У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Апанасевіч. Павел Андрэевіч Апанасе́віч (14 ліпеня 1929, в. Стараселле Докшыцкі раён) — савецкі і беларускі фізік, акадэмік АН Беларускай ССР (1984, член-карэспандэнт з 1980). Доктар фізіка-матэматычных навук (1974)[1], прафесар (1977). Заслужаны дзеяч навукі Рэспублікі Беларусь (1995).
Апанасевіч нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Пасля заканчэння Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта ў 1954 годзе, у 1955[1] годзе пачаў працу ў Інстытуце фізікі, дзе стаў адным з першых вучняў акадэміка Б. І. Сцяпанава. У 1958 годзе ён абараніў кандыдацкую дысертацыю, у 1968 годзе ўзначаліў Лабараторыю нелінейнай спектраскапіі[1] (да 1994), чытаў лекцыі ў Беларускім дзяржаўным універсітэце. У 1978 Апанасевіч быў прызначаны намеснікам дырэктара інстытута па навуковай працы[1]. Пасля смерці Б. І. Сцяпанава ў 1987 стаў дырэктарам, займаючы гэтую пасаду да 1998 года. З 1998 года Ганаровы дырэктар інстытута.
Навуковыя працы Апанасевіча звязаны з лазернай фізікай, нелінейнай оптыкай і спектраскапіяй, тэорыяй ўзаемадзеяння святла з рэчывам[1]. На аснове квантавай тэорыі выпраменьвання прапанаваў новы крытэрый класіфікацыі другаснага выпраменьвання[1]. Адным з першых пачаў шырока выкарыстоўваць метад матрыцы шчыльнасці пры разглядзе пытанняў узаемадзеяння святла з рэчывам[1], абгрунтаваўшы выкарыстанне балансных кінэтычных раўнанняў. Разгледзеў немарковские эфекты пры ўздзеянні магутнага лазернага выпраменьвання на часціцы рэчывы. Унёс вялікі ўклад у распрацоўку тэорыі параметрычнага рассейвання святла (у прыватнасці, чатырохфатоннага) і звароту хвалевага фронту. У вобласці лазернай і нелінейнай оптыкі вылучаюцца працы па тэорыі камбінацыйнага рассейвання святла, генерацыі звышкароткіх лазерных імпульсаў, працэсам сінхранізацыі лазерных мод, двухфатоннаму паглынанню святла, святлоіндуцыраванай дыфракцыі.
Пад кіраўніцтвам Апанасевіча абаронены 21 кандыдацкая і 5 доктарскіх дысертацый.