Ле́пельскі павет — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка на Беларусі ў 1793—1923 гадах. У 1793-96 гадах уваходзіў у склад Полацкай, у 1802—1923 гадах — Віцебскай губерні. Самы паўднёвы павет Віцебскай губерні. Цэнтр — горад Лепель.
Утвораны ў 1793 г. на частцы тэрыторыі Полацкага ваяводства ВКЛ, далучанай да Расійскай імперыі ў выніку 2-га падзелу Рэчы Паспалітай. Першапачакова ўваходзіў у склад Полацкага намесніцтва.
У 1796 г. Лепельскі павет быў далучаны да Полацкага павета, а пасля ў 1802 г. быў адноўлены у складзе Віцебскай губерні. У 1923 г. быў перайменаваны ў Бачэйкаўскі павет. У выніку скасавання Віцебскай губерні ў сакавіку 1924 г. быў перададзены пад прамое падпарадкаванне Беларускай ССР. Канчаткова скасаваны ў ліпені 1924 г.
На тэрыторыі павета знаходзілася больш 330 маёнткаў, 14 мястэчак.
Па дадзеных перапісу 1897 года, ў павеце пражывала 156,7 тыс. чал.[1] У тым ліку беларусаў - 82,0%, яўрэяў - 11,6%, палякаў - 4,0%, рускіх - 1,7%. У павятовым горадзе Лепелі пражывала 6284 чал.
У 1913 годзе ў склад павета ўваходзіла 27 валасцей.
