Клеменс Брэнтана (ням.: Clemens Brentano; 9 верасня 1778, Эрэнбрайтштайн — 28 ліпеня 1842, Ашафенбург) — нямецкі паэт-рамантык, навеліст і драматург, найбуйнейшы прадстаўнік гейдэльбергскага кола рамантыкаў. Абапіраючыся на народнапесенную творчасць, ён значным чынам удасканаліў нямецкі верш і вызначыў надалей развіццё рамантычнай паэзіі ў Германія[8]. Лірыка К. Брэнтана, зрабіла пераварот у нямецкай паэзіі, паўплывала на творчасць іншых рамантыкаў, асабліва Г. Гейнэ.
Літаратурную дзейнасць пачаў пад уплывам Людвіга Ціка. Адыход ад тэматыкі і стылю іенскіх рамантыкаў назіраецца ў рамане «Годві» (1801), камедыі «Понсе дэ Леон» (1804).
Увёў у нямецкую паэзію тэму любоўных пакут, непадуладнага чалавеку ірацыянальнага пачуцця. Найбольшую вядомасць набылі вершы т. зв. рэйнскага цыкла: «Плывец у лодцы», «Вясёлыя музыканты», «Рыбак сядзеў у лодцы» і інш. Верш «Ларэлея» сам нарадзіў народнае паданне, стаў сімвалам рамантычнага мастацтва і натхніў многіх еўрапейскіх паэтаў. З 1810-х г. у творчасці К. Брэнтана ўзмацніліся рэлігійныя пошукі, што адбілася ў духоўных вершах, навелах «Гісторыя сумленнага Касперла і прыгажуні Анерль», «Тры арэхі», «З летапісу вандроўнага шкаляра», у лірычнай драме «Заснаванне Прагі» (1815).
Аўтар сатырычных казак («Казка пра Гокеля і Гінкель» і інш.), оперных лібрэта. Разам з Людвігам Ахімам фон Арнімам выдаў трохтомны зборнік фальклору «Чароўны рог хлопчыка» (па-нямецку: Des Knaben Wunderhorn, 1806—08), які аказаў вялікі ўплыў на працэс фармавання нямецкай паэзіі.
Яго ўплыў зазналі Генрых Гейнэ, Іозеф фон Айхендорф, Жэрар дэ Нерваль, Гіём Апалінер і іншыя еўрапейскія аўтары, якія стваралі адмысловыя варыяцыі на сюжэт брэнтанаўскай балады «Ларэлей» пра рэйнскую прыгажуню, што вабіла юнакоў і губіла іх насуперак сваёй волі, а сама пакутвала без узаемнага кахання.
Шэраг вершаў Клеменса Брэнтана пераклаў на беларускую мову Уладзімір Папковіч[9].