У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Арцымовіч. Леў Андрэевіч Арцымовіч (25 (12) лютага 1909, Масква — 1 сакавіка 1973, Масква) — савецкі фізік, акадэмік АН СССР (1953, член-карэспандэнт з 1946). Член Прэзідыума АН СССР з 1953, акадэмік-сакратар Аддзялення агульнай фізікі і астраноміі АН СССР з 1957. Герой Сацыялістычнай Працы (1969)[6].
Працы па атамнай і ядзернай фізіцы. Пад кіраўніцтвам Арцымовіча ўпершыню ў СССР распрацаваны электрамагнітны метад падзелу ізатопаў. Л. А. Арцымовіч быў непасрэдным удзельнікам савецкага атамнага праекта[7]. З 1951 нязменны кіраўнік даследаванняў па фізіцы высокатэмпературнай плазмы і праблеме кіраванага тэрмаядзернага сінтэзу. Пад кіраўніцтвам Арцымовіча ўпершыню ў свеце ў лабараторных умовах ажыццёўлена тэрмаядзерная рэакцыя ва ўстойлівай квазістацыянарнай плазме[6]. Сталінская прэмія 1-й ступені (1953). Ленінская прэмія (1958). Дзяржаўная прэмія СССР (1971).
Быў старшынёй Кансультатыўнага камітэта Еўратама па тэрмаядзернаму сінтэзу.
Прафесар Оксфардскага ўніверсітэта Крыстафер Луэлін-Сміт(англ.) бел. назваў Л. А. Арцымовіча «прызнаным піянерам і лідарам даследаванняў у гэтай галіне» (лекцыя «На шляху да тэрмаядзернай энергетыцы» у ФІАНе)[8]
Бацька — Андрэй Міхайлавіч Арцымовіч — паходзіў са збяднелай дваранскай сям’і, працаваў статыстыкам ва Упраўленні чыгунак Маскоўскага вузла. Маці — Вольга Львоўна Ляві — была родам з французскай Швейцарыі, з яўрэйскай сям’і. Падчас грамадзянскай вайны сям’я вельмі бедавала і ў 1919 годзе з-за цяжкага харчовага становішча пакінула Маскву і пераехала ў Беларусь.
Бацькі вымушаны былі аддаць сына ў дзіцячы дом, адкуль ён збег і некаторы час быў беспрытульным. Пасля заканчэння грамадзянскай вайны становішча сям’і паступова палепшылася. У 1922 годзе бацька быў запрошаны на пасаду загадчыка кафедры статыстыкі ў Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт. У 1924 годзе Арцымовіч паступіў на фізіка-матэматычны факультэт Беларускага ўніверсітэта, які скончыў у 1928 годзе[6].
Пасля заканчэння ўніверсітэта каля года правёў у Маскве, працуючы ў розных бібліятэках для павышэння адукацыі. У 1929 годзе абараніў у Беларускім універсітэце дыпломную працу «Тэорыя характарыстычных рэнтгенаўскіх спектраў», што дало яму права на атрыманне дыплома замест простага пасведчання аб заканчэнні ўніверсітэта. Неўзабаве пасля абароны дыплома пераехаў у Ленінград і ў 1930 годзе паступіў на працу ў Ленінградскі фізіка-тэхнічны інстытут (ЛФТІ)[6] на пасаду звышштатнага прэпаратара. Арцымовіч пачаў сваю навуковую працу ў рэнтгенаграфічным аддзеле ЛФТІ, але праз паўгода перайшоў у аддзел электронных з’яў і рэнтгенаўскіх прамянёў, якім кіраваў П. І. Лукірскім[9].
Асноўныя працы па атамнай і ядзернай фізіцы. Даследаваў працэсы ўзаемадзеяння хуткіх электронаў з рэчывам, атрымаў дадзеныя аб залежнасці інтэнсіўнасці тармазнога выпраменьвання і поўных страт энергіі ад энергіі хуткіх электронаў[6], якія пацвердзілі высновы і прадказанні квантавай тэорыі, што ў той час мела прынцыповае значэнне. У 1935 годзе сумесна з І. В. Курчатавым даказаў захоп нейтрона пратонам. Сумесна з А. І. Аліханавым і А. І. Аліханьянам даказаў захаванне імпульсу пры анігіляцыі электрона і пазітрона (1936)[6].
Разам з Курчатавым даследаваў заканамернасці паглынання павольных нейтронаў ядрамі розных рэчываў (1934—1941).
Падчас Вялікай Айчыннай вайны разам з ЛФТІ быў эвакуіраваны ў Казань, дзе займаўся абароннай тэматыкай. Праводзіў тэарэтычныя даследаванні ў вобласці электроннай оптыкі і па тэорыі выпраменьвання ў Бэтатроне, займаўся распрацоўкай электронна-аптычных сістэм начнога бачання ў інфрачырвонай вобласці спектру.
У 1944 годзе перайшоў на працу ў Лабараторыю вымяральных прыбораў АН СССР (ЛВПАН, ператворана ў 1955 годзе ў Інстытут атамнай энергіі імя І. В. Курчатава)[6]. Пад кіраўніцтвам Арцымовіча ўпершыню ў СССР распрацаваны электрамагнітны метад падзелу ізатопаў[6]. У 1953 годзе гэтая праца была ўдастоена Сталінскай прэміі 1-й ступені СССР.
У 1950 годзе Арцымовіч узначаліў эксперыментальныя даследаванні ў краіне па кіраваным тэрмаядзернага сінтэзу[6]. У 1952 годзе ён адкрыў нейтроннае выпраменьванне высокатэмпературнай плазмы (праца атрымала Ленінскую прэмію ў 1958 годзе). Таксама гэта дасягненне было прызнана як навуковае адкрыццё і занесена ў Дзяржаўны рэестр адкрыццяў СССР пад № 3 з прыярытэтам ад 4 ліпеня 1952 ў наступнай фармулёўцы: «Пры даследаванні высокатэмпературнай плазмы ўстаноўлена невядомая раней з’ява, якая складаецца ў тым, што ў плазме, утворанай пры праходжанні магутных імпульсаў току праз дэйтэрый, узнікае нейтроннае выпраменьванне інтэнсіўнасцю каля 108 нейтронаў на разрад. Гэта выпраменьванне абумоўлена з’яўленнем у плазме групы нераўнавесных хуткіх часціц (дэйтронаў)»[10].
Праз некалькі гадоў (1956) усталяваў нятэрмаядзерную прыроду нейтронаў, выпраменьваных у газаразрадных пінчах.
Арцымовіч кіраваў працай на тэрмаядзерных устаноўках «Токамак», што завяршылася атрыманнем фізічнай тэрмаядзернай рэакцыі. У прыватнасці, на ўстаноўцы «Токамак-4» былі зарэгістраваныя першыя тэрмаядзерныя нейтроны (1968). Цыкл работ па атрыманні і даследаванню высокатэмпературнай плазмы ў «Токамаках» быў удастоены Дзяржаўнай прэміі СССР (1971).
У 1932—1936 гадах — дацэнт ЛДУ.
З 1946 года — прафесар кафедры прыкладной ядзернай фізікі МІФІ.
У 1953—1973 гадах — прафесар, заснавальнік кафедры атамнай фізікі МДУ.
У 1955 годзе падпісаў «Ліст трахсот».
У 1963—1973 годзе быў намеснікам старшыні Савецкага Пагуошскага камітэта і ўзначальваў Нацыянальны камітэт савецкіх фізікаў.
Леў Андрэевіч Арцымовіч на сайце «Героі краіны»