wd wp Пошук:
    ⬜

    Ватыканская апостальская бібліятэка

    Ватыка́нская апо́стальская бібліятэ́ка (лац.: Bibliotheca Apostolica Vaticana) — бібліятэка ў Ватыкане, якая мае найбагацейшы збор рукапісаў Сярэдневякоўя і эпохі Адраджэння. Бібліятэка, заснаваная ў XV стагоддзі Папам Мікалаем V, увесь час папаўняецца, і ў наш час яе фонды налічваюць каля 1 600 000 друкарскіх кніг, 150 000 манускрыптаў, 8 300 інкунабул, больш 100 000 гравюр і геаграфічных карт, 300 000 манет і медаляў[4][5]. Да бібліятэкі адносіцца Ватыканская школа бібліятэкараў і лабараторыя па рэстаўрацыі і аднаўленню важных манускрыптаў (факсіміле).

    Гісторыя

    Узнікненне бібліятэкі

    Выява Фрыдрыха II з яго кнігі «De arte venandi cum avibus» («Пра мастацтва палявання з птушкамі»), канец XIII стагоддзя

    Пачатак збору (архіўныя дакументы, літургічныя кнігі ў выглядзе скруткаў лац.: Volumina) Ватыканскай бібліятэкі было пакладзена ў IV стагоддзі: тады ў Латэранскім палацы быў сабраны архіў, які згадваўся яшчэ пры Папу Дамасіі I (384 год)[6]. У VI стагоддзі за зборам манускрыптаў стаў назіраць дзяржаўны сакратар Ватыкана (лац.: Primicerius Notariorum), а ў VIII стагоддзі з’явілася пасада бібліятэкара Ватыкана. Бібліятэка Папы Баніфацыя VIII складалася з кодэксаў, упрыгожаных мініяцюрамі, у тым ліку 32 грэчаскіх манускрыпта са збору Фрыдрыха II[7]. У верасні 1303 года частка яго збораў пацярпела ад рабавання. У 1310 годзе Папа Клімент V загадаў перанесці 643 каштоўных рукапісы ў Асізі, але ў 1319 годзе на горад напалі гібеліны, пасля чаго шматлікія дакументы з гэтай калекцыі таксама былі згублены.

    У 1318 годзе Папа пачаў збіраць трэцюю бібліятэку Ватыкана. У Авіньёне бібліятэка размяшчалася ў бібліятэчнай вежы палаца. Папа Ян XXII валодаў зборам кніг, створаным для курыі. Пазней частка кніг была перавезена ў Ватыкан, у тым ліку апошнім авіньёнскім Папай Рыгорам XI, аднак большасць засталася ў Авіньёне і пазней увайшла ў Нацыянальную бібліятэку Францыі і збор сям’і Баргезэ (вернута ў Ватыкан у 1902 годзе і з’яўляецца дагэтуль часткай апостальскай бібліятэкі).

    Заснаванне сучаснай калекцыі

    Заснавальнікам сучаснай (чацвёртай) Ватыканскай бібліятэкі лічыцца Папа Мікалай V, абраны ў сакавіку 1447 года. Пры яго папярэдніку Папе Яўгенію IV было выяўлена 350 твораў на латыні, грэчаскім і іўрыце. Гэтыя рукапісы і асабісты збор Папы Мікалая V склалі аснову Ватыканскай бібліятэкі, усяго 800 манускрыптаў на латыні і 353 на грэчаскім. Папа значна пашырыў калекцыю манускрыптамі з Еўропы і з Усходу, так, напрыклад, па яго загаду граматык Альберта Энок д’Асколі (італ.: Alberto Enoch d’Ascolli) адправіўся на пошукі ацалелых збораў з імператарскай бібліятэкі Канстанцінопаля[7]. Фармальна грамадская бібліятэка была заснавана 15 чэрвеня 1475 года булай Папы Сікста IV «Ad decorem militantis Ecclesiae», тады збор складаў 2527 твораў. У 1481 годзе калекцыя налічвала ўжо 3500 манускрыптаў, у гэтым жа годзе былі пабудаваны некалькі новых памяшканняў, якія атрымалі назвы па захоўваемых у іх калекцыям: грэчаская, лацінская, сакрэтная і папская бібліятэкі. Зборы можна было агледзець на месцы пад строгім наглядам. Першым бібліятэкарам Ватыканскай бібліятэкі Папай Сікстам IV быў прызначаны гуманіст Барталамеа Плаціна.

    Пасланцы Папы Льва X адправіліся на пошукі манускрыптаў па ўсёй Еўропе. У лістах Папа пісаў, што сваім найвялікшым доўгам лічыць павелічэнне колькасці копій антычных аўтараў для таго, каб падчас яго пантыфікату лацінізм змог нанова заквітнець[8]. Падчас рабавання Рыма ў 1527 годзе, бібліятэка, якая налічвала на той момант 4 тысячы манускрыптаў, падверглася спусташэнню, мноства манускрыптаў было пашкоджана[9]. У 1588 годзе Папа Сікст V даручыў архітэктару Даменіка Фантана пабудаваць новы будынак для бібліятэкі. Новы вялікі будынак размяшчаўся насупраць старой бібліятэкі, для захоўвання манускрыптаў прадугледжваліся адмысловыя драўляныя шафы. Папа Сікст V ахвотна параўноўваў сябе з заснавальнікамі такіх знакамітых бібліятэк, як александрыйская, рымская і афінская[10].

    Развіццё з XVI стагоддзі

    Напачатку XVII стагоддзя, пры Папе Паўлу V пад захоўванне архіўных дакументаў быў выдзелены асобны будынак. Так пачалася гісторыя Сакрэтнага архіва, размешчанага за брамай Св. Ганны. У XVII стагоддзі ўзнікла традыцыя перадаваць у Ватыканскую бібліятэку прыватныя калекцыі і каралеўскія зборы. Так, фонды бібліятэкі значна папоўніліся ў 1623 годзе, калі курфюрст Баварыі Максіміліян I падарыў Папе Рыгору XV вялікую частку захопленай ім Гайдэльбергскай бібліятэкі (так званая лац.: Bibliotheca Palatina — Палацінская бібліятэка) у знак падзякі за дапамогу ў Трыццацігадовай вайне. У 1815 годзе з Палацінскай бібліятэкі былі вернутыя ў Гайдэльберг 38 лацінскіх і грэчаскіх манускрыптаў, а таксама манускрыпты па гісторыі горада на нямецкай і лацінскай мовах. У 1657 годзе пры Папе Аляксандры VII у Ватыкан з Урбіна была пераведзена так званая Урбінская бібліятэка, якая ўяўляла сабой багатую калекцыю рукапісаў эпохі Адраджэння (1767 тэкстаў на латыні, 165 на грэчаскай, 128 на іўрыце і арабскай[11]), заснаваную герцагам Урбіна Федэрыга да Мантэфельтра.

    Крысціна, каралева Швецыі

    У 1689 годзе калекцыя папоўнілася зборам шведскай каралевы Крысціны (Аляксандраўскае аддзяленне). Каралева правяла апошнія гады жыцця ў Рыме і адпісвала свой збор (часткова сабраны яе бацькам у паходах на Германію і Польшчу, аднак вялікая частка была сабрана ёю падчас знаходжання ў Фантэнбло[7]) кардыналу Дэчыа Ацаліні, пляменнік якога Пампеа прадаў у 1690 годзе кнігі Папе Аляксандру VIII. Папа пакінуў частку калекцыі ў сваю чаргу свайму пляменніку кардыналу П’етра Атабоні. Кнігі каралевы Крысціны, у складзе якіх збор «Атабаніяна» (італ.: Fondi Ottoboniano; 3394 лацінскіх і 473 грэчаскіх манускрыпта), а таксама збор «Капаніяна» (італ.: Capponiano; 288 рукапісаў са збору фларэнційскага маркіза Алесандра Капоні (італ.: Alessandro Capponi) папоўнілі ў 1759 годзе фонды бібліятэкі.

    Codex Assemani, XI стагоддзе

    У 1715 годзе Кліментам XI была арганізавана экспедыцыя ў Сірыю і Егіпет, якую ўзначаліў Іосіф Асемані. За два гады працы ў манастырах Нітрыйскай пустыні, Каіры, Дамаску, Ліване ім было сабрана каля 150 найкаштоўных манускрыптаў, якія папоўнілі збор Ватыканскай бібліятэкі. Папа Клімент XIII далучыў усю калекцыю братоў Асемані, якая складала ў тым ліку 202 сірыйска-халдзейскіх, 180 арабскіх і 6 турэцкіх манускрыптаў.

    Напалеонаўскія войны сталі фатальнымі для збораў бібліятэкі: у 1797 годзе 500 манускрыптаў былі канфіскаваны французскай дырэкторыяй. Аднак у 1815 годзе вялікую частку вывезенага, за выключэннем 36 манускрыптаў, атрымалася вярнуць у Ватыкан.

    Бібліятэка ў XIX і XX стагоддзях

    У 1855 годзе збор бібліятэкі папоўнілася набытай калекцыяй кніг графа Чыканьяра (італ.: Cicognara) і 1445 рукапісамі кардынала Анджэла Май (італ.: Angelo Mai), былога галоўнага бібліятэкара Ватыканскай бібліятэкі (1819—1854 года).

    З абраннем Папай Льва XIII пачалася мадэрнізацыя бібліятэкі: адкрылася чытальная зала для друкарскіх кніг, заснавана лабараторыя па рэстаўрацыі манускрыптаў, былі ўведзены правілы каталагізацыі манускрыптаў, якія дзейнічаюць і дагэтуль. У 1891 годзе Папа набыў калекцыі графаў Баргезэ: каля 300 скруткаў старой Авіньёнскай бібліятэкі, а ў 1902 годзе за 525 тысяч франкаў архівы кардынала Франчэска Барберыні (італ.: Fondo Barberiniano): 10041 лацінскіх, 595 грэчаскіх і 160 усходніх рукапісаў разам са старымі кніжнымі паліцамі[7]; пазней італ.: Codices Reginæ, Capponiani, Urbinates, Ottoboniani (3394 лацінскіх і 472 грэчаскіх манускрыпта), збор Сіксцінскай капэлы — італ.: Fondo della Capella Sistina (калекцыя па гісторыі музыкі). Пасля Першай сусветнай вайны былі ўведзены адзіныя нормы каталагізацыі друкарскіх выданняў (лац.: «Norme per il catalogo degli stampati»).

    Пры Аапе Яне XXIII было набыта некалькі калекцый, у тым ліку італьянскія рукапісы са збору Тамара дэ Марыні (італ.: Tammaro de Marini), калекцыя драматычных твораў на персідскай мове і эфіопскіх манускрыптаў вучонага Энрыка Чэрулі (італ.: Cerulli Persiani і Cerulli Etiopici), а таксама Вісконці і Мацучэлі (італ.: Visconti, Mazzucchelli), у 1922 годзе — Расіяна (італ.: Rossiana; па імі яе гаспадара, рымскага двараніна Джавані Франчэска дэ Росі; 1195 манускрыптаў, 6 тысяч рэдкіх выданняў, 2139 інкунабул).

    У 1923 годзе да бібліятэкі была далучана Бібліятэка Кіджы (італ.: Biblioteca Chigiana; 33 тысяч адзінак, сабраных пераважна Флавіа Кіджы з Сіены), у 1926 годзе — збор Фераёлі (італ.: Fondo Ferraioli) (885 манускрыптаў і 100 тысяч аўтографаў, усяго больш 40 тысяч адзінак), у 1940 годзе — архіў сабора Святога Пятра (італ.: Fondo Archivio del Capitolo di San Pietro) і апошні буйны збор манускрыптаў, грамат і аўтографаў італьянскага гісторыка Федэрыка Патэты (італ.: Fondo Patetta, які змяшчае ў тым ліку рукапісы па гісторыі П’емонта)[8], у 1953 — архіў княжацкага сямейства Распільёзі.

    Задачы Ватыканскай бібліятэкі

    Фрэска «Папа Сікст IV прызначае Плаціну прэфектам бібліятэкі», Мелоца да Форлі, каля 1477

    Усе асноўныя функцыі і задачы бібліятэкі, апісаныя ў буле «Ad decorem militantis Ecclesiae» Папы Сікста IV ад 15 чэрвеня 1475 года, працягваюць дзейнічаць і ў наш час:

    " Ad decorem militantis Ecclesiae, fidei catholice augmentum, eruditorum quoque ac litterarum studiis insistentium uirorum commodum... "

    У задачы і абавязкі бібліятэкі ўваходзяць:

    Залы бібліятэкі

    Першапачаткова залы бібліятэкі Папы Мікалая V былі ўпрыгожаны фрэскамі Даменіка Гірландаё, Мелоца да Форлі і Антаніяца Рамана. З пашырэннем фондаў бібліятэка атрымала новы будынак, пабудаваны ў 1587 годзе Даменіка Фантана. З-за недахопу месца двухпавярховы будынак быў пабудаваны папярок двара Бельведэра, такім чынам разбурыўшы архітэктурную кампазіцыю позняга Рэнесансу працы Брамантэ.

    Памяшканні бібліятэкі[12]:

    Рымская фрэска ў Зале шлюбу Альдабрандзіні

    Фонды

    Зборы манускрыптаў[11]:
    Скрутак Ісуса Навіна
    Vaticani Latini (Лацінскі збор) — 11 150
    Vaticani Græci (Грэчаскі збор) — 2 330
    Vaticani Arabici (Арабскі збор) — 935
    Vaticani Hebraici (Збор на іўрыце) — 599
    Vaticani Syraici (Сірыйскі збор) — 472
    Vaticani Coptici (Збор на копцкай) — 93
    Vaticani Persiani (Персідскі збор) — 83
    Vaticani Turcici (Збор на турэцкай) — 80
    Vaticani Æthiopici (Збор на эфіопскай) — 77
    Vaticani Indiani (Індыйскі збор) — 39
    Vaticani Slavi (Славянскі збор) — 23
    Vaticani Sinici (Збор на кітайскай) — 20
    Vaticani Armeni (Збор на армянскай) — 14
    Vaticani Samaritani (Самарыцянскі збор) ? 3
    Vaticani Georgiani (Грузінскі збор) — 2
    Vaticani Rumanici (Румынскі збор) — 1

    Залы бібліятэкі падзелены на наступныя аддзяленні[10]:

    У бібліятэцы захоўваецца мноства папскіх актаў, так, напрыклад, каля 4000 тамоў са збору Чыгі (лац.: Fondi Chigiano).

    Манускрыпты

    Збор манускрыптаў, усяго каля 50 тысяч, складаецца з закрытай (36 аддзяленняў) і адкрытай частак (16 аддзяленняў)[11], якія, у сваю чаргу, падзелены па мовах манускрыптаў. Адкрытая частка носіць назву «Кодэксы Ватыкана» (італ.: Codices Vaticani), манускрыпты з закрытага аддзялення размеркаваны паводле іх паходжання.

    Да буйныя зборам манускрыптаў адносяцца: калекцыі Барберыні (збор Папы Урбана VIII) складае каля 10 тысяч лацінскіх, грэчаскіх, усходніх манускрыптаў (італ.: Barberini Orientales) і інкунабул; у зборы Барджыяні захоўваюцца рукапісы на персідскай, турэцкай, армянскай, арабскай, грузінскай і іншых мовах.

    Некаторыя вядомыя манускрыпты Ватыканскай бібліятэкі: Скрутак Ісуса; De arte venandi cum avibus — «Пра мастацтва палявання з птушкамі» Фрыдрыха II; Codex Vaticanus — адзін з самых каштоўных рукапісаў грэчаскай Бібліі, датаваны сярэдзінай IV стагоддзя, у X стагоддзі быў дададзены арнамент, а ў XV стагоддзі рукапіс быў часткова рэканструяваны[4]; Libri Carolini — Каралінгскія кнігі, зборнік у чатырох кнігах аспрэчанняў актаў VII Сусветнага Сабора, а таксама яго вучэння аб іконашанаванні, складзенае па наказе імператара Карла I Вялікага.

    Старадаўнія рукапісныя тэксты: з паэтычнымі тэкстамі Вергілія: Vergilius Vaticanus — фрагменты пачатку V стагоддзя былі знойдзены каля 1400 года французскім пісцом, а ў XV стагоддзі ацалелыя часткі Ватыканскага Вергілія былі зноў сабраны ў кодэкс і вярнуліся ў Італію; Vergilius Romanus — фрагменты рукапісу (309 лістоў квадратнай формы, 33 х 33 см.), якія ўключаюць творы Вергілія з «Энеіды» і «Георгік» («Georgies»), па стылі і мастацкаму адлюстраванню (19 каляровых ілюстрацый), якія адносяцца меркавана да канца IV стагоддзя[4]. Месца яго стварэння сапраўды не ўстаноўлена, магчыма, пачынаючы з IX стагоддзя да канца XV стагоддзя ён захоўваўся ў бібліятэцы манастыра Сен-Дэні[14]. Ватыкану манускрыпт быў перададзены пры Папе Сіксце IV.

    Рукапісы з творамі Цыцэрона, Тэрэнція, Гамера, Арыстоцеля, Еўкліда, папірус Бодмера — які змяшчае найстаражытнейшы тэкст Евангелляў ад Лукі і Яна[15], два экзэмпляра першадрукаванай Бібліі Гутэнберга, сярэдзіны XV стагоддзя; а таксама лісты Тамаша Аквінскага, Петраркі, Мікеланджэла, Рафаэля, некалькі лістоў Марціна Лютэра і Генрыха VIII.

    Vergilius vaticanus, «Уцёкі з Троі», ліст 21 Vergilius vaticanus, «Энеіда», ліст 41 Vergilius romanus, ліст 1 Vergilius romanus, «Савет богаў», ліст 234v
    Евангелле Барберыні, ліст 125 Біблія Сан-Паола-фуоры-ле-Мура «Таціла руйнуе Фларэнцыю», ліст 36 «Меналогій Васіля II», каля 985 года

    Друкарскія кнігі

    Збор друкарскіх кніг (у тыс.)[11][16]:
    Bibliotheca Leonina (Бібліятэка Леаніна) — 60-70
    Bibliotheca Barberini (Бібліятэка Барберыні) — 25-30
    Bibliotheca Palatina (Палацінская бібліятэка) — 10-12
    Bibliotheca Zeladiana (Бібліятэка Цэладыяна) — 4-5
    Bibliotheca Mai (Бібліятэка Маі) — 25-30
    Prima Raccolta (Першая калекцыя) — 10-11
    Raccolta Generale (Агульная калекцыя) — 200

    Друкарскія кнігі ў Ватыканскай бібліятэцы, размеркаваныя па раздзелах палеаграфіі, гісторыі, гісторыі мастацтва, а таксама класічнай, сярэднявечнай і рэнесанснай філалогіі[17], каталагізаваны і прадстаўлены ў сетцы Інтэрнэт з 1985 года. Каталог утрымлівае 10 тысяч назваў і ілюстрацый сучасных друкарскіх выданняў.

    Першыя друкарскія кнігі ў бібліятэцы з’явіліся ў зборы Першай калекцыі (італ.: Prima Raccolta) 1620—1630 гг., пазней былі далучаны кнігі з калекцыі Барберыні, Палацінскай бібліятэкі, Цэладыяны (Zeladiana, па імі кардынала Франчэска Саверына Цэлада (італ.: Francesco Saverino Zelada)), бібліятэкі кардынала Май.

    Іншыя калекцыі

    У кабінеце медных гравюр (італ.: Gabinetto delle Stampe e dei Designi) размяшчаецца калекцыя малюнкаў і рэпрадукцый, у тым ліку 161 том (да 1793 года) з каля 32 тысячамі лістоў, адсартаваных па школах, і яшчэ 10 тысяч — па жанрах.

    «Кругі пекла», адна з 7 ілюстрацый Бацічэлі да «Боскай камедыі» са збораў бібліятэкі (1480—1495 года)

    У залах бібліятэкі, у музеях свецкага і рэлігійнага мастацтва бібліятэкі экспануюцца багатыя калекцыі артэфактаў. З 1744 года ў бібліятэку была перанесена калекцыя Папы Бенедыкта XIV, які набыў збор старажытных хрысціянскіх шкляных вырабаў кардынала Гаспарэ Карпенья, які збіраў старажытнасці ў катакомбах. Затым рушыла ўслед калекцыя каштоўных камянёў Веторы (італ.: Vettori). Пазней абедзве калекцыі сталі часткай музея рэлігійнага мастацтва бібліятэкі. У музеі таксама знаходзіцца калекцыя антычных медальёнаў з тонкай залатой праслойкай паміж пластамі шкла, якія адлюстроўваюць сямейныя пары, святых (асабліва часта сустракаецца выява апосталаў Пятра і Паўла), сцэны з Бібліі, а таксама свецкія тэмы, напрыклад, сцэны палявання. Многія з гэтых артэфактаў былі выяўлены ў катакомбах Рыма.

    Калекцыя манет і медалёў (італ.: Gabinetto Numismatico) была адчынена ў 1555 годзе, аднак самы вялікі ўклад у збор зрабіў Папа Бенедыкт XIV[11], які набыў велізарную калекцыю грэчаскіх і рымскіх манет кардынала Алесандра Альбані, якая па сваіх памерах саступае толькі калекцыі караля Францыі[7]. Збор увесь час папаўняўся новымі экспанатамі (напрыклад, калекцыяй Ранчы ў 1901 г.). У наш час складаюцца электронныя каталогі для ордэнаў, манет і манускрыптаў[18].

    Кіраванне

    Булай «Ad decorem militantis Ecclesiae» 1475 года Папа Сікст IV таксама афіцыйна прызначыў персанал для кіравання бібліятэкай і рэгулярнае дараванне. Першым афіцыйным кардыналам-бібліятэкарам (італ.: Prottettore della Biblioteca Vaticana) стаў у 1548 годзе Марчэла Чэрвіні італ.: Marcello Cervini).

    Папа Леў XIII перадаў паўсядзённыя абавязкі па кіраванні бібліятэкай з рук кардынала-бібліятэкара прафесійным спецыялістам: прэфекту, намесніку і перапісчыкам. У бібліятэцы працавалі шэсць пастаянных перапісчыкаў (лац.: scriptores — па асноўных мовах манускрыптаў, прадстаўленых у бібліятэцы) і пяць — на здзельнай аснове, у абавязкі якіх у тым ліку ўваходзіла навуковае развіццё адпаведных аддзяленняў.

    У наш час на чале бібліятэкі стаіць кардынал-бібліятэкар, у штат бібліятэкі таксама ўваходзяць прэфект (па тэхнічных і навуковых пытаннях), намеснік прэфекта, кіраўнікі аддзяленнямі і асобнымі калекцыямі (напрыклад, калекцыяй манет і медаляў), сакратар і казначэй. Таксама існуе савет, які кансультуе кардынала-бібліятэкара і прэфекта па важных пытаннях дзейнасці бібліятэкі.

    Захаванне фондаў

    У XIX стагоддзі ў бібліятэцы ўпершыню пачаліся працы па рэпрадукцыі манускрыптаў з дапамогай факсіміле: фрагментаў Вергілія, манускрыптаў Дантэ і Петраркі. Аднак запатрабаванне ў ахове і захаванні багатых збораў Папаў адчувалася ўжо з моманту ўзнікнення бібліятэкі. Так у буле Папы прызначаліся адказныя за захаванне збораў і абарону ад насякомых, волкасці і пылі. У 1555 годзе Папа Павел IV афіцыйна ўвёў пасаду рэстаўратара.

    З часам стан манускрыптаў стаў пагаршацца таксама з-за карозіі чарніў. Па ініцыятыве Францыска Эрле, прэфекта бібліятэкі (1895—1914 гады), у 1898 годзе была арганізавана міжнародная канферэнцыя, на якой абмяркоўваліся новыя метады рэстаўрацыі рукапісаў. Новая лабараторыя па рэстаўрацыі была заснавана ў 1890 годзе пры Папе Льве XIII (сёння лабараторыя знаходзіцца ў музеі К’ярамонці). У сучаснай лабараторыі кожная фаза рэстаўрацыйных прац суправаджаецца складаннем дакладных карт і лічбавых фатаграфій[19].

    Пры Папе Яне Паўлу II былі ўзмоцнены меры па захаванні і кансервацыі збораў бібліятэкі. Для кантролю за кнігамі (напрыклад, пастаўленымі не на сваё месца) у бібліятэцы ўведзена тэхналогія аўтаматычнай ідэнтыфікацыі аб’ектаў — RFID (англ.: Radio Frequency IDentification, радыёчастотная ідэнтыфікацыя)[20].

    Сумесна з японскай фірмай была распрацавана новая тэхналогія, якая дазваляе пры дапамозе ўльтрафіялетавых прамянёў чытаць першапачатковыя надпісы перапісаных пергаментаў ці старых дакументаў, нябачныя няўзброеным вокам [21].

    Наведванне бібліятэкі

    Адкрыты доступ да фондаў бібліятэкі для навукова-даследчай працы гарантуецца Латэранскімі пагадненнямі, фармальнасці наведвання фондаў устанаўлівае Ватыкан. Штодня яе могуць наведаць у сярэднім 150 вучоных і спецыялістаў[22].

    Пры сакратарыяце бібліятэкі дзейнічае аддзяленне па допуску да фондаў бібліятэкі: вучоных, выкладчыкаў універсітэтаў і ВНУ, студэнтаў, якія працуюць над доктарскімі дысертацыямі[19].

    Бюро па рэпрадукцыях і правах займаецца запытамі на капіраванне для навуковых і навучальных мэт, публікацый, выставак, Інтэрнэту, выкарыстанне ў аўдыё- і відэаматэрыялах. У бюро працуюць два аддзяленні: паслугі прыватнага карыстання і іншыя паслугі.

    Фоталабараторыя бібліятэкі можа вырабіць фотакопіі друкарскіх кніг (толькі надрукаваных у 1601—1990 гадах), чорна-белыя фатаграфіі, мікрастужкі, кампакт-дыскі з мікрастужак[23].

    Пасля 400 гадоў эксплуатацыі памяшканняў, 17 ліпеня 2007 года яны былі зачынены на тэрміновую рэстаўрацыю, падчас якой былі ўмацаваны падлогі, устаноўлены ліфты і новая сістэма кандыцыяніравання[24]. Пасля рамонту яна была зноў адкрыта 20 верасня 2010 года.[25][26]

    Гл. таксама

    Зноскі

    1. ↑ libraries.org Праверана 30 сакавіка 2021.
    2. ↑ WorldCat — 1971. Праверана 30 сакавіка 2021.
    3. ↑ Да 2010 года зачынена на рэстаўрацыю
    4. 1 2 3 The European Library. Vatican Library(англ.) . Архівавана з першакрыніцы 28 студзеня 2012. Праверана 11.12.2008.
    5. ↑ Для параўнання:Французская нацыянальная бібліятэка: 13 мільёнаў друкарскіх дакументаў, 250.000 манускрыптаў, 890.000 тысяч картаграфічных дакументаў; Брытанская бібліятэка: 327.560 манускрыптаў, 4.330.660 картаграфічных адзінак, 32.779 малюнкаў; Нацыянальная цэнтральная бібліятэка Рыма: каля 84.000 манускрыптаў, 2.000 інкунабул.
    6. ↑ Ватиканская библиотека // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.) . — СПб., 1890—1907.
    7. 1 2 3 4 5 Prof. Dr. Peter Zahn. Rom: Bibliotheca Apostolica Vaticana(ням.)  (недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 28 студзеня 2012. Праверана 11.12.2008.
    8. 1 2 Tisserant, Eugene, Theodore Wesley Koch. The Vatikan library. — New Yersey: Snead and company, 1929.
    9. ↑ Greith, Karl. Über die Handschriften - Kataloge der Vatikana und anderer römischen Bibliotheken. // sa=X&oi=book_result&resnum=1&ct=result Spicilegium Vaticanum. Beiträge zu nähern Kenntnis der Vatikanishen Bibliothek. — Frauenfeld, 1838. — С. 1-30.
    10. 1 2
      Rossi, Fabrizio. Der Vatikan. Politik und Organisation.. — München: C.H. Beck Verlag, 2004. — ISBN 3-406-51483-9.
    11. 1 2 3 4 5 Catholic Encyclopedia. The Vatican Palace, as a Scientific Institute(англ.) . Архівавана з першакрыніцы 28 студзеня 2012. Праверана 11.12.2008.
    12. 1 2 3 Henze, Anton. Kunstführer Rom. — Stuttgart: Reclam, 1994. — С. 367-371. — ISBN 3-15-010402-5.
    13. ↑ Lucentini Mauro. Rom: Wege in die Stadt. Augsburg, Pattloch, 1995. C. 354.
    14. ↑ X Legio 1.5 > Библиотека. Публикации > А.Зорич. Позднеантичная и раннехристианская книжная миниатюра (IV—VI вв.)
    15. ↑ Ватыканская бібліятэка і Сакрэтны архіў(недаступная спасылка)
    16. ↑ Пералічаныя зборы з’яўляюцца закрытымі, акрамя бібліятэкі Леаніна
    17. ↑ Carmela Vircillo Franklin. «Pro communi doctorum virorum comodo: The Vatican Library and Its Service to Scholarship(англ.)  (недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 снежня 2005. Праверана 08.12.08.
    18. ↑ Новыя тэхналогіі ў бібліятэцы
    19. 1 2 Афіцыйны сайт бібліятэки(нявызн.)  (недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 28 студзеня 2012. Праверана 09.12.08.
    20. ↑ Julie Clothier. High-tech security for ancient books(англ.) . CNN (20 кастрычніка 2004). — Vatican Library tags collection. Архівавана з першакрыніцы 18 лютага 2011. Праверана 26 лістапада 2008.
    21. ↑ BBC NEWS | Europe | Vatican Library closure irks scholars
    22. ↑ Бібліятэкі ў XV—XVII стагоддзях / Library.Ru
    23. ↑ Гл. на сайце бібліятэкі
    24. ↑ Uups! — et orbi: Die verschwundene Bibliothek — SPIEGEL ONLINE — Nachrichten — Panorama
    25. ↑ Newsletter 4/2009 (нявызн.) (недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 28 студзеня 2012. Праверана 6 октября 2010.
    26. ↑ Ісус Пікчэрз. Падзеі ў фатаграфіях. Ватыканская апостальская бібліятэка(недаступная спасылка)

    Спасылкі

    Бібліяграфія

    Тэмы гэтай старонкі (11):
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з пераазначэннем значэння з Вікідадзеных
    Катэгорыя·Бібліятэкі паводле алфавіта
    Катэгорыя·Ватыканская апостальская бібліятэка
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з непрацоўнымі спасылкамі
    Катэгорыя·Музеі Ватыкана
    Катэгорыя·Рымская курыя
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Добрыя артыкулы паводле алфавіта
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з крыніцамі з Вікідадзеных
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Добрыя артыкулы пра культуру і грамадства
    Катэгорыя·Старонкі з няправільным сінтаксісам спасылак на крыніцы
    Катэгорыя·Бібліятэкі Італіі