wd wp Пошук: ⬜

Глеб Паўлавіч Глебаў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Глебаў. У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Сарокін. Глеб Глебаў, сапр.: Глеб Паўлавіч Сарокін (11 мая 1899, Вазнэсэнск, Елісаветградскі павет, Херсонская губерня, Расійская імперыя — 3 сакавіка 1967) — беларускі акцёр

тэатра і кіно. Народны артыст СССР (1948), Народны артыст БССР (1940)[3].

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і выхадцаў з Беларусі 29 красавіка (11 мая) 1899 года ў Вазнясенску (цяпер Мікалаеўскай вобласці Украіны) (па іншых крыніцах — у Васкрасенску Маскоўскай губерні) у сям’і чыгуначнага служачага.

У 1920 годзе скончыў Бендэрскую мужчынскую гімназію. У 1920—1921 гадах вучыўся ў Адэскім політэхнічным інстытуце.

У 1921—1923 гадах — артыст Адэскага калектыву рускай драмы (цяпер Адэскі акадэмічны рускі драматычны тэатр(руск.) бел.), у 1924—1925 гадах — артыст Мікалаеўскага тэатра рускай драмы (цяпер Мікалаеўскі акадэмічны мастацкі рускі драматычны тэатр(руск.) бел.), у 1925—1926 гадах — артыст Вазнясенскага рускага драматычнага тэатра.

З 1926 года — акцёр 1-га Беларускага драматычнага тэатра (цяпер Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы [3], (у 1941—1947 гадах — мастацкі кіраўнік).

У 1943 годзе ўзначальваў франтавую брыгаду тэатра[3].

Працаваў на радыё.

Дэпутат ВС СССР 6 склікання (1962—1966).

Г. Глебаў памёр 3 сакавіка 1967 года. Пахаваны ў Мінску на Усходніх могілках.

Творчасць

Выбітны майстар камедыі. Высокае майстэрства пераўвасаблення, народнасць, якрасць знешняга малюнка ролі, пластычнасць, выразнасць, глыбокае пранікненне ў сутнасць характараў уласцівы яго творчасці[3].

Творчасць акцёра характарызавалася глыбокай псіхалагічнай глыбінёй, натуральнасцю, тонкім гумарам. Вызначаўся ў камедыйных ролях (Пустарэвіч ў «Паўлінцы» Я. Купалы, Туляга ў «Хто смяецца апошнім» К. Крапівы [3]).

Глеб Глебаў стварыў высокамастацкія класічныя вобразы: Чугуноў, Маргарытаў, Мамаеў («Ваўкі і авечкі», «Позняе каханне», «На ўсякага мудраца даволі прастаты» А. Астроўскага), Гарпагон («Скупым(руск.) бел.» Мальера), Мендоза («Дзень цудоўных падманаў(англ.) бел.» Р. Б. Шэрыдана).

Здымаўся ў кіно, выступаў як акцёр на радыё[3].

Театральные працы

1932 — «Бацькаўшчына» К. Чорнага — Няміра
1937 — «Скупым(руск.) бел.» Мальера — Гарпагон
1938 — «Партызаны» К. Крапівы — Халімон
1939 — «Пагібель воўка» Э. Л. Самуйлёнка — Харкевіч
1939 — «Хто смяецца апошнім» К. Крапівы — Туляга[4]
1944 — «Паўлінцы» Я. Купалы — Пустарэвіч
1947 — «Канстанцін Заслонаў» А. Маўзона — Кропля[5] (першы выканаўца)
1950 — «Калінавы гай» Аляксандр Еўдакімавіч Карняйчук(руск.) бел. — Раманюк
1954 — «Выбачайце, калі ласка!» А. Я. Макаёнка — Гарошка
1959 — «Каб людзі не журыліся» А. Я. Макаёнка — Самасееў
«Дзень цудоўных падманаў(англ.) бел.» Р. Б. Шэрыдана — Мендоза
«Людзі на балоце» па І. Мележу — Глушак

Фільмаграфія

1949 — Канстанцін Заслонаў — Антон Пятровіч Кропля
1952 — Паўлінка (фільм-спектакль) (тэлеспектакль) — Пустарэвіч
1953 — Спяваюць жаўрукі(руск.) бел. — Сымон Верас
1954 — Хто смяецца апошнім — Мікіта Сямёнавіч Туляга
1955 — Зялёныя агні — Каліна
1955 — Несцерка — анціквар
1955 — Пасеялі дзяўчыны лён — аграном
1956 — Міколка-паравоз — гарадскі галава
1957 — Нашы суседзі — Іван Кандратавіч Шпакоўскі
1957 — Палеская легенда — пан Антоній
1959 — Людзі на мосце(руск.) бел. — Пётр Савельевіч Паромаў
1959 — Як пасварыўся Іван Іванавіч з Іванам Нічыпаравічам(руск.) бел. — суддзя Дзям’ян Дзям’янавіч
1959 — Строгая жанчына — Спірыдон Жылінка
1960 — Хлеб і ружы — Ферапонт Ціўноў
1960 — Першыя выпрабаванні(руск.) бел. — дзяк
1962 — Вуліца малодшага сына — падпольшчык
1963 — Не плач, Аленка (караткаметражны)
1964 — Масква — Генуя(руск.) бел. — нэпман
1964 — Адзінота — Фрол Баеў
1966 — Усходні калідор — падпольшчык Зязюля
1967 — Запомнім гэты дзень — барадаты селянін

Узнагароды і прэміі

Народны артыст Беларускай ССР (1940)
Народны артыст СССР (1948)
Сталінская прэмія другой ступені (1941) — за вялікія дасягненні ў галіне тэатральна-драматычнага мастацтва
Сталінская прэмія другой ступені (1948) — за выкананне ролі Кроплі ў спектаклі «Канстанцін Заслонаў» А. Маўзона
Два ордэны Леніна (1940, 1955)
Два ордэны Працоўнага Чырвонага Сцяга (1944, 1948)
Медаль «За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг.» (1945).

Зноскі

1 2 Глебов Глеб Павлович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
↑ Глебов Глеб Павлович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 27 верасня 2015.
1 2 3 4 5 6 Глебов Глеб Павлович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 150. — 737 с.
↑ Дзяржаўная прэмія СССР 1941 года
↑ Дзяржаўная прэмія СССР 1948 года

Літаратура

Дуніна С., Г. П. Глебов. — М.; Л., 1949
Стэльмах У. М., Народны артыст СССР Г. П. Глебаў. — Мн., 1954
Красінскі А. В., Беларускія акцёры ў кіно. — Мн., 1973

Спасылкі

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Глеб Паўлавіч Глебаў
Біяграфія на сайце kino-teatr.ru (руск.)