wd wp Пошук: ⬜

Антс Пійп

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем Пійп. .mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst a,.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst span.iw{display:inline-block}.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst a::first-letter,.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst span.iw::first-letter{text-transform:capitalize}

Антс Пійп (эст.: Ants Piip; 28 лютага 1884, воласць Тухалаанэ, Фелінскі павет, Ліфляндская губерня, Расійская імперыя — 1 кастрычніка 1942, Пермская вобласць, РСФСР, СССР) — эстонскі дзяржаўны дзеяч, юрыст, дыпламат; з 20 снежня 1920 года да 25 студзеня 1921 года — дзяржаўны старэйшына Эстоніі (кіраўнік эстонскай дзяржавы і ўрада).

Біяграфія

Адукацыя

Сын служанкі. Скончыў настаўніцкую семінарыю ў Гольдынгене (цяпер Кулдыга ў Латвіі) у 1903, гімназію (экстэрнам) у Арэнсбургу (цяпер Курэсаарэ ў Эстоніі) у 1908, юрыдычны факультэт Пецярбургскага ўніверсітэта (1913), быў пакінуты пры ўніверсітэце для падрыхтоўкі да прафесарскага звання (1913—1916). У 1912 стажыраваўся ў Берлінскім універсітэце.

Дзейнасць у 1903—1917

З 1903 быў настаўнікам у школе ў Марыенбургу (цяпер Алукснэ ў Латвіі), з 1905 выкладаў у прыхадской праваслаўнай школе імя імператара Мікалая II у Арэнсбургу, у 1906—1912 — у мараходным вучылішчы ў Арэнсбургу. Адзін з заснавальнікаў пазыкова-ашчаднага таварыства ў Арэнсбургу, быў старшынёй Настаўніцкага саюза вострава Эзэль (цяпер Саарэмаа ў Эстоніі) і Эстонскага таварыства падтрымкі дзяцей. З 1914 быў памочнікам прысяжнага паверанага.

У 1916—1917 з’яўляўся ваенным чыноўнікам у рускай судовай адміністрацыі. У 1917 — прыват-дацэнт міжнароднага права Пецярбургскага ўніверсітэта; адначасова працаваў у Дэпартаменце нацыянальнасцей Міністэрства ўнутраных спраў Часовага ўрада Расіі.

У 1917 — член Часовага Земскага Савета Эстляндскай губерні, яго прадстаўнік на Дзяржаўнай нарадзе ў Маскве і на Усерасійскай дэмакратычнай нарадзе ў Петраградзе.

Палітык і дыпламат незалежнай Эстоніі

У лістападзе 1917 — першы дыпламатычны прадстаўнік Эстоніі ў Петраградзе, у 1918—1920 — прадстаўнік і пасланец Эстоніі ў Лондане. Дамогся накіравання да берагоў Эстоніі саюзнай англійскай ваеннай эскадры, займаўся набыццём зброі падчас Эстонскай вайны за незалежнасць.

У 1919—1920 — намеснік і выконваючы абавязкі міністра замежных спраў Эстоніі, удзельнік Парыжскай мірнай канферэнцыі (1919) (дэлегацыя ад Эстоніі афіцыйна не ўдзельнічала ў Парыжскай мірнай канферэнцыі[4]), член эстонскай дэлегацыі на перамовах з Савецкай Расіяй у Юр’еве (Тарту), якія завяршыліся падпісаннем Тартускага мірнага дагавора. З 26 кастрычніка 1920 па 20 снежня 1920 — прэм’ер-міністр і ваенны міністр; з 20 снежня 1920 па 25 студзеня 1921 — дзяржаўны старэйшына Эстоніі (кіраўнік дзяржавы і ўрада).

Дэпутат Устаноўчага сходу і 1-га склікання Дзяржаўнага сходу (Рыйгікогу; 1919—1923) ад Эстонскай партыі працы.

Міністр замежных спраў ва ўрадах Канстанціна Пятса (1921—1922), Яана Тээманта (1925—1926), Яана Тынісана (1933), Юры Улуатса (1939—1940).

Галоўны рэдактар газеты партыі працы «Vaba Maa» (1923).

У 1923—1925 — пасланец Эстоніі ў ЗША. Прадстаўляў Эстонію на міжнародных канферэнцыях, узначальваў яе дэлегацыю на пасяджэннях Лігі Нацый. З’яўляўся членам пагаджальных камісіяй Фінляндыя — ЗША і Эстонія — ЗША, быў старшынёй камісіі Грэцыя — ЗША.

Юрыст і палітык

У 1919 быў прызначаны прафесарам міжнароднага права Тартускага ўніверсітэта, аднак у сувязі са знаходжаннем на дыпламатычнай службе прыступіў да выканання абавязкаў у 1925. У 1930—1939 — старшыня ўніверсітэцкага акадэмічнага суда. У 1932 — запрошаны выкладчык Каліфарнійскага ўніверсітэта (ЗША). У 1929—1940 — прэзідэнт Французскага акадэмічнага інстытута ў Тарту. У 1923—1940 — адвакат.

У 1930—1940 — член муніцыпальнага савета Тарту, у 1935—1938 — яго старшыня. Быў членам саветаў «Vaba Maa» Ltd і банка Тарту. У 1937 — член другой палаты Нацыянальнага сходу (як прадстаўнік універсітэта), у 1938—1940 — дэпутат Дзяржаўнага прадстаўнічага збору (уваходзіў у дэмакратычную апазіцыю, якую ўзначальваў Я. Тынісан). У 1939 быў адзіным прадстаўніком апазіцыі, які ўвайшоў у склад урада Улуатса.

З 1922 — старшыня Эстонскага таварыства Лігі Нацый (у 1937—1940 — Таварыства міжнародных адносін). У 1929—1940 — старшыня Пан’еўрапейскага таварыства. У 1932—1940 — старшыня Эстона-латвійскага таварыства, у 1932—1940 — старшыня Акадэмічнага прававога таварыства. Ганаровы грамадзянін Тухалаанэ. Узнагароджаны Крыжам Свабоды III/1 (вышэйшая ступень за грамадзянскія заслугі).

Арышт і гібель

30 чэрвеня 1941 быў арыштаваны органамі НКУС і адпраўлены ў Ныробскі лагер Молатаўскай (цяпер — Пермскай) вобласці, дзе і памёр.

Бібліяграфія

Эстонский биографический словарь. Таллин, 2002.

Зноскі

1 2 Нямецкая нацыянальная бібліятэка, Берлінская дзяржаўная бібліятэка, Баварская дзяржаўная бібліятэка і інш. Record #126631948 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 4 мая 2014.
1 2 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
1 2 Ants Piip // Eesti biograafiline andmebaas ISIK Праверана 9 кастрычніка 2017.
↑ Мати Граф, «Эстония и Россия 1917—1991: Анатомия расставания», Таллинн, 2007 г., изд. Арго, ISBN 9789949415984

Спасылкі

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Антс Пійп
Біяграфія Архівавана 2 мая 2007.