Артыкул вымагае праверкі арфаграфіі Магчымы машынны пераклад, ужыванне ненарматыўнага правапісу або лексікону. Для праверкі ёсць адмысловыя праграмы. |
Лес — прыродны комплекс згуртаванняў лясных раслін і жывёл з пэўным геаграфічным асяроддзем; адзін з асноўных тыпаў расліннага покрыва Зямлі.
Складаецца з сукупнасці дрэвавых, кустовых і травяністых раслін, дзе галоўная роля належыць дрэвам. Пашыраны на ўсіх кантынентах (акрамя Антарктыды). Займае больш за 27 % сушы. Палова гэтай плошчы належыць трапічным лясам. Біямаса лясоў — 90% наземнай біямасы.
Структура лясоў залежыць ад фізіка-геаграфічных умоў асяроддзя, відавога складу і біялагічных асаблівасцей раслін (гл. біягеацэноз). Для лесу характэрна ярусная будова. Звычайна вылучаюць дрэвавыя ярусы (дрэвастой), ярус куставага падлеску, кусцікавае, паўкусцікавае і травяністае покрыва, ярус імхоў і лішайнікаў, па-за ярусныя расліны (ліяны, эпіфііныя расліны на ствалах і ў кронах дрэў). У залежнасці ад складу, умоў і асаблівасцей развіцця вылучаюць вечназялёныя (вільготныя трапічныя лясы, мангравыя лясы, хвойныя лясы), лістападныя (дробна- і шыракалістыя лясы, мусонныя, саванныя і інш.). Паводле тыпу аднаўлення адрозніваюць насенныя і парасткавыя, паводле паходжання — натуральныя і штучнаствораныя, паводле гісторыі фарміравання — карэнныя і другасныя, па складзе парод — чыстыя і мяшаныя.
Лес уздзейнічае на працэсы глебаўтварэння, клімат, кругаварот вільгаці, з’яўляецца адным з планетарных акумулятараў жывога рэчыва ў біясферы; атыўна ўзаемадзейнічае з трапасферай і вызначае ўзровень кіслароднага і вугляроднага абмену. Выконвае водаахоўную, глебаахоўную, рэкрэацыйную і інш. функцыі. Выключная роля лесу ў экалагічнай раўнавазе біясферы, захаванні генетычнай разнастайнасці раслін і жывёл, як крыніц рэсурсаў для розных галін прамысловасці, сельскай гаспадаркі і інш. робяць неабходнымі мерапрыемсгвы па ахове лясоў, аднаўленні лясоў, лесаразвядзенні.
Лес — узнаўляльны прыродны рэсурс, які забяспечвае ўстойлівасць біясферы. Важны кампанент геаграфічных ландшафтаў. Яго вывучае лесазнаўства, лесаводства і інш.
У залежнасці ад біялагічных асаблівасцяў найважнейшых раслін, іх узросту і вызначаных фізіка-геаграфічных умоў у лесе развіваецца некалькі ярусаў раслін. Ярусы — досыць выразна адмежаваныя гарызонты канцэнтрацыі дзейных органаў раслін. Ярусы могуць быць утвораны адным ці двума і больш відамі. У лясах адрозніваюць ярусы[1]:
Яна складаецца з апалых лістаў, галінак, кветак, пладоў, кары і іншых рэшткаў раслін, фекалій і трупаў жывёл, абалонак кукалак і лічынак. Бывае, што ў лясной подсцілцы знаходзіцца трохі мільёнаў насельнікаў на кожным квадратным метры, ад найпрасцейшых і бактэрый да мышэй і іншых дробных сысуноў. Таму звычайна подсцілка і есці самы густанаселены ярус[3]. Пласт рэшткаў адмерлых раслін уяўляе сабою мёртвае покрыва[4]. Роля лясной подсцілкі вельмі вялікая, яна выконвае наступныя функцыі:
Сустракаецца па-за ярусная расліннасць з павойных раслін, і эпіфітаў[6].
Асноўным кампанентам з’яўляецца дрэвастой. Падлесак і падрост, а ў лясах з густым шчыльным полагам і жывое наглебавае покрыва, могуць адсутнічаць. Жывое наглебавае покрыва складаецца з наяўныя імхі, лішайнікі, травяністыя расліны і хмызнячкі[7].
Узлесак лесу — паласа пераходу да сумежнага тыпу расліннасці. Звычайна, на ўзлеску дрэвы пакрыты лісцем на ўсю вышыню, тут больш хмызнякоў, ліян і падроста. Узлесак адрозніваецца ад суседніх тыпаў расліннасці краявідным складам раслін і жывёл. Многія віды сустракаюцца выключна на ўзлеску[3][8].
Ламачча — паваленыя на зямлю ствалы дрэў ці іх часткі: суччына, галіны, сухія і гнілыя.
Свежае ламачча можа выкарыстоўвацца ў якасці паліва.
Свежае ламачча, у выпадку ўзнікнення ляснога пажару, спрыяе яго хуткаму распаўсюджванню. Апроч таго, ламачча дазваляе размнажацца казуркай, асабліва караедам, і развівацца грыбным хваробам, якія могуць перакінуцца на жывыя дрэвы. Таму свежае ламачча па магчымасці ў патрэбных колькасцях выдаляюць з лесу. Згнілае ламачча робіцца бясшкодным, і тады яго выдаленне з лесу прыносіць ужо не карысць, а шкода, дарма пазбываючы лясную глебу прыроднага ўгнаення[9][10].
Ламачча з’яўляецца сталым ці часовым жыллём для шматлікіх насельнікаў: мікраарганізмаў, грыбоў, суставаногіх, малюскаў, земнаводных і паўзуноў, птушак і нават дробных сысуноў. Для паспяховага развіцця раслін некаторых відаў трэба, каб іх насенне прарасло ў ламаччы.
Ламачча гуляе значную ролю як даўгачасны рэзервуар вугляроду. Прыкладам, у хваёвых лясах у ламаччы разам з глебай можа змяшчаць да 25—30 % назапашанага ў лесе вугляроду[11].
Лес — гэта не проста сукупнасць дрэў і хмызнякоў, лес з’яўляецца экасістэмай — складанай супольнасцю з цесна злучаных паміж сабой элементаў, сюды ўваходзяць як жывыя арганізмы (біёта), так і нежывая, абіятычны складнік — паветра, глеба і вада. Лясная біёта складаецца з, расліннасць, жывёл і мікраарганізмы, прытым лясная расліннасць — гэта не толькі драўняная расліннасць, — гэта таксама травы, імхі, грыбы, багавінне і лішайнікі. Струмені энергіі і рэчываў (прыкладам, кісларода) цыркулююць у экасістэме, утвараючы колазварот і злучаючы ў адно цэлае ўсе элементы жывой і нежывой прыроды. Прыкладам з’яўляюцца працэсы, злучаныя з фотасінтэзам — працэсам утварэння пажыўных рэчываў з вады і вуглякіслага газу з выкарыстаннем энергіі сонечнага святла. Здольнасцю да фотасінтэзу валодаюць толькі зялёныя расліны, таму ўсе астатнія змушаны сілкавацца або гэтымі раслінамі, або іншымі арганізмамі, якія выкарыстоўваюць у ежу расліны, і такім чынам расліны, адкрыта ці ўскоснае, з’яўляюцца крыніцай сілкавання для ўсіх арганізмаў. Вельмі важная роля бактэрый і іншых арганізмаў, што раскладаюць адыходы памену рэчываў і рэшткі раслін і жывёл, утвараючы прасцейшыя рэчывы, якія могуць быць выкарыстаны надалей у абмене рэчываў[3].
Асноўны артыкул: Насаджэнне, лесазнаўства Насаджэнне (лясны фітацэноз) — аднастайная пляцоўка лесу, адрозныя ад суседніх па характары расліннасці, галоўным кампанентам з’яўляецца дрэвастой. Яны могуць адрознівацца паходжаннем, складам, узростам, ступенню стуленасці ці формай[12].
Найбольшае значэнне мае адрозненне паміж выносістымі і нізкастволымі насаджэннямі. Выносістыя ўтвораны дрэвамі, што выраслі з насення, а нізкастволыя — што адбыліся ад парасніку. У адным і тым жа насаджэнні могуць быць дрэвы рознага паходжання[13].
Хваёвыя насаджэнні, звычайна, насеннага паходжання, а натуральныя насаджэнні лісцяных парод — змяшанага паходжання[12].
Па складзе адрозніваюць насаджэнні чыстыя, з дрэў адной драўнянай пароды, і змяшаныя — з дрэў дзвюх ці больш розных парод[12]. Насаджэнні натуральнага паходжання, як правіла, з’яўляюцца змяшанымі. Чыстыя насаджэнні сустракаюцца толькі на глебах, прыдатных для ўзросту якой-небудзь адной драўнянай пароды, прыкладам, чыстыя хваёвыя насаджэнні на сухіх пясчаных глебах, насаджэнні чорнай алешыны на багнах[13].
Суадносіны ўзроставых груп (маладнякі, сярэднеўзроставыя, саспелыя, перастойныя) вызначае ўзроставую структуру ляснога фітацэнозу. Класы ўзросту адрозніваюць у залежнасці ад асобных парод (бук, піхта каўказская, таполя), груп парод (хвойныя, цвёрдаліставыя, мяккалістыя), а таксама і ад таго, насенным ці парасткавым з’яўляецца насаджэнне[12]. Узрост усіх дрэў, якія ўтвараюць насаджэнне, можа быць аднолькавы (аднаўзроставае насаджэнне) ці распазнаны (рознаўзроставае насаджэнне). У натуральных лясах аднаўзроставыя насаджэнні ўзнікаюць рэдка (прыкладам, пасля моцнага пажару); зазвычай, іх узнікненне злучана з гаспадарчай дзейнасцю чалавека[13].
Калі насаджэнні доўга растуць на адным месцы, не змяняючы складу драўняных парод, то яны з’яўляюцца карэннымі. Вытворныя, ці другасныя, вырастаюць на месцы карэнных лясоў, якія загінулі з-за стыхійных бедстваў — пажараў, ураганаў, экстрэмальных марозаў, працяглых засух, інфекцыйных хвароб дрэў ці нашэсцяў казурак, а таксама лясоў, высечаных чалавекам[12].
Па паходжанні насаджэння могуць быць натуральнымі ці штучнымі[12]. Асаблівае месца сярод штучных насаджэнняў займаюць ахоўныя лясныя насаджэнні — штучныя насаджэнні для абароны ад неспрыяльных прыродных фактараў, у тым ліку для змагання з засухай, воднай і ветравой эрозіяй. Апроч іншага, ахоўныя лясныя насаджэнні спрыяльна ўплываюць на мікраклімат, снего-размеркаванне, гідралагічны рэжым глебы. Іх уладкоўваюць пасадкай ці пасевам, галоўным чынам, у стэпавых, лесастэпавых і паўпустынных раёнах. Яны могуць служыць для абароны многіх аб’ектаў, у тым ліку сельскагаспадарчых угоддзяў, глеб, вадаёмаў, дарог, населеных пунктаў[14].
Ступень стуленасці
Ступень стуленасці насаджэння (ступень зацянення змешчанай пад ім глебы) — акалічнасць, мелае велічэзнае значэнне: на зацененай полагам насаджэння глебе адбываецца назапашанне лясной подсцілкі, дзякуючы якой падтрымваецца ўрадлівасць глебы. З парушэннем стуленасці сонечныя прамені пракрадаюцца да глебы, з-за чаго подсцілка хутчэй раскладаецца, з’яўляецца травяністая расліннасць, глеба ўшчыльняецца, і ўсё гэта неспрыяльна адлюстроўваецца на ўзросце дрэў. Да вызначанага веку аднавекавыя насаджэнні застаюцца стуленымі, потым пачынаецца натуральнае вырэжванне. З маладога веку паміж дрэвамі, утваральнымі насаджэнне, ідзе змаганне з-за абшару, патрэбнага для паступова разрасталых вяршынь; многія дрэвы пры гэтым змаганні аказаваюцца адсталымі і ў выніку гінуць. Такім чынам, змаганне паміж дрэвамі абумаўляе натуральнае змяншэнне ствалоў у насаджэнні, якая асабліва рэзка заўважная ў маладых і сярэдневекавых насаджэннях. Дрэвы, што адміраюць у маладым веку, маюць невялікія вяршынькі, адміранне якіх выклікае ўтварэнне малых прасветаў, якія хутка зачыняюцца дзякуючы разрастанню вяршынь астатніх дрэў. У больш высокім веку адміраюць буйныя дрэвы, вяршыні якіх займалі так шмат месца, што якія ўтвараюцца прасветы не могуць ужо зачыняцца вяршынямі астатніх дрэў, якія да таго ж растуць, з прычыны старэчага веку, даволі павольнае. Такім чынам, у вызначаным веку, больш высокім для ценетрывалых парод, прыкладам, елкі, піхты, бука, граба, і маладзейшым для святлалюбных, прыкладам, хвоі, дуба, бярозы, у насаджэннях пачынаюць з’яўляцца прасветы, што не могуць зачыніцца і парушаюць стуленасць[13].
Вызначэннем колькасных параметраў лясоў, прыкладам, запасаў драўніны, вышыні і якасці дрэў і дрэвастояў займаецца дэндраметрыя, ці лясная таксацыя. Гэта трэба як доўжачы камерцыйнай ацэнкі лясоў, так і для вывучэння іх развіцця і ацэнкі эфектыўнасці іх выкарыстанні і гадоўлі[15].
Самыя першыя наземныя расліны выяўлены ў Аўстраліі. Іх узрост прыкладна 395 млн гадоў. Каля 370 млн гадоў назад (пачатак дэвонскага перыяду) на сушы шырока пашырылася расліннасць з нізкіх хмызняковых формаў.
Першымі лясамі былі нізкарослыя лясы з гіганцкіх хвошчаў і плаўнаў, якія мелі вышыню больш 7,5 м, з падлескам з прымітыўных папарацей і іншых дробных раслін.
Каля 345 млн гадоў назад пачаўся каменнавугальны перыяд, цягам якога на сушы пашырыліся густыя, шырокія лясы з гіганцкіх хвашчоў, дзеразы і дравяністых папарацей, якія мелі вышыню каля 30 м. У гэты ж час з’явіліся першыя прымітыўныя голанасенныя расліны — насенныя папараці і кордаиты. У каменным вугалі, утвораным у той перыяд, часта прысутнічаюць шматлікія выкапнёвыя рэшткі раслін.
Напачатку пермскага перыяду (280 млн гадоў назад) адбываліся працэсы гораўтварэння, магутнага зледзянення Паўднёвага паўшар’я і глабальнага пераразмеркавання сушы і мора, клімат рабіўся ўсё сушэйшым. У гэты час шырыліся прымітыўныя сагаўнікавыя і хвойныя, выцясняючы гіганцкія хвашчы, дзеразу і дравяністыя папараці[3].
Каля 225 млн гадоў назад пачалася эпоха дыназаўраў — мезазойская эра. У трыясавым і юрскім перыядах асноўны дрэвастой утваралі сагаўнікавыя і хваёвыя (шмат секвой), пашырылася вялікая колькасць гтнкгавых. Ва Усходнім Кітаі дагэтуль расце гінкга двулопастны, адзіны захаваны дагэтуль прадстаўнік класа гінгкавых. Найболей пашыранымі былі хваёвыя лясы з дрэў, падобных на сучасныя араўкарыі.
У трыясавым перыядзе з’явіліся першыя пакрытанасенныя (кветкавыя) расліны. Цягам юрскага перыяду паступова павялічвалася разнастайнасць кветкавых, а хваёвых парод і іншых голанасенных рабілася ўсё менш. Кветкавыя расліны сталі дамінаваць у дрэвастоі падчас мелавога перыяду (135-65 млн гадоў назад), сярод іх былі продкі сучасных фікусаў, магнолій, падубаў, дубоў, сасафрасаў, вербаў і клёнаў. Метасеквоя — дрэва з ігліцай, якая ападае — пашырылася па ўсім Паўночным паўшар’і падчас мелавога і палеагенавага перыяду[3].
Напачатку палеагенавага перыяду, у эпоху палеацэна, клімат працягваў заставацца цёплым і вільготным, што спрыяла разнастайнасці флоры і багаццю расліннасці, у тым ліку пакрытанасенных драўняных раслін. Лясы Паўночнага паўшар’я былі падобныя на сучасныя лясы трапічнага і ўмеранага паясоў.
У канцы кайназойскага перыяду на захадзе Паўночнай Амерыкі адбываліся працэсы гораўтварэння і змен клімату. Дзякуючы гэтаму сталі дамінаваць хваёвыя пароды, раней малапрыкметныя ў арктотретичной флоры.
Чацвярцёвы перыяд, якім завяршылася кайназойская эра, пачаўся прыкладна 1,8 млн гадоў назад і працягваецца цяпер. Яго асаблівасці: чаргаванне эпох шырокіх мацерыковых абледзяненняў (гляцыялаў) і цёплых міжледавіковых эпох (інтэргляцыялаў). З-за гэтага змерлі многія выгляды дрэў і іншых раслін, заўважна і паўсюдна зменшыўся плошча лясоў[3].
На жаль, сёння аб’ём высечкі лесу нярэдка ў некалькі разоў перавышае аб’ём яго натуральнага аднаўлення. У сувязі з гэтым у цывілізаваных краінах надаецца шмат увагі ўзнаўленню лесу, як шляхам лесапасадак, так і поўнай забароны ў некаторых лясах кожнай гаспадарчай дзейнасці. Дзякуючы гэтаму ў гэтых раёнах забяспечваецца натуральнае ўзнаўленне лясоў, а ў некаторых краінах існуюць у невялікай колькасці лясныя пляцоўкі, дзе ніколі не мела месца ўмяшанне чалавека ў жыццё лесу. Ахова лесу з’яўляецца адным з кірункаў дзейнасці па ахове навакольнага асяроддзя і ахове прыроды і вырабляецца:
Імпрэзы, злучаныя з аховай лесу, можна падзяліць на наступныя групы: