wd wp Пошук: ⬜

Сексуальнасць чалавека

Сексуальнасць чалавека — сукупнасць біялагічных, псіхафізіялагічных, душэўных і эмацыйных рэакцый, перажыванняў і ўчынкаў чалавека, звязаных з праявай і здавальненнем палавой цягі [1]. Сексуальнасць з’яўляецца прыроджаным запатрабаваннем і функцыяй чалавечага арганізма, падобна працэсам дыхання, стрававання і інш. Чалавек нараджаецца з вызначаным фізіялагічным сексуальным патэнцыялам, далей сексуальнасць фармуецца ўжо ў рамках індывідуальнага жыццёвага вопыту. У цэлым жа, сексуальнасць чалавека абумоўлена інтэграваным узаемадзеяннем біялагічных, псіхічных і сацыякультурных фактараў[2][3].

Ёсць вельмі шмат форм чалавечай сексуальнасці. Сексуальнасць чалавека ўключае шырокі дыяпазон паводзін і працэсаў, фізіялагічныя, псіхалагічныя, сацыяльныя, культурныя, палітычныя, духоўныя або рэлігійныя аспекты сексу, а таксама чалавечыя сексуальныя паводзіны. Сексуальнасць, як і іншыя аспекты паводзін чалавека, носіць як біялагічны, так і сацыяльны характар: некаторыя характарыстыкі сексуальнасці закладзены генетычна, іншыя фармуюцца падчас сацыялізацыі. У сувязі з гэтым вылучаюць некалькі кампанентаў чалавечай сексуальнасці:

біялагічны пол — сукупнасць прыкмет, такіх як палавыя храмасомы, палавыя гармоны, палавыя клеткі, вонкавыя і ўнутраныя палавыя органы, другасныя палавыя прыкметы.
гендарная ідэнтычнасць — адчуванне прыналежнасці да вызначанага полу, які не абавязкова супадае з біялагічным полам.
гендарная сацыяльная роля — паводзіны ў грамадстве, якое адпавядае культурным нормам гэтага грамадства, якое прадпісвае тыя ці іншыя «тыпова мужчынскія» ці «тыпова жаночыя» паводзіны.
сексуальная арыентацыя — эмацыйная, рамантычная і пачуццёвая цяга да людзей процілеглага полу (гетэрасексуальная арыентацыя), свайго полу (гомасексуальная арыентацыя) або абодвух полаў (бісексуальная арыентацыя).
сексуальная ідэнтычнасць — атаясненне сябе з людзьмі, якія маюць тую ці іншую сексуальную арыентацыю, усведамленне сябе як чалавека вызначанай арыентацыі[4].

Філасофія, асабліва этыка і навука маралі, гэтак жа як і багаслоўе маюць дачыненне да прадмета. Амаль у кожную гістарычную эпоху і ў кожнай культуры мастацтва, уключаючы літаратурныя і выяўленчыя, а таксама папулярная культура ўяўляюць істотны ўклад грамадскіх пунктаў гледжання на сексуальнасць. У большасці грамадстваў існуюць законы, якія прадпісваюць пэўныя абмежаванні сексуальных паводзін. Сексуальнасць змяняецца ад культуры да культуры, ад рэгіёна да рэгіёна, і бесперапынна змяняецца на працягу ўсёй гісторыі чалавека.

Існуе вялікая разнастайнасць літаратуры, адукацыйных вэб-сайтаў, мясцовых арганізацый адукацыі і сацыяльнай падтрымкі для розных форм чалавечай сексуальнасці[5][6].

Значэнне сексуальнасці

Сексуальнасць уяўляе сабой рухальную сілу сацыяльнай актыўнасці чалавека, паколькі накіравана на дасягненне не толькі сексуальнага задавальненні, але і сацыяльна-псіхалагічнага стану, які пазначаецца як «шчасце», павышэнне якасці жыцця. Перажыванні, звязаныя з полам, вызначаюць выбар таго ці іншага варыянту паводзін нават у сітуацыях, загадзя не звязаных з сексуальнымі кантактамі ў вузкім сэнсе.

Сексуальнасць з’яўляецца адным з важных рухальных фактараў у спазнанні чалавекам навакольнай рэчаіснасці. Зігмунд Фрэйд пісаў, што «цяга да спазнання ў дзяцей дзіўна рана і нечакана інтэнсіўным чынам спыняецца на сексуальных праблемах, нават абуджаецца імі»[7].

Сексуальнасць з’яўляецца фактарам, якія падахвочвае людзей да сумеснага пражывання і дзейнасці, з’яўляецца рухальнай сілай збліжэння і аб’яднання людзей, адным з асноўных складнікаў сямейнага жыцця.

Сексуальнасць з’яўляецца неад’емным жаданнем выявіць сваё ўнутранае лібіда для трансфармацыі вонкавай праявы паводзін у матэрыяльным асяроддзі.

Фарміраванне сексуальнасці

Фізіялагічныя механізмы, якія абумаўляюць фарміраванне і ажыццяўленне сексуальных рэакцый неад’емна ўласцівы чалавеку як біялагічнаму віду, іх фарміраванне з’яўляецца генетычна абумоўленым. У той жа час, паколькі чалавек мае не толькі біялагічную, але і сацыяльную прыроду, фарміраванне сексуальнасці апыняецца звязаным з умовамі яго існавання: сацыяльным асяроддзем, умовамі жыцця і г.д. На фарміраванне сексуальнасці ўплываюць таксама такія фактары, як, напрыклад, паўнавартаснасць харчавання.

Асноўны артыкул: Дзіцячая сексуальнасць Раней лічылася, што да вызначанага ўзросту дзеці пазбаўлены сексуальнасці. Адным з першых даследчыкаў, якія сур’езна загаварылі пра дзіцячую сексуальнасць, быў Зігмунд Фрэйд. Нягледзячы на тое, што шматлікія яго ідэі такія, як канцэпцыя псіхасексуальнага развіцця або Эдыпава комплексу, цяпер лічацца састарэлымі, прызнанне існавання дзіцячай сексуальнасці з’явілася прарывам у вобласці псіхалогіі і сексалогіі. Альфрэд Кінсі таксама гаварыў пра дзіцячую сексуальнасць у сваіх вядомых «Справаздачах Кінсі». Дзеці праяўляюць натуральную цікавасць да свайго цела, у тым ліку і да палавых органаў, прыкмячаюць анатамічныя адрозненні паміж мужчынамі і жанчынамі і часта гуляюць са сваімі палавымі органамі. Апошняе звычайна прымаецца дарослымі за мастурбацыю, хоць далёка не заўсёды гэта такі. Многія дзеці бяруць удзел у «сексуальных гульнях», як правіла, са сваімі сябрамі, братамі ці сёстрамі. «Сексуальныя гульні» ўключаюць агаленне і вывучэнне палавых органаў адзін аднаго. У малодшым школьным узросце цікавасць да «сексуальных гульняў» некалькі змяншаецца прытым, што дзеці могуць выпрабоўваць рамантычныя пачуцці да аднагодкаў. Новая хваля ўзрастання сексуальнай цікавасці назіраецца ў пераходным узросце.[8]

Асноўны артыкул: Падлеткавая сексуальнасць Паколькі да моманту пачатку палавога паспявання, калі пачынаюць выяўляць сябе закладзеныя ў чалавека сексуальныя запатрабаванні, асоба чалавека ўжо ў значнай меры сфарміравана, на развіццё сексуальнасці ўплываюць ужо наяўныя ў гэты перыяд асобасныя рысы, такімі як ступень засваення маральных нормаў, агрэсіўнасць, іншыя пазітыўныя і негатыўныя сацыяльныя рысы. Перавага ў перыяд палавога паспявання агрэсіўных і іншых антысацыяльных рыс характару можа пацягнуць фарміраванне адхіленняў і нават дэструктыўных сексуальных запатрабаванняў. На фарміраванне сексуальнасці ўплывае таксама ўзровень інтэлектуальнага развіцця, паколькі ў аснове вышэйшай формы развіцця сексуальнасці чалавека — эратычнага кахання, наяўнасць якога адрознівае чалавека ад іншых жывёл, ляжыць першым чынам інтэлект.

Хоць асноўным падчас фарміравання сексуальнасці з’яўляецца запамінанне і іншыя формы самастойнага асваення індывідам рэчаіснасці, на яго таксама ўплываюць дзеючыя ў грамадстве мэтанакіраваныя праграмы фарміравання сексуальнасці, якія могуць як душыць усе «ненарматыўныя» формы яе праявы, так і спрыяць фарміраванню яе «нарматыўных» форм на аснове навуковага сексуальнага асветніцтва. Неабходна ўлічваць, што прыгнечанне сексуальных рэакцый часцяком вабіць пераход сексуальнай напругі у іншыя эмацыйныя формы, у тым ліку ў звязаныя з агрэсіяй.

Сексуальнасць з’яўляецца неад’емнай прыкметай фізічнага і псіхічнага здароўя, як у маладым, так і ў пажылым узросце. Адзначаецца, што захаванне сексуальных запатрабаванняў у старасці характэрна для людзей з больш высокім узроўнем інтэлекту, якія маюць больш высокую якасць жыцця і праяўляюць вялікую сексуальную актыўнасць у маладым узросце.

Сексуальнасць з’яўляецца неад’емным жаданнем праявіць сваё ўнутранае лібіда для трансфармацыі вонкавай праявы паводзін у матэрыяльным асяроддзі.

Тыпы сексуальных культур

З прычыны сацыяльнага характару сексуальнасці, можна вылучыць некалькі яе культурных тыпаў, якія адрозніваюцца характарам дапушчальных праяваў палавых пачуццяў[9]:

Апалонаўскі тып, характэрны для антычнага грамадства, а ў сучасны перыяд — для карэнных жыхароў некаторых астравоў Ціхага акіяна. У гэтым культурным тыпе сексуальнасць разглядаецца нароўні з іншымі патрабаваннямі чалавека (у ежы, сне і г. д.), адсутнічае развітая сістэма звязаных з палавымі адносінамі табу і абмежаванняў. Асобныя састаўныя часткі гэтай культуры прасочваюцца таксама ў сучасных рухах натурызму, а таксама некаторых рэлігійных сектах (адаміты).
Ліберальны тып, які характарызуецца памяркоўнасцю ў стаўленні да шырокай разнастайнасці праяў сексуальнасці, адсутнасцю прымусу да вызначаных нарматыўных форм сексуальных паводзін. У той жа час, гэты тып культуры не разглядае сексуальнасць строга як натуральны, біялагічны складнік жыцця чалавека, сексуальнасць у ім з’яўляецца адны з важных складнікаў сацыяльных узаемаадносін.
«Культуры беднаты», якія фармуюцца ў пралетарскім і сялянскім асяроддзі, як у развітых, так і ў краінах у стадыі развіцця з прыкметным уплывам патрыярхальных традыцый. Для гэтай культуры характэрны малы ўзровень дасведчанасці асобных суб’ектаў пра пытанні сексуальнасці, адсутнасць арганізаванай сістэмы сексуальнага выхавання, у тым ліку ў сям’і, уяўленні пра пануючую ролю мужчыны і падпарадкаванай ролі жанчыны, дапушчальнасці гвалту ў палавым і сямейным жыцці.
Культуры палюбоўнікаў, якія характарызуюцца распаўсюджанасцю «падвойных» маральных стандартаў, што асуджаюць адкрытыя праявы сексуальнасці, але дапускаюць «за зачыненымі дзвярамі» асобныя праявы сексуальнай свабоды, у тым ліку шлюбную здраду (для абодвух партнёраў або толькі для мужа).
Аргіястычныя культуры, якія абсалютызуюць мэту дасягнення задавальнення як выніку сексуальных адносін, і дапускаюць для гэтага ўсе формы сексуальнай актыўнасці, у тым ліку гомасексуальнасць, сексуальныя дэвіяцыі, групавыя формы сексуальнай актыўнасці і г. д. Элементы аргіястычнай культуры былі характэрны для Старажытнага Рыма, камуністычных сект першых стагоддзяў хрысціянства[10], прыдворнага, арыстакратычнага і багемнага асяроддзя Новага часу, руху лібертынаў, камун хіпі, а цяпер яны сустракаюцца ў некаторых гарадскіх субкультурах.
Містычныя культуры, у якіх сексуальныя паводзіны з’яўляюцца формай рэалізацыі рэлігійных і філасофскіх прадпісанняў (даасізм, тантрызм).
Рэпрэсіўныя культуры, якія імкнуцца да практычна поўнага прыгнечання сексуальнасці, што выражаецца ў вельмі строгіх забаронах на пазашлюбныя і дашлюбныя сувязі, адсутнасць сістэмы сексуальнага выхавання, абмежаванні ролі сексуальных адносін у шлюбе працягам роду. Адзначаецца, што такія культуры душаць развіццё звязаных з сексуальнасцю асобасных рыс, у тым ліку рамантычнага кахання.
Пурытанская культура, якая з’яўляецца крайнім выразам рэлігійнай устаноўкі хрысціянства на адмову ад зямных задавальненняў, у тым ліку сексуальных. Для пурытанскай культуры характэрны цэнзурныя забароны, якія тычацца ўсіх хоць бы ўскосна звязаных з сексуальнасцю тэм літаратуры і мастацтва, і нават медыцыны, распаўсюджванне лжывых уяўленняў пра шкоду сексуальных адносін (напрыклад, пра тое, што мастурбацыя выклікае імпатэнцыю, слепату, авалосенне далоняў), жорсткія (аж да целашкодніцтва) метады спынення сексуальных перажыванняў у падлеткаў, усталяванне крымінальнай адказнасці за асобныя разнавіднасці сексуальных практык. Пурытанская культура з’явілася ў XVII стагоддзі ў Англіі; росквіт яе злучаецца з кіраваннем каралевы Вікторыі ў XIX стагоддзі («віктарыянства»), пазней яна распаўсюдзілася ў Еўропе і ЗША. Пазіцыі пурытанскай культуры ў заходняй цывілізацыі былі вельмі саслаблены сексуальнымі рэвалюцыямі ў XX стагоддзі, аднак у асобных краінах яе ўплыў працягвае заставацца досыць высокім.

Мадэлі ўзаемадзеяння сексуальнасці і рамантычнага кахання

Збігнеў Леў-Старовіч вылучае пяць асноўных мадэляў узаемадзеяння сексуальнасці і рамантычнага кахання, існуючых у сусветных культурах:

Платанічная мадэль. У гэтай мадэлі каханне дэсексуалізуецца, лічыцца, што ідэальнае каханне характарызуецца толькі пачуццёвымі, але не цялеснымі праявамі. Такая мадэль існуе ў хрысціянстве і некаторых кірунках будызму.
Пачуццёвая мадэль. Каханне і сексуальнае жаданне ў такой мадэлі атаясамляюцца, секс з’яўляецца асноўнай праявай кахання (даасізм, тантрызм, некаторыя сучасныя культуры заходняй цывілізацыі).
Інтэгральная ці псіхафізічная мадэль. Каханне і секс разглядаюцца ў непарыўным адзінстве: адно не можа існаваць без іншага. Гэта разуменне можа быць уласціва як прымітыўным, так і высокаразвітым культурам, у тым ліку некаторым сучасным галінам хрысціянства і ісламу.
Мадэль проціпастаўлення кахання і сексу. Секс і каханне разглядаюцца як самастойныя формы адносін партнёраў: можа існаваць як каханне без сексу, так і секс без кахання. Такое разуменне характэрна для аргіястычных культур і для ўрбаністычных субкультур заходняй цывілізацыі.
Мадэль сексу без кахання. Адзіным аб’яднаўчым партнёраў фактарам у такой мадэлі становіцца секс, рамантычныя праявы лічацца непажаданымі і прыгнятаюцца.

Гл. таксама

Зноскі

↑ Акимова Л. Психология сексуальности. Учебное пособие. — Одесса: СМИЛ, 2005.
↑ Social and ethical determinants of human sexuality. G.Benagiano et. al., Minerva Ginecol., 2010
↑ Imagining reproduction in science and history. R.Pierson, R.Stephanson,J Med Humanit, 2010
↑ Архівавана 10 кастрычніка 2007. The International Encyclopedia of Sexuality
↑ И. С. Кон. Сексология. Новая информация
↑ Российское научное сексологическое общество
↑ Фрейд З. Очерки по психологии сексуальности. М., 1989.
↑ Larsson, IngBeth. Child sexuality and sexual behaviour
↑ Дерягин Г. Б. Криминальная сексология. Курс лекций для юридических факультетов. М., 2008. С. 36—40. ISBN 978-5-93004-274-0.
↑ Дерягин Г. Б. Криминальная сексология. Курс лекций для юридических факультетов. М., 2008. С. 37, 180—182. ISBN 978-5-93004-274-0.

Спасылкі

Francoeur, Robert T. (ed.), The International Encyclopedia of Sexuality Архівавана 12 лютага 2006.
Haeberle, Erwin J., Human Sexuality: An Encyclopedia. Архівавана 1 ліпеня 2007. Edited by Erwin J. Haeberle. Original editors: Vern L. Bullough and Bonnie Bullough
Janssen, D. F., Growing Up Sexually. Volume I. World Reference Atlas Архівавана 20 лютага 2006.
History of Surveys of Sexual Behavior Архівавана 22 жніўня 2004. из Encyclopedia of Behavioral Statistics

Тэмы гэтай старонкі (2):
Вікіпедыя:Старонкі з модулем Hatnote з чырвонай спасылкай
Сексуальнасць чалавека