У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бойка.
Барыс Барысавіч Бойка (6 жніўня 1923, в. Ходараўка, Горацкі раён БССР — 29 жніўня 1999, г. Мінск) — савецкі і беларускі фізік, акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (1974; член-карэспандэнт з 1969), доктар фізіка-матэматычных навук (1965), прафесар (1976). Заслужаны дзеяч навукі БССР (1978)[1].
Бойка нарадзіўся ў Ходараўка (Горацкі раён, Магілёўская вобласць) у сям’і агранома. У 1941 годзе ён скончыў сярэднюю спецыяльную школу ВПС у склад Мінску, а ў 1944 — Батайскую школу знішчальнай авіяцыі, да 1946 служыў у ВПС СССР, удзельнічаў у Вялікай Айчыннай вайне. Затым паступіў на фізіка-матэматычны факультэт БДУ, які скончыў у 1951[1] і быў накіраваны на працу ў Фізіка-тэхнічны інстытут АН БССР. У 1958 Бойка перайшоў у Інстытут фізікі АН БССР.
У 1963 ён прадставіў на абарону кандыдацкую дысертацыю па тэме «Палярызацыйна-аптычныя даследаванні працэсаў глейкай плыні», вынікі якой апынуліся гэтакія істотныя, што яму адразу была прысуджана доктарская ступень.
У 1968 Бойка арганізаваў у інстытуце Лабараторыю аптычнай электронікі[1], а ў 1975 заняў пост дырэктара Інстытута фізікі цвёрдага цела і паўправаднікоў АН Беларусі, які займаў да 1993. Пасля ён з’яўляўся ганаровым дырэктарам гэтай установы.
Бойка падрыхтаваў 14 кандыдатаў і 1 дактароў навук, з’яўляўся аўтарам 15 вынаходстваў і больш за 200 навуковых прац.
Навуковыя працы Бойка прысвечаны фізічнай оптыцы, квантавай электроніцы, механіцы суцэльных асяроддзяў. У першых яго працах разглядаюцца працэсы апрацоўкі металаў пры высокіх цісках, іх дэфармацыі. Ім былі распрацаваны асновы (як эксперыментальныя, так і тэарэтычныя) новага палярызацыйна-аптычнага метаду даследавання працэсаў глейкай плыні цвёрдых тэл, заснаванага на з’яве вымушанай аптычнай анізатрапіі пры механічнай дэфармацыі[1].
З 1963 Бойка пераключыўся на распрацоўку лазернай тэматыкі. Шэраг работ прысвечаны вывучэнню эфектаў адлюстравання і праламлення святла на мяжы падзелу двух асяроддзяў, адна з якіх з’яўляецца паглынальнай, ўзмацняльнай або нелінейнай. У прыватнасці, была прадказана з’ява ўзмацнення святла пры адлюстраванні ад ўзмацняючага асяроддзя, якое пазней было выкарыстана для стварэння лазераў на адлюстраванні. Іншы важны эфект, які быў знойдзены, — гэта аптычны гістарэзіс пры адлюстраванні магутнага выпраменьвання ад станоўча нелінейнага асяроддзя, які можа быць выкарыстаны для кіравання лазернымі пучкамі святла. Праца па гэтым напрамку была ўдастоена Дзяржаўнай прэміі БССР за 1990.
Пад кіраўніцтвам Бойка быў створаны шэраг новых лазераў і аптычных прыладаў: лазеры на рубіне, лазеры на фарбавальніках з узмацненнем пры адлюстраванні, лазеры на гранатах і неадымавам шкле з двухмернымі і трохмерным ходам прамянёў у актыўным асяроддзі; новыя тыпы аптычных рэзанатараў і мадулятараў дыхтоўнасці, люстэркаў, палярызатараў і іншых прылад. У аснову гэтых распрацовак лёг глыбокі аналіз працэсаў, якія ўплываюць на эфектыўнасць работы лазера і характарыстыкі лазернага выпраменьвання.
У асобную групу можна вылучыць працы Бойка, звязаныя з вывучэннем уласцівасцяў рэчыва ў моцных магнітных палях. У 1970 упершыню быў створаны кіраваны магнітным полем частотны монаімпульсны рубінавы лазер, які быў удастоены Залатой медалі ВДНХ СССР. Пасля ў эксперыментах з выкарыстаннем магнітных палёў да мільёна Эрстэд быў выяўлены ўплыў магнітнага поля на квантавы выхад люмінесцэнцыі кандэнсаваных асяроддзяў (крышталёў рубіну, рэдказямельных антыстоксавых люмінафораў).