wd wp Пошук: ⬜

Янаш Кадар

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Кадар. Янаш Кадар (венг.: венг.: János Kádár, 26 мая 1912, Фіумэ, Аўстра-Венгрыя — 6 ліпеня 1989, Будапешт, Венгерская Народная Рэспубліка) — венгерскі дзяржаўны і палітычны дзеяч, фактычны кіраўнік Венгерскай народнай рэспублікі на пасту генеральнага сакратара Венгерскай сацыялістычнай працоўнай партыі (з 1956 па 1988 год); у 1956—1958 і 1961—1965 гадах таксама займаў пасаду прэм’ер-міністра ВНР. Перыяд яго кіравання, адзначаны лібералізацыяй палітычнага жыцця і даступнасцю тавараў народнага спажывання, атрымаў назву «гуляш-камунізму(руск.) бел.».

Раннія гады

Янаш Кадар быў пазашлюбным дзіцём Барболы Чарманек, прыслужніцы славацка-венгерскага паходжання, ад салдата Янаша Крэцынгера, і дзяцінства будучага венгерскага лідара прайшло ў галечы[5].

Выхадзец цяпер харвацкай Рыекі (тады вольны горад Фіумэ) ў складзе Транслейтаніи, якая ўваходзіла ў склад Аўстра-Венгрыі, па тагачасных законах роднага горада быў зарэгістраваны пры нараджэнні пад італьянскім імем Джавані Чарманек.

У 1918 годзе ва ўзросце шасці гадоў перабраўся з маці у Будапешт. Як лепшы вучань класа ў пачатковай народнай школе атрымаў права задарма вучыцца ў Вышэйшым пачатковым гарадскім вучылішчы. Аднак з 14 гадоў ён быў змушаны пакінуць школу, быў дапаможным працоўным, а потым механікам у друкарні. У юнацкія гады захапляўся кнігамі, шахматамі і футболам. Ва ўзросце 16 гадоў Янаш Чарманек перамог на адкрытым шахматным турніры, уладкаваным прафсаюзам(руск.) бел. цырульнікаў, і быў узнагароджаны венгерскім перакладам кнігі Фрыдрыха Энгельса «Анты-Дзюрынг(руск.) бел.», якая, па яго ўласным прызнанні, заахвоціла ў яго цікавасць да марксізму і змяніла склад думак[6].

Перакананы сацыяліст, Чарманек па прапанове сябра дзяцінства Янаша Фенакеля ўступіў у верасні 1931 года ў ячэйку імя Свярдлова забароненай Федэрацыі камуністычнай працоўнай моладзі (KIMSZ), камсамальскай(руск.) бел. арганізацыі нелегальнай Кампартыі Венгрыі, атрымаўшы свой першы падпольны псеўданім — Барна («Шатэн»). Наступны псеўданім Чарманека — Кадар («Бондар») — у 1945 годзе афіцыйна стаў яго прозвішчам. У лістападзе 1931 года камсамолец робіцца і адным з «пяцісот адважных» — членаў Кампартыі, якія дзейнічалі ў цвёрдых умовах права-аўтарытарнага рэжыму.

Членства ў Кампартыі адбілася на лёсе Кадара: некалькі разоў ён затрымваўся харцісцкімі ўладамі па вінавачаннях у незаконнай агітацыі і нелегальнай палітычнай дзейнасці. У 1933 годзе сакратар ЦК Камсамола Кадар быў арыштаваны і асуджаны на два гады турэмнага зняволення. У турме арганізаваў галадоўлю, завошта быў перакладзены ў Сегед у турму строгага рэжыму Чылаг, дзе сустрэў сваёй будучыні палітычнага праціўніка Мацьяша Ракашы. Надалей Кадар прытрымліваўся лініі Енё Ландлера(руск.) бел. на энтрызм(руск.) бел. камуністаў у сацыял-дэмакратычныя арганізацыі, уступіў у 1935 годзе ў Сацыял-дэмакратычную партыю Венгрыі(руск.) бел., прытым неўзабаве нават узначаліў ячэйку СДПВ у VI раёне Будапешта.

У час Другой сусветнай вайны Янаш Кадар быў актыўным удзельнікам руху Супраціву ў Чэхаславакіі, Венгрыі і Югаславіі. Знаходзячыся ў Венгрыі, ён выступіў адным з ініцыятараў стварэння антыфашысцкага Венгерскага Фронту. У 1941—1942 гадах уваходзіў у Пешцкі абласны камітэт Камуністычнай партыі Венгрыі; у 1942 годзе быў уведзены ў склад ЦК, а ў 1943 годзе абраны сакратаром ЦК КПВ. У красавіку 1944 года па даручэнні партыі выехаў у Югаславію, спадзеючыся ўсталяваць сувязь з мясцовымі камуністычнымі партызанамі, але быў арыштаваны як дэзерцір. У лістападзе 1944 года падчас этапавання ў Германію бег з цягніка.

У сваіх успамінах былы начальнік кіравання кадраў Палітычнага кіравання Чырвонай арміі(руск.) бел. генерал-лейтэнант Н. У. Пупышаў паведамляе, што ў кастрычніку 1944 года ў тыл нямецкіх войскаў у Венгрыі «былі высаджаны 10 партызанскіх груп, у якія нароўні з нашымі ваярамі ўваходзілі і венгры. У краіну вярнуліся з Савецкага Саюза частка палітэмігрантаў, у тым ліку А. Апра і Я. Кадар»[7].

3 красавіка 1964 года за асабісты ўнёсак у справу барацьбы з фашызмам у гады Другой сусветнай вайны Янашу Кадару Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР было прысвоена званне Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медаля «Залатая Зорка» (№ 11218).

Паваенныя гады

Пасля падзення нілашысцкага(руск.) бел. рэжыму і вызвалення Венгрыі ад нямецкіх акупантаў у красавіку 1945 года Янаш Кадар быў абраны дэпутатам Часовага нацыянальнага сходу, а таксама членам Палітбюро ЦК Венгерскай камуністычнай партыі (ВКП), а ў 1946 годзе — намеснікам генеральнага сакратара ЦК ВКП. Паралельна ў красавіку 1945 года — жніўні 1948 года ён быў сакратаром Будапешцкага гаркама партыі.

У сакавіку 1948 года старшыняваў у камісіі па аб’яднанні Камуністычнай і Сацыял-дэмакратычнай партыі ў Венгерскую партыю працоўных, а 5 жніўня 1948 года стаў міністрам унутраных спраў. У гэты час Кадар падтрымваў сталінісцкую мадэль сацыялізму і нават згуляў важную ролю ў арышце Ласла Райка, звінавачанага ў «цітаізме» і «антысавецкай дзейнасці».

Аднак Кадар ператварыўся ў патэнцыйнага праціўніка кіраўніка краіны Мацьяша Ракашы, выказваючыся ў карысць пашырэння асабістых праў і свабод грамадзянаў Венгрыі і абмежавання ракашысцкага тэрору. У чэрвені 1950 года перакладзены з пасады міністра ўнутраных спраў (яго наступнікам стаў Шандар Зёльд(руск.) бел.) на пасаду кіраўніка аддзелам партыйных і масавых арганізацый ЦК ВПТ, а ў красавіку 1951 года зняты і з гэтага паста.

Неўзабаве разам са сваім наступнікам Шандарам Зёльдам і кіраўніком МЗСа Дзьюлай Калаі(руск.) бел. ён быў арыштаваны і сам звінавачаны ў цітаізме. У чэрвені 1951 года ён быў пазбыты дэпутацкага мандата, потым абвешчаны Ракашы «здраднікам» і кінуты ў лагеры на няпэўны тэрмін. Нейкі час знаходзіўся ў зняволенні ў СССР, у прыватнасці, ва Уладзімірскім цэнтрале(руск.) бел.[8]. У снежні 1952 года Вярхоўны суд Венгрыі прысудзіў яго да пажыццёвага зняволення. На волю Янаш Кадар выйшаў толькі дзякуючы пачатым у СССР працэсам дэсталінізацыі(руск.) бел. ў ліпені 1954 года, пасля смерці Сталіна і прызначэння прэм’ер-міністрам Венгрыі Імрэ Надзя.

Кадар і паўстанне 1956 года

Прызначаны першым сакратаром аддзялення Венгерскай партыі працоўных (ВПТ) у індустрыйным XIII раёне Будапешта, Янаш Кадар неўзабаве робіцца адным з самых папулярных венгерскіх палітыкаў дзякуючы падтрымцы працоўных у пытаннях пашырэння самастойнасці прафсаюзаў, што дазваляе яму стаць членам урада Імрэ Надзя.

Пашыраная памылка пра Кадара як пра зацятага праціўніка рэформаў Надзя не адпавядае рэчаіснасці: як і Надзь, Кадар быў аб’ектам пераследаў пры Ракашы і таму лічыў сябе паплечнікам кіраўніка ўрада. Спачатку ён цалкам падтрымваў палітычны курс Надзя, скіраваны на лібералізацыю і дэмакратызацыю палітычнага жыцця ў краіне, вызваленне палітвязняў, скасаванне цэнзуры і прыцягненне да дзяржаўнага кіравання дружалюбных ВПП палітычных партый. Ва ўмовах навіслай пагрозы савецкага ваеннага ўмяшання пасля абвяшчэння Надзям імкнення выйсця краіны з Арганізацыі Варшаўскага дагавора Янаш Кадар нават заявіў, што «ляжа пад першы рускі танк, што парушыць межы Венгрыі». 26 кастрычніка 1956 года ён стаў членам Дырэкторыі, 28 кастрычніка — старшынём ЦВК, а 30 кастрычніка — міністрам у кабінеце Надзя.

Аднак крывавыя сутычкі ў цэнтры Будапешта, самасуды над працаўнікамі органаў дзяржбяспекі і актыўнасць антыкамуністычных колаў у Венгрыі пераканалі Кадара ў тым, што сітуацыя выйшла з-пад кантролю, і адзіным выхадам будзе супраца з Савецкім Саюзам і іншымі дзяржавамі сацлагера. Таму 1 лістапада 1956 года Кадар і Ферэнц Мюніх з дапамогай савецкіх дыпламатаў пакінулі Венгрыю, а 2 лістапада 1956 года Кадар ужо вёў перагаворы з лідарамі краін АВД у Маскве. 4 лістапада 1956 года ва Ужгарадзе Кадар сустрэўся з Мікітам Сяргеевічам Хрушчовым і абмеркаваў з ім пытанні фармавання новага венгерскага ўрада. 7 лістапада 1956 года Кадар прыбыў у Будапешт услед за савецкімі войскамі, а на наступны дзень у 5:05 раніцы абвясціў пра пераход усёй улады ў краіне да ўзначаленага ім Рэвалюцыйнага рабоча-сялянскага ўрада.

Кадар, заняўшы пасты прэм’ер-міністра і лідара Венгерскай сацыялістычнай працоўнай партыі, створанай наўзамен былой ВПП, абвясціў 15 пунктаў сваёй праграмы, якія агадвалі захаванне сацыялістычнага і дэмакратычнага характару Венгерскай дзяржавы, захаванне яе суверэнітэту, спыненне вулічных баёў і аднаўленне парадку, падвышэнне жыццёвага ўзроўня насельніцтва, перагляд пяцігадовага плана ў інтарэсах працоўных, барацьба з бюракратыяй, развіццё венгерскіх традыцый і культуры, а таксама блізкая супраца з астатнімі сацыялістычнымі дзяржавамі, захаванне савецкага кантынгенту ў 200 000 вайскоўцаў і перамовы з АВД пра вывад войскаў з краіны.

Таксама Кадар заявіў, што ракашысцкі лозунг «Хто не з намі, той супраць нас» будзе заменены больш дэмакратычным — «Хто не супраць нас, той з намі», што мела на ўвазе шырокую амністыю ўдзельнікам паўстання. Імрэ Надзя, які схаваўся супольна з Дзьёрдзем Лукачам, Гезам Лашонцы і ўдавой Л. Райка Юліяй у пасольстве Югаславіі, таксама было абяцана, што яму будзе пададзена магчымасць свабодна пакінуць краіну. Тым не менш, калі былы прэм’ер 23 лістапада 1956 года выехаў з югаслаўскага пасольства, ён быў падманным шляхам арыштаваны і праз два гады пакараны смерцю. Кадар абмежаваўся толькі асуджэннем кіраўнікоў паўстання і не дазволіў органам дзяржбяспекі пачаць пераследы яе шараговых удзельнікаў, абвясціўшы апошнім амністыю.

Эпоха Кадара

Нягледзячы на цвёрды савецкі кантроль, Янаш Кадар здолеў за час свайго кіраўніцтва партыяй і дзяржавай ажыццявіць шэраг наватарскіх эканамічных рэформаў, што спрыялі лібералізацыі эканомікі і ўзросту ўзроўня жыцця насельніцтва, які працяглы час не саступаў гэтаму паказніку ў развітых заходніх краінах. Кадар ініцыяваў развіццё ў Венгрыі прыватнага сектара ў сельскай гаспадарцы і сферы абслугоўвання, ухіліўшы перашкоды для дробнага прадпрымальніцтва самазанятых і значна пашырыўшы правы занятых у калектыўных гаспадарках. Тым не менш, гаспадарчая рэформа 1968 года, закліканая павялічыць эфектыўнасць эканомікі, так і не дасягнула сваіх мэт, паколькі была паступова прыпынена пад уплывам падаўлення Пражскай вясны ў Чэхаславакіі. Заключаны ў 1973 годзе дагавор з СССР дазволіў краіне карыстацца таннымі савецкімі энерганосьбітамі. Савецкі Саюз быў галоўным імпарцёрам венгерскай прамысловай і сельскагаспадарчай прадукцыі.

У перыяд да канца 1980-х гадоў Венгрыя займала перадавыя месцы сярод сацыялістычных краін па шэрагу галін, у прыватнасці, у электроннай прамысловасці. Краіна выйшла на першае месца ў Еўропе па вытворчасці пшаніцы і мяса з разліку на душу насельніцтва, і на другое — па колькасці яек. У адрозненне ад большасці краін сацыялістычнага лагера, спажывецкі рынак у Венгрыі практычна не пацярпеў ад дэфіцытаў тавараў народнага спажывання, а крамы былі запоўнены недарагімі таварамі з усяго свету. Зваротным бокам эканамічнага дабрабыту Венгрыі быў рост знешняга абавязку, які, зрэшты, назіраўся і ў шэрага іншых краін Цэнтральна-Усходняй Еўропы. [[Файл:Kádár János vezető építő fortepan 41335.jpg|270px|міні|Янашу Кадару дакладаюць пра стан прац па рэканструкцыі транспартнай развязкі ля {{нп3|Мост Арпада|маста Арпада|ru|Мост Арпада, 1984 год.]] Дзякуючы рэфарматарскаму курсу Кадара Венгрыю сталі зваць «самым вясёлым баракам у сацыялістычным лагеры», а эканамічны лад у краіне — «гуляшызмам» («гуляш-камунізмам», «гуляшысцкім камунізмам» венг.: gulyáskommunizmus). У Венгрыі была найболей ліберальная цэнзура, грамадзяне карысталіся свабодным выездам за мяжу. Цяпер значная частка венгерскага грамадства мае настальгію па «часах Кадара» з іх высокай якасцю жыцця, якая была перакрэслена капіталістычнымі ператварэннямі пачатку 1990-х гадоў.

Пры Кадары Венгрыя выйшла ў лік сусветных лідараў па турызме. Колькасць турыстаў, якія наведвалі Венгрыю, узрасла ў дзясяткі разоў; у краіну прыязджалі турысты не толькі з Усходняй Еўропы і СССР, але і з Канады, ЗША і Заходняй Еўропы, якія прыносілі ў бюджэт Венгрыі значныя сумы. Венгрыя ўсталявала блізкія адносіны з краінамі ў стадыі развіцця(руск.) бел., прымаючы мноства замежных студэнтаў. Сведчаннем нармалізацыі адносін з Захадам стала вяртанне амерыканцамі Святой Кароны караля Іштвана I з Форт-Нокса на радзіму ў 1979 годзе. Апроч таго, Венгрыя ў канцы 1980-х стала адзінай сацыялістычнай краінай, якая валодала трасай «Формулы-1».

Кадар быў ссунуты са сваіх пастоў у маі 1988 года, перадаўшы кіраванне ВСРП Караю Гросу, і сканаў праз год, 6 ліпеня 1989 года.

Пасля смерці

Пахаваны на могілках Керэпешы(руск.) бел. ў Будапешце — традыцыйным месцы пахавання выбітных дзеячаў венгерскай культуры, навукі і палітыкі.

У ноч на 2 мая 2007 года невядомымі вандаламі магіла Янаша Кадара, а таксама ўрна з пылам яго жонкі былі выкрыты, рэшткі выкрадзены. На склепе, што знаходзіцца каля магілы Кадара, быў пакінуты надпіс: «Забойцы і здрадніку няма месца ў святой зямлі!», што намякаў на радок з песні «Neveket akarok hallani» групы «Kárpátia(руск.) бел.». Прэм’ер-міністр Венгрыі Ферэнц Дзьюрчань у сваім адмысловым звароце заявіў наступнае: «У гэтага подлага і агіднага акта няма апраўдання. Гэта крымінальнае злачынства не мае ніякага дачынення да палітыкі і гісторыі. Яго засудзіць кожны нармальны, цывілізаваны чалавек»[9].

Зноскі

1 2 БСЭ.
1 2 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
1 2 János Kádár // SNAC — 2010. Праверана 9 кастрычніка 2017.
↑ Кадар Янош // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
↑ Johanna Granville (a review of A Good Comrade by Roger Gough) American Historical Review, vol. 112, no. 4, (2007):1280.
↑ Янош Кадар: создатель «гуляш-социализма»(недаступная спасылка).
↑ Пупышев Н. В. В памяти и в сердце. — М.: Воениздат, 1986. — С. 216—217.
↑ Росси Жак. Справочник по ГУЛАГу. т. 1. М.: Просвет. 1991 с. 53.
↑ Герой Советского Союза Кадар (Kadar) Янош.

Спасылкі

Янаш Кадар на сайце «Героі краіны»

Статьи и речи Первого секретаря ВСРП Яноша Кадара на Sovetika.ru — сайте о советской эпохе.
В Будапеште из двойного гроба похищены останки Яноша Кадара Архівавана 15 ліпеня 2010..
Джоанна Гранвилл (Johanna Granville), Первый Домино The First Domino: International Decision Making During the Hungarian Crisis of 1956, Texas A & M University Press, 2004. ISBN 1-58544-298-4.

Папярэднік: Эрнё Герэ	Генеральны сакратар ЦК ВСРП 1956–1988	Пераемнік: Карай Грос
Папярэднік: Імрэ Надзь	Прэм'ер-міністр Венгрыі 1956–1958	Пераемнік: Ферэнц Мюніх
Папярэднік: Ферэнц Мюніх	Прэм'ер-міністр Венгрыі 1961–1965	Пераемнік: Дзьюла Калаі