Аку́т (лац.: acutus), о́ксія (стар.-грэч.: ὀξεῖα), востры націск[1] — дыякрытычны знак[en], /-падобная рыска над літарай. Выкарыстоўваецца ў грэчаскай, раманскіх, славянскіх і шматлікіх іншых мовах. У Юнікодзе прадстаўлены як U+0301. Прыблізна супадае па форме з друкарскім клавіятурным знакам — машынапісным апострафам.
Арфаграфія некаторых моў патрабуе абавязковай ці факультатыўнай расстаноўкі знакаў націску (акута або гравіса). Акут як знак націску выкарыстоўваецца ў некаторых сучасных еўрапейскіх мовах, якія маюць рухомы (нефіксаваны) націск.
У раманскіх мовах акут шырока выкарыстоўваецца для адрознівання адкрытых і закрытых галосных. У большасці арфаграфічных сістэм (за выключэннем партугальскай мовы) пазначае закрытую якасць галоснага.
У некаторых мовах выкарыстоўваецца для абазначэння даўгаты галосных (а таксама складаўтваральных зычных), тону, лагічнага вылучэння.
Папярэднікам акута быў, відаць, знак апексу, які ўжываўся ў лацінскай мове для пазначэння даўгаты галоснага.
У старажытнагрэчаскай політанічнай арфаграфіі знак вострага націску з’явіўся для пазначэння высокага тону. У сучаснай грэчаскай мове (дыматыка) музычны націск страчаны і знакам оксіі паслядоўна пазначаецца націск ва ўсіх шматскладовых словах.
Асноўны артыкул: Знак націску[ru]
У беларускай, рускай і ўкраінскай мовах знак вострага націску сістэматычна выкарыстоўваецца для пазначэння месца націску ў слоўніках, кнігах для малодшых школьнікаў і замежнікаў. У звычайных тэкстах у словах, якія адрозніваюцца толькі месцам націску (гл. Амографы), прастаўляецца факультатыўна: па́ра — пара́, пры́клад — прыкла́д і інш.
Таксама ў беларускім і ўкраінскім лацінскіх алфавітах для пазначэння мяккіх (палаталізаваных) зычных выкарыстоўваюцца літары ć, dź, ń, ś, ź.
У скандынаўскіх мовах акут пазначае ўдарны e на канцы, звычайна толькі пры наяўнасці амонімаў.
У ісландскай мове выкарыстоўваюцца 6 літар з вострым націскам: á, é, í, ó, ú, ý (у фарэрскай 5 — няма é), якія лічацца самастойнымі літарамі і займаюць уласныя пазіцыі ў алфавіце. Любая з літар можа пазначаць як доўгі, так і кароткі гук. Этымалагічна яны ўзыходзяць да старажытнанарвежскіх доўгіх галосных, якія ў большасці выпадкаў ператварыліся ў дыфтонгі (акрамя é, якое ў фарэрскай мове стала æ).
á: [au(ː)] é: доўгае чытанне [jeɛː], кароткае [jɛ] í/ý: [i(ː)] ó: [ou(ː)] ú: [u(ː)].