У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Караў. Францішак Ка́раў , (бел.: Францішак Ксаверый Караў, польск.: Franciszek Ksawery Kareu (Karü), лац.: Franciscus Xaverius Kareu; 10 снежня 1731, цяпер Аршанскі раён, Віцебская вобласць, Беларусь — 30 ліпеня 1802) — беларускі архітэктар, прадстаўнік архітэктуры барока; педагог. Прафесар архітэктуры[1]. Генеральны вікарый Таварыства Ісуса (1799-1802).
Нарадзіўся ў англійскай сям’і, якая асела ў Беларусі. У 1754 г. уступіў у ордэн езуітаў. Вучыўся ў езуіцкіх калегіумах Оршы і Пінска (тут у 1762 г. быў высвечаны на ксяндза), а потым ў Полацку пад кіраўніцтвам прафесара Габрыэля Лянкевіча вывучаў архітэктуру. Місіянер у Мінску і Фашчоўцы (1763–1765), Слуцку (1767–1768), быў прэфектам будаўніцтва ў Нясвіжскім езуіцкім калегіуме (1765–1768)[2].
У 1768 г. пачаў выкладаць у Полацкім езуіцкім калегіуме спачатку як прафесар філасофіі і матэматыкі і прэфект будаўніцтва (1768–1772), а потым як прафесар архітэктуры (1772–1773) і тэалогіі (1775–1778). У вырашальныя для Таварыства Ісуса гады пасля выдання касацыйнага брэвэ Dominus ac Redemptor (1773) працаваў пад кіраўніцтвам Станіслава Чарневіча і Габрыэля Лянкевіча дзеля захавання Ордэна[2].
З 1779 г. - віцэрэктар, а з 1782 г. – рэктар Аршанскага езуіцкага калегіума і адначасова правінцыял Беларусі[1]. З 1785 г. – асістэнт генеральнага вікарыя Габрыэля Лянкевіча. 1 кастрычніка 1785 г. быў старшынёй камісіі (увайшлі таксама Геранім Віхерт, Міхал Бароўскі і Габрыэль Грубер), абранай ІІ Полацкай генеральнай кангрэгацыяй, для правядзення школьнай рэформы ў калегіумах езуітаў. За год быў распрацаваны «План вучэбных заняткаў»”(Ratio Studiorum), які пашыраў об’ём выкладання дакладных навук і сучасных моў у гэтых адукацыйных установах [3].
У 1786-1799 гг. – рэктар Полацкага калегіума[4]. У час яго рэктарства пры калегіуме пачала працаваць друкарня, якая адыграла важную ролю ў выдавецкай дзейнасці беларускіх езуітаў[2][5].
Пасля скону ў лістападзе 1798 г. Габрыэля Лянкевіча з дазволу імператара Паўла І Ф.Караў склікаў ІІІ Полацкую генеральную кангрэгацыю, якая адзінагалосна абрала яго генеральным вікарыем[6]. Пасля зацявярджэння езуіцкага ордэна ў Расійскай імперыі папам Піям VII у сакавіку 1801 г. (брэвэ Catholicae fidei) стаў Генералам Таварыства Ісуса ў Расіі. Пры яго актыўным удзеле езуіты атрымалі касцёл Св. Кацярыны ў Пецярбургу (1800) і адкрылі ў сталіцы публічныя школы (1801) і канвікт (1802).
Кіраваў будаўніцтвам езуіцкага касцёла ў Полацку[1]. У 1763–1764 гг. удзельнічаў у манументальна-дэкаратыўным аздабленні касцёла езуітаў у Мінску[7]. Аднавіў аршанскі касцёл і пабудаваў для мясцовых езуітаў асабняк для адпачынку. У полацкім прадмесці пабудаваў для вернікаў касцёл Труны Гасподняй[2].
| Папярэднік: Габрыэль Лянкевіч |
Генеральны вікарый ордэна езуітаў 1799—1802 |
Пераемнік: Габрыэль Грубер |