Мабільны тэлефон

Трэба выправіць арфаграфію ў артыкуле! Магчыма гэты машынны пераклад або выкарыстанне ненарматыўнага правапісу ці лексікону. Для спраўджэння існуюць адмысловыя праграмы.

Мабільны тэлефон — мабільная камунікацыйная прылада, прызначаная пераважна для галасавых зносін.

Тэхналагічную аснову мабільнай сувязі складае радыёсувязь.

У цяперашні час сотавая сувязь — самая распаўсюджаная з усіх відаў мабільнай сувязі, таму звычайна мабільным тэлефонам завуць сотавы тэлефон, хаця мабільнымі тэлефонамі, акрамя сотавых, з’яўляюцца таксама спадарожнікавыя тэлефоны, радыётэлефоны і апараты магістральнай сувязі.

У прастамоўі — «мабільнік», «труба», «мабіла» і г.д.

Гісторыя мабільнай сувязі

• 6 сакавіка 1983 — Кампанія Motorola выпусціла першы ў свеце камерцыйны партатыўны сотавы тэлефон. Апарат DynaTAC 8000X, на які было выдаткавана больш $100 млн, распрацоўваўся 15 гадоў. Тэлефон важыў 794 грамы і меў памеры 33 x 4,4 x 8,9 см. Зарада акумулятараў хапала на 8 гадзін працы ў рэжыме чакання або на адну гадзіну ў рэжыме гутаркі. У розніцу тэлефон каштаваў 3995 долараў ЗША.
• У 1984 годзе карыстальнікаў мабільнай сувязі было каля 300 тысяч чалавек, у 2003 ужо больш за 1,2 млрд.

Падрабязней аб датах гл. артыкул Гісторыя сотавага тэлефона.

Гісторыя мабільнай сувязі ў Беларусі

Віды мабільных тэлефонаў

• Сотавы тэлефон
• Спадарожнікавы тэлефон
• Апарат транкавай сувязі
• Аўтамабільны радыётэлефон
• Радыётэлефон далёкага дзеяння
• Радыётэлефон блізкага дзеяння
• Смартфон

Гл. таксама

• Гайдфон
• Уокі-токі
• Пэйджар
• Мабільнік (2006) — раман Стывена Кінга
• SAR
• Multisync
• Мабільны кантэнт
• Мабільны этыкет
• Радыёвыпраменьванне

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Мабільны тэлефон