Тундрастэп (таксама ў англамоўным навуковым асяроддзі — мамантавыя прэрыі або мамантавы стэп) — некалі шырокая экасістэма (біятоп) палярных і прыпалярных абласцей Еўразіі і Паўночнай Амерыкі эпохі плейстацэну. Участак рэліктавых тундрастэпавых ландшафтаў — дрыядавыя тундрастэпы[1] — захаваліся да нашых дзён у Хакасіі, на Алтаі (пласкагор’е Укок(руск.) бел.)[2], асобныя ўчасткі гэтых раслінных супольнасцяў захаваліся ў Забайкаллі і Прыбайкаллі[3][4].
Падчас Апошняга ледавіковага максімуму тундрастэп — мамантавы стэп, быў самым вялікім па плошчы біёмам Зямлі. У даўжынным кірунку ён распасціраўся ад сучаснай Іспаніі на ўсход праз усю Еўразію да Канады (у той перыяд Еўразія і Паўночная Амерыка былі злучаныя з дапамогай Берынгіі — сухапутнага шляху на месцы цяперашняга Берынгава праліва), у шыротным — ад сучасных арктычных астравоў да Кітая[5][6][7][8][9]. Клімат відаў раслін, жывёл быў халодны і сухі[10]. У раслінным покрыве пераважалі высокакаларыйныя, кармавыя віды траў і кусты вярбы[11]. Яны круглы год забяспечвалі надзейную кармавую базу для вялікай колькасці жывёл мегафаўны(руск.) бел.. Асноўнымі траваеднымі таго перыяду былі — стэпавыя зубры (Bison priscus), коні (Equus), шарсцістыя маманты (Mammuthus primigenius)[4].
Тундрастэп меў стабільны, характэрны клімат і біясістэму на працягу 100 000 гадоў. Паступова знік як біём па меры пацяплення і павышэння вільготнасці клімату Арктыкі, ад 12 да 5 тысяч гадоў таму. Апошняе значэнне ставіцца да Таймыра і в. Урангеля[12].
Напрыканцы XIX стагоддзя Альфрэд Нерынг(руск.) бел. у 1890 годзе[13] і Іван Чэрскі у 1891 годзе[14] вылучылі тэорыю аб тым, што паміж 110 000 — 10 000 гадоў таму, падчас апошняга ледавіковага перыяду(руск.) бел., большая частка поўначы Еўропы была населена буйнымі траваеднымі жывёламі, і клімат пры гэтым быў стэпавы, умерана халаднаваты[15]. У 1982 годзе навуковец Дэйл Гатры (англ.: Dale Guthrie) прыдумаў для характэрнага ландшафту гэтага перыяду тэрмін «мамантавы стэп»[16].
Тундрастэп існаваў (па пашыраных ацэнак) у датыроўцы паміж 126 000 — 11 700 гадоў таму. Апошняя ледавіковая эпоха(руск.) бел. дасягнула максімуму паміж 33 000 — 26 500 гадоў таму. Затым пачалося паступовае пацяпленне і адступленне леднікоў: у Паўночным паўшар’і — пачынаючы з 19 000 гадоў таму, у Антарктыдзе — з 14 500 гадоў таму. Дадзеныя ваганні аблядненняў на планеце добра адпавядаюць узроўню мора ў гэтыя перыяды, які паніжаўся ў перыяды абляднення і павышаўся ў перыяды раставання леднікоў[17][18][19][4].
Пры аблядненні велізарныя масы вады аказваюцца зачыненымі ў ледніках і не ўдзельнічаюць у рачным абароце на кантынентах, не выпараюцца з паверхні азёр і рэк, не ўпадаюць у акіян, такім чынам таксама стымулюючы выпарэнне вільгаці. З-за гэтага ўтварэнне аблокаў было паніжаным, ападкаў было значна менш, чым сёння. Колькасць сонечных дзён была нашмат большай у Заходняй Еўропе, Скандынавіі і астатняй Еўразіі, чым сёння. Зімой выпадала менш снегу, а летам з-за малой воблачнасці глеба актыўна прагравалася Сонцам, і гэта не давала забалочвацца паверхні[20][21][4][10].
У перыяд апошняй ледніковай эпохі Гальфстрым меў кірунак плыні, якая вядзе ў бок Афрыкі, а не ў бок Іспаніі, і затым у бок Скандынавіі, як сёння. Па гэтай прычыне клімат Заходняй Еўропы і Скандынавіі быў сухі, з малой колькасцю туманаў, ападкаў і воблачнасці. У Паўночнай Еўропе з-за халадоў сфармаваліся вялікія покрыўныя ледавікі(руск.) бел., якія стваралі дадатковы бар’ер для вільготных паветраных мас, што робіць клімат у Паўночнай Атлантыцы сушы. Паўночная частка Атлантычнага акіяна была ў значнай меры пакрыта лёдам, што таксама памяншала выпарэнне вады і рабіла немагчымым утварэнне над гэтай тэрыторыяй туманаў і штармоў, як у сучасны перыяд.
У Паўночнай Амерыцы ледавікі таксама спрыялі больш сухому клімату на тэрыторыі сучаснай Аляскі і даліны ракі Юкан[20][21][4][10].
Сухасць клімату, вялікая колькасць сонечных дзён, актыўны рост траў стваралі ўмовы для пражывання такога ж колькасці жывёл, як і ў сучаснай афрыканскай саванне. У наш час падобнай альтэрнатывы саваннам на планеце не існуе[9][10].
Тундрастэпы знаходзіліся на перыгляцыяльных (ваколледавіковых) тэрыторыях з халодным і сухім кліматам. Травяны ярус тундрастэпу фармавалі ў асноўным не мох (як у тундры), а трава. Характэрнай рысай старажытных мамантавых прэрый было багацце буйных жывёл: маманты вагой да 10 тон, шарсцістыя насарогі, коні, бізоны і туры. Нягледзячы на моцныя маразы зімой, за кароткае спякотнае лета у тундрастэпах паспявала вырасці багатае разнатраўе(руск.) бел. вышынёй да 2 метраў. Сонечная і сухая восень ператварала яго ў «сена на карню», якім харчаваліся маманты і іншыя траваедныя жывёлы падчас доўгай зімы[4].
Сухасць клімату з’яўлялася прычынай нізкай колькасці ападкаў і малой колькасці хмарных дзён у годзе, у тым ліку ў летне-восеньскі перыяд. Дзякуючы гэтаму восенню трава без рызыкі змакрэць высыхала пад сонцам і ветрам, што дзьмуў з боку леднікоў. Таксама агульная невысокая колькасць ападкаў забяспечвала адносна маласнежныя (па параўнанні з сучасным кліматам) зімы. Малая глыбіня снежнага покрыва дазваляла буйным жывёлам мегафауны — мамантам, шарсцістым насарогам, коням — здабываць корм, не марнуючы лішнія сілы на прасоўванне па глыбокім снезе[9][10].
Цяперашні клімат у тундры і лесатундры нашмат суровей, да таго ж, у сілу большай вільготнасці клімату, восенню ідуць моцныя дажджы, і таму травы згніваюць на карню, не ператвараючыся ў сена. Таксама ў сілу вялікай колькасці ападкаў і пахмурных дзён у годзе адбылося актыўнае забалочванне велізарных плошчаў. У гэтым прычына таго, што імхі выціснулі як кармавую база траву. Зімы таксама ў наш час нашмат суровей[4].
Пры багацці корму насельнікам тундрастэпы былі не страшныя маразы, а ад пераахаладжэння маладняк абараняў тоўсты пласт падскурнага тлушчу(руск.) бел. і густая кудлатая поўсць. Жывёлы мамантавых стэпаў з’яўляліся аб’ектам палявання старажытных людзей[8][9][10].
У сучасны перыяд адбываецца актыўная здабыча мамонтавых костак і ў асаблівасці біўняў, якія засталіся з перыяду, калі ў тундрастэпу жылі шарсцістыя маманты. У год старацелямі толькі на тэрыторыі Расіі здабываецца ад 20 да 60 тон костак маманта. Агульныя запасы костак, паводле ацэнак навукоўцаў, дасягаюць некалькіх сотняў тысяч тон. Вага аднаго буйнога біўня складае 100—110 кілаграмаў[23].
Галоўнай рысай тундрастэпаў была адсутнасць лясоў і амаль поўная адсутнасць кустоў на велізарных плошчах. Сухі клімат не дазваляў развівацца дрэвам, такім як хвоі, елі, бярозы, дубы. Калі паміж 15 000 — 11 000 гадоў таму клімат пачаў паступова цяплець і ўвільгатненне ўзрасло, стэпавая расліннасць паступова змянілася спачатку хмызнякамі, затым паміж 12 900 — 11 700 гадоў таму-лісцянымі дрэвамі і затым тайгой. Змену стэпавага біёма на лясны навукоўцы прасачылі па ўзорах гною, які застаўся ад мамантаў[24][25][4].
Пры аналізе рэшткаў глебы тундрастэпаў, якія захаваліся ў адкладах у вечнай мерзлаце Сібіры і Аляскі, было ўстаноўлена, што ўтрыманне арганічных рэчываў, а значыць ўрадлівасць глеб тундрастэпу, былі вельмі высокімі ў параўнанні з сучасным перыядам у Сібіры і іншых частках былога тундрастэпу. Глеба давала базу для росту высокакаларыйных траў і развіцця вялікай колькасці жывёл[25]. Па шчыльнасці папуляцый буйных жывёл тундрастэп набліжаўся да афрыканскіх саваннаў, хоць палеагенетычныя даследаванні паказалі, што эфектыўны памер папуляцыі(руск.) бел. шарсцістых мамантаў у Берынгіі (40—150 тыс. асобін) у спрыяльных кліматычных умовах быў усё ж такі на парадак ніжэй папярэдняй ацэнкі (1 млн асобін), зробленай на аснове шчыльнасці папуляцыі сланоў у нацыянальных парках Афрыкі[26].
Па адной з версій, тундрастэпы зніклі з-за паступовага ўвільгатнення і пацяплення клімату[27], у выніку якога ледавік адступіў на поўнач, і адбыліся змены ў раслінным складзе тундрастэпаў. Гэтыя змены прывялі да скарачэння колькасці плейстацэнавай мегафаўны(руск.) бел., і, у выніку станоўчай зваротнай сувязі(руск.) бел., сталі незваротнымі, што прывяло да зарастання значнай часткі тундрастэпы хмызнякамі, і, пасля, іглічнымі лясамі[28].
Па іншай версіі знікненне тундрастэпаў адбылося пад уздзеяннем чалавека, які моцна скараціў папуляцыю асноўных відаў-эдыфікатараў(руск.) бел. (шарсцістыя маманты, шарсцістыя насарогі і інш.), якія захоўвалі тундрастэпы, пад’ядаючы драўняныя расліны і вытоптваючы параснік сваімі плоскімі, масіўнымі ступнямі, угнойваючы глебу сваім гноем. Пасля рэзкага скарачэння іх колькасці адбылося збядненне глебаў, тундрастэп замяніўся нізкапрадуктыўнай хвойнай лесатундрай, паўночней яе змяніла сучасная тундра[29][30].
Частка раслін існуе і ў нашы дні.