Вольха чорная або клейкая[3][4], Альшына[5][6], Алешына[6], Альшына чорная[7], Альховіна[7][8], Вольха звычайная[9] (Alnus glutinosa) — від лістападных дрэў роду Вольха (Alnus) сямейства Бярозавыя (Betulaceae)[10].
Лацінскі відавы эпітэт лац.: glutinosa азначае «ліпкі» і звязаны з ліпкім маладым лісцем раслінамі. Відавы эпітэт у беларускай мове («чорная») звязаны з колерам кары гэтага дрэва[11].
У сінаніміку лацінскай назвы ўваходзяць:
Плады і насенне |
Дрэвы вышынёй да 35 м, са ствалом да 90 см у дыяметры[13]:180, часта шматствольныя. Галіны амаль перпендыкулярныя ствалу. Крона пірамідальная або яйкападобная ў маладосці, з часам становіцца круглявай (акружнасць ў гэты час дасягае 12 і больш метраў). Расце хутка, асабліва ва ўзросце з 5 да 10 (20[14]) гадоў. Поўнага развіцця дасягае ў 50-60 гадоў. Жыве звычайна да 80-100 гадоў, хоць вядомыя і 300-гадовыя асобнікі[15]. Пнёвы параснік дае да 60 гадоў, самы багаты ва ўзросце 20-40 гадоў[16]. Каранёвых атожылкаў цалкам не дае.
Каранёвая сістэма павярхоўная. На каранях утвараюцца гронкамі клубеньчыкі дзякуючы сімбіёзу з азотфіксуючымі бактэрыямі (Schinzia alni).
Галіны трохграневыя або круглыя, гладкія або з рэдкімі валасінкамі, у маладосці клейкія, пазней толькі са светлымі вулжачкамі, што вылучаюць смалістае рэчыва, якое ўтварае на іх смалісты налёт, чырванаватыя, бурыя або зелянява-бурыя, з добра прыкметнымі, даволі частымі рудаватымі чачавічкамі[10].
Кара ствала спачатку зелянява-бурая, бліскучая, усыпаная папярочнымі светлаватыя чачавічкамі, становіцца цёмнай, амаль чорнай або зелянява-цёмна-карычневай, з узростам расколістай[10]. На старых ствалах утвараецца чарнаваты пласт скарынкі. Вольха чорная ставіцца да групы дрэў з максімальным прыростам драўніны ў сярэднім узросце ў чыстых пасадках[13]:182.
Драўніна мае аранжавую афарбоўку.
Пупышкі зваротнаяйкападобныя, тупыя або астраватыя, даўжынёй 9—15[17]:125 мм, адхіленыя, спачатку клейкія, пасля сухія, буравата-чырвоныя або цёмна-бурыя, густа засаджаны васковымі струпамі, на ножках, з трохслядовым ліставым шрамам.
Лісце супратыўнае (лістаразмяшчэнне па формуле 1⁄3), простае, круглявае або няправільна-авальнае, даўжынёй 4[18]—9[17]:61(12[18]) см, шырынёй (3[17]:61)6—7[17]:61(10) см, на концах тупое або з невялікай выемкай, ля аснавання шырока-клінаватае або круглявае, у ніжняй частцы цэльнакрайняе, вышэй гародчата-пільчатае або двойчыбуйназубчатае, на хвосціках даўжынёй 1-2 см. Маладое — клейкае, спелае — зверху голае, цёмна-зялёнае з абодвух бакоў, слаба бліскучае, з кропкавымі залозкамі, знізу святлей, толькі з рудымі бародкамі валасінак ў кутах жылак.
Злева направа: Лісце. Мужчынскія і жаночыя кветкі |
Тычынкавыя кветкі дробныя, складаюцца з чатырохраздзельнага калякветніка з чатырма тычынкамі з жоўтымі пылавікамі; на тры кветкі маецца адна пяцілопасцевая прыкветная лускавінка; у канчатковых каташках 4—7[18](8) см, ад жаўтлява-карычневых да чырванавата-карычневых. Падчас цвіцення стрыжань мужчынскай кветкі выцягваецца і становіцца мяккім, з-за чаго каташак павісае. Гэтым дасягаецца перавернутае становішча кветак, што абараняе пылавікі ад намакання. Пылок падае на лускавінкі ніжэйшых каташкаў, адкуль здзімаецца ветрам[14].
Песцікавыя шышачкі — па 3—5 на бязлісцевых ножках, якія звычайна даўжэй іх[18], даўжынёй 12—(15[18])20 мм, дыяметрам 10 мм, чырванаватыя. Лычыкі ніткападобныя, чырванаватыя, выходзяць за край пяцілопасцевай прыкветкавай лускавінкі. Унутры кожнай прыкветкавай лускавінкі размяшчаецца па два кветкі[14]. Прыкветкавыя лускавінкі калі разрастаюцца ўтвараюць пяціраздзельныя, спачатку зялёныя, а пасля рудыя, моцна патоўшчаныя лускавінкі шышачкі.
Цвіце ранняй вясной, да з’яўлення лісця, у красавіку — маі[18]. Цвіценне да распускання лісця забяспечвае вялікія выгоды для апылення кветак[14].
Плод — шышка (1)2—2(3) см даўжынёй і (1)2[17]:209—2,5[18] мм шырынёй, спачатку зялёная, да восені цёмна-чырванавата-бурая, яйкападобная, амаль круглявая, з моцна пляскатым, прамым або слабавыемкавым аснаваннем і вострай верхавінай, са скурыстым, вельмі вузкім, празрыстым крылом, сабраны па тры — чатыры разам, кожная на доўгім хвосціку. Пад кожнай лускавінкай сядзяць па два пляскатых, 2-4 мм даўжынёй, чырванавата-бурых арэшка з вельмі вузкім празрыстым абадком і з вельмі кароткімі засохлымі на вяршыні рэшткамі слупка. Шышкі у Цэнтральнай Расіі спеюць у верасні — кастрычніку, усю зіму вісяць закрытымі і толькі вясной, у сакавіку, а то і раней, пачынаюць раскрывацца, вызваляючы насенне, што падалі прама на снег. Насенне распаўсюджваецца ветрам або, падаючы на снег або ў ваду, выносяцца цягам ручаёў і рэчак[14].
Плоданасіць амаль штогод, але багата праз 3-4 гады. Гады са слабым ураджаем здараюцца вельмі рэдка[13]:183. Расліны пачынаюць плоданасіць з 10 — 12(15[14])-гадовага ўзроста пры росце на волі і ў 40-гадовым узросце ў насаджэннях. У 1 кг да 909 тысяч арэшкаў; вага 1000 арэшкаў ад 0,7 да 1,5 г. Усходжасць насення захоўваецца два — тры гады (адзін год[14]).
Злева направа: Мужчынская кветка (павялічана). Жаночыя кветкі (павялічана). Насенне. |
Арэал — зона ўмеранага клімату ў заходняй частцы Азіі і амаль паўсюль у Еўропе; паўночныя краіны Афрыкі (Алжыр, Марока, Туніс). Занесена і натуралізавалася ў многіх частках Зямлі, прычым у Паўночнай Амерыцы паводзіць сябе агрэсіўна, месцамі прадстаўляючы пагрозу мясцовым відам.
На Беларусі распаўсюджваецца на нізінных балотах, у поймах рэк, па берагах азёр па ўсёй тэрыторыі[10]. Утварае чорнаалешнікавыя лясы, найбольшыя масівы якіх на Палессі[10] і Цэнтральнабярэзінскай раўніне.
Вольха чорная святлалюбная, расце ў багата ўвільготненых праточнымі водамі месцах, на нізінных балотах (алешнікавыя багны, «елхі»), у забалочаных лясах і поймах рэк, па берагах азёр, днах яраў і бэлек, ля ключоў, у выглядзе курцін на астравах. Добра расце на моцна ўгноеных глебах з вялікім увільгатненнем, расце таксама і на добра аэраваных глебах з грунтавымі водамі. На параўнальна сухіх, нават пяшчаных глебах можа расці пры неглыбокім заляганні грунтавых вод, а на моцна ўвільготненых глебах можа расці і пры гарачым клімаце. Глебы могуць быць ад тарфяна-балотных да перагнойна-глеевых.
Тыпавы від лясной і лесастэпавай зоны, якія заходзяць у стэпавую зону па далінах рэк. Расце ў якасці прымешкі ў ясеневую, дубовых, яловых лясах, бярэзнікі з бярозы пушыстай, зрэдку ў асінніку, а на залішне ўвільготненых глебах утварае чыстыя насаджэнні, так званыя чорнаалешнікавыя багны, або чорнаалешнікі. Утварае таксама ў якасці садамінанту шырокалісцева-чорнаалешнікавыя лясы, у дрэвастоі якіх прысутнічаюць дуб звычайны, бяроза пушыстая, ліпа драбналістая.
У Расіі сустракаецца ў еўрапейскай часткі, акрамя паўночных раёнаў і крайняга поўдня; на поўнач ад 63° паўночнай шыраты расце адзінкава на паўднёвым узбярэжжы Белага мора і каля станцыі Лоўхі(руск.) бел., у Прычарнамор’і сустракаецца ў плаўнях Дняпра, Днястра і Буга, расце ў Заходняй Сібіры (ад Урала да ніжняй плыні ракі Табол, ізалявана ў раёне Омска), у Крыму і на Паўночным Каўказе[19]. Звычайная ў Ленінградскай вобласці, дзе сустракаецца адзінкава ці ўтварае лясы па краях балот, берагах рэк, ручаёў, на ўзбярэжжы Фінскага заліва. На Украіне паўсюдна ўтварае чыстыя насаджэнні па берагах рэк, рачных далінах, балотах і вільготных ярах, але ў Крыме сустракаецца толькі зрэдку ў выглядзе адзінкавых дрэў і невялікіх груп у гарах[20]. У Казахстане расце ў раёне Кушмуруна(руск.) бел., Актабэ(руск.) бел. (станцыя Мартук, рака Ілек), гарах Ерэйментау(руск.) бел., раёне Каркаралінска, Баянаула(руск.) бел., зрэдку ў пасадках Алматы[18]. Найбольшае распаўсюджванне мае ў Беларускім і Украінскім Палессі, на поўдні Прыбалтыкі і ў цэнтральных раёнах Еўрапейскай часткі Расіі.
Вольха чорная — даволі патрабавальнае да глебаў, марозаўстойлівае, святлалюбнае, але і ценевынослівае дрэва.
Вольха чорная ўключана ў Чырвоныя кнігі Казахстана, Малдавіі і Омскай вобласці[21].
Вольха чорная ўключана ў Чырвоны спіс IUCN[22].
Лісце багатае бялкамі (да 20 %), тлушчамі (да 6 %), вітамінам C, карацінам, флаваноідамі, смалянымі кіслотамі. Выкарыстоўваюцца ў медыцынскай практыцы і народнай медыцыне як супрацьзапаленчы і звязальны сродак, пры ларынгіце і іншых прастудных захворваннях. Кара ўтрымлівае эфірны алей, вітамін PP[15].
Лекавая, драўняная, меданосная, таніданосная, фарбавальная, кудзелістая, дэкаратыўная, фітамеліяратыўная і кармавая расліна.
Вольха чорная незаменная пры аблясенні мокрых месцаў, багнаў і гразкіх узбярэжжаў.
Кара і шышкі — крыніца дубільных рэчываў і фарбавальнікаў для скуры і воўны (дае жоўты, чырвоны і чорны колеры)[16]. Карычневую фарбу атрымліваюць з пупышак[15]. На Каўказе фарбуюць настоем альховай кары таксама сукно і шоўк.
Пчолы збіраюць на расліне пылок і смалістыя выдзяленні на пупышках і лісці, з якіх выпрацоўваюць праполіс[16].
Лісце альшыны ўтрымлівае шмат пратэіну (да 20 % і больш), сырога тлушчу (6 %), параўнальна трохі клятчаткі (14-22,0 %), вітамін С, каратын, кальцый. Яно добра паядаецца дзікімі жывёламі, авечкамі і козамі (пераважна ў сухім выглядзе)[14]. Лісце добра ядуць трусы..
У якасці лекавай сыравіны выкарыстоўваюць шышкі вольхі (лац.: Fructus Alni)[10], якія збіраюць позняй восенню ці зімой, сушаць на гарышчах, пад падстрэшкамі або ў сушылках са штучным абаграваннем[23]. Лекавае прымяненне маюць таксама лісце (лац.: Folia Alni) і кара маладых галін вольхі (лац.: Cortex Alni)[10].
Адвары і настойкі яе шышак выкарыстоўваюць як вяжучы сродак пры энтэрытах і калітах[23], а таксама як процізапаленчы сродак пры апёках і запаленнях скуры і як кроваспыняльны сродак пры кроватачывасці дзёснаў[10][24].
Экстракт кары і лісця валодаюць супрацьзапаленчым, спазмалітычным і жоўцегонным дзеяннем; водны і спіртавы экстракт шышак — антыаксідантнымі, мембарапратэктыўнымі, анальгезіруючымі, антыэксудатыўнымі(руск.) бел. і антыпраліфератыўнымі ўласцівасцямі, праяўляюць антыбактэрыяльную і супрацьпухлінную(руск.) бел. актыўнасць; экстракт суквеццяў і пылок — антыпратазойную(руск.) бел.[10].
Асноўны артыкул: Вольха, драўніна Драўніна абалонная, буйнаслойная, мяккая і лёгкая, але далікатная, больш трывалая ў вадзе, у толькі што ссечанай вольхі белая, на паветры хутка прымае светла-чырвоную афарбоўку. Гадавыя пласты(руск.) бел. прыкметныя на ўсіх разрэзах.
Драўніну выкарыстоўваюць у сталярнай і мэблевай справе[14], з яе робяць таксама шпулькі і ткацкія чаўнакі[15].
Драўніна ідзе таксама на выраб скрынь для дарагіх прадуктаў, такіх як цыгары, чай і г. д.[14]. Роўныя ствалы ўжываюць як слупы для платоў або паль(руск.) бел.. Вольсе, у асаблівасці той, што расла на вільготным месцы, часта аддаюць перавагу пры рубцы калодзежных зрубаў і іншых падводных збудаванняў[14]. Ужываецца на палі, вадаправодныя жолабы, падпоркі ў шахтах.
Вугаль лічыўся добрым для падрыхтоўкі пораху.
Альховыя дровы — выдатнае жаркае паліва для печаў; сяляне Сярэдняй Расіі лічаць, што яны выпальваюць лішнюю сажу з комінаў, асабліва пасля бярозавых дроваў; пілавінне і габлюшка — лепшыя пры вэнджанні рыбы.
На вольсе чорнай паразітуюць некалькі відаў аскаміцэтаў роду Taphrina. Taphrina alni паражае жаночыя кветкі, вызывае лісцепадобныя разрастанні іх лускавінак; Taphrina epiphylla — з’яўленне «ведзьміных мётлаў», плямістасць і зморшчванне лісця; Taphrina sadebeckii — плямістасць лісця; Taphrina tosquinetii — скручванне і адміранне парасткаў, гіпертрафію і зморшчванне лісця[25], сумкі гэтага віду грыбоў пакрываюць ліставыя пласцінкі вольхі шэрым налётам[26].
Plasmodiophora alnus вызывае ракавыя пухліны на каранях[14].
Вольха чорнае пашкоджваецца жуком Agelastica alni.
Від Вольха чорная ўваходзіць у род Вольха (Alnus) падсямейства Бярозавыя (Betuloideae) сямейства Бярозавыя (Betulaceae) парадку Букакветныя (Fagales).
яшчэ 7 сямействаў (згодна Сістэме APG II) |
ячэ 1—2 роды | |||||||||||||||
парадак Букакветныя | падсямейства Бярозавыя | вид Вольха чорная | ||||||||||||||
аддзел Кветкавыя, або Пакрытанасенныя | сямейства Бярозавыя | род Вольха |
||||||||||||||
яшчэ 44 парадкі кветкавых раслін (згодна Сістэме APG II) |
яшчэ адно падсямейства, Coryloideae (згодна Сістэме APG II) |
яшчэ каля 45 відаў | ||||||||||||||
У межах віду вылучаны чатыры падвіды[27]:
Alnus glutinosa ‘Imperialis’ у Нацыянальным батанічным садзе Бельгіі(англ.) бел. ў Мейсе(англ.) бел. |
Мае некалькі дэкаратыўных садовых формаў, якія адрозніваюцца формай кроны, афарбоўкай і формай ліставай пласцінкі[28]:
Горад Цурупінск(руск.) бел. меў першапачатковую назву Алеш’е, затым Алешкі па чорнай альшыне, якая расце ў яго ваколіцах[31].
Дацкі мастак Л. Рынг(руск.) бел. намаляваў альховае балота на сваёй карціне «Ствалы альшыны»