У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Заблоцкі. Вайніслаў Казімір Канстанцінавіч Савіч-Заблоцкі (Лада-Заблоцкі; псеўданімы Полацкі Гаўрыла, Завіша Павел, граф Суліма з Белай Русі; 3 сакавіка 1850, маёнтак Панчаны, цяпер Браслаўскі раён, Віцебская вобласць — пасля 3 лютага 1893) — беларускі і польскі пісьменнік, паэт, публіцыст. Адзін з пачынальнікаў рэвалюцыйнага дэмакратызму на Беларусі.
Бацька, Канстанцін Станіслаў Вікенцьевіч. Маці, Станіслава Іванаўна з роду Святаполк-Мірскіх (у архіўных дакументах называецца Мірскай). Войслаў з маленства выхоўваўся ў дзеда Вікенція Заблоцкага ў маёнтку Мікалаева Гарадоцкага павета Віцебскай губерні (цяпер Шумілінскі раён). Вучыўся ў Віленскай гімназіі, універсітэтах у Празе, Лейпцыгу і Страсбургу.
Далучыўся да руху нацыянальнага абуджэння беларускага народа. У 1868—1870 кіраваў «Крывіцкім вязком» у Санкт-Пецярбургу. Суполку забаранілі, а Войслаў апынуўся пад наглядам паліцыі ў Варшаве.
З 1875 за мяжою ў Аўстра-Венгрыі, Германіі, Егіпце, Францыі, Бельгіі, падтрымліваў сувязі з рускімі і польскімі дэмакратамі, выдаваў газеты на польскай і французскай мовах. У 1886—1887 ліставаўся па-беларуску з украінскім вучоным Міхаілам Драгманавым.
У 1887 вярнуўся на радзіму. У 1888—1889 — супрацоўнік газеты «Виленский вестник». У 1889—1891 жыў у маёнтку Губіна Лепельскага павета. З 1891 у Мінску, пасля жыў у Санкт-Пецярбургу па адрасе Неўскі праспект, д.51, кв. 503. Перапісваўся з Янам Карловічам, Марыяй Канапніцкай, Аляксандрам Ельскім, Міхаілам Драгаманавым, Пятром Лаўровым і інш.
Аўтар сатырычнай паэмы «Праўдападобная гісторыя», аповесці «Каракозаў», драмы «Капернік» і інш. (1870—1873). У 1873 прыслаў у часопіс «Вестник Европы» беларускія вершы — «З чужбіны», «У роднай зямлі» і «Да перапёлкі». У паэме пра Беларусь пярэдадня 1863 «Аповесць пра мае часы» (1876), аповесці «Полацкая шляхта» (1885) і нарысе «Шчаслівейшая Марыся» (1892) шмат беларускамоўных і этнаграфічна-фальклорных матэрыялаў. Выдаваў газеты на польскай і французскай мовах. Супрацоўнічаў у многіх французскіх, нямецкіх і польскіх газетах і часопісах.
Яго рукапісная спадчына знаходзіцца ў бібліятэцы Ягелонскага ўніверсітэта ў Кракаве[2], Нацыянальнай бібліятэцы Польшчы[3], Цэнтральнай бібліятэкі Акадэміі навук Літвы ў Вільні[4], Дзяржаўным гістарычным архіве Літвы [5], Інстытуце рускай літаратуры (Пушкінскі Дом) Расійскай акадэміі навук у Санкт-Пецярбургу[6].
![]() |
Вайніслаў Казімір Лада-Заблоцкі ў Вікікрыніцах |
---|---|
![]() |
Вайніслаў Казімір Лада-Заблоцкі на Вікісховішчы |