Узаемныя заручыны абодвух народаў (польск.: Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów) — дадатковыя інструкцыі да Канстытуцыі 3 мая 1791 г., ухваленыя Чатырохгадовым соймам 20 кастрычніка 1791 г. Прызначаліся для тлумачэння несфармуляваных у Канстытуцыі ўмоў польска-літоўскай уніі.
Заручыны фіксавалі адзінства і непадзельнасць Кароны Польскага каралеўства і Вялікага Княства Літоўскага ў адзінай дзяржаве, адгэтуль называнай Рэч Паспалітая Польская. Дакумент падкрэсліваў федэратыўны характар дзяржавы і гарантаваў роўнасць абодвух бакоў у кіраванні ёю[1].
Заручыны прадугледжвалі стварэнне агульнага ўраду, войска і скарбу. Літвінам быў гарантаваны прапарцыйны ўдзел у новых органах цэнтральнай улады РП. Вайсковая і Скарбовая камісіі абодвух народаў павінны былі складацца з роўнай колькасці прадстаўнікоў Кароны і Літвы, а ў Камісіі паліцыі адносіны павінны былі быць 2/3 і 1/3 адпаведна. Забяспечвалася ратацыя польскіх і літоўскіх прадстаўнікоў на пасадах старшынь камісій.
Дакумент атрымаў такі ж самы статус, як і акт Люблінскай уніі. Было вырашана, што «Заручыны» стануць неад’емлемай часткай pacta conventa, і будуць абавязковыя для выканання Станіславам Аўгустам Панятоўскім і кожным наступным манархам Рэчы Паспалітай.