«Пінскводбуд» — дзяржаўнае будаўнічае прадпрыемства Беларусі, заснаванае ў студзені 1972 годзе ў Пінску (Брэсцкая вобласць) ў якасці спецыялізаванага трэсту «Пінскводбудмеханізацыя». Галоўнае прадпрыемства размяшчаецца па вуліцы Пушкіна, д. 5. Адыграла істотную ролю ў меліярацыі ў Брэсцкай вобласці.
У студзені 1972 года Міністэрства меліярацыі і воднай гаспадаркі БССР заснавала спецыялізаваны трэст «Пінскводбудмеханізацыя», у склад якога перадалі трэст «Брэстводбуд», 6 будаўніча-мантажных кіраўніцтваў (БМК; Ганцавіцкае, Лунінецкае, Пінскае, Столінскае, Целяханскае, Іванаўскае) і Гарадзішчанскую перасоўную механізаваную калону № 5 (ПМК-5; Баранавіцкі раён). Пазней далучылі яшчэ 4 ПМК: Лагішынскую № 34 (Пінскі раён), Ляхавіцкую № 24, Мікашэвіцкую № 22 (Лунінецкі раён) і Давыд-Гарадоцкую № 111 (Столінскі раён). У якасці дапаможных пусцілі Пінскі завод жалезабетонных вырабаў, цэнтральную рамонтную майстэрню (вёска Пінкавічы, Пінскі раён) і аўтатранспартны ўчастак. На пачатак 1977 года трэст налічваў звыш 4800 супрацоўнікаў, з іх 1500 механізатараў і 450 інжынераў. Прадпрыемства мела 435 аўтамабіляў, 320 вусеневых і колавых трактароў, 225 адна- і 73 шматкаўшовых экскаватараў, 165 бульдозераў, 152 карчавальнікі і 24 скрэперы. 28 снежня 1979 года пасля 7-гадовага будаўніцтва ў Ганцавіцкім раёне здалі вадасховішча Лактышы плошчай 1520 га і аб’ёмам вады ў 50,2 млн м³. Агульная плошча рыбаводчых сажалак склала 2549 га. Звыш 200 км² у вадазборы ракі Лань атрымалі пастаянную крыніцу ўвільгатнення[3].
У 1978 годзе ў Пінскім раёне скончылі 3-гадовае будаўніцтва вадасховішча Пагост і рыбнай гаспадаркі «Палессе» (вёска Вяз), якая ўключала нераставыя, матачныя і выгульныя сажаркі-рыбнікі. Ваду ў іх падавалі помпавыя станцыя з вадасховішча Пагост праз магістральныя і падальныя каналы, аснашчаныя дамбамі, шлюзамі і плацінамі. Упершыню пры будаўніцтве давялося выселіць і затапіць вёску Грушка, што налічвала 76 дамоў і каля 200 жыхароў. У 1970-я гады меліярацыя ў асноўным праводзілася з выкарыстаннем балотаходных бульдозераў Т-130, якія выпускаў Чалябінскі трактарны завод (РСФСР). 26 мая 1985 года ў вёсцы Селішча (Пінскі раён) заклалі найбольшую ў Еўропе плантацыю (на 2012 год ААТ «Беларускія журавіны» з сажалкай-адстойнікам на 6 гектараў) з тэрмінам службы на 30 гадоў і да 50 гадоў пры належным доглядзе). Журавінавая плантацыя ўключала чэкі, каналы, дамбы і трубы для пастаяннага арашэння, якое таксама дзейнічала на палях для вырошвання буякоў[3].
З 1 красавіка 1988 года трэст атрымаў сучасную назву «Пінскводбуд». Да 1990 года прадпрыемства ўвяло ў дзеянне звыш 3000 км² асушаных і 350 км² арашальных земляў, пабудавала звыш 5000 гідратэхнічных збудаванняў (насосных станцыяў, мастоў, шлюзаў, дамбаў, плацін і вадасховішчаў агульным аб’ёмам каля 200 млн м³ вады) і каля 3000 кватэр агульнай плошчай звыш 109 000 м². Для будаўніцтва асфальтаваных дарог між паселішчамі дзейнічалі 6 асфальтабетонных заводаў. На меліяраваных землях заснавалі звыш 200 савецкіх гаспадарак (саўгас), з іх найбольшыя: у Пінскім раёне — «Парахонскі» (на 2012 г. ААТ з 10-ю жывёлагадоўчымі комплексамі па 10 000 галоваў жывёлы кожны), «Маладзельчыцы» і «24-ы з’езд КПСС» (в. Жыдча); у Ганцавіцкім — «Адраджэнне» (аг. Раздзялавічы) і «Ясенева» (в. Яловая); у Лунінецкім — імя Леніна і «25-ы з’езд КПСС» (в. Міжлессе); у Іванаўскім раёне — імя Івана Паліўкі (в. Тышкавічы); у Івацэвіцкім — «Перамога» (в. Вулька Аброўская); у Ляхавіцкім — «Востраў»[3].
У пачатку 1990-х гадоў «Пінскводбуд» пераважна будаваў пасёлкі ў Гомельскай і Магілёўскай абласцях для перасяленцаў у рамках пераадолення наступстваў Чарнобыльскай катастрофы. У 1995 годзе трэст «Пінскводбуд» перайшоў у падпарадкаванне дзяржаўнага канцэрна «Белмеліяводгас» (Мінск, Беларусь), які стаў асноўным замоўнікам будаўніцтва і перабудовы меліярацыйных збудаванняў і водных гаспадарак. У другой палове 1990-х гадоў істотнымі заказамі былі будаўніцтва і рэканструкцыя ахоўных і вадаправодных збудаванняў на трасе нафтаправода Мазыр-Брэст для «Гомельтранснафта Сяброўства», добраўпарадкаванне беларуска-літоўскай граніцы для Дзяржаўнага камітэта памежных войскаў Рэспублікі Беларусь. У жніўні 1999 г. канцэрн «Белмеліяводгас» сваім Загадам перадаў прадпрыемствам, якім належалі меліярацыйныя збудаванні, 3 адпаведныя перасоўныя механізаваныя калоны (ПМК): Мікашэвіцкую № 22, Лагішынскую № 34 і Давыд-Гарадоцкую № 111. 15 сакавіка 2001 г. Выканаўчы камітэт Брэсцкай вобласці паставіў на ўлік «Пінскводбуд» у якасці ўнітарнага прадпрыемства. У кастрычніку 2001 года прадпрыемствам-уласнікам меліярацыйных збудаванняў перадалі Ганцавіцкую і Ляхавіцкую ПМК. У выніку ў складзе УП «Пінскводбуд» засталіся цэнтральная рамонтная майстэрня, у якую ўключылі аўтапарк і завод жалезабетонных вырабаў, і 5 ПМК у Івацэвіцкім, Лунінецкім, Пінскім, Столінскім і Іванаўскім раёнах на аснове былых будаўніча-мантажных кіраўніцтваў (БМК)[3]. У 2001 г. аб’ём меліяратыўнага будаўніцтва ў Брэсцкай вобласці 50-кратна скараціўся параўнальна з 1991 годам.
З пачатку 2000-х гадоў дзейнасць пераважна складалася з выканання захадаў абароны і перасцярогі ад паводак, у тым ліку ўзвядзення збудаванняў у Давыд-Гарадку (Столінскі раён) і пракладкі новага рэчышча ракі Гарынь вакол яго, агароджанага асфальтавымі дамбамі. За 2005—2011 гады «Пінскводбуд» набыў 49 экскаватараў, з іх каля 40 у Коханаўскага экскаватарнага завода (Талачынскі раён, Віцебская вобласць), таксама 11 трактароў і каля 50 перасоўных насосных станцыяў. На пачатак 2011 года прадпрыемства налічвала 1053 супрацоўнікі. За 2011 год меліярацыя склала 40 % працы прадпрыемства. Да ААТ «Пінскводбуд» далучылі рыбную гаспадарку «Лахва» (Лунінецкі раён)[3]. На 31 снежня 2016 года 99,5 % акцый прадпрыемства належала дзяржаўнаму аб’яднанню «Белводгас» (Мінск).
На 2017 год ААТ «Пінскводбуд» уключала цэнтральную рамонтную майстэрню (ЦРМ; в. Пінкавічы, Пінскі раён), доследную рыбную гаспадарку «Лахва» (Лунінецкі раён) і 5 перасоўных механізаваных калон: 58-я (Пінкавічы), 59-я (Лунінец), 60-я (пас. Целяханы, Івацэвіцкі раён), 61-я (Іванава) і 62-я (Столін).
ЦРМ уключала завод жалезабетонных вырабаў і аўтапарк на 30 самазвалаў. Праектаванне ажыццяўлялася ў супрацы з ААТ «Палесседзіправодгас» (Пінск). Ажыццяўляла асушэнне земляў для гаспадарчага выкарыстання. Закрыты дрэнаж рабілі з дапамогай поліэтыленавых гафрыраваных трубаў, якія пракладалі на глыбіні каля 4-х метраў для ўтварэння падземных водных каналаў (д’юкераў). У якасці таннейшага варыянту ўзводзілі адкрытыя асушальныя сеткі з 5-гадовым тэрмінам гарантыі на работы, пасля чаго тыя вымагалі рэгулярнага абкосу травы на каналах для прадухілення выветрывання ўрадлівага слою глебы[3].