленай іншамоўным уплывам (польскім, славацкім, венгерскім, румынскім), працяглым адасабленнем тых ці іншых гаворак у межах розных дзяржаў і адміністрацыйна-тэрытарыяльных адзінак, часткова геаграфічнымі ўмовамі (адноснай ізаляцыяй у горных раёнах Карпат). Фанетычныя асаблівасці: цвёрды гук р: укр.: бура, гира, радно (літаратурна укр.: буря, гиря, рядно́ — бура, гіра, коўдра); канчатак -є замест -я і адсутнасць даўжыні зычнага: укр.: житє, весілє, зілє (укр.: життя, весілля, зілля — жыццё, вяселле, зелле); адрозненні ў склонавых канчатках: укр.: батькови, ковальови, коньом, земльою, на поли (укр.: батькові, ковалеві, конем, землею, на полі — бацьку, кавалю, канём, зямлёй, на полі); канчатак -ий замест -ій: укр.: синий, третий (укр.: синій, третій — сіні, трэці).

Апроч таго, да паўднёва-заходняга дыялекту некаторыя лінгвісты адносяць асобную русінскую мікрамову.

паўднёваўсходні дыялект[62] — да гэтага дыялекту належыць сярэднепадняпроўская, стэпавая і слабажанская гаворкі[58]. Гаворкі Сярэдняй Наддняпраншчыны ляглі ў аснову сучаснай украінскай літаратурнай мовы. Асаблівасці: змяшэнне ў маўленні ненаціскных е і и: укр.: сеило, веишневий, зеилений (літаратурна укр.: село, вешневий, зелений — сяло, вішнёвы, зялёны); канчаткі -ю і -е ў 1-ай і 3-ай асобах: укр.: ходю́, носю́, хо́де, но́се (літаратурна укр.: ходжу, ношу, ходить, носить — хаджу, нашу, ходзіць, носіць).

Суржык

Асноўны артыкул: Суржык

Суржыкам называюць ненарматыўнае маўленне ўкраінцаў, якое ўвабрала ў сябе элементы рускай мовы — перш за ўсё лексічныя і ў меншай ступені марфалагічныя (фанетыка і граматыка застаюцца ўкраінскімі).

Гэтая з’ява ўзнікла ў канцы XVII — пачатку XVIII стагоддзяў, калі асіміляцыйная палітыка Расійскай імперыі перапыніла развіццё стараўкраінскай пісьмовай традыцыі на захопленых землях усходняй Украіны[63]. Тэрмін «суржык» для абазначэння моўнай з’явы пачалі выкарыстоўваць у першай чвэрці XX стагоддзя. Верагодна, гэты тэрмін паходзіць з народнай гаворкі, дзе ў літаральным сэнсе абазначаў сумесь розных відаў збожжа, а ў пераносным — чалавека змешанага паходжання[63].

Пры гэтым даць агульную характарыстыку суржыку вельмі цяжка з прычыны шырокай рэгіянальнай і індывідуальнай варыятыўнасці. Нягледзячы на агульныя рысы, на індывідуальным узроўні розныя людзі, гаворачы на суржыку, могуць ужываваць розную колькасць русізмаў, прычым няўстойлівасць можа назірацца нават у маўленні аднаго чалавека[63].

Фанетыка

Асноўны артыкул: Фаналогія ўкраінскай мовы Украінская мова мае найбольшую колькасць фанем сярод славянскіх моў — 48[З 11][64]:

6 галосных: [ɑ] — а, [e] — е (бел. э), [i] — і**, [u] — у, [o] — о, [ɪ] — и (бел. ы);
32 асноўныя зычныя: [m] — м, [n] — н, [nʲ] — нь, [b] — б, [d] — д, [d͡z] — дз, [d͡zʲ] — дзь, [d͡ʒ] — дж, [dʲ] — дь, [ɡ] — ґ, [p] — п, [t] — т, [t͡s] — ц, [t͡sʲ] — ць, [t͡ʃ] — ч, [tʲ] — ть, [k] — к, [w] — в, [j] — й, [ɦ] — г, [z] — з, [zʲ] — зь, [ʒ] — ж, [f] — ф, [s] — с, [sʲ] — сь, [ʃ] — ш, — х, [l] — л, [lʲ] — ль, [rʲ] — рь, [r] — р,
10 падвоеных зычных: [ɲː] — мяккая нн, [ɟː] — мяккая дд, [cː] — мяккая тт, [ʎː] — мяккая лл, [t͡sʲː] — мяккая цц, [zʲː] — мяккая зз, [sʲː] — мяккая сс, [t͡ʃʲː] — мяккая чч, [ʒʲː] — мяккая жж, [ʃʲː] — мяккая шш.
Яшчэ ва ўкраінскай мове ёсць 4 ётаваныя галосныя фанемы, якія не з’яўляюцца самастойнымі гукамі: [je] - є (бел. е), [ji] — ї (бел. йі), [ju] - ю,, [ja] - я;

Галосныя гукі

Галосных гукаў ва ўкраінскай мове шэсць ([ɑ] — a, [ɛ] — e, [i] — i, [u] — y, [ɔ] — o, [ɪ] — и), акрамя таго ёсць напаўгалосны [j] — й (паводле іншай класіфікацыі гэта шчылінны санорны сярэднеязычны цвёрдападнёбны мяккі зычны).

Украінскія галосныя — поўнага ўтварэння. Яны вымаўляюцца дакладна і выразна як у націскной пазіцыі, так і ў ненаціскной, але ў ненаціскных пазіцыях вымаўляюцца прыкладна ўдвая карацей, і, як вынік, больш выразна, што найбольш прыкметна для галосных з вельмі падобнымі артыкуляцыйнымі параметрамі. Аднак ва ўкраінскай мове няма кароткіх рэдукаваных галосных, ненаціскныя галосныя, гэтак жа як і націскныя з’яўляюцца гукамі поўнага ўтварэння.

Спалучэнне й з галоснай перадаюць адной літарай (я, є, ї, ю) за выключэннем прыставак ‘най’, ‘якнай’, ‘щонай’ як напрыклад ў слове ‘найекологічніший’ (найбольш экалагічна чысты). Няма звыклай для беларускага алфавіта літары ё, на пісьме яна перадаецца спалучэннем «йо» і «ьо», а таксама (толькі ў асобных дыялектах) спалучэннем «йи» і «ьи».

Зычныя гукі

Большасць зычных мае 3 разнавіднасці: цвёрды, мяккі (палаталізаваны) і доўгі, напрыклад: л, ль, лл або н, нь, нн. На пісьме разнавіднасць зычнага звычайна абазначаюць наступным галосным. У асобных выпадках ужываюць асаблівы знак мяккасці — ь і цвёрдасці — апостраф. Для пазначэння даўгаты зычны пішуць двойчы запар.

Гукі d͡z (дз) і гук d͡ʒ (дж), як і ў беларускай мове, не маюць адмысловых літар для пазначэння: кожны з іх пазначаюць дзвюма літарамі.

/nʲ/	укр.: знання (веды/[аў])	[znɑˈɲːɑ]	[знан':а́]
/dʲ/	укр.: суддя (суддзя)	[suˈɟːɑ]	[суд':а́]
/tʲ/	укр.: життя (жыццё/[ця])	[ʒɪ̞ˈcːɑ]	[жи^ет':а́]
/lʲ/	укр.: зілля (зелле/[ля])	[ˈzʲiʎːɑ]	[з’і́л':а]
/t͡sʲ/	укр.: міццю (моцай)	[ˈmʲit͡sʲːu]	[м’і́ц':у]
/zʲ/	укр.: мотуззя (вяроўка/[кі])	[moˈtuzʲːɑ]	[мо^уту́з':а]
/sʲ/	укр.: колосся (калоссе/[ся]	[kɔˈlɔsʲːɑ]	[коло́с':а]
/t͡ʃ/	укр.: обличчя (твар/[ру])	[ɔˈblɪt͡ʃʲːɑ]	[обли́ч’:а]
/ʒ/	укр.: збіжжя (збожжа)	[ˈzbʲiʒʲːɑ]	[зб’і́ж’:а]
/ʃ/	укр.: затишшя (зацішша)	[zɑˈtɪʃʲːɑ]	[зати́ш’:а]

У некаторых паўднёва-ўсходніх гаворках /rʲ/ таксама асіміляваў наступны /j/, утвараючы мяккі доўгі [rʲː], напрыклад укр.: пірря (пёры) [ˈpirʲːɐ] [п’і́р’:а], літаратурна пір’я [ˈpirjɐ] [п’і́рйа].

Вымаўленне

Асноўны артыкул: Арфаэпія ўкраінскай мовы Ва ўкраінскай літаратурнай мове вымаўленне слоў і словазлучэнняў падпарадкоўваецца наступным правілам:

Галосныя гукі

Галосныя гукі ва ўкраінскай літаратурнай мове пад націскам вымаўляюцца выразна, дакладна: укр.: [нака́з], укр.: [го́рдість] (гонар), укр.: [у́сно] (вусна), укр.: [се́ла] (вёскі), укр.: [кри́ца] (сталь), укр.: [лі́вий] (левы). Для літаратурнай мовы характэрнае таксама выразнае вымаўленне [а], [у], [і], [о] у ненаціскных складах: укр.: [малина] (маліна), укр.: [кувати] (куваць), укр.: [пішоў] (пайшоў), укр.: [молоко] (малако).
У ненаціскных складах [е] вымаўляецца з прыбліжэннем да [и], а [и] гучыць падобна да [е]. Напрыклад: укр.: [сеило] (вёска), укр.: [теиче] (цячэ), укр.: [диевись] (глядзі). Аднак у залежнасці ад месца ў слове, ад характару суседніх гукаў набліжэнне [е] да [и] і [и] да [е] не заўсёды аднолькавае. Перад складам з націскным [е] галосны [и] вымаўляецца як [еи], a галосны [е] перад складам з націскным [и] гучыць як [иі] укр.: [теихенький] (ціхенькі) укр.: [миіні] (мне). Ненаціскны [и] перад наступным [й] вымаўляецца выразна укр.: [добрий] (добры), укр.: [чеирвоний] (чырвоны)[65].

Зычныя гукі

Звонкія зычныя [дж], [дз], [дз’] ва ўкраінскай літаратурнай мове вымаўляюцца як адзін гук, што адрознівае іх ад вымаўлення гукаспалучэнняў [д] + [ж], [д] + [з], [д] + [з’].
Шыпячыя зычныя [ж], [ч], [ш], [дж] перад галоснымі [а], [о], [у], [е], [и] і перад зычнымі вымаўляюцца ва ўкраінскай літаратурнай мове цвёрда.
У патоку маўлення зычныя гукі [ж], [ч], [ш] прыпадабняюцца наступным гукам [з], [ц], [з], а гукі [з], [ц], [з] прыпадабняюцца наступным [ж], [ч], [ш]. Вымаўляецца укр.: [звазься], [стезьці], [смієсься], [не муцься], [ріцьці], [зрішши], [бежчесний], пішацца укр.: зважся (наважся), укр.: стежці (сцежцы), укр.: смієшся (смяешся), укр.: не мучся (не пакутуй), укр.: річці (рэчцы), укр.: зрісши (павялічыўшыся), укр.: безчесний (несумленны)[66].
У патоку маўлення спалучэнне мяккага гука [т’] з мяккімі [з’], [с’] або [ц’] утварае падоўжаны мяккі гук [ц’:] або [ц’]. Вымаўляецца укр.: [беріцьця], [тіцьці], [брацький], пішацца укр.: беріться (бярыцеся), укр.: тітці (цётцы), укр.: братський (братэрскі)[67].
У патоку маўлення звонкі гук [з] у спалучэнні з іншымі зычнымі вымаўляецца звонка: укр.: з’ї[з]д (з’езд), укр.: [з]боку, укр.: [з]года, укр.: лі[з]ти (лезьці), укр.: Моро[з]ко (Марозка). Прэфікс з, як прыназоўнік, перад глухім зычным пераходзіць у с-: вымаўляецца укр.: [сьцідити], пішацца укр.: зцідити (зцадзіць), вымаўляецца укр.: [ссушити], пішацца укр.: зсушити (засушыць). Змена прэфікса з- на с- замацоўваецца правапісам, калі прэфікс стаіць перад [к], [п], [т], [х], [ф]: укр.: сказати (сказаць), укр.: спитати (спытаць), укр.: стурбований (занепакоены), укр.: схилити (схіліць), укр.: сфотографувати (сфатаграфаваць).
У патоку маўлення глухія зычныя перад звонкімі прыпадабняюцца да парных звонкіх, азванчаюцца: вымаўляецца укр.: [бородьба], але пішацца укр.: боротьба (барацьба), вымаўляецца укр.: [прозьба], але пішацца укр.: просьба, вымаўляецца укр.: [ходжби], але пішацца укр.: хоч би (хоць бы).
У патоку маўлення зычныя [д], [т], [л], [н], [з], [с], [ц] у спалучэнні з мяккімі зычнымі мякчэюць: укр.: [міцьнісьть], [пісьня], [сьвято], [гідьнісьть], пішацца: укр.: міцність (моцнасць), укр.: пісня (песня), укр.: свято (свята), укр.: гідність (годнасць)[68]..
Зычны [в] у канцы склада, у пачатку слова перад зычным вымаўляецца як нескладовы гук [ў], які не можа прыпадабняцца глухому зычнаму [ф]. У патоку маўлення адбываецца чаргаванне гукаў [у] — [в], [і] — [й], што дазваляе пазбягаць непажаданага, цяжкага для вымаўлення збегу зычных гукаў.
Чаргаванне [у] — [в], [і] — [й] залежыць ад таго, якім гукам — зычным ці галосным — заканчваецца папярэдняе слова і пачынаецца наступнае: укр.: А скільки в[ў] нас багатства і щастя золотого (а колькі ў нас багацця і шчасця залатога).
У пачатку маўлення перад словам, якое пачынаецца зычным гукам, вымаўляецца і адпаведна пішацца [у]: укр.: У лісі був, а дров не бачив*[ў]* (У лесе быў, а дроў не бачыў). Перад словам, якое пачынаецца з галоснага, гучыць зычны [в]: укр.: В[ў] автобусі багато людей (у аўтобусе багата людзей). Чаргаванне [у] — [в] у пачатку слоў залежыць ад значэння слова. Правапіс замацоўвае напісанне некаторых слоў толькі з [у] ці толькі з [в]: укр.: утиск (уціск), укр.: угруповання (групоўка), укр.: уряд (урад), укр.: указ (указ), укр.: влада (улада), укр.: власний (уласны), укр.: вплив (уплыў), укр.: вправа (управа [напрамак]), але з іншым значэннем — укр.: управа (управа [на кагосьці]), укр.: враження (уражанне), але укр.: ураження (паражэнне), укр.: вступ (уступленне), але укр.: уступ (уступ [прыступка]).

Граматыка

Словаўтварэнне

Ва ўкраінскай мове вылучаюць марфалагічныя і немарфалагічныя спосабы словаўтварэння[69]. Да марфалагічных спосабаў адносяцца наступныя тыпы ўтварэння[70]:

суфіксальны (спосаб утварэння слоў з дапамогай суфікса: укр.: гарячий → гаряченький (гарачы → гарачанькі), укр.: слухати → слухач (слухаць → слухач), укр.: вітер → вітерець (вецер → ветрык);
прыставачны (спосаб утварэння слоў з дапамогай словаўтваральных прэфіксаў: укр.: давати → надавати (даваць → надаваць), укр.: хто → ніхто, укр.: в’язати → укр.: вив’язати (вязаць → звязаць);
прыставачна-суфіксальны (дазваляе ствараць словы адначасовым даданнем да ўтваральнай асновы словаўтваральнага прэфікса і суфікса: укр.: межа → безмежний (мяжа → бязьмежны), укр.: при дорозі → придорожній (пры дарозе → прыдарожны);
безафіксны (спосаб утварэння слоў шляхам скарачэння зыходнага слова: укр.: переходити → перехід (пераходзіць → пераход), укр.: нічний → ніч (начны → ноч);
складання асноў і слоў (спосаб утварэння слоў, пры якім дзве і больш асновы аб’ядноўваюцца ў адно слова: укр.: скрэбсці неба → хмарочос (часаць хмары → небаскроб), укр.: синій + жовтий → синьо-жовтий (сіні + жоўты → сіня-жоўты).

Пры немарфалагічных спосабах утварэнне новага слова адбываецца:

праз зліццё цэлага словазлучэння: укр.: цього дня → сьогодні (сяго дня → сёння), укр.: добра ніч → добраніч (добрая ноч → дабранач);
праз набыццё словам новага значэння: укр.: коріньу рослин → коріньу математиці (кораньу раслін → кораньу матэматыцы); укр.: супутниклюдина → супутниккосмічний апарат (спадарожнікчалавек → спадарожніккасмічны апарат);
шляхам пераходу адной часціны мовы ў іншую: укр.: операційна (аперацыйная), укр.: швидка (хуткая).

Яшчэ адной разнавіднасцю словаўтварэння з’яўляецца абрэвіяцыя: укр.: медсестра ← медична сестра (медсястра ← медыцынская сястра), укр.: ЛПУ ← Ліберальна партія України (ЛПУ ← Ліберальная партыя Украіны), укр.: ДЕК ← державна екзаменаційна комісія (ДЭК ← дзяржаўная экзаменацыйная камісія) і г. д.

Марфалогія

Ва ўкраінскай мове традыцыйна вылучаюць дзесяць часцін мовы[71][72]:

самастойныя: назоўнік, дзеяслоў, прыметнік, лічэбнік, займеннік, прыслоўе;
службовыя (не выконваюць сінтаксічнай ролі ў сказе): злучнік, прыназоўнік, часціца;
выклічнік.

Назоўнік, прыметнік, лічэбнік, займеннік і дзеяслоў з’яўляюцца зменнымі часцінамі мовы (скланяюцца), іншыя часціны з’яўляюцца нязменнымі. Ва ўкраінскай мове вылучаюць сем склонаў[73]: (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, клічны) і два лікі (адзіночны і множны)[74]. Парны лік, які быў уласцівы стараславянскай мове, толькі часам праяўляецца ў сучаснай украінскай мове[З 12], напрыклад, у творным склоне: укр.: очима, плечима (вачыма, плячыма), нароўні з укр.: очами, плечами (вачамі, плячамі)[75]. Існуе тры граматычныя роды: мужчынскі, жаночы і ніякі [76].

Назоўнік змяняецца па ліках, скланяецца:

Скланенне назоўнікаў
Склон (укр.)	Прыклад (укр.)	Склон (бел.)	Прыклад (бел.)
укр.: називний хто / що?	укр.: брат, мова	назоўны хто/што?	брат, мова
укр.: родовий кого / чого?	укр.: брата, мови	родны каго / чаго?	брата, мовы
укр.: давальний кому / чому?	укр.: братові/у, мові	давальны каму / чаму?	брату, мове
укр.: знахідний кого / що?	укр.: брата, мову	вінавальны каго / што?	брата, мову
укр.: орудний ким / чим?	укр.: братом, мовою/й	творны кім / чым?	братам, моваю/й
укр.: місцевий о/на/у/по/ кому / чому?	укр.: по браті/ові, у мові	месны аб/па/на/па кім / чым?	аб браце, у мове
укр.: кличний хто / що?	укр.: брате, мово	клічны^{[З 13]}	браце, —

Дзеяслоў мае 4 часы: цяперашні — укр.: читає (чытае), прошлы — укр.: читав (чытаў), будучы, які мае тры формы: простую — укр.: читатиме (будзе чытаць / чытацьме), састаўную — укр.: буде читати (будзе чытаць) і даўномінулую — укр.: був читав (быў чытаў). Усе дзеясловы дзеляцца на два трыванні — закончанае і незакончанае. У прошлым часе дзеяслоў не мае характарыстыкі асобы, затое мае характарыстыку роду[77]. Да дзеяслова таксама традыцыйна адносяць дзеепрыслоўе і дзеепрыметнік [78].

Прыметнік — нязначная колькасць прыметнікаў мужчынскага роду разам з агульнаўжывальнай поўнай формай мае кароткую (нязменную) форму: укр.: ясен (ясны), укр.: дрібен (дробны), укр.: зелен (зялёны), укр.: повен (поўны), укр.: славен (слаўны), укр.: красен (красны), укр.: винен (вінны), укр.: потрібен (патрэбны), укр.: певен (пэўны), укр.: годен (годны), укр.: ладен (ладны), укр.: рад (рады)[З 14]. Поўныя формы прыметнікаў могуць мець не ўласцівую ўкраінскай мове нясціслую форму (толькі прыметнікі жаночага і ніякага роду, сустракаюцца ў асноўным у народнай творчасці і паэтыцы) у назоўным і вінавальным склонах адзіночнага і множнага лікаў[79]: укр.: гарная (пекная), укр.: гарнеє (пекнае), укр.: гарнії (пекныя); укр.: синяя (сіняя), укр.: синєє (сіняе), укр.: синії (сініі); замест традыцыйнага ўжывання укр.: гарна, гарне, гарні; синя, синє, сині.

Гісторыя

Аб паходжанні і станаўленні ўкраінскай мовы існуе шмат версій [80], найбольш вядомыя з якіх — праславянская [81][82][83], старажытнаруская [84][85], паўднёваруская[86][87].

Сярэднявечча

Гісторыя ўкраінскай мовы пачынаецца ад праславянскага моўнага адзінства (да VI стагоддзя н. э.). Дакладна ўстаноўлена, што спецыфічныя моўныя рысы ўкраінскай мовы сустракаюцца ўжо ў помніках XI—XII стагоддзяў, якія паходзяць з Паўднёвай Русі[88]. Яны сістэматычна выяўляюцца ў помніках позняга часу (XIV—XV стагоддзяў). Украінскі этнас фарміраваўся ў нетрах Кіеўскай Русі, перш за ўсё на аснове насельніцтва Кіеўскага, Чарнігаўскага, Пераяслаўскага, Галіцкага і Валынскага княстваў. Кансалідацыі ўкраінскага народа, станаўленню яго мовы перашкаджала тая акалічнасць, што пасля мангольскага нашэсця ў XIII стагоддзі ўкраінскія землі ўваходзілі ў склад розных дзяржаў. Так, Чарнігава-Севершчына, Падолле і Кіеўшчына з Пераяслаўшчынай, а таксама вялікая частка Валыні належалі Вялікаму Княству Літоўскаму з афіцыйнаю «рус[ь]кай», г. зн. агульнай старабеларуска-ўкраінскай мовай; Паўночная Букавіна стала часткай Малдаўскага княства — тут таксама доўгі час усе дзяржаўныя справы вяліся на «рус[ь]кай» мове; частку Заходняй Валыні і Галічыну захапіла Польшча, а Закарпацце — Венгрыя.

Ужо ў перыяд існавання ВКЛ гаворкі ўкраінскай мовы кантактавалі з нормамі маўлення старабеларускай мовы. Украінізмы ў тагачаснай беларускай літаратуры вядомыя прынамсі з XV ст. і ўкараняліся дзякуючы творам на аснове ўкраінскіх крыніц; твораў, створаных на этнічным беларуска-ўкраінскім памежжы, а таксама дзякуючы перамяшчэнню цэнтру літоўскага праваслаўя з Вільні ў Кіеў. З іншага боку, трапленню ў старабеларускую мову ўкраінізмаў спрыялі аўтары паходжаннем з украінскіх зямель, якія тварылі на тэрыторыях сучаснай Беларусі. Да гэтых украінізмаў адносілася не толькі лексіка, але і словы з украінскай агаласоўкай, лексічныя або словаўтваральныя ўкраінізмы[55].

Асабліва вялікае значэнне для кансалідацыі ўкраінскага народа і яго мовы, развіцця яго самасвядомасці і дзяржаўнасці меў Кіеў. Гэты горад стаў магутным цэнтрам развіцця і распаўсюджванню навукі, адукацыі і культуры, тут зарадзіліся ідэі народна-вызваленчай барацьбы супраць чужаземнага прыгнёту. У другой палавіне XVI — першай палавіне XVII стагоддзяў украінцы засялялі ў асноўным Кіеўшчыну, Чарнігаўшчыну, Палтаўшчыну, Брацлаўшчыну (Падолле), Запарожжа, Валынь, Галічыну, Паўночную Букавіну і Закарпацкую Русь. У гэты час узмацняецца міграцыйны рух украінцаў з захаду на ўсход — на поўдзень Кіеўшчыны, Брацлаўшчыну, левабярэжную Украіну, Слабажаншчыну.

Характэрныя фанетычныя, граматычныя і лексічныя рысы ўкраінскай народнай мовы ўвайшлі ў яе першую літаратурную форму — агульную старабеларуска-ўкраінскую літаратурную мову. У некаторых тагачасных пісьмовых помніках фіксуюцца такія напісанні, як шість замест шесть, адбываецца чаргаванне в з у (ужити — вжити, утиск — втиск), ужываюцца мясцовыя народныя словы (верховина — верхняя плынь ракі, грунь — пагорак, криничина — мясцовасць, багатая на крыніцы, полонина — горная паша і інш.), юрыдычная тэрміналогія (дідич, дідизна, займище, закоп, нащадок, осадити, податок) і інш.

З XV стагоддзя ва Украіну пранікаюць рэфарматарскія ідэі, выкліканыя з’яўленнем перакладаў евангельскіх тэкстаў на стараўкраінскую (старабеларускую) літаратурную мову, якая з аднафункцыянальнай (дзелавой) становіцца многафункцыянальнай, што значна пашырае яе слоўнік і ўзбагачае магчымасці выражэння.

Новы і найноўшы час

Антырусіфікацыйны плакат «Украінскім дзецям — украінскую школу!»

У пачатку XVIII стагоддзя ўказам расійскага цара Пятра I ва Усходняй Украіне было забаронена друкаваць на ўкраінскай мове рэлігійную літаратуру. Гэта адбілася на кнігавыдавецкай справе ў цэлым. Украінская мова прымусова выцяснялася рускай[89]. Тым не менш, украінская мова працягвала функцыянаваць на заходнеўкраінскіх землях, якія знаходзіліся ў складзе Аўстра-Венгрыі.

З канца XVIII стагоддзя зараджаецца новая ўкраінская літаратурная мова на народнай аснове. Такія ўкраінамоўныя пісьменнікі як Іван Катлярэўскі, Тарас Шаўчэнка, Іван Франко, Панас Мірны, Міхайла Кацюбінскі, Леся Украінка і іншыя сваёй творчасцю ўзнялі новую ўкраінскую літаратурную мову да ўзроўню агульнанароднай[90][91][92][93][94][95]. У 60-80-х гадах XIX стагоддзя развіццё ўкраінскай літаратурнай мовы штучна абмяжоўвалася царскімі забаронамі (Валуеўскі цыркуляр 1863, Эмскі акт 1876)[96][97].

З пачатку XX стагоддзя ўкраінская літаратурная мова была адзначана не толькі ў мастацкай, але ў навуковай і публіцыстычнай літаратуры. Асабліва бурна яна развіваецца пасля аднаўлення ўкраінскай дзяржаўнасці (1917) і практычна да канца 1-й трэці XX стагоддзя яна ўваходзіць ва ўсе сферы грамадскага жыцця, стаўшы інструментам асветы, навукі і культуры, спрыяе росту новай украінскай інтэлігенцыі. І хоць у гады бальшавіцкіх рэпрэсій рабілася ўсё, каб замарудзіць працэс развіцця ўкраінскай мовы[98][99], аднак знішчыць мову, укаранёную ў сістэме адукацыі і культуры, сродках масавай інфармацыі, было ўжо немагчыма. Новае наступленне на яе было здзейснена ў часы застою — украінская мова пачала знікаць з навучальных устаноў, навукі, іншых сфер грамадскага жыцця.

У 1989 годзе дзякуючы намаганням патрыятычнай грамадскасці быў прыняты Закон УССР «Пра мовы ва Украінскай ССР», які надаў украінскай мове статус дзяржаўнай. Гэты статус быў замацаваны ў Канстытуцыі Украіны 1996 года.

Назвы

Назву «ўкраінская мова» ўжывалі, пачынаючы з XVI стагоддзя, для абазначэння мовы паўднёварускіх зямель Рэчы Паспалітай, аднак да сярэдзіны XIX стагоддзя асноўнай назвай гэтай мовы была «рус[ь]кая мова»[З 15]. Гэта пачало ўносіць блытаніну з моманту далучэння Украіны да Масковіі (пазней да Расійскай імперыі), бо рускія пачынаючы з XVIII стагоддзя пачалі пазначаць сваю мову падобным прыметнікам (руск.: русский язык).

Пасля пэўнага перыяду ваганняў між тымі ці іншымі назвамі менавіта назва «ўкраінская мова» паступова перамагла ва ўсіх украінскіх рэгіёнах.

У розны час, між іншага, мелі ўжытак наступныя назвы:

проста мова ў познім сярэдневякоўі ў процівагу кніжнай[100];
маларасійская / маларуская мова ці паўднёварасійская / паўднёваруская гаворка ў Расійскай імперыі;
русінская мова (афіцыйна), рус[ь]кая мова (гутаркова) ў Аўстра-Венгрыі;
вуграрус[ь]кая або карпатарус[ь]кая гаворка ў Венгрыі [101].

Правапісныя нормы

Асноўны артыкул: Украінскі правапіс 2019 года

З XVIII стагоддзя існавала і канкурыравала некалькі сістэм украінскага правапісу (да 50-ці рознай ступені распаўсюджанасці, у тым ліку і чыста індывідуальныя[102]) з розным саставам алфавіта і заснаваныя на розных прынцыпах. Іх можна падзяліць на тры асноўныя групы:

(Паў)фанетычныя сістэмы на аснове кірыліцы :
правапіс І. Катлярэўскага (1798): пераходны ад этымалагічнага да фанетычнага;
правапіс граматыкі А. Паўлоўскага (1818): гук [i] незалежна ад паходжання перадаецца цераз і, [je], [‘е] цераз ѣ, [jo], [‘о] цераз іô, [g] цераз кг; няма и;
правапіс слоўніка Бялецкага-Насенка (1840-я);
афіцыйны варыянт украінскага правапісу 1876—1905 гадоў у Расійскай імперыі (на ім пісаў свае вершы, між іншага, Т. Шаўчэнка): максімальна набліжаны да дарэформеннага рускага правапісу, былі літары ы, ъ, не было є, ї, апострафа.
Этымалагічныя сістэмы:
сістэма Максімовіча — «максімовічаўка» (1827);
закарпацкі правапіс (да 1940-х).
Фанетычныя сістэмы на аснове змененага алфавіта:
правапіс «Русалкі Днястровай» (1837): и, i, ѣ, є, џ, ў; няма ы, ъ;
сістэма П. Куліша — «кулішоўка» (1850-я): і, i, е, є, раздзяляльны ъ; g або ґ; няма ы;
сістэма М. Драгаманава — «драгаманаўка» (1870-я): і, i, j; няма ѣ, ю, я, ш, ы, ъ;
сістэма Я. Жаляхоўскага — «жаляхоўка» (1886): склад алфавіта тоесны цяперашняму ўкраінскаму;
цяперашні ўкраінскі афіцыйны правапіс (слоўнік Б. Грынчанка (1907—1909), афіцыйныя зводы арфаграфіі 1921, 1928, 1933, 1946, 1960, 1990, 1993 гадоў[103].
у 1928—1933-я гады афіцыйна існаваў украінскі правапіс 1928 года, называны таксама «скрыпнікаўскім» (па прозвішчы аднаго з аўтараў правапіснага зводу М. Скрыпніка). З канца 1930-х гадоў пачынаецца планамернае збліжэнне ўкраінскага правапісу з рускім. Украінскі правапіс 1933 года, які ўвайшоў у абарот яшчэ да вайны, замацоўваецца рэформай 1946 года. У той жа час, «украінскі правапіс 1928 года», больш блізкі да норм галіцкіх гаворак, працягвае выкарыстоўваць украінская дыяспара за мяжой аж да цяперашняга часу.
У 2019 годзе быў прыняты новы правапіс, які вярнуў частку нормаў правапісу 1928 года.

Распаўсюджанасць

Геаграфія распаўсюджання

Геаграфічна і гістарычна тэрыторыя распаўсюджання ўкраінскай мовы размяшчаецца між арэалам распаўсюджання рускай мовы на паўночным усходзе (пазней таксама і на ўсходзе), беларускай на поўначы, польскай і славацкай на захадзе, балгарскай на паўднёвым-захадзе. З неславянскіх моў украінская прыкладна ад 895 года мяжуе на захадзе з венгерскай, якая належыць да ўральскай сям’і, на паўднёвым захадзе з румынскай і яе малдаўскімі гаворкамі (раманская група), якія прынамсі з XIII стагоддзя разарвалі непасрэдны кантакт між украінскай і балгарскай мовамі; да 1945 года і з пачатку 90-х гадоў XX стагоддзя таксама і з крымскататарскай мовай, якая належыць да цюркскай моўнай сям’і.

Раней кантакты ўкраінскай мовы з цюркскімі былі больш моцныя і разнастайныя: печанегі (X-XI стагоддзі), полаўцы (XI—XIII стагоддзі) і татары (ад XIII стагоддзя) межавалі з ёй на ўсходзе і паўднёвым усходзе, а часам пранікалі і ўглыб украінскай тэрыторыі, туркі гранічылі з украінскімі землямі на поўдні (асабліва ў XVII—XVIII стагоддзях). У асобных рэгіёнах украінская мова мела цесныя кантакты таксама з румынскай (Букавіна, Паўночная Бесарабія, Буджак, Прыднястроўе), венгерскай (Закарпацце), славацкай (Прашыўшчына ў Славакіі) і беларускай (Берасцейшчына, Чарнігаўшчына) мовамі. Кантакты з нямецкімі, армянскімі, сербскімі і іншымі народамі былі абмежаваны ў часе і тэрытарыяльна[104].

Колькасць носьбітаў

Украінская мова з’яўляецца роднай мовай украінцаў, якія пражываюць на тэрыторыі Украіны (па перапісе 2001 года роднай яе лічылі 32 млн 600 тыс. чалавек — 67,5 % насельніцтва Украіны, і 85,2 % этнічных украінцаў[105]) і за межамі Украіны: у Расіі (валодае 1 млн 800 тыс. чалавек [106]), Малдове (без уліку Прыднястроўя ўкраінская з’яўляецца роднай для 181 тыс. чалавек[107][108], Канадзе (валодае 174 тыс. чалавек[109]), ЗША (129 тыс. носьбітаў[110]), Казахстане (размаўляюць украінскай 128 тыс. чалавек[111]), Беларусі (роднай называе 116 тыс. чалавек[112][113]), Румыніі (57 тыс. носьбітаў[114]), Польшчы (23 тыс. чалавек, якія пастаянна пражываюць на тэрыторыі Польшчы[115] і ад 20 да 450 тыс. чалавек з ліку рабочых эмігрантаў [116][117]), Бразіліі (ня менш за 17 тыс. носьбітаў), Славакіі (11 тыс. чалавек, якія назвалі сваю мову ўкраінскай[118] і 24 тыс. чалавек, якія назвалі сваёй мовай русінскую [119]) і іншых краінах.

Украінская мова займае па колькасці яе носьбітаў, паводле розных крыніц, 25[120] або, магчыма, 22 месца[121] у свеце. Яна таксама трэцяя[120] або другая[121] па распаўсюджанасці сярод славянскіх моў. Па розных ацэнках у свеце ў цэлым на ўкраінскай мове размаўляе ад 41 млн[9] да 45 млн чалавек[52].

Статус

Ад пачатку XVII-га стагоддзя ажно да XX-га стагоддзя украінская мова працяглы час не мела паўнапраўнага дзяржаўнага статусу, знаходзілася пад забаронай ці ў прыгнечаным становішчы (гл. паланізацыя, русіфікацыя), часам увогуле трапляла пад рэпрэсіі ў тых краінах, у склад якіх уваходзілі ўкраінскія землі цягам некальких стагоддзяў.

Ранейшыя часы

Украінская мова была дзяржаўнай ці рэгіянальнай, між іншым, у такіх дзяржавах і адміністрацыйных суб’ектах, як:

Украінская Народная Рэспубліка (1917—1920)[122];
Украінская дзяржава (1918);
Заходне-Украінская Народная Рэспубліка (1918—1919)[123];
Кубанская Народная Рэспубліка (1918—1920);
Зялёны Клін(руск.) бел. [Зялёная Украіна] (1918—1922);
З 1850 па 1918 год украінская (русінская) мова была краёвай мовай у Каралеўстве Галіцыі і Ладамерыі ў складзе Аўстра-Венгрыі [124];
З 1938 па 1939 год была афіцыйнай у аўтаномнай Падкарпацкай Рус́і (Падкарпацкай Украіне) ў складзе Чэхаславакіі;
Пад час Другой сусветнай вайны на падкантрольных Трэцяму Рэйху ўкраінскіх землях у складзе марыянетачных і самаабвешчаных дзяржаўных утварэнняў[125];
Ва Украінскай ССР украінская мова афіцыйна выкарыстоўвалася з 1920 па 1989 год нароўні з рускай, была дзяржаўнай мовай (1989—1991)[126];
Афіцыйна выкарыстоўвалася Урадам УНР у выгнанні (1920—1992);
З 1 па 5 чэрвеня 2006 года была рэгіянальнай у дзяржаўным саюзе Сербіі і Чарнагорыі [127].

Сучаснасць

Украіна

У адпаведнасці з артыкулам 10 (Раздзел I — «Агульныя палажэнні») Канстытуцыі Украіны [128], украінская мова з’яўляецца адзінай дзяржаўнай мовай Украіны.

Вярхоўная Рада Украіны 25 красавіка 2019 года прыняла Закон аб выключным выкарыстанні ўкраінскай мовы ва ўсіх сферах дзяржаўнага жыцця. Украінскія дэпутаты таксама прыраўнялі публічнае прыніжэнне або грэбаванне дзяржаўнаю мовай да правапарушэнняў, звязаных з публічным здзекам з дзяржаўных сцяга, герба і гімна[129].

Расія

У выніку падзей крымскага крызісу і наступнай інтэрвенцыі Расіі ва Украіну 18 сакавіка Расіяй і самаабвешчанымі ўладамі паўвострава Крым было зацверджана фактычнае далучэнне тэрыторыі паўвострава Крым да Расіі. На месцы дэ-факта скасаванай Аўтаномнай Рэспублікі Крым Украіны ўладамі Расіі было абвешчана ўтварэнне Рэспублікі Крым, адной з дзяржаўных моў якой стала ўкраінская мова[1]. Севастопаль (не ўваходзіць у Аўтаномную Рэспубліку Крым) расійскімі ўладамі пераўтворан у горад федэральнага значэння, і Севастопальская гарадская рада, паводле Канстытуцыі Расійскай Федэрацыі, не можа ўстанаўліваць дзяржаўную мову.

За межамі Украіны і Прыднястроўя статус украінскай мовы рэгулюе «Еўрапейская хартыя рэгіянальных моў»[4].

Статус рэгіянальнай мовы:

У адпаведнасці з артыкулам 12 Канстытуцыі непрызнанай Прыднястроўскай Малдаўскай Рэспублікі, украінская мова, нароўні з малдаўскай і рускай, з’яўляецца адной з трох афіцыйных моў ПМР[2].

Славакія [4][6][130]
18 населеных пунктаў
68 населеных пунктаў (русінская)
Сербія [4]
АК Ваяводзіна (русінская)[131]
Польшча [4]
Харватыя [7]
Боснія і Герцагавіна [4]

Мова нацменшасці:

Чэхія [8]

Рэлігійныя ўстановы і цэрквы

Праваслаўныя цэрквы

Паводле артыкула 14 раздзела II «Памесны Сабор» Статута аб кіраванні Украінскай праваслаўнай царквой Кіеўскага патрыярхата яе афіцыйнай мовай сабору і вядзення пратаколаў з’яўляецца ўкраінская мова[132]. Таксама ўкраінская выкарыстоўваецца як мова богаслужэнняў, навучання, пропаведзей, тэалагічнай і царкоўнай літаратуры[133]

З 1919 года ўкраінская мова нароўні з царкоўнаславянскай з’яўляецца мовай набажэнстваў ва Украінскай аўтакефальнай праваслаўнай царкве [134].

Украінская мова выкарыстоўваецца для правядзення богаслужэнняў у некаторых парафіях Украінскай Праваслаўнай Царквы маскоўскага патрыярхата, якая ўваходзіць у склад Рускай Праваслаўнай Царквы на правах самакіруемай царквы з правамі шырокай аўтаноміі[135].

Украінская мова нароўні з англійскай выкарыстоўваецца ва Украінскай праваслаўнай царкве Канады, якая з’яўляецца самакіруемай царквой у складзе Канстанцінопальскай праваслаўнай царквы [136]

Украінскія супольнасці Польскай Праваслаўнай Царквы ўжываюць украінскую мову ў чытанні Свяшчэннага Пісання і ў пропаведзі[137].

Ватыкан, Святы Прастол і Каталіцкая Царква

Паводле першага пункту «Рашэнняў і пастаноў ухваленых Сінодам Біскупаў Украінскай Грэка-Каталіцкай Царквы, які адбыўся ў Рыме ў дні з 24 верасня па 8 кастрычніка 1989 года» Украінская грэка-каталіцкая царква ў сваім набажэнстве выкарыстоўвае ўкраінскую мову, хоць яе афіцыйнай літургічнай мовай з’яўляецца царкоўна-славянская[138].

Міжнароднае тэле- і радыёвяшчанне

Украінская мова выкарыстоўваецца шэрагам міжнародных дзяржаўных тэлеканалаў, сярод іх:

Закарпацкая абласная дзяржаўная тэлерадыёкампанія «Тиса-1» — украінскі дзяржаўны тэлеканал, заснаваны ў 1968 годзе[З 16][139].
Голас Амерыкі — амерыканскі дзяржаўны тэлеканал, вяшчае на ўкраінскай мове з 1933 года[140].
УТР (Дзяржаўная тэлерадыёкампанія Сусветная служба «Українське телебачення і радіомовлення») — украінскі дзяржаўны тэлеканал, заснаваны ў 2003 годзе[141].
Euronews — тэлеканал Еўрапейскага вяшчальнага саюза, вядзе вяшчанне на ўкраінскай мове з 2009 года[142].
Перший Ukraine — украінскі дзяржаўны тэлеканал, заснаваны ў 2012 годзе[143].

Таксама на ўкраінскай вядуць сваё вяшчанне такія прыватныя міжнародныя тэлеканалы, як: Міжнародны славянскі канал, Інтер +, 1+1 International.

Украінскай мовай вядзе радыёвяшчання шэраг дзяржаўных міжнародных радыёстанцый, сярод якіх:

Радыё Ватыкан — дзяржаўнае радыё Ватыкана, вядзе радыёвяшчанне на ўкраінскай мове з 1939 года[144][145].
Сусветная служба Радыё Румынія — дзяржаўнае радыё Румыніі, вядзе радыёвяшчанне на ўкраінскай мове з 1941 года (рэгулярныя перадачы з 1994 года)[144][146].
Радыё Прыднястроўя — дзяржаўнае радыё непрызнанай Прыднястроўскай Малдаўскай Рэспублікі, створанае ў 1991 годзе[147].
Польскае радыё для замежжа — дзяржаўнае радыё Польшчы, вядзе радыёвяшчанне на ўкраінскай мове з 1992 года[144][148].
Голас Расіі — дзяржаўнае радыё Расіі, вядзе радыёвяшчанне на ўкраінскай мове з 2003 года (праграма «Мая Украіна» Нацыянальнага радыё Украіны, уласнае вяшчанне з 2009 года)[144][145].
Міжнароднае радыё Кітая — дзяржаўнае радыё КНР, украінскамоўны сайт быў запушчаны ў 2008 годзе[145].

Таксама на ўкраінскай мове вядуць міжнароднае радыёвяшчанне прыватныя радыёстанцыі, такія як: Радыё Свабода, Транссусветнае радыё — Украіна, Голас Бібліі, Радыё Тэас, Адвентысцкае сусветнае радыё — Голас Надзеі.

Гл. таксама

Заўвагі

↑ Дэ-юрэ — тэрыторыя Украіны як Аўтаномная Рэспубліка Крым, дэ-факта пад кантролем Расійскай Федэрацыі.
↑ Жудзец — назва паветаў у Румыніі.
↑ Глядзіце таксама спіс моў паводле колькасці носьбітаў(англ.) бел.
↑ Напрыклад, гравюра з «Служебника» 1604 года (тыпаграфія Фёдара Балабана) змяшчае надпіс з цалкам сучаснымі на выгляд словамі «МÁСΛО», «ПШЕΝИЦА», «ВИΝÒ»; у слове «ХΛѢ́БЪ» толькі апошняя літара аформлена не так, як у звыклых на сёння шрыфтах[39].
↑ Тут і далей курсівам пазначаны ўкраінскія словы паводле афіцыйнага ўкраінскага правапісу, у дужках — беларускія пераклады, акрамя выпадкаў поўнага супадзення ў напісанні.
↑ Астатнія літары ўкраінскага алфавіта пазначаюцца і вымаўляюцца гэтак жа як і ў беларускай мове.
↑ Глядзіце таксама спіс Сводэша для славянскіх моў.
↑ У сувязі з вялікай колькасцю запазычанняў з польскай, нямецкай, чэшскай і латыні, у пачатку станаўлення сучасная ўкраінская мела большае лексічнае падабенства з заходнеславянскімі мовамі, чым з царкоўнаславянскай і рускай[49]. У сярэдзіне XVII ст. лінгвістычныя разыходжанні паміж украінскай і рускай мовамі мелі такі сур’ёзны характар, што існавала неабходнасць у наяўнасці талмача-перакладчыка падчас Пераяслаўскай рады, між Багданам Хмяльніцкім і прадстаўнікамі маскоўскага цара[50].
↑ Антрапаніміка — тут: украінскія імёны
↑ Абумоўлена перш за ўсё даволі працяглым знаходжаннем украінскіх зямель у складзе гэтых суседніх дзяржаў.
↑ Тлустым шрыфтам пазначана гучанне фанемы беларускім алфавітам
↑ Гэтак жа як і ў сучаснай беларускай мове.
↑ Нягледзячы на тое, што асобна клічны склон у беларускай мове не вылучаюць, у ёй захаваўся шэраг слоў з падобнай клічнай формай.
↑ Калі-некалі, асабліва ў мастацкай літаратуры, падобныя кароткія формы дзеепрыметнікаў сустракаюцца і ў беларускай мове: патрэбен, красен, вінен і г. д.
↑ Руская мова — гэту назву ў той час ужывалі і да мовы сучасных беларускіх зямель.
↑ Тут і далей: вяшчае на ўкраінскай мове з моманту стварэння (калі не ўказана асобна іншага).

Зноскі

1 2 Федэральны канстытуцыйны закон аб прыняцці ў Расійскую Федэрацыю Рэспублікі Крым і ўтварэнні ў складзе Расійскай Федэрацыі новых суб’ектаў — Рэспублікі Крым і горада федэральнага значэння Севастопаль(руск.) . Дзяржаўная Дума Расійскай Федэрацыі, Рада Федэрацыі (21 сакавіка 2014). Праверана 1 красавіка 2014.
1 2 Конституція ПМР. (руск.)
1 2 Закон № 173 от 22.07.2005 об основных положениях особого правового статуса населенных пунктов левобережья Днестра (Приднестровья). Статья 6 (руск.)
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 List of declarations made with respect to treaty No. 148 (Status as of: 21/9/2011) // Council of Europe. Рэгулюецца «Еўрапейскай хартыяй рэгіянальных моў» (англ.)
↑ HOTARARE nr. 1.206 din 27 noiembrie 2001 pentru aprobarea Normelor de aplicare a dispozitiilor privitoare la dreptul cetatenilor apartinand unei minoritati nationale de a folosi limba materna în administratia publica locala, cuprinse în Legea administratiei publice locale nr. 215/2001 Архівавана 21 лютага 2007.
1 2 У Словаччині збільшиться кількість населених пунктів, де офіційно вживатиметься мова нацменшин(недаступная спасылка) — Karpatnews (укр.)
1 2 Украінская мова ў Харватыі Архівавана 5 мая 2013.. (англ.)
1 2 National Minorities Policy of the Government of the Czech Republic (англ.)
1 2 «Ethnologue», 13 выданне. (англ.)
↑ Статыстыка моў з сайта «ethnologue.org». (англ.)
↑ Апытанне цэнтра эканамічных і палітычных даследванняў імя А. Разумкова. (руск.)
↑ С. Я. Єрмоленко Історія української літературної мови // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Іван Огієнко. Історія української літературної мови (укр.)
↑ Історичний розвиток української мови (укр.)
↑ Конституція України // ст. 10-я (укр.)
↑ О. І. Скопненко Українська мова в Білорусі // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Н. П. Прилито. Українська мова в Молдові // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Убийвовк Н. Українська мова в Придністров’ї: минуле і перспективи // «Мовознавство. Доповіді та повідомлення на IV Міжнар. конгресі україністів». К., 2002 (укр.)
↑ Й. О. Дзендзелівський Українська мова в Польщі // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Н. П. Прилито. Українська мова в європейській частині Росії // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Н. П. Прилито. Українська мова в Сибіру та на Далекому Сході // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ С. В. Семчинський. Українська мова в Румунії // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Й. О. Дзендзелівський. Українська мова у Словаччині // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ С. Ф. Клименко, В. В. Степаненко. Українська мова в Казахстані // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Р. П. Зорівчак. Українська мова ў Великій Британії // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Р. П. Зорівчак. Українська мова в Канаді // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Р. П. Зорівчак. Українська мова у США // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Сучасна українська мова : Підручник / Пономарів О. Д., Різун В. В., Шевченко Л. Ю. та ін.; за ред. Пономарева О. Д. — вид.2-ге —К. : Либідь, 2001 — 400 с. — ISBN 966-06-0173-5. — стор. 5 (укр.)
↑ Васенко Л. А., Дубічинський В. В., Кримець О. М. Фахова українська мова. Центр учбової літератури — К., 2007. — стор. 7 (укр.)
↑ С. В. Семчинський. Генеалогічні класифікація мов // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Беларуска-украінскіе ізалексы. — Мінск, 1971. — 125 с.
↑ Сцяцко П. У. Словаутваральныя регіяналізмы беларускай мовы, агульные з украінскай мовай // Проблеми дослідження діалектної лексики і фразеології української мови. Тези доповідей. — Ужгород, 1978. — С. 66-67.
↑ Янкова Т. С. Із спостережень над перехідними говірками між українською та білоруською мовами (за матеріалами фразеології) // Праці XII Республіканської діалектологічної наради. — К.: Наук. думка, 1971. — С. 382—388. (укр.)
↑ Бузук П. Взаємовідносини між укр. та білорус. мовами. «Зап. Істор.-філол. відділу УАН», 1926, кн. 7 — 8 (укр.)
↑ Гумецька Л. Л. Уваги до ўкр.-білорус. мовних зв’язків періоду XIV — XVII ст. // Дослідження з укр. та рос. мов. К., 1964 (укр.)
↑ Анічэнка У. В. Беларус.-укр. пісьмовамоўныя сувязі. Мінск, 1969
↑ С. В. Семчинський Типологічна класифікація мов // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Віталій Мітченко. Мистецтво скоропису в просторі українського бароко (укр.)
↑ Здымак 360 на старонцы 159 каталога «Украинские книги кирилловской печати XVI—XVIII вв.», М.: Государственная библиотека СССР имени В. И. Ленина, 1976. (руск.)
↑ Всероссийский «словарь-толкователь» / Под ред. В. В. Жукова. — 1-е изд. — СПб.: А. А. Каспари, 1893—1895. — Т. 1. — С. 445. (руск.)
↑ Ігор Чорновол. Латинка в українському правописі: ретроспектива і perspektyva
↑ Українська мова серед інших слов’янських: етнологічні та граматичні параметри: Монографія / О. Царук. — Дніпропетровськ: Наука і освіта, 1998. — 324 с (укр.)
↑ Коструба П. П. Коструба. Фонологічна система української літературної мови. Чергування фонем і його функції // Сучасна українська літературна мова. Вступ. Фонетика / Відп. ред. М. А. Жовтобрюх. — К., 1969. (укр.)
↑ Тимошенко П. Д. Засоби милозвучності (евфонії) української мови. УМШ, 1952, № 4 (укр.)
↑ Тимченко Є. Вокатив і інструменталь в українській мові. — К.:ДУАН, 1926. (укр.)
↑ Етимологічний словник української мови: У 7 т. / Редкол. О. С. Мельничук (голов. ред.) та ін. — К.: Наук. думка, 1983 —. — ISBN 966-00-0816-3. Т. 5: Р — Т / Уклад.: Р. В. Болдирєв та ін. — 2006. — 704 с ISBN 966-00-0785-X. — стор. 27-28 (укр.)
↑ Запозичення до української мови. (укр.)
↑ Історія запозичення слів до українського словника. (укр.)
↑ Yaroslav Hrytsak. „On Sails and Gales, and Ships Driving in Various Directions: Post-Soviet Ukraine as a Test Case for the Meso-Area Concept“. In: Kimitaka Matsuzato ed. Emerging meso-areas in the former socialist countries: histories revived or improvised?. Slavic Research Center, Hokkaido University. 2005. p. 57. (англ.)
↑ Nicholas Chirovsky. (1973). On the historical beginnings of Eastern Slavic Europe: readings New York: Shevchenko Scientific Society, pg. 184 (англ.)
↑ Старослов’янізми Архівавана 22 мая 2011.. (укр.)
1 2 Українська мова Архівавана 25 чэрвеня 2006.. сайт МЗС України (укр.)
↑ Харченко І. До проблеми польсько-українських мовних зв’язків (укр.)
↑ З ЕНЦИКЛОПЕДІЇ «УКРАЇНСЬКА МОВА» (укр.)
1 2 3 У. В. Анічэнка. Украінізм // Беларуская энцыклапедыя ў 18 тамах / Генадзь Пашкоў. — Мінск: Беларуская энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2003. — Т. 16. — С. 206. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0263-6.
↑ Жилко Ф. Т. Нариси з діалектології української мови. К., 1966; (укр.)
↑ Бевзенко С. П. Українська діалектологія. К., 1980 (укр.)
1 2 3 4 Атлас української мови у 3-ох томах (укр.)
↑ Никончук М. В. Північне наріччя // Українська мова: Енциклопедія. — Киев: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Дыялекталагічны атлас беларускай мовы. Мінск, 1963
↑ Гриценко П. Е. Південно-західне наріччя // Українська мова: Енциклопедія. — Киев: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Железняк М. Г. Південно-східне наріччя // Українська мова: Енциклопедія. — Киев: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
1 2 3 Лариса Масенко. Суржик: між мовою і язиком. Київ, 2011 (укр.)
↑ Коструба П. П. Фонологічна система української літературної мови. Чергування фонем і його функції // Сучасна українська літературна мова. Вступ. Фонетика / Відп. ред. М. А. Жовтобрюх. — К., 1969. (укр.)
↑ Тоцька Н. І. Сучасна українська літературна мова. Фонетика, орфоепія, графіка, орфографія. — К., 1981 (укр.)
↑ Орфоепічний словник / Укладач Погрібний М. І.,К.:Рад.школа, 1983. — 629 с. — стор. 13 (укр.)
↑ Орфоепічний словник / Укладач Погрібний М. І.,К.:Рад.школа, 1983. — 629 с. — стор. 13, 22 (укр.)
↑ Орфоепічний словник / Укладач Погрібний М. І.,К.:Рад.школа, 1983. — 629 с. — стор. 34, 79, 94 (укр.)
↑ Словотвір сучасної української літературної мови. К., 1979. (укр.)
↑ Клименко Н. Ф. Система афіксального словотворення сучасної української мови. К., 1973 (укр.)
↑ Жовтобрюх М А., Кулик Б. М. Курс сучасної української літературної мови. — К., 1965. — Ч. І. (укр.)
↑ Вихованець І. Р. Частини мови в семантико-граматичному аспекті. К., 1988 (укр.)
↑ Вихованець І. Р. Система відмінків української мови. К., 1987 (укр.)
↑ І. Р. Вихованець. Відмінювання // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ М. А. Жовтобрюх. Двоїна // Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
↑ Самійленко С. П. Категорія роду // Українська мова і література в школі. — 1965, № 10; 1966, № 5 (укр.)
↑ Русанівський В. М. Дієслово // Безпояско О. К., Городенська К. Г., Русанівський В. М. Граматика української мови: Морфологія. — К.: Либідь, 2003 (укр.)
↑ Гнатюк Г. М. Дієприкметник у сучасній українській літературній мові. — К., 1982 (укр.)
↑ Пронь К. Л. Нестягнені форми прикметників в українській мові // Українська мова і література в школі. — 1972. — № 7 (укр.)
↑ Онуфрієнко Г. С., Хваткова С. О. Проблема походження і періодизації української мови в концепціях і гіпотезах XX століття: Зб. наук. пр. VI Всеукр. наук.-практ. конф. «Державна етнонаціональна політика: правовий та культурологічний аспекти в умовах Півдня України» / Під заг. ред. М. В. Дєдкова. — Запоріжжя: Облдержадміністрація, ЗНТУ, 2005. (укр.)
↑ Півторак Г. П. Українці — звідки ми і наша мова. — К., 1993. (укр.)
↑ Німчук В. В. Аспекти дослідження етноглотогенезу українців // Пам’ятки писемності східнослов’янськими мовами ХІ-XVIII ст. — К., 1995 (укр.)
↑ Півторак Г. П. Хронологічні межі формування української мови як мовної системи // Пам’ятки писемності східнослов’янськими мовами ХІ-XVIII ст. — К., 1995. (укр.)
↑ Шахматов А. А. Очерк древнейшего периода истории русского языка. (укр.)
↑ Шахматов О. О., Кримський А. Ю. Нариси з історії української мови та хрестоматія з пам’ятників письменської староукраїнщини ХІ-XVIII вв. // Короткий нарис історії української мови. — К., 1924. (укр.)
↑ Житецький П. Г. Очерк звуковой истории малоруського наречия. — К., 1876. (укр.)
↑ Потебня А. А. К истории звуков руського язика. — Воронеж, 1876. (укр.)
↑ Франко І. Студії над найдавнішим київським літописом. // Франко І. Зібрання творів, т. 6. К., 1976 (укр.)
↑ І. В. Діяк. У братніх обіймах. (Українська мова в Російській імперії) // Українське відродження або нова русифікація (2000) Архівавана 10 снежня 2011.
↑ Левченко Г. А. Нариси з історії української літературної мови першої половини XIX ст. К.-Х., 1946. (укр.)
↑ Білодід І. К. Т. Г. Шевченко в історії укр. літ. мови. К., 1964. (укр.)
↑ Білодід І. К. Каменяр українського слова. К., 1966. (укр.)
↑ Тимошенко П. Д. Хрестоматія мат-лів з історії української літературної мови, ч. 2. К., 1961. (укр.)
↑ Грицютенко І. Є. Питання розвитку української літературної мови XIX ст. у висвітленні Панаса Мирного. УМШ, 1957, № 5; (укр.)
↑ Статєєва В. І Українські письменники про проблеми літературної мови та мовознавства кінця XIX — поч. XX ст. Ужгород, 1997. (укр.)
↑ Національні процеси в Україні. Історія і сучасність. — К., 1997. — Ч. 1. — С.260-261. (укр.)
↑ Грушевский М. Очерк истории украинского народа. — К., 1991. — С. 332—333. (руск.)
↑ Мовна політика в УРСР: історія лінгвоциду // Українська мова у XX сторіччі: історія лінгвоциду. Документи і матеріали. За ред. Л. Масенко. К.: Вид. дім Києво-Могилянська академія — 2005. (укр.)
↑ Дзюба І. М. Інтернаціоналізм чи русифікація? — К. : Видавничий дім «KM Academia», 1998, — с. 276 (укр.)
↑ Вячеслав Вс. Иванов. Славянские диалекты в соотношении с другими языками Великого княжества Литовского (руск.)
↑ Національна свідомість закарпатських українців у XX столітті. Павло Чучка Архівавана 28 сакавіка 2015. (укр.)
↑ Український правопис. Київ: Наукова думка, 1993. С. 3 (укр.)
↑ [http://izbornyk.org.ua/pravopys/pravopys2012.htm УКРАЇНСЬКИЙ ПРАВОПИС). (укр.)
↑ Історична фонологія української мови. Ю. Шевельов. (укр.)
↑ Всеукраїнський перепис населення 2001 р. Архівавана 7 верасня 2004. (укр.)
↑ Всероссийская перепись населения 2002 г. Архівавана 29 сакавіка 2012. (руск.)
↑ Перепись населения Молдовы 2004 р. Архівавана 18 лістапада 2008. (рум.) , (руск.) , (англ.)
↑ Національності Молдови за регіоном. (рум.)
↑ Перапіс насельніцтва Канады 2006 года Архівавана 9 сакавіка 2013. (англ.)
↑ Перапіс насельніцтва ЗША 2000 г. Архівавана 21 жніўня 2011. (англ.)
↑ Колькасць украінцаў, якія валодаюць украінскай мовай у Казахстане. (англ.)
↑ Марына насава. За студзень—ліпень 2009 года колькасць насельніцтва Беларусі зменшылася на 12,9 тысячы чалавек (нявызн.). БелаПАН (26 жніўня 2009). Праверана 5 чэрвеня 2013.(недаступная спасылка)
↑ Большасць насельніцтва карыстаецца рускай мовай, але і беларуская нам родная // Звязда : Газета. — 19 верасня 2009. — № 177 (26535). — С. 4. — ISSN 1990-763x.
↑ Нацыянальны перапіс насельніцтва 2002 г. (англ.)
↑ Польскі перапіс насельніцтва 2002 г. (польск.)
↑ Мовы меншасцей Польшчы Архівавана 26 лістапада 2013.. (англ.)
↑ Трудова міграція українців за кордон. (укр.)
↑ Мовы меншасцей у Славакіі Архівавана 26 ліпеня 2009.. (англ.)
↑ Сайт пасольства Украіны ў Славакіі Архівавана 15 снежня 2009.. (англ.)
1 2 30 найбуйнейшых моў свету. (англ.)
1 2 Мови світу за демографічною потужністю Архівавана 10 снежня 2010.. (укр.)
↑ Заруба В. М. Історія держави і права України (укр.)
↑ Закон Української Національної Ради про уживання української мови у внутрішнім і зовнішнім урядуванні державних властей і урядів, публічних інституцій і державних підприємств у Західній області Української Народної Республіки (укр.)
↑ В.Я Марковський ПРАВОВИЙ СТАТУС УКРАЇНСЬКОЇ МОВИ В АВСТРО-УГОРСЬКІЙ ІМПЕРІЇ Архівавана 5 сакавіка 2016. (укр.)
↑ Василь Офіцинський ДИСТРИКТ ГАЛИЧИНА (1941—1944) Архівавана 2 мая 2013. (укр.)
↑ Рішення Конституційного Суда України щодо застосування державної мови органами державної влади, органами місцевого самоврядування та використання її у навчальному процесі в навчальних закладах України (укр.)
↑ З 1 червня українська — офіційна мова у Сербії (укр.)
↑ Конституція України. (укр.)
↑ svaboda.org
↑ Predpis č. 184/1999 Z. z. Zákon o používaní jazykov národnostných menšín (славенск.)
↑ Статут Аутономне Покрајине Војводине (серб.)
↑ СТАТУТ ПРО УПРАВЛІННЯ УКРАЇНСЬКОЇ ПРАВОСЛАВНОЇ ЦЕРКВИ КИЇВСЬКИЙ ПАТРІАРХАТ Архівавана 28 мая 2013. (укр.)
↑ Патріарх Філарет: Київський Патріархат проти другої державної мови — Релігійно-інформаційна служба України (укр.)
↑ Українська Автокефальна Православна Церква — Ближче до Бога, грудень 8, 2011 (укр.)
↑ В УПЦ (МП) готові перейти на українську мову Богослужінь — Релігійно-інформаційна служба України (укр.)
↑ Українська Православна Катедра Святої Софії Архівавана 18 верасня 2013. (укр.)
↑ Польська православна церква стає … польськомовною Архівавана 14 мая 2014. — Автокефалія (укр.)
↑ Феномен літургійної мови — Релігійно-інформаційна служба України (укр.)
↑ Про нас Архівавана 5 лютага 2013. — Тиса (укр.)
↑ Про нас Архівавана 8 сакавіка 2013. — Голос Америки (укр.)
↑ Державна телерадіокомпанія “Всесвітня служба «Українське телебачення і радіомовлення» Архівавана 21 красавіка 2013. (укр.)
↑ Мовлення Архівавана 15 сакавіка 2013. — Euronews (укр.)
↑ Перший Ukraine. Про канал Архівавана 15 красавіка 2013. (укр.)
1 2 3 4 МІЖНАРОДНЕ РАДІОМОВЛЕННЯ УКРАЇНСЬКОЮ МОВОЮ. З ІСТОРІЇ Архівавана 7 ліпеня 2012. (укр.)
1 2 3 МІЖНАРОДНЕ РАДІОМОВЛЕННЯ УКРАЇНСЬКОЮ МОВОЮ. РАДІОСТАНЦІЇ Архівавана 7 красавіка 2013. (укр.)
↑ Частоти Архівавана 17 чэрвеня 2012. — Всесвітня служба Радіо Румунія (укр.)
↑ Радио Приднестровья (руск.)
↑ Polskie Radio dla Zagranicy Архівавана 22 лютага 2015. (польск.)

Літаратура

Украінская мова // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 16: Трыпалі — Хвіліна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 16. С. 207.
Енциклопедія українознавства. У 10-х томах. / Головний редактор В. Кубійович. — Париж; Нью-Йорк: Молоде життя, 1954—1989. (укр.)
Українська мова: Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія, 2000. ISBN 966-7492-07-9 (укр.)
Словник української мови в 11-ти т. — К.: Наукова думка, 1970—1980. (укр.)
Словник української мови. У 20-ти т. / Український мовно-інформаційний фонд НАН України; за ред. В. М. Русанівського. — Київ: Наукова думка, 2010. — Т.1. А — Б. — 911 с. (укр.)
Український орфографічний словник: понад 175 тис. слів / уклали: В. В. Чумак [та ін.]; за ред. В. Г. Скляренка. — Вид. 9-е, переробл. і доповн. — Київ: Дніпро, 2009. — 1011 с — (Словники України). — ISBN 978-966-507-260-7 (укр.)
Етимологічний словник української мови: В 7 т. / АН УРСР. Ін-т мовознавства ім. О. О. Потебні; Редкол. О. С. Мельничук (головний ред.) та ін. — К.: Наук. думка, 1982. (укр.)
Фразеологічний словник української мови у 2-х т.- К.:Наук. думка, 1993. (укр.)

Спасылкі

Вікіпедыя мае раздзел, напісаны

на ўкраінскай

У Вікі-Кнігах можна знайсці дадатковыя матэрыялы па тэме: «Украінская мова»

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Украінская мова
Так буде українською
Тлумачальны «Слоўнік украінскай мовы» ў 11 т. (1970—1980) (укр.)
«Слоўнікі Украіны on-line»: граматычны слоўнік, слоўнікі сінонімаў, антонімаў, фразеалогіі(недаступная спасылка) (укр.)
Урокі ўкраінскай мовы на Інтэрнэт Паліглоце (руск.)
Матэрыялы для засваення ўкраінскай мовы Архівавана 22 мая 2013. (руск.)
Украінскі лінгвістычны партал Архівавана 13 ліпеня 2013. (укр.)
Сучасная ўкраінская літаратурная мова (укр.)

Гэты артыкул уваходзіць у лік добрых артыкулаў беларускамоўнага раздзела Вікіпедыі.