Малдаўская мова (малд.: limba moldoveneasca / лимба молдовеняскэ) — мова ўсходне-раманскай падгрупы раманскіх моў.
Дзяржаўная мова Малдовы. Таксама з’яўляецца адной з афіцыйных моў самаабвешчанай Прыднястроўскай Малдаўскай Рэспублікі.
З лінгвістычнага пункту гледжання, малдаўская мова з’яўляецца адной мовай з румынскай, яна характарызуецца тымі ж асаблівасцямі граматычнага ладу, на падставе чаго большасць лінгвістаў не вылучаюць самастойнай малдаўскай мовы, а кажуць аб малдаўскім варыянце або дыялекце дака-румынскай мовы (тэрмін, які аб’ядноўвае старарумынскую і малдаўскую мовы, якія ў гэтым выпадку лічацца дыялектамі). Нязначныя адрозненні малдаўскай мовы ад румынскай — на ўзроўні моўнай нормы, збольшага ў фанетыцы, а таксама ў лексіцы (вялікая колькасць запазычанняў з рускай мовы)[1][2].
Вылучаюцца 4 групы гаворак: паўночна-заходняя, паўночна-ўсходняя, цэнтральная і паўднёва-заходняя.
Літаратурная малдаўская мова складаўся з XVI—XVII стст., канчаткова сфармаваўся да 2-й пал. XIX ст., у яе аснове паўночна-заходняя і цэнтральная гаворкі. У савецкі перыяд ажыццяўлялася моўнае будаўніцтва літаратурнай нормы, выдатнай ад румынскай мовы: аформілася навукова-тэхнічная і грамадска-палітычная тэрміналогія, стабілізаваліся граматычныя і арфаграфічныя нормы, пашырылася сістэма функцыянальных стыляў літаратурнай мовы.
Першыя творы на малдаўскай мове былі запісаны кірылічным алфавітам (з XIX ст. выкарыстоўваўся рускі грамадзянскі шрыфт). У 1932—1939 гг. выкарыстоўвалася лацінка, затым была вернута кірыліца. З 1989 г. малдаўскае пісьменства зноў пераведзена на лацінку, пры гэтым на тэрыторыі Прыднястроўя захоўваецца алфавіт на кірылічай аснове[3].
Вікіпедыя мае раздзел, напісаны
Малдаўская мова ў Вікіпадручніку | |
Малдаўская мова на Вікісховішчы |