Бешанко́вічы[2] (трансліт.: Biešankovičy) — гарадскі пасёлак у Віцебскай вобласці Беларусі, цэнтр Бешанковіцкага раёна, прыстань на левым беразе р. Заходняя Дзвіна. За 51 км ад Віцебска, 38 км ад чыгуначнай станцыі Чашнікі на лініі Орша — Лепель. Вузел аўтадарог на Віцебск, Шуміліна, Лепель, Чашнікі, Сянно. Мае аўтобусную сувязь з Мінскам і Віцебскам. Насельніцтва 6 647 чал. (2017)[3].
На думку географа В. Жучкевіча, у аснове назвы Бешанковічаў магло быць прозвішча Бешанковіч. Такога прозвішча, аднак, ён не зафіксаваў і ў сваім «Кароткім тапанімічным слоўніку Беларусі» не падаў. Пры гэтым Жучкевіч падае такія прозвішчы, якія, на яго думку, маглі б быць блізкімі: «Бешеный, Бещень, Бещев, Бешенков».[4]
Згодна з іншай версіяй, узнікненне назвы Бешанковічаў можна звузіць да першай паловы XIV стагоддзя, калі пры польска-літоўскім каралі Казіміры на ўсход і поўдзень з абарончымі мэтамі рассяляліся літоўскія баяры, і яна была перанесеная літоўскімі перасяленцамі з-пад Ліды, дзе вядомы тапонім Бешанкі. Пра працэс перасялення сведчаць такія назвы ў наваколлі Бешанковічаў, як Бачэйкава, Тарантова, Толміншчына, Рапшына, якія паходзяць ад літоўскіх імёнаў тыпу Bačeika, Taranta, Tolminas, Rapšys, а таксама тапонімы Баяры і Ліцвякі. Пра час перасялення гаворыць згадка дзяцей і ўнукаў баярына Бачэйкі ў канцы XIV стагоддзя. Пасяленне літоўскіх баяраў у раёне Бешанковічаў мела радыяльны характар: пасярэдзіне — Толміншчына (адзіная назва ў мясцовасці, якая паходзіць ад прэстыжнага ў раннелітоўскім баярскім асяроддзі двухскладовага імя Tolminas, ад tolі «далёка» і mintis «думка»), наўкола — згаданыя адыменныя паселішчы, яшчэ далей — кола паселішчаў, некаторыя з якіх маюць другаснае адназоўнае паходжанне: Гайнаўшчына, Радунь, Лелюкі (цяпер — Люлюкі), а таксама Бешанковічы. Яны прынесеныя з мясцінаў, дзе на той час захоўвалася літоўскамоўнае насельніцтва: Гайна (ля Лагойска), Радунь, Лелюкі, Бешанкі (усе ля Ліды). Назва лідскіх Бешанкоў, у сваю чаргу, паходзіць ад балцкага (літоўскага) антрапоніма тыпу Bešys або Bešėnas. Аналагі — балцкія тапонімы Bešiai (Літва, ля Коўна), Bēšoni (Латвія, ля Аглоны).[5]
Паводле падання, спачатку Бешанковічы знаходзіліся вышэй па цячэнні Заходняй Дзвіны, на левым беразе на месцы цяперашніх Мількавічаў, а пазней перанесены на 6,5 км ніжэй[6].
Упершыню згадваецца ў 1447 годзе, калі вялікі князь «Казімір у памяць выратавання сваёй жонкі ў 20-ы дзень ліпеня ад утаплення загадаў пабудаваць у Беларусі шэсць цэркваў у імя святога Ільі-прарока»[7]. В. Турчыновіч называе 1460 год, калі «у памяць выратавання каралевы Елісаветы ад утаплення 20 ліпеня ў дзень прарока Ільі Казімір загадаў пабудаваць у Беларусі некалькі цэркваў праваслаўных па берагах рэк Дзвіны, Дняпра і Сажа: у Віцебску, Бешанковічах, Магілёве, Крычаве, Оршы і Чэрыкаве, падараваў гэтым храмам у карыстанне перавозы»[8]. На пачатку XVI ст. вёска Бешанковічы ў Крывінскай воласці Полацкае ваяводства ВКЛ. У сярэдзіне XVI ст. належала князям Друцкім-Сакалінскім, у XVI—XVII ст. — Сапегам, Агінскім, Храптовічам.
У 1-й палове XVII ст. пры Сапегах атрымалі статус мястэчка, а ў 1634 годзе магдэбургскае права. Пры Сапегах Бешанковічы разбудаваліся, у мястэчку штогод праводзіліся 2 кірмашы, самы вядомы быў Петрапаўлаўскі, які пачынаўся 29 чэрвеня (дзень святых Пятра і Паўла) і стаяў 4 тыдні. Штогод на яго з’язджалася да 4-5 тысяч чалавек. У 1656 годзе пасля смерці віленскага ваяводы К. Л. Сапегі Бешанковічы перайшлі ў спадчыну яго стрыечнай пляменніцы Ганне Сапега і яе мужу Станіславу Нарушэвічу. З канца XVII ст. Бешанковічы перайшлі ва ўласнасць Агінскім, пры якіх у мястэчку пабудаваны першыя каменныя будынкі. У Паўночную вайну (1700—1721) у 1708 годзе тут размяшчаліся расійскія войскі, тры разы мястэчка наведаў рускі цар Пётр I. З сярэдзіны XVIII ст. — горад. Князь Міхал Казімір Агінскі 2 лютага 1762 года выдаў мяшчанам ліст, якім вызваляў іх ад значнай часткі паншчыны, акрамя згону за млын.
Пасля 1-га падзелу Рэчы Паспалітай (1772) Бешанковічы былі падзелены на 2 часткі і знаходзіліся адначасова ў дзвюх дзяржавах. Мяжа праходзіла па Заходняй Дзвіне, у сувязі з чым была пабудавана галоўная таможня. У 1783 годзе Агінскі зрабіў даравальны запіс, паводле якога Бешанковічы сталі ўласнасцю І. Храптовіча. З 1785 года пачаўся эканамічны заняпад Бешанковіч, прычынай былі некалькі пажараў і перавод галоўнай таможні ў Полацк і Талачын.
У канцы XVIII ст. мястэчка Лепельскага павета. У вайну 1812 года акупіраваны французскімі войскамі, некалькі дзён тут размяшчаўся штаб Напалеона. У 1821 годзе Бешанковічы наведаў расійскі імператар Аляксандр I. На пачатку XX ст. — цэнтр воласці.
Савецкая ўлада ў Бешанковічах устаноўлена 26 лістапада 1917 года. Пасля лютаўскага наступлення 1918 года нямецкіх войск Бешанковічы апынуліся ў прыфрантавой паласе. У сувязі з акупацыяй большай часткі Лепельскага павета яго выканкам часова быў пераведзены ў Бешанковічы. З 1924 года — цэнтр раёна ў Віцебскай акрузе (да 1930), з 1938 — гарадскі пасёлак у Віцебскай вобласці. У Вялікую Айчынную вайну Бешанковічы спалены акупантамі, былі акупіраваныя з 6.7.1941 да 25.6.1944 года.
7 чэрвеня 1966 года ў мяжу гарадскога пасёлка Бешанковічы ўключана вёска Стрэлка[9].
Прадпрыемствы лёгкай (ільнозавод), харчовай прамысловасці (малочны завод), камбінат будматэрыялаў. Вядомыя як цэнтр традыцыйных ганчарных вырабаў, так званай бешанковіцкай керамікі (фабрыка мастацкіх вырабаў). Гасцініца (вул. Камуністычная, 22). Дом паляўнічага.
Бешанковіцкі гісторыка-краязнаўчы музей
Сярэдняя школа.