З’яўленне і развіццё хентаю, парнаграфічнай мангі і анімэ, шмат у чым абумоўлена спецыфічна японскім культурна-гістарычным стаўленнем да эстэтыкі і сексуальнасці.[1] Манга і анімэ ў Японіі ў сваім сучасным выглядзе пачалі станаўленне падчас і пасля Другой сусветнай вайны.[2] Сучасны ж хентай атрымаў свае развіццё толькі ў 1970-х гадах, калі манга пачала камерцыялізавацца, а чытацкая аўдыторыя, якая паспела палюбіць яе ў дзяцінстве, — сталець.[3][4][5] Каб зноў прыцягнуць чытачоў, мангакі сталі ўключаць у свае працы элементы эротыкі і крывавыя сцэны.[6] Японскія законы, якія дзейнічалі з часоў Другой сусветнай вайны да пачатку 1990-х гадоў, забаранялі графічную выяву палавых органаў, таму стваральнікі хентаю, як і любых іншых прадуктаў, якія змяшчаюць парнаграфічныя элементы, былі вымушаныя падвяргаць іх частковай цэнзуры або адлюстроўваць схематычна ці сімвалічна.[7] Кветкі і ракавіны сімвалізавалі похву жанчыны, а змеі, садавіна, гародніна — мужчынскі палавы член.[8] Таксама выкарыстоўваліся іншыя прыёмы, напрыклад, палавыя органы прыкрываліся з дапамогай эстэтычнага бандажу — сібары.[9]
Большасць даследчыкаў згодныя ў тым, што эратычная манга і анімэ бяруць свой пачатак у перыяд Эда (1600—1868) ці нават раней, хоць немагчыма дакладна вызначыць, наколькі моцна ўплыў дадзенай культурнай традыцыі распаўсюдзіўся на сучасных аніматараў.[10] У перыяд Эда ўзнікае цікавасць да жанру бытавога рамана кібёсі,[11] сюжэты ў якім часцяком насілі эратычны характар. Па форме кібёсі ўяўлялі сабой апавяданні ў малюнках, забяспечаныя кароткімі тэкставымі тлумачэннямі.[12]
Акрамя таго, з’яўляецца новы кірунак у выяўленчым мастацтве — укіё-э. На гравюрах у гэтым стылі фігуравалі не толькі гейшы і папулярныя акцёры: аўтары сюнгі (яп.: 春画, літар. «вясновая карцінка») адлюстроўвалі парнаграфічныя сцэны, дзе персанажы з перабольшана велізарнымі палавымі органамі прымалі самыя разнастайныя пазіцыі,[10] уступалі ў палавыя акты з дэманамі мужчынскага і жаночага полу, прывідамі, жывёламі.[13][14][15] Персанажы рэдка паказваліся цалкам аголенымі, яны апранутыя ў свабодныя кімано, што было заклікана дадаткова стымуляваць сексуальнае ўзбуджэнне.[16] Арыгінальнасць сюжэтаў віталася і была важная з-за высокай канкурэнцыі на рынку.[17] Найвышэйшай папулярнасцю сюнга карысталася ў XVIII—XIX стст.[18] Яна ў адукацыйных мэтах вывучалася дзяўчынамі, якія неўзабаве павінны былі ўступіць у шлюб.[16] Пасля Рэстаўрацыі Мэйдзі (1868) сюнга стала нелегальнай,[19] аднак, яна аказала вялікі ўплыў на візуальны шэраг і сюжэты сучаснай японскай парнаграфіі.[20]
Першым творам у жанры хентаю павінна было стаць анімэ Хакусана Кімуры(фр.) бел. (яп.: 木村白山) «Асвяжальны карабель» (яп.: 涼み舟, Suzumibune, 1932 год), няскончанае па прычыне канфіскацыі паліцыяй. Праца над ім была завершана толькі напалову.[21] Наступная сур’езная спроба аб’яднаць эротыку і японскую анімацыю была прадпрынятая толькі ў канцы 1960-х гадоў. Па ініцыятыве Осаму Тэдзука, які стараўся паправіць фінансавыя справы сваей кампаніі Mushi Production і прыцягнуць у індустрыю анімэ дарослую аўдыторыю, была знятая экранізацыя «Тысяча і адной ночы» Senya Ichiya Monogatari (1969) — першая частка эратычнай трылогіі «Анімэрама» (анімацыя + сінерама + драма[22]), куды пасля ўвайшлі Cleopatra (1970) і Kanashimi no Belladonna (1973).[21] Для працы над Senya Ichiya Monogatari было нанята ў агульнай складанасці 60 тысяч супрацоўнікаў, а яго стварэнне заняло прыкладна паўтара года.[23][24]
Хоць надзеі Осаму Тэдзука не апраўдаліся, пад уплывам яго твора канкуруючая кампанія Leo Production (яп.: レオ・プロダクション) у тым жа годзе выпусціла іншую эратычную анімэ-версію «Тысяча і адной ночы», Maruhi Gekiga Ukiyoe Senya Ichiya (яп.: ㊙劇画 浮世絵千一夜) у стылі укіё-э.[25] У яе таксама былі праблемы з законам, а паказ у кінатэатрах быў дазволены толькі пасля таго, як былі выразаныя шэсць найбольш адкрытых сцэн.[21] У цэлым, мультыплікацыя ў тыя гады разглядалася як чыста дзіцячы кірунак кінематографа;[21] хоць у 1963 годзе камедыйны эратычны анімэ-серыял Sennin Buraku трансляваўся па тэлебачанні ў начным блоку.[26] Апошняй эратычнай працай, паказанай у кінатэатрах, стала Yasuji no Pornorama Yacchimae (1971).[21]
Парнаграфія ў пасляваеннай Японіі не была аддзеленая ад масавай культуры, як у Вялікабрытаніі ці ЗША, і парнаграфічныя выявы доўгі час з’яўляліся ў сродках масавай інфармацыі нароўні са спецыялізаванымі часопісамі.[27] Да 1960-х гадоў асноўнай аўдыторыяй мангі лічыліся дзеці.[28] У 1968 годзе карпарацыя Shueisha рыхтавала да выпуску часопіс мангі Shonen Jump,[29] які, па задуме Shueisha, павінен быў скласці канкурэнцыю выданням для хлопчыкаў ад кампаній Kodansha (Shonen Magazine) і Shogakukan (Shonen Sunday). Адной з першых прац, якія публікаваліся ў Shonen Jump, стала камедыйная манга Harenchi Gakuen (літар. «Бессаромная школа») Га Нагаі, якая імгненна набыла значную папулярнасць[30][31] і падняла наклады толькі што створанага часопіса да мільена асобнікаў.[30] Дзеянне гэтага твора адбываецца ў школе, дзе вучні мужчынскага полу і выкладчыкі занятыя тым, што падглядваюць за паўаголенымі школьніцамі і спрабуюць разглядзець жаночыя трусікі.[29]
Нягледзячы на тое, што па сучасным стандартам змест Harenchi Gakuen лічыцца досыць нявінным,[30] у свой час яна падвергнулася суровай крытыцы за вульгарны сюжэт, залішнюю шчырасць, дэманстрацыю падлеткавай сексуальнасці і пацягнула пратэсты настаўнікаў, жаночых асацыяцый і бацькоўскіх камітэтаў.[32][33] Бацькі рабілі публічныя спаленні Harenchi Gakuen.[34] Тым не менш, гэтая і іншая эратычная манга Га Нагаі друкавалася ў найбуйнейшых часопісах таго часу: Kekko Kamen (1974) выходзіла ў Shonen Jump, Oira Sukeban (1974) — у Shonen Sunday, Hanappe Bazooka (1979) — у Young Jump. Аўтар аказаў вялікі ўплыў на свет мангі і на японскае грамадства,[35][36] стаўшы першапраходцам «эці» — анімэ і мангі, у якіх утрымліваюцца намёкі на эратычныя сцэны або гумар з сексуальным падтэкстам.[37][38]
У 1970-х гадах з’яўляюцца першыя працы, прысвечаныя тэматыцы гомасексуальнага кахання, але ў ранняй юры- і яой-манзе эратычнага складніку не было.[39] Адкрыты па змесце яой існаваў у форме аматарскай мангі — додзінсі — стваранай фанатамі альбо па арыгінальных сюжэтах, альбо па матывах іншых папулярных твораў.[40]
Часопіс эксперыментальнай мангі Garo, створаны Кацуіці Нагаі ў 1964 годзе, адкрыў дарогу руху эратычнай гэкігі — адкрытай мангі з рэалістычным малюнкам.[41] У 1970-х гадах індустрыя мангі адчула бум эрагэкігі.[42] Наклад Garo да 1971 года дасягнуў 70 тысяч асобнікаў. У ім друкавалася авангардная манга і эрагура.[43][44] Цэнзурныя абмежаванні спрыялі таму, што ў творах замест гранічна адкрытых сексуальных сцэн утрымліваліся сцэны крайняй жорсткасці і дэманстраваліся розныя сексуальныя дэвіяцыі.[41] Гэкіга лічылася мастацтвам андэграўнду, рэдактары часопісаў практычна не кантралявалі аўтараў і дазвалялі ім маляваць што заўгодна.[45] У 1973 годзе з’явіўся першы часопіс эрагэкігі Manga Erotopia, у якім друкаваліся Тосіа Маэда, які папулярызаваў жанр «эратычнага хорару», Масамі Фукусіма(яп.) бел., аўтар крывавай Nyohanbo (яп.: 女犯坊, «Манах-гвалтаўнік»),[46][47] Кадзуо Камімура, і дваццацічатырохгадовы Масару Сакакі, чые старанна прамаляваныя жаночыя выявы сталі настолькі папулярныя, што друкаваліся цэлыя выпускі, прысвечаныя выключна яго працам.[45] За Manga Erotopia рушылі ўслед Manga Erogenika (1975) і Manga Alice (1977).[41] Каб пазбегнуць праблем з паліцыяй, Manga Alice распаўсюджваўся праз гандлевыя аўтаматы.[45] Адтуль выйшлі такія аўтары, як Ёка Канда, Хісасі Сакагуці(яп.) бел. і Хідэо Адзума(англ.) бел. (яп.: 吾妻 ひでお). Апошні атрымаў прэмію Сэйун за працу з Manga Alice.[45] Папулярнасць эрагэкігі ўпала да 1980 года разам з папулярнасцю рэалістычнай рысоўкі, калі Японію, па выразе даследчыка Фрэдэрыка Шодта, ахапіў «лоліконны вірус» — у эратычнай манзе паўсюдна сустракаліся адкрытыя сцэны з удзелам дзяўчынак 8—12 гадоў.[48][49]
1980-я гады называюць «Залатым стагоддзем» анімэ.[50] Распаўсюджванне касетных відэамагнітафонаў і прайгравальнікаў лазердыскаў вярнула на рынак парнаграфію, якая з тых часоў займае самавітае месца ў індустрыі відэафільмаў.[46] Першым анімэ ў фармаце OVA-серыяла стала навукова-фантастычная драма Dallos, выпушчаная ў снежні 1983 года; а ўжо трэцяя ў гісторыі OVA была хентайскай. З семнаццаці OVA, створаных на працягу 1984 года, адзінаццаць былі парнаграфічнымі.[51]
Два першых эратычных OVA-серыяла — Lolita Anime і Cream Lemon — з’явіліся ў 1984 годзе.[52][53] Абодва ўпісваліся ў цэнзурныя абмежаванні, у прыватнасці, забарону на дэманстрацыю лабковых валасоў.[54][9] Cream Lemon, званы адным з найбольш значных з’яў у анімацыі 1980-х гадоў[55], спалучаў секс і эротыку з пародыямі на папулярныя мангу і анімэ.[52] Вялікая частка яго серый не была аб’яднаная персанажамі і сюжэтамі і ўяўляла сабой асобныя навелы розных жанраў з адной толькі агульнай умовай — як мінімум адзін палавы акт. Акрамя разнастайнасці сюжэтных матываў, у серыяле была прадстаўлена вялікая частка вядомых палавых вычварэнняў з ухілам у лесбійскі і садамазахісцкі секс.[56] У стварэнні Cream Lemon прымалі ўдзел такія вядомыя аніматары, як Тосіхіра Харана (Fight! Iczer One) і Хіроюкі Кітакуба (Blood: The Last Vampire).[57]
Наступнай пасля Cream Lemon буйнай падзеяй у свеце хентаю стаў выхад мангі Тосіа Маэды «Урацукідодзі. Легенда аб звышдэмане» (1986), якая атрымала вядомасць дзякуючы адкрытасці, жорсткасці і асабліва наяўнасці сцэн згвалтаванняў дзяўчын велізарнымі шчупальцамі — «тэнтаклямі».[58][59][60] У прадстаўленні заходняга гледача тэнтаклі з’яўляюцца сімвалам хентаю.[61][62] Анімэ, знятае па матывах «Урацукідодзі» ў 1987 годзе, вылучалі з шэрагу падобнай прадукцыі «якасная анімацыя і ліха закручаны фантастычны сюжэт з налетам містыкі і акультызму».[63] Яно стала надзвычай папулярным у ЗША і Еўропе і спарадзіла мноства сіквелаў.[60][64] Тосіа Маэда тлумачыў, што выдумаць фантастычную істоту з шчупальцамі у якасці аднаго з галоўных герояў яго вымусіла японскае заканадаўства, якое забараняе выяву адкрытых сексуальных сцэн паміж людзьмі, у той час як у яго выдуманага персанажа — дэмана — адсутнічаў чалавечы палавы член.[65] Пад уплывам мангі Тосіа Маэды ў 1980-х гадах былі знятыя Legend of Lyon Flare (1986)[66], Battle Can Can (1987)[67] і іншыя анімэ, у якіх прысутнічаюць персанажы з тэнтаклямі.
У 1980-х гадах Японію ахапіў «лаліконны бум».[69] Традыцыйная парнаграфічная манга пачала значна саступаць у папулярнасці лалікону. Тыповым персанажам маляванай парнаграфіі стала юная школьніца ў адпаведнай форме, якая трымала плюшавую цацку. Даследчыкі лічаць, што ключавую ролю адыграў Хідэа Адзума — ён вывеў на паверхню «утоеную сексуальнасць, якую многія фанаты знаходзілі ў падлеткавых гераінях Тэдзукі і Хаяо Міядзакі».[69] Яго додзінсі «Кібела» (яп.: シベール) утрымоўвала эратычныя выявы «мульцяшных дзяўчынак» (напрыклад, Чырвонай Шапачкі), праўда, манга была не парнаграфічнай, а камедыйнай.[27] Хідэо Адзума першым звярнуў увагу на эратызм плыўных ліній.[27] Паводле ўспамінаў крытыка Кэнтаро Такэкума, мілыя персанажы ў стылі «каваій» (літар. «цудоўны», «добранькі») у Адзумы «раптам заняліся сексам».[27] Пасля Адзумы стыль малюнка ў хентае хіліўся ў бок нерэалістычнай эстэтыкі, у якой з’явілася шмат фанатаў.[27] Сваю ролю адыгралі цэнзурныя абмежаванні: забарона на паказ лабковых валасоў прывяла да распаўсюджвання ў хентае персанажаў-падлеткаў, зусім юных дзяўчын.[70] Дарослых жанчын малявалі ў тым жа стылі.[69] З’явіўся тэрмін бурыка (яп.: ブリッコ) — дасведчаная дарослая жанчына, якая вядзе сябе як нявінная дзяўчынка.[48]
У пачатку 1980-х пачалі выходзіць спецыялізаваныя часопісы лаліконнай мангі Lemon People і Manga Burikko.[71][27] Анімэ Lolita Anime і Cream Lemon 1984 года таксама спрыялі папулярызацыі тэматыкі.[9] Пазней у тым жа 1984 годзе было знята іншае Lolita Anime па матывах мангі Акі Уціямы(яп.) бел., вядомага лаліконнаго аўтара.[72] Масавая папулярнасць лалікона прывяла да таго, што манга Уціямы, які маляваў, у прыватнасці, немаўлятаў у падгузніках у сексуальным кантэксце, выходзіла ў шырокадоступным часопісе для хлопчыкаў Shonen Champion.[72] У канцы 1980-х гадоў такія адкрытыя працы, як Angel і Ikenai! Luna Sensei(яп.) бел., свабодна прадаваліся ў кнігарнях і публікаваліся ў юнацкіх і дзіцячых выданнях.[49][73]
У пачатку 1980-х гадоў паўстаў асобны жанр парнаграфічнай мангі для дарослых жанчын, званы «рэдыкомі» (з англ.: ladies’ comics, літар. «жаночыя коміксы»).[74] У такіх часопісах, як Feel (яп.: フィール) выдавецтва Shodensha, друкаваліся працы з вялікай колькасцю эратычных сцэн і арыентаваныя на дарослую аўдыторыю. Жаночыя коміксы ранніх гадоў (Сюнгіку Уціды(англ.) бел. (яп.: 内田 滋子), Кёка Окадзакі)[75] характарызуюцца сексуальнай свабодай і станавіліся ўсё больш адкрытымі да пачатку 1990-х, аднак, найбуйнейшыя рэдыкомі-выданні сучаснасці не ўтрымліваюць парнаграфіі.[76] У той жа перыяд з’явіўся «сётакон» — аналаг лалікона, які паказвае сексуальныя адносіны з удзелам маленькіх хлопчыкаў, — але прычыны яго ўзнікнення дакладна невядомыя. Псіхолаг Тамакі Сайта(яп.) бел. мяркуе, што першапачаткова сётакон з’яўляўся паджанрам яоя.[77] Яой і юры, у сваю чаргу, набіралі папулярнасць.[40] Значная частка яойной мангі ўяўляла сабой вольны пераказ або перакладанне вядомых твораў, дзе сяброўскія адносіны паміж мужчынскімі персанажамі маглі быць інтэрпрэтаваныя як гомасексуальная цяга. Асабліва папулярныя ў асяроддзі прыхільнікаў яоя былі Captain Tsubasa і Saint Seiya, у якіх мелася вялікая колькасць герояў мужчынскага полу.[40] У юры парнаграфічныя сцэны пачалі з’яўляцца толькі ў 1990-х гадах.[78]
Незразумелая сітуацыя з цэнзурай дасягнула свайго піка да пачатку 1990-х гадоў. Шырокая даступнасць парнаграфіі прывяла да стварэння асацыяцыі «Абароны дзяцей ад коміксаў».[49] Адна з заснавальніц камітэта Ісака Накаа апісала свае адчуванні ад паходу ў мясцовы кніжны магазін: «На вокладцы [мангі] быў сімпатычны малюнак, разлічаны на прыцягненне дзіцячай аўдыторыі, але ўнутры было поўна сексуальных матэрыялаў — такіх рэчаў, якія ніколі не павінны быць паказаны дзецям».[49] У верасні 1990 года у газеце «Асахі сімбун» была апублікавана даследаванне такійскага ўрада, згодна з якім палова ўсей мангі ўтрымоўвала эратычныя сцэны.[49]
Ўплыў на грамадскае меркаванне таксама аказала справа серыйнага забойцы дзяўчынак і прыхільніка лаліконнай мангі Цутому Міядзакі (перыяд забойстваў: 1988—1989).[75][79] Сур’ёзнасць яго злачынстваў падняла хвалю дэбатаў пра тое, ці застаюцца інтымныя фантазіі толькі фантазіямі і як захапленне лаліконам і эрагура-фільмамі, знойдзенымі ў кватэры злачынцы, можа ўплываць на канкрэтныя дзеянні чалавека.[80] Да сярэдзіны 1990-х гадоў спрэчкі заціхлі,[81] выдаўцы мангі сталі больш строга рэгуляваць змест выпускаемай прадукцыі, на тавары для дарослых пачалі дадаваць адмысловыя пазнакі, публікацыя некаторай мангі ў часопісах была забароненая.[82] Абмежаванне на паказ лабковых валасоў і іншыя візуальныя забароны былі прыбраныя ў пачатку 1990-х гадоў, таму манга стала больш адкрытай, хоць і менш даступнай.[83][75]
Папулярнасць лалікона ў Японіі ўпала, на змену яму прыйшоў жанр «футанары».[84][85] У пачатку 1990-х Тосікі Юі апублікаваў свае найбольш вядомыя працы: Wingding Party, Junction і Hot Junction. Персанажы-футанары сустракаюцца ў манзе Масюмара Дзюбаоры(яп.) бел., Курэнай Адзукі (яп.: あずき紅), Агуды Ванян(яп.) бел., Суэхірагары(яп.) бел., Сатосі Акіфудзі (стваральнік Parade Parade), Кэя Амагі (стваральнік Stainless Night) і ў творах іншых аўтараў[86][87][88], а таксама ў значнай колькасці анімэ, зробленым ў 1990-х і 2000-х гадах, у тым ліку La Blue Girl (1992), Seikimatsu Reimaden Chimera (яп.: 世紀末麗魔伝キメイラ; 1997), Ogenki Clinic (1991).
У 1990-х гадах працавалі папулярныя мангакі Ісутосі (Slut Onna), Тору Нісімакі (Blue Eyes), Юдзін (Kojin Jugyo, Visionary, Sakura Diaries), Хэмару Маціно.[89] Зноў пачалі публікавацца аўтары эрагэкігі.[90] Было знята шмат анімэ, у тым ліку Dragon Pink (1994), Elven Bride (1995), Twin Angels (1995), Alien from the Darkness (1996), Mezzo Forte (1998);[91] некаторыя працы сталі класікай: F3, Words Worth, Rapeman, La Blue Girl, Adventure Kid па матывах мангі Тосіа Маэды.[92][93][94][95][73] У 1995 годзе было выпушчана рэалістычнае анімэ Cool Devices — адно з першых OVA, якія па-сапраўднаму пагружалі ў тэматыку BDSM, па гэты дзень застаецца адным з найбольш адкрытых у гісторыі жанру.[96]
Моцны ўплыў на індустрыю аказала папулярызацыя камп’ютэрных гульняў у сярэдзіне 1990-х гадоў, у асаблівасці сімулятараў спатканняў і «візуальных раманаў».[97] У першых эратычных гульнях герой ўступаў у палавыя кантакты практычна з усімі сустрэчнымі дзяўчынамі запар, так як канцэпцыя разгалінаванага сюжэту ўпершыню з’явілася толькі ў 1992 годзе ў Dokyusei студыі élf.[98] Сюжэт практычна адсутнічаў, напрыклад, гулец павінен быў проста гвалтаваць дзяўчын, якія з’яўляліся на экране.[98] Продажы падобных гульняў былі дастаткова добрыя, але поспех Chaos Angels(яп.) бел., першай эратычнай RPG са складаным сюжэтам, пацягнуў распрацоўку падобных праектаў.[98] Адной з такіх гульняў стала Dragon Knight (1989), па матывах якой у 1991 годзе было ўпершыню зроблена хентай-анімэ.[99] За ім рушылі ўслед экранізацыі Dokyusei (1992; анімэ — 1994); Tokimeki Memorial (1994; анімэ — 1999); Pia Carrot (1995; анімэ — 1997)[100]; Kuro no Danshou: The Literary Fragment (1995; анімэ — 1999) і іншыя.[46]
У канцы 1980-х гадоў адбылося сусветнае адкрыцце японскай анімацыі, і хентай адразу стаў шырока вядомы і папулярны ў ЗША і Еўропе, так як нічога падобнага па адкрытасці і якасці графікі там не было.[101] Акрамя таго, некаторыя OVA набылі культавы статус за кошт цікавай сюжэтнай лініі і старанна прапрацаваных характараў персанажаў.[102] Да такіх твораў можна аднесці «Урацукідодзі», гумарыстычную La Blue Girl, анімэ «Кайт — дзяўчынка-забойца». «Кайт», якая распавядае гісторыю маладых наёмных забойцаў-сірот, заваявала папулярнасць нават нягледзячы на той факт, што для амерыканскага рэлізу з анімэ былі цалкам выразаны парнаграфічныя сцэны.[102][103] У той жа час пачалі з’яўляцца тэматычныя вэб-сайты ў Інтэрнэце.[104] У пачатку 1990-х гадоў кампанія IANVS Publications выпусціла зборнік эратычных анімэ-скрыншотаў з выявамі дзяўчын, якія купаюцца — першую хентай-публікацыю. У 1994—1995 на англійскай мове была выдадзена першая хентай-манга: Bondage Fairies Тэруа Какуты, Emblem Кэя Танігуці, Temptation Хіраюкі Утатанэ.[104][105]
Пашырэнне рынку спажыўцоў на Захад дало новы штуршок жанру: калі ў 1997 годзе аніматары знялі 35 парнаграфічных анімэ, то ў 2001 — ужо 96.[106] У 2000 годзе слова «хентай» было 41-м па папулярнасці пошукавым запытам у Інтэрнэце.[107] У цяперашні час хентай легка даступны на порнасайтах,[108] у анлайн-крамах і буйных гандлевых сетках. Па дадзеных на снежань 2010 года, у базе дадзеных Anime News Network змяшчаецца інфармацыя аб 1174 хентайных манга- і анімэ-серыях,[109] з якіх больш за 700 былі зроблены паміж 2000 і 2009 гадамі.[110] Папулярнасць заваявала манга Shoujo Sect Кэна Куроганэ, Hatsuinu аўтарства Іну, Love Selection і Giri Giri Sisters Гамы Кісарагі, Warau Kangofu Ёнэкуры Кэнго, Mousou Diary Цукіно Дзёгі, цыкл работ Юкі Сэто(яп.) бел..[89]
Сучасныя парнаграфічныя анімэ не прызначаныя для трансляцыі па тэлебачанні ці паказу ў кінатэатрах і выпускаюцца ў фармаце OVA — для хатняга прагляду. У адрозненне ад камерцыйнай анімацыі, якая існуе дзеля атрымання значнага прыбытку ў шырокага кола гледачоў, ад хентаю патрабуецца толькі акупіць выдаткі на стварэнне, таму сучасныя праекты разлічаны на невялікі бюджэт і робяцца хутка.[111] Прадаюцца ж яны дорага і невялікім лікам копій.[46][111] У 2000-х гадах былі знятыя Oni-Tensei (2000), Sex Demon Queen (яп.: ヤーリマクィーン; 2000), Midnight Sleazy Train (яп.: 最終痴漢電車; 2002), Viper GTS (2002), Taboo Charming Mother (яп.: ゑんぼ; 2003), Another Lady Innocent (2004), G-spot Express (2005)[102]. Па матывах аднайменных кампутарных гульняў створаны такія вядомыя праекты, як Yakin Byoutou, якая апускаецца ў сферу сексуальных фетышаў, містычная Bible Black і Discipline: Record of a Crusade, першая парнаграфічная OVA, выдадзеная на Blu-ray-дыску.[102][112]
Хентай у цяперашні час таксама прадаецца праз Інтэрнэт, гэта значыць прапануецца для запампоўкі непасрэдна на камп’ютар або мабільны тэлефон.[113] Пастаянна ствараюцца анімацыйныя фільмы, выходзяць артбукі,[114] малюецца манга, у тым ліку і аматарская — додзінсі.[115] Мноства кампаній займаюцца ліцэнзаваннем і распаўсюджваннем парнаграфічных анімэ і мангі за мяжой.[116][117]