У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Валковіч. Цімафей Іванавіч Валковіч (руск.: Тимофей Иванович Волкович; 21 лютага 1899, Жукава, Мсціслаўскі павет, Расійская імперыя — 1 ліпеня 1981, Баравічы, РСФСР) — савецкі ваенны дзеяч, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, генерал-маёр (1945).
Нарадзіўся ў вёсцы Жукава Мсціслаўскага павета (цяпер — Манастыршчынскага раёна Смаленскай вобласці Расіі) ў сям’і вясковага дзячка. Рускі[1].
Скончыў Мсціслаўскае духоўнае вучылішча (1914), да кастрычніка 1917 года вучыўся ў Магілёўскай духоўнай семінарыі[2].
Працоўную дзейнасць пачаў у 1918 годзе пісарам Магілёўскага губернскага суда, справаводам Піранскага валаснога ваенкамата. У Чырвоную армію ўступіў добраахвотнікам у маі 1919 года. Удзельнічаў у баях на Заходнім фронце супраць палякаў у складзе другога Гомельскага пралетарскага батальёна, у кастрычніку пад Заслаўем быў паранены.
Выбіраўся сябрам Любавіцкага валаснога выканаўчага камітэта, праз 4 месяцы прызначаны валасным ваенкамам Казімірава-Слабадской воласці. У жніўні 1920 года Мсціслаўскім павятовым камітэтам партыі накіраваны на вучобу ў Маскву.
У 1923 годзе скончыў 1-ую Маскоўскую кавалерыйскую школу. Працягнуў службу ў 2-ім кавалерыйскім палку 1-й каўказскай дывізіі «Чырвонага казацтва» — памочнікам камандзіра ўзвода, загадчыкам разведкі палка, памочнікам начальніка штаба. У маі 1928 года — начальнік пагранразведкі на польска-савецкай мяжы, з 1933 года — начальнік вайсковай разведкі Далёкаўсходняга ўмацаванага раёна Дэ-Кастры, з 1937 года — старшы памочнік начальніка 9-га аддзела штаба Далёкаўсходняй ваеннай акругі. У сакавіку 1940 года прызначаны для асобных даручэнняў пры камандуючым Закаўказскай ваеннай акругай[2].
Са снежня 1940 года — палкоўнік, камандзір 47-й горна-стралковай дывізіі Закаўказскай ваеннай акругі. У жніўні 1941 — лютым 1942 года — камандзір 402-й стралковай дывізіі. Са жніўня 1942 года — камандзір 75-й стралковай дывізіі, што знаходзілася ў Іране. Са снежня 1943 па май 1945 года — камандзір 117-й гвардзейскай стралковай Бярдзічаўскай дывізіі 1-га Украінскага фронту.
У 1947 годзе скончыў Ваенную акадэмію імя М. В. Фрунзе, з 1948 па 1956 год — начальнік Шуйскага ваеннага вучылішча (пераведзенага потым у горад Баравічы).
З 1956 года — у адстаўцы па хваробе. Жыў у горадзе Баравічы Наўгародскай вобласці. Памёр 1 ліпеня 1981 года[2].
Узнагароджаны двума ордэнамі Леніна (21 лютага і 6 красавіка 1945), чатырма ордэнамі Чырвонага Сцяга, ордэнам Кутузава 2-й ступені, Чырвонай Зоркі, сямю медалямі (у тым ліку юбілейным медалём «XX гадоў Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі»). Быў прадстаўлены да звання Героя Савецкага Саюза. Ганаровы грамадзянін горада Бярдзічава.