шчыт
(тарча)
эмалі або металы
шчыта-
трымальнік
шчыта-
трымальнік
дэвіз
клейнод
бурэлет
намёт
шлем
(прылбіца)
карона
пастамент
ордэн
гербавыя фігуры
стужка для размяшчэння дэвізу
Элементы герба
Геральды́чны шчыт[1], або та́рча — галоўны элемент герба, на якім размяшчаецца гербавая выява[2]. Часцей за ўсё стаіць ў гербе проста, але можа быць нахіленым, звычайна ў правы бок і зрэдку — ў левы. Часам сустракаецца перакулены шчыт[3].
Першапачаткова шчыт быў часткай узбраення рыцара, якая адзявалася на левую руку і абараняла цела і галаву ад паражэння халоднай зброяй[2].
Форма геральдычнага шчыта знаходзіцца ў цеснай сувязі з часам стварэння герба. Яна можа быць гатычнай, рэнесанснай, барочнай, ракаковай і класічнай. Дэкаратыўная форма шчыта носіць назву картуш[2]. Назвы тыпаў гербавых шчытоў утвораны ад тых краін, дзе яны атрымалі найбольшае распаўсюджанне[1].
Бакі шчыта вызначаюцца з пункту гледжання рыцара, які яго нясе, гэта азначае, што бок злева лічыцца правым, а бок справа — левым. Пры гэтым увесь рух у гербе і яго кампазіцыі павінен накіроўвацца ў правы бок, рух у левы бок, на сустрач ворагу, недапушчальны[3].
Найбольш шанаванымі і пачэснымі з’яўляюцца правы бок і верхняя частка герба[3]. Гербавае поле шчыта можа мець розныя падзелы.
Пры апісанні галоўнага герба ў беларускіх крыніцах пашырана выкарыстанне тэрміна «шлем», але для старабеларускай мовы і геральдычнай тэрміналогіі Вялікага Княства Літоўскага XVI—XVIII стст. больш характэрным было слова «тарча». Слова «тарча» трапіла ў старабеларускую мову праз польскую мову («tarcza») з нямецкай («tarschen»)[3].
На думку геральдыста Анатоля Цітова, тэрмін «шчыт» у пазнейшы час выціснуў назву «тарк», як у некаторых краінах называецца турнірны шчыт, альбо «тарч». Гэта тлумачыцца, з аднаго боку, русіфікацыяй тэрміналогіі, а з другога, занядбанасцю ў савецкія часы гістарычных дысцыплін, у тым ліку і геральдыкі. Адсутнасць наянальнай школы геральдыкі спрыяла росту запазычанняў тэрміналогіі ў суседзяў, галоўным чынам, у Расіі[4].
Геральдыст Аляксей Шаланда называе тэрмін «тарк», які з лёгкай рукі А. Цітова пайшоў гуляць па беларускіх геральдычных даследваннях, штучным і памылковым[3]. Тэрмін жа «шчыт», на яго думку, можа быць выкарыстаны толькі ў выпадку апісання цэнтральнага шчыта складана шматчастковага герба (фр.: ecu en coeur) або нейкіх гербаў, якія змяшчаліся на грудзях галоўных гербавых выяў, напрыклад, арлоў Радзівілаў, князёў Палубенскіх, Падбярэзінскіх і інш., замест не зусім удалага тэрміна «шыльд», таксама ўведзенага А. Цітовым[3].
Шчыт | Назва | Апісанне |
---|---|---|
Нарманскі[1][3] або старажытны французскі[3] | Востраканцовы трохвугольны шчыт. З'яўляецца найбольш старажытнай формай геральдычнага шчыта[3] | |
Новы французскі[3] | Чатырохвугольнік, які завостраны ўнізе. З'яўляецца найбольш папулярнай формай геральдычнага шчыта[3] | |
Іспанскі[3][1] | Прамавугольны шчыт, закруглены ўнізе[3] | |
Англійскі[3] | Чатырохвугольнік, які завостраны ў нізе, з хваляпадобнымі выразамі верхняга краю або падоўжаннем верхніх краёў, якія ўтвараюць невялікія выступы[3] | |
Італьянскі[3][1] | Авальны шчыт[3] | |
Нямецкі[3][1] | Шчыт з выразаным правым бокам і ўвогуле складанай формы[3] | |
Дамскі[1] | Ромбавы шчыт[3] |