Сярэдні Усход (англ.: Middle East, перс.: خاورمیانه, азерб.: Ön Asiya, арм.: Միջին Արևելք, урду: مشرقی وسطٰی, араб. الشرق الأوسط, іўр.: המזרח התיכון, курд.: Rojhilata Navîn, турэцк.: Orta Doğu) — умоўная назва раёна Пярэдняй Азіі, размешчанага паміж Еўропай і Пакістанам; часам, асабліва ў англійскай і амерыканскай літаратуры, замяняе сабой тэрмін Блізкі Усход, але часцей разумеецца як азначэнне сукупнасці краін Блізкага Усходу разам з Іранам, Пакістанам і Афганістанам і таму пераважна ўжываецца не асобна, а ў складзе аб’яднанага тэрміна «Блізкі і Сярэдні Усход». У выніку, «Сярэдні Усход» часта ўжываецца ў дачыненні толькі да Ірана, Пакістана і Афганістана, а іншыя краіны азначаюцца як «Блізкі Усход».
Тэрмін «Сярэдні ўсход» (англ.: Middle East) паўстаў у 1850-я гады ў брытанскай Індыйскай адміністрацыі[1]. Аднак вялікую слыннасць ён набыў дзякуючы амерыканскаму ваенна-марскому тэарэтыку Альфрэду Тэеру Мэхэну, які выкарыстаў гэты тэрмін у 1902 годзе[2] для пазначэння «вобласці паміж Аравійскім паўвостравам і Індыяй»[3][4]. У той час Брытанская і Расійская імперыі змагаліся за ўплыў у цэнтральнай Азіі (гэта суперніцтва атрымала назву Вялікая гульня). Мэхэн усведамляў значэнне не толькі самога рэгіёну, але і яго сэрца — Персідскага заліва[5][6]. Ён назваў атачальны Персідскі заліў рэгіён Сярэднім Усходам, лічачы яго другім па важнасці пасля Суэцкага канала марскім праходам, які брытанцы павінны кантраляваць, каб прадухіліць прасоўванне рускіх у кірунку Брытанскай Індыі[7]. Упершыню тэрмін быў выкарыстаны Мэхэнам у 1902 годзе ў артыкуле «Персідскі заліў і міжнародныя адносіны», апублікаванай у часопісе National Review (en)[8].
Гэты артыкул быў перадрукаваны The Times. Неўзабаве тамсама з’явілася серыя з дваццаці артыкулаў пад агульным загалоўкам «Сярэднеўсходняе пытанне», напісаная сэрам Ігнатам Валянцінам Чыролам (en). У артыкулах сэр Ігнат пашырыў вызначэнне «Сярэдняга Усходу», пашырыўшы яго на «рэгіёны Азіі, што распасціраюцца да меж Індыі і пануюць над падыходамі да Індыі»[9]. Пазней, пасля таго як серыя артыкулаў была завершана ў 1903 годзе, The Times стала апускаць двукоссі пры ўжытку тэрміна ў сваіх артыкулах[10].
Аж да Другой сусветнай вайны рэгіён паміж Турцыяй і ўсходнім узбярэжжам Міжземнага мора было прынята зваць «Блізкім Усходам» (англ.: Near East), тым часам як «Далёкі Усход» (англ.: Far East) меў сваім цэнтрам Кітай[11], а Сярэднім Усходам зваўся рэгіён ад Месапатаміі да Бірмы. У канцы 1930-х брытанцы стварылі Сярэднеўсходняе камандаванне, якое базавалася ў Каіре і кіравала ваеннымі сіламі Вялікабрытаніі ў рэгіёне.
Пазней англійскі тэрмін «Сярэдні Усход» (англ.: Middle East) атрымаў шырокую хадню ў Еўропе і ЗША. У Вашынгтоне ў 1946 годзе быў заснаваны Блізкаўсходні інстытут[12] (даслоўна — «Сярэднеўсходні» (англ.: Middle East Institute)).
У перыяд паміж сусветнымі войнамі лёс спрадвечна англійскага тэрміна склаўся па-рознаму. У англійскай мове тэрмін Middle East стаў ужывацца або як абагульняльная назва для ранейшых «Блізкага» і «Сярэдняга» Усходу, або фактычна стаў пазначаць прыблізна тыя краіны, што перш пазначаліся тэрмінам Near East.
У многія іншыя мовы, у прыватнасці ў рускі, тэрмін Middle East (даслоўна — «Сярэдні Усход») пракраўся ўжо ў сваім новым значэнні, то бок фактычна ў значэнні Near East (даслоўна — «Блізкі Усход»). Таму на беларускую мову тэрмін Middle East, які перш пазначаў «Сярэдні Усход», перакладаецца звычайна як «Блізкі Усход». Аднак у гістарычным кантэксце, што адносіцца да перыяду прыблізна да Другой сусветнай вайны, Middle East прынята перакладаць як «Сярэдні Усход».
Слова «Сярэдні» (англ.: Middle) выклікае некаторую блытаніну ў сувяз са значэннем тэрміна, якое змянілася. Да Першай сусветнай вайны тэрмін «Блізкі Усход» (англ.: Near East) у англійскай мове ўжываўся для пазначэння Балкан і Асманскай імперыі, тым часам як «Сярэдні Усход» (англ.: Middle East) ставіўся да Ірана, Афганістана, Цэнтральнай Азіі і Каўказа. У сваю чаргу «Далёкі Усход» англ.: Far East ставіўся да краін Усходняй Азіі (у прыватнасці Кітаю, Японіі, Фармозы, Карэі, Ганконгу і да т.п.).
Са знікненнем у 1918 годзе Асманскай імперыі тэрмін Near East практычна перастаў выкарыстоўвацца ў англійскай мове, тым часам як Middle East сталі ўжываць да краін Ісламскага свету.
Першае афіцыйнае выкарыстанне тэрміна Middle East урадам ЗША з’явілася ў закраналай Суэцкі крызіс Дактрыне Эйзенхаўара у 1957 годзе. Дзяржсакратар ЗША Джон Фостэр Далес вызначыў Middle East як «вобласць, што ляжыць паміж і ўключае Лівію на захадзе і Пакістан на ўсходзе, Сірыю і Іран на поўначы і Аравійскі паўвостраў на поўдні, а таксама Судан і Эфіопію»[11]. У 1958 годзе Дзяржаўны дэпартамент ЗША растлумачыў, што тэрміны «Блізкі Усход» і «Сярэдні Усход» узаемазаменныя і вызначыў дадзены рэгіён як уключальны толькі Егіпет, Сірыю, Ізраіль, Ліван, Іарданію, Ірак, Саудаўскую Аравію, Кувейт, Бахрэйн і Катар[13].
Паводле палітыкі агенцтва Associated Press, Блізкі Усход раней ставіўся да заходніх краін, тым часам як Сярэдні Усход — да ўсходніх, аднак цяпер яны сінанімічныя[14].
У дакументах ААН найчасцей ужываецца тэрмін Middle East і ставіцца ён да араба-ізраільскага канфлікта. Радзей выкарыстоўваецца Near East. На беларускую мову абодва перакладаюцца як «Блізкі Усход».
Некаторыя крытыкі звычайна рэкамендуюць скарыстаць альтэрнатыўны тэрмін, прыкладам «Заходняя Азія», які з’яўляецца афіцыйным пазначэннем, што выкарыстоўваецца ААН. Многія аўтары крытыкуюць тэрмін Middle East як імплікавана еўрацэнтрычны[15][16]. У сучасных еўрапейскіх мовах тэрмін англ.: Middle East выкарыстоўваецца як еўрапейцамі, так і нееўрапейцамі ў акадэмічнай і афіцыйнай гаворцы.
Сярэдні Усход знаходзіцца ў месцы судотыку чатырох тэктанічных утварэнняў — Афрыканскай пліты, Аравійскай платформы, Еўразійскай пліты і Індастанскай пліты. У месцах іх сутыкненняў паўстала складкаватасць, што прывяло да ўтварэння мноства горных сістэм. Частка Сярэдняга Усходу запоўнена горнымі збудаваннямі Альпійскай геасінклінальнай вобласці, што працягваюць горныя збудаванні Паўднёвай Еўропы. У рэльефе яны выяўлены ўзвышшамі з адносна прыўзнятымі ўскрайкавымі ланцугамі і апушчанымі ўнутранымі пласкагор’ямі. На поўдні да іх причленяется Аравійска-Сірыйская камлыга, якая з’яўляецца часткай Афрыканскай платформы. Аравійская вобласць ва ўсіх адносінах бліжэй да Паўночнай Афрыцы, чым да астатняй Азіі. Складкаватыя і складкавата-грудавыя горы і ўзвышшы чаргуюцца з акумуляцыйнымі раўнінамі і міжгорнымі западзінамі. Міжгорныя дэпрэсіі запоўнены магутнымі тоўшчамі рыхлага адломкавага матэрыялу, што патрапіў туды з атачальных гор. Некаторыя азёры, раней займалыя самыя нізкія часткі западзін, высахлі і пакінулі тоўшчы солі і гіпса. Сярэдні Усход — кантрасны рэгіён па абсалютных адзнаках вышынь. З аднаго боку, тут знаходзяцца адны з самых высокіх вяршынь планеты — горы Чагары (8614 м) і Тырычмір (7690 м), з іншага боку, найглыбейшая западзіна — Мёртвае мора, узровень якога ніжэй роўня мора на 392 м[29]. Многія раёны Сярэдняга Усходу (Іран, Пакістан, Турцыя) ахоплены альпійскім арагенезам. Там назіраецца падвышаная сейсмічнасць (прыкладам, Ашгабацкае землетрасенне 1948 года). Зоны інтэнсіўных найновых узняццяў перамяжоўваюцца пляцоўкамі са складкаватымі структурамі старажытнейшага ўзросту.
На тэрыторыі краін Сярэдняга Усходу знойдзены радовішчы шмат якіх відаў мінеральнай сыравіны. Выяўлены радовішчы нафты, найвялікія па колькасці запасаў у свеце (галоўным чынам у басейне Персідскага заліва і Каспійскага мора). Па запасах нафты, прыроднага гаручага газу і самароднай серы Сярэдні Усход займае першае месца ў свеце. Значныя таксама запасы цынкавай руды, барыта, баратаў, літыя, карунда, ртуці, азбеста, фасфатаў, жалезнай руды, калійных соляў, свінцу, вальфрама, медзі, пірыта, сурмы, флюарыта, цэлестыну, бірузы, лазурыта і іншых карысных выкапняў.
Упершыню прамысловыя запасы нафты на Сярэднім Усходзе выяўлены на паўднёвым захадзе Ірана ў 1908 годзе (радовішча Месджэдэ-Салейман). У канцы 1920-х гадоў пачалася эксплуатацыя шэрага радовішчаў нафты, у прыватнасці Кіркук (Ірак), Гечсаран, Хефтгель (Іран). У 1932 годзе адкрыта гіганцкае газанафтавае радовішча Авалі на востраве Бахрэйн, а таксама вялікія газанафтавыя і нафтавыя радовішчы Пазенан і Агаджары ў Іране, Дамам, Абкайк Абу-Хадрыя у (Саудаўскай Аравіі). У 1938 годзе адкрыта найбуйнейшае ў свеце радовішча Вялікі Бурган у Кувейце, у 1948 годзе — Гоман у Саудаўскай Аравіі. У 1950-я — 60-я гады выяўлена больш 80 буйных нафтавых радовішчаў. У 1970-х гадах былі выяўлены гіганцкія газавыя радовішчы ў паўднёва-усходняй частцы Персідскага заліва і прылеглых да яе тэрыторый Ірана, Катара, ААЭ, Ірака. Па запасах нафты Сярэдні Усход займае вядучае месца сярод іншых рэгіёнаў свету: каля 45 млрд тон нафты і больш 20 трлн м³ газу. Большасць радовішчаў нафты і газу злучаны з найбуйным у свеце нафтагазаносным басейнам Персідскага заліва. Адзінкавыя паклады нафты і газу выяўлены ў іншых басейнах рэгіёна (Іран, Афганістан, Ізраіль). Да 90-х гадоў ХХ стагоддзі ў краінах Сярэдняга Усходу было адкрыта 302 нафтавых і газанафтавых і 54 газавых радовішчаў. Асноўныя выведаныя запасы вуглевадародаў знойдзены ў інтэрвале глыбінь 1-3 км. Асноўныя прадукцыйныя тоўшчы — пермская, верхне-юрская, ніжнемелавая і алігацэн-ніжне-міяцэнавая.
Запасы каменнага вугалю складаюць больш 23 млрд тон, бурага — 3,3 млрд тон. Усе выведаныя запасы каменнага вугалю сканцэнтраваны ў краінах Сярэдняга Усходу — Турцыі, Іране і Афганістане. Практычна ўсе запасы бурага вугалю — у Турцыі (Анаталійскі буравугальны басейн). Асноўныя радовішчы каменнага вугалю ў Турцыі засяроджаны ў паўночна-заходняй частцы краіны (басейн Зангулдак). Большасць радовішчаў вугалю ў Іране знаходзіцца ў трох вугляносных басейнах — Эльбурсскім, Цэнтральна-Іранскім (радовішчы Керманскае, Бадаму) і і ў Мешхедскім (Паўночна-Харасанскім)[30].
Запасы ўрану на Сярэднім Усходзе нязначныя і складаюць каля 9 тыс. тон (1998). Яны складзены ў некалькіх радовішчах Турцыі (Саліхлы-Кёпрубашы). Утрыманне ў рудах U3O8 0,07-0,1 %. У турэцкай частцы Чорнага мора адкрыты вялікія скупнасці ўранавых руд у дновых асадках на глыбіні 1—2 км.
Руды чорных металаў. Агульныя запасы жалезнай руды ў Заходняй Азіі складаюць каля 14 млрд тон, у тым ліку выведаныя — больш 3 млрд тон (1998). Найболей важныя ў прамысловым дачыненні — кантактна-метасаматычныя радовішча Турцыі (Дыўрыгі, Хасанчэлебі), Ірана (Чогарт і іншыя), Ірака (Аснава) з запасамі руды 100—500 млн тон (утрыманне Fe — 50—63 %, S — 0,1-2 %, P2О5 — 0,05-3,0 %, SiO2 — 2,0-33,0 %). Буйныя радовішчы пададзены жалезістымі кварцытамі ў Саудаўскай Аравіі (Водзі-Сававін) і інш., а таксама жалезаруднымі метасаматытамі ў тэрыгенна-карбанатных пародах у Афганістане (Хаджыгек) і інш. Асадкавыя радовішчы, зазвычай, невялікія і засяроджаны ў Саудаўскай Аравіі, Іраку, Іарданіі, Афганістане, Сірыі (запасы — сотні тысяч, дзясяткі, рэдка сотні млн. тон, утрыманне Fe — 23-64 %, S — сотыя долі адсотка, P2О5 — 0,01-0,45 %, SiO2 — до 15 %).
Тытана-магнетытавыя радовішчы (Емен) характарызуюцца значнымі запасамі руды — да 600 млн тон, але нізкім утрыманнем карысных кампанентаў (Fe — 15 %, TiO2 — 5,3 %) і высокім утрыманнем шкодных кампанентаў (P2О5 — да 3,3 %).
Запасы марганцавай руды невялікія і складаюць больш 5 млн тон. Запасы галоўным чынам засяроджаны ў асадкавых і дакембрыйских адкладах Іярданіі (Вадзі-Дана і іншыя), у гідратэрмальных радовішчах Турцыі (Параніт, Падзіма, Улукёй і іншыя) і Ірана, а таксама ў металаносных илах Саудаўскай Аравіі — Атлантыс-11. Утрыманне Mn у асадкавых радовішчах — 38-43 %, у жыльных — 25-45 %.
Запасы тытану ацэньваюцца 850 тыс. тон ільменіта, якія засяроджаны ў невялікіх ільменіт-цырконавых узбярэжна-марскіх россыпах Емена. Утрыманне (кг / т): ільменіту 24-83, цыркону 10-20, манацыта 1-2. Запасы цыркону складаюць 130 тыс. тон, манацыту 8 тыс. тон. У Емене і Саудаўскай Аравіі ёсць таксама тытана-магнетытавыя руды ў асноўных пародах, аднак утрыманне TiO2 у іх рэдка перавышае 5 %.
Запасы хромавай руды складаюць каля 40 млн тон — галоўным чынам у радовішчах Турцыі і Ірана. Невялікія радовішчы хромавых руд ёсць на Кіпры (1 млн тон), у Афганістане і Амане (160 тыс. тон). Усе радовішчы пададзены скіба- і лінзавістымі пакладамі масіўных і ўкрапаных руд ва ўльтраасноўных пародах. У Турцыі яны групуюцца ў раёнах Гулеман, Бурса — Ізмір і Мугла, утрыманне Cr2O3 у межах 22-56 %, FeO — 11-13,5 %, Al2O3 — 9-11 %, SiO2 — 5-11,5 %, адносіны Cr да Fe 2,88:3,1. У Іране радовішчы храмітаў сканцэнтраваны ў раёне Мінаб (Шахрыяр).
Руды каляровых металаў. Запасы баксітаў невялікія і складаюць 217,5 млн тон, у тым ліку выведаныя — больш 140 млн тон. Асноўная частка агульных запасаў (200 млн тон) складзена ў радовішчах, размешчаных у Турцыі, дробныя радовішчы баксітаў вядомыя таксама ў Іране і Афганістане. Усе радовішчы — асадкавага тыпу.
Запасы медзі складаюць больш 22 млн тон. Каля 50 % запасаў медзі складзены ў радовішчах Ірана, Афганістана, Турцыі, Саудаўскай Аравіі, Амана, Іярданіі, Кіпра, Ізраіля. Найважныя ў прамысловым дачыненні медзяна-парфіравыя радовішчы — у Іране (Сарчэшме, Чахар-Ганад і інш.) і Турцыі. Велікі таксама стратиформные радовішча Афганістана (Айнах і інш.), Іярданіі і Ізраіля. Менш значныя па запасах — калчаданавыя радовішчы Турцыі, Амана, Саудаўскай Аравіі, Кіпра і Ірана (запасы металу — да 680 тыс. тон, утрыманне Cu — 0,5-3,75 %). Скарнавыя радовішчы Ірана і Афганістана і радовішчы жыльнага тыпу Ірана і Турцыі маюць нязначныя запасы металу (каля 100 тыс. тон), але адрозніваюцца высокім утрыманнем медзі. У металаносных ілах Чырвонага мора (радовішча Атлантыс II) утрыманне Cu — 0,19-3,6 %.
Запасы свінцу на Сярэднім Усходзе складаюць каля 7,9 млн тон, цынка каля 26 млн тон. Прагназаваныя запасы адпаведна перавышаюць 10 і 15 млн тон. Запасы свінцу і цынку засяроджаны галоўным чынам у Міжземнаморскім геасінклінальным складкаватым поясе, у межах Ірана. Цынк у вялікай колькасці ёсць у Саудаўскай Аравіі, у меншай — у Іраку, Афганістане і Амане. Найболей важныя ў прамысловым дачыненні гідратэрмальна-метасаматычныя і стратыформныя радовішчы Ірана (Энгу ран і інш.), а таксама калчаданава-поліметалічныя і медзяна-цынкавыя калчаданавыя радовішчы Турцыі (Мур гуд, Лаханос і інш.), Ірана (Кушк, Чэзнуў свеце і інш.), Саудаўскай Аравіі (Нуры, Эльмар і інш.), Амана (Сухар, Раках і інш.), Афганістана (Шая). У рудах гэтых радовішчаў прысутнічаюць таксама срэбра, золата, медзь, часам кадмій. Жыльныя радовішча Турцыі, Ірана, Ірака, Саудаўскай Аравіі, зазвычай, характарызуюцца невялікімі запасамі свінцу і цынку пры высокіх канцэнтрацыях іх у рудах (Pb — да 20 %, Zn — да 15 %). У радовішчы Атлантыс II у Чырвоным моры ўтрыманне цынку вілах — ад 0,9 да 9,8 %.
Запасы нікелю складаюць каля 250 тыс. тон, большая частка з іх — 160 тыс. т (1998) у Турцыі і ў комплексных медзяна-цэалітавых і гідратэрмальных жыльных радовішча Ірана (Тальмесі, Мескані, Чахміры), менш — у магматычным медзяна-нікелевым радовішчы Вадзі-Качаны (Саудаўская Аравія). Утрыманне нікелю ў рудах вар’іруе ад 0,4 да 4 %.
Кобальт у колькасці 35 тыс. тон пры ўтрыманні 0,27 % прысутнічае толькі ў рудах медзяна-калчаданнага радовішчы Эргані (Турцыя).
Радовішчы вальфрама — монаметалічныя і вальфрам-малібдэнавыя — вядомыя толькі ў Турцыі. Агульныя запасы — 77 тыс. тон, пацверджаныя — 50 тыс.тон (1998). Радовішчы скарнавога і жыльнага тыпу. Найбуйнае са скарнавых — Улудаг. Непрамысловыя праявы вальфраму ёсць у Іране і Афганістане.
Агульныя запасы малібдэна невялікія і ацэньваюцца ў 432 тыс. тон, пацверджаныя — 172 тыс. тон (1998) пры ўтрыманні Мо ў рудзе 0,03-0,2 %. Вялікая частка з іх складзена ў медзяна-парфіравых радовішчах Ірана (Сарчешме і інш.), меншая — у скарнавых і жыльных радовішчах Турцыі (Улудаг і інш.).
Радовішчы рэдкіх металаў (берылію, літыя, танталу, ніобію, цэзію і інш.) пегматытового тыпу пашыраны ў Нурыстане (Афганістан). У Саудаўскай Аравіі вядомыя радовішчы ниобатов-рэдказямельных руд.
Стронцыевыя руды прадстаўлены цэлестынам, вядомыя ў Афганістане (Кундуз), Іране і Турцыі.
Запасы ртуці ацэньваюцца ў 12 тыс. тон (рэсурсы на 1998 — 23 тыс.тон). Усе яны складзены ў радовішчах Заходняй Турцыі (больш 50 радовішчаў). Запасы ртуці на асобных радовішчах дасягаюць 3 тыс. тон і больш пры ўтрыманні яе ў рудах 0,1-4,0 % і больш. Асобныя дробныя радовішчы ртуці з сурмой і мыш’яком вядомыя ў Іране, шматлікія непрамысловыя праявы ртуці ўсталяваны ў Афганістане.
Запасы сурмы ацэньваюцца ў 170 тыс. тон. Асноўная колькасць іх знаходзіцца ў Турцыі (90 тыс. тон у 1998), дзе вядома больш 45 радовішчаў сурмы. Комплексныя мыш’якова-сурмяныя і ртутна-мыш’якова-сурмяныя радовішчы вядомыя таксама ў Іране (Зерешуран, Бахарлу, Патыяр, Торкеман, Кухе-Сохі др.).
Пацверджаныя запасы золата ацэньваюцца ў 170 тон (1998). У гідратэрмальных жыльных радовішчах Саудаўскай Аравіі (Махдзі-эд-Дахаб і інш.) знаходзіцца 72 тоны падлічаных запасаў, у Іране (Гольпаеган, Каламуты і інш.) — 15 тон, у Афганістане — 18 тон, у Турцыі — 58 тон. Запасы золата ў жыльных радовішчах дасягаюць 70 тон пры ўтрыманні 4-27 г / т.
Самастойных радовішчаў срэбра на Сярэднім Усходзе няма. Срэбра прысутнічае ў жыльных комплексных поліметалічных радовішчах Саудаўскай Аравіі, Ірана (утрыманне Ag — 8-450 г / т) і золата-срэбных жыльных радовішчах Саудаўскай Аравіі, Турцыі і Афганістана (25-140 г / т), апроч таго, наяўнасць срэбра ўсталявана ў калчадана-поліметалічных радовішчах Саудаўскай Аравіі, Ірана (20-2000 г / т), свінцова-цынкавых гідратэрмальна-метасаматычных радовішчах у карбанатных пародах Ірана, Афганістана (45-1000 г / т), комплексных медзяна-цэалітавых радовішчах Ірана (8-24 г / т), скарнавых радовішчах Ірана, Афганістана (25-2000 г / т), металаносных илах Чырвонага мора — Атлантыс II (53 г / т).
Каментарыі
Выкарыстаная літаратура і крыніцы