Прапойскае староства (польск.: Starostwo Rohaczewskie) — адміністрацыйная адзінка ў складзе Рэчыцкага павета Менскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага правінцыі Рэчы Паспалітай. Цэнтрам Прапойскага староства было мястэчка Прапойск.
Староства размяшчалася на памежнай тэрыторыі і адным з першых аказвалася ў зоне ваенных канфліктаў. Склад адміністрацыйнага падзелу мяняўся праз частыя войны з боку маскоўскага цара і ўкраінскіх казакоў і з-за куплі-продажу населеных пунктаў. Склад староства дзяліўся на войтаўствы, вёскі (сёлы, польск.: wieś) званыя яшчэ «дымы», і маёнткі. На момант Люстрацыі(руск.) бел. 1765 года ў склад староства ўваходзілі вёскі Рудня Старая, Вірава.
Староства — гэта дзяржаўны асабняк, які даваў вялікі князь ці кароль напракат феадалам як натуральны юргельт за службу. Паслядоўна былі Чартарыйскія, Вішнеўскія(руск.) бел., Зяновічы, Солтаны, Слушкі, Красінскія(руск.) бел., Заронкі, Незабітоўскія, Сапегі, Храптовічы, Масальскія.