Сіняк звычайны[3], таксама Сіняквет звычайны[4] (Echium vulgare) — двухгадовая травяністая расліна з роду Сіняк (Echium) сямейства Бурачнікавыя (Boraginaceae).
Сіняквет звычайны, печаніца, асацец, кепек, сіні цвет[5][6][7].
Сіняквет звычайны — двухгадовая расліна (манакарпік), пакрытая калючымі шчацінкамі з прымешкай дробных бялёса-шэрых варсінак[8] на круглым прямостаячым, звычайна простым сцябле, якое дасягае вышыні 35-100 см[9].
Лісце лінейна-ланцетнае, завостраная, да 13 см даўжынёй і 1,5 см шырынёй, з адной добра прыкметнай сярэдняй жылкай, сядзячыя, толькі самыя ніжнія (адміраюць падчас квіцення) звужаныя пры аснаванні ў кароткі хвосцік[9].
Кветкі сядзячыя, размешчаны на кароткіх бакавых галінках, якія ўтвараюць па сцябле вузкамяцельчатае суквецце. Чашачка пяціраздельная, вяночак сіні, да распускання чырванаваты, 10-15 мм даўжынёй, з тупымі лопасцямі; трубка вяночка не выдаецца з чашачкі. Песцік двухраздельны. Квітнее летам[9].
Плод з чатырох арэшкаў. Арэшкі бураватыя, тупабугорчатыя[9].
Расце на большай частцы Еўропы, у Крыму, у Заходняй Сібіры і на захадзе Цэнтральнай Азіі. На Беларусі па ўсёй тэрыторыі[9].
Расце па сухіх схілах, па ярах ў пустках ў лясной і стэпавай зонах. Расце як пустазелле на выганах, у пасевах, каля жылля і дарог, часам разводзіцца каля пчальнікоў як меданос.
Усе часткі расліны атрутныя, бо ўтрымліваюць цынагласін — яд, падобны курарэ, а таксама консалідзін, які таксама з’яўляецца моцным нервовым ядам. У лісці і сцеблах выяўленыя сапаніны, халін і вітамін C[9].
Квітнеючы сіняквет — вельмі каштоўны меданос[9], з 1 гектара пчолы здабываюць 300—400 кг мёда (на Паўночным Каўказе пры спрыяльных умовах надвор’я да 1000 кг[10]). Бескаляровы і празрысты нектар сіняквета пазбаўлены паху[10]. Мёд — густы і павольна крышталізуецца, адносіцца да першагатункавых мядоў, мае светла-бурштынавы колер, валодае прыемным пахам і вельмі добрымі смакавымі якасцямі.
Сіняквет звычайны хатнія жывёлы не ядуць, як корм для жывёлы не прымяняецца.
У насенні маецца да 28 % тлустага высыхаючага алею, які можна выкарыстаць у лакакрасачнай вытворчасці[9].
Нягледзячы на атрутнасць, сіняквет звычайны шырока ўжываецца ў народнай медыцыне. У траўніках XIX стагоддзя згадваецца яго прымяненне ад падучай і ад укусу змей. Сіняквет звычайны знаходзіць прымяненне ў сучаснай народнай медыцыне Каўказа, Беларусі, раёнах Цэнтральнага чарназем’я, Сярэдняй Азіі і Сібіры. Яго прымаюць унутр як заспакаяльны супрацьсутаргавы сродак пры эпілепсіі і як адхарквальнае пры бранхіце, кохліку і ларынгіце. Вонкава настой або адвар прымаюць у выглядзе кампрэсаў пры сустаўных болях і расцяжэнні сухажылляў, рэўматызме. Адвар каранёў ўжываюць як добры краваачысцяльны сродак.