wd wp Пошук: ⬜

Уладзімір Іосіфавіч Уладамірскі

Уладзімір Уладамірскі (сапраўднае прозвішча Малейка (18 кастрычніка 1893, г. Коўна — 24 студзеня 1971) — акцёр

. Народны артыст БССР (1938), Народны артыст СССР (1955)[3].

Біяграфія

Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Бацька Іосіф Фёдаравіч Малейка працаваў дзясятнікам плывучага разваднога моста на Нёмане.

Дзяцінства і юнацтва будучага акцёра прайшлі ў Бабруйску. Удзельнічаў у Першай сусветнай вайне, у канцы жніўня 1914 года атрымаў цяжкую кантузію, быў у палоне.

У 1920 годзе пачаў сцэнічную дзейнасць у Другім паказальным тэатры Заходняга фронту ў Бабруйску [3]. У 1921—1922 гадах іграў у Смольным тэатры Петраграда [4].

У 1924—1959 працаваў у мінскім Купалаўскім тэатры. Прафесійнае майстэрства сфармавалася пад уздзеяннем рэжысёра Е. А. Міровіча [3].

Стаў другім у гісторыі Народным артыстам БССР пасля Уладзіслава Галубка.

Падчас Вялікай Айчыннай вайны ўзначальваў франтавую тэатральную брыгаду[3].

Быў намеснікам старшыні праўлення Беларускага тэатральнага таварыства.

Памёр 24 студзеня 1971 года. Пахаваны ў Мінску на Усходніх могілках [5].

Сям’я

Жонка — Кацярына Васільеўна Замешына, народжаная Азбукіна, сястра Мікалая Азбукіна — актрыса, танцорка, спявачка.
Сын — Барыс — акцёр
Унук — Аляксандр — акцёр.

Творчасць

Акцёр шырокага творчага дыяпазона[3]. Валодаў мастацтвам пераўвасаблення, вастрынёй малюнка вобразу, пластычнасцю, уменнем карыстацца сцэнічнай дэталлю, мімікай. Стварыў высокамастацкія вобразы ў беларускім рэпертуары[3].

Ролі ў тэатры

1925 — «Кар’ера таварыша Брызгаліна» Е. А. Міровіча — Брызгалін
1925 — «Каваль-ваявода» Е. А. Міровіча — Шут
1932 — «Айчына» К. Чорнага — Гушка
1936 — «Ваўкі і авечкі(руск.) бел.» А. М. Астроўскага — Апалон Мурзавецкі
1937 — «Апошнія» М. Горкага — Іван Каламійцаў
1938 — «Партызаны» К. Крапівы — Дрыль
1939 — «Гібель ваўка» Э. Л. Самуйлёнка — Абабурка
1941 — «У стэпах Украіны» А. Е. Карнейчука(руск.) бел. — Часнок
1942 — «Фронт(руск.) бел.» А. Е. Карнейчука — Горлаў
1945 — «Мілы чалавек» К. Крапівы — Канягін
1949 — «Гэта было ў Мінску» А. Е. Кучара — фон Кубэ
1953 — «Прыбытковае месца» А. М. Астроўскага — Юсаў
«З народам» К. Крапівы — Гудовіч
«Салавей» З. Бядулі — Язэп
«Фландрыя» В. Сарду(руск.) бел. — Ёнас
«Без віны вінаватыя(руск.) бел.» А. М. Астроўскага — Шмага'
«Праўда — добра, а шчасце лепш(руск.) бел.» А. М. Астроўскага — Гразноў
«Сабака на сене(руск.) бел.» Л. дэ Вэгі — Трыстан
«Міжбур’е» Д. І. Курдзіна — Дыбаў
«Браняпоезд 14-69(руск.) бел.» У. В. Іванаў(руск.) бел. — Сінь-Бін-у
«Гута» Р. Я. Кобеца — Цыганок
«Мост» Я. С. Рамановіча — Мухін
«Капітанская дачка(руск.) бел.» па А. С. Пушкіну — Пугачоў
«Каварства і любоў» Ф. Шылера — Вурм

Фільмаграфія

1927 — Кастусь Каліноўскі, фільм — казачы есаўл
1954 — Хто смяецца апошнім — Чарнавус Аляксандр Пятровіч
1957 — Палеская легенда — Багдан
1960 — Наперадзе — круты паварот(руск.) бел. — эпізод.

Узнагароды і званні

У Мінску на доме, дзе жыў акцёр, усталявана мемарыяльная дошка[3].

Зноскі

1 2 Владомирский Владимир Иосифович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
↑ Владомирский Владимир Иосифович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 27 верасня 2015.
1 2 3 4 5 6 7 Владомирский Владимир Иосифович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 118. — 737 с.
↑ http://www.belta.by/ru/articles/dossier/K-120-letiju-narodnogo-artista-Belarusi-Vladimira-Vladomirskogo_i_741.html
↑ Некрополь (руск.)

Літаратура

Няфёд У. І. Народны артыст БССР У. І. Уладамірскі. — Мн., 1954
Календарыюм // «Czasopis» № 10/2003

Спасылкі