Пасёлак — тып буйнога паселішча квартальнага тыпу ў сельскай мясцовасці. Таксама вылучаюць «пасёлкі гарадскога тыпу». Адпаведна, у статыстычных падліках насельніцтва пасёлкаў уключаецца ў склад сельскага насельніцтва, а пасёлкаў гарадскога тыпу — у склад гарадскога насельніцтва. Паводле Этымалагічнага слоўніка беларускай мовы НАН Беларусі слова «пасёлак» з’яўляецца нядаўнім запазычаннем з расійскага «посёлок»[1].
Сфармаваўся ў сярэдзіне — другой палове XX ст. як вынік рэалізацыі праграмы па ўзбуйненні і рэканструкцыі «перспектыўных» паселішчаў. Забудова пасёлкаў вялася паводле тыповага, радзей індывідуальнага праекту (генеральнага плану). У паселішчы вылучаліся наступныя функцыянальныя зоны:
Прадугледжвалася добраўпарадкаванне вуліц, пракладка інжынерных сетак (электрычнасць, сувязь, водаправод, каналізацыя), камфартабельная жылая забудова. Жылы масіў забудоўваўся блочнымі двух- чатырохпавярховымі будынкамі з невялікімі прысядзібнымі дзялянкамі і мінімумам гаспадарчых пабудоў. У падобныя паселішча назіраўся прыток працаздольнага насельніцтва, што вяло да заняпаду навакольных (г.зв. «неперспектыўных») вёсак.
Да канца 1980-х у сістэме сельскага рассялення Беларусі акрэсліліся значныя зоны, структуру якіх утварала даволі шчыльная сетка пасёлкаў: Бабруйск — Магілёў — Доўск; Слуцк — Салігорск; наваколле Мінску, Віцебску, Гомелю. Найбольш развітая структура пасёлкаў склалася на лініі Бабруйск — Магілёў[2].