У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Балашэнка.
Сяргéй Аляксáндравіч Балашэнка (нар. 15 жніўня 1962 года, в. Стайкі, Магілёўскі раён, Магілёўская вобласць, БССР) — беларускі юрыст, доктар юрыдычных навук (2001), прафесар (2007), заснавальнік нацыянальнай школы экалагічнага права[1].
Сяргей Аляксандравіч нарадзіўся ў вёсцы Стайкі, Магілёўскага раёна, Магілёўскай вобласці Беларускай ССР у 1962 годзе.
Скончыў у 1989 годзе юрыдычны факультэт, пасля чаго адразу працаўладкаваўся на пасаду выкладчыка кафедры дзяржаўнага права і савецкага будаўніцтва. Пачынаючы з 1991 года з’яўляецца загадчыкам кафедры экалагічнага і аграрнага права юрыдычнага факультэта БДУ.[2]
З 1999 па 2002 займаў пасаду дэкана факультэта кіравання і сацыяльных тэхналогій БДУ. У 2002—2020 гадах — дэкан юрыдычнага факультэта Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта.
З’яўляецца членам Прававога кансультатыўнага саветы пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь, Навукова-кансультатыўнага савета пры Канстытуцыйным судзе Рэспублікі Беларусь, намеснікам старшыні грамадскага савета пры Міністэрстве ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь.[1]
У якасці эксперта ПРААН, Сусветнага банка, UNIDO і іншых удзельнічаў у шэрагу міжнародных праграм.
Прымаў удзел у рэалізацыі праграмы па ўмацаванні інстытуцыйнага развіцця ў 2003 годзе.
Удзельнічаў у Праграме ПРААН/ГЭФ экалагічнага аздараўлення Дняпра ў 2002—2005 гадах.
Быў экспертам Праграмы развіцця ААН «Будаванне патэнцыялу ў вобласці Стратэгічнай экалагічнай адзнакі ў вобласці рэалізацыі прыродаахоўных канвенцый Рэспублікі Беларусь» у 2009—2010 гадах.
Сяргей Аляксандравіч галоўны рэдактар часопіса «Права.by» і выдання чацвёртага тома «Беларускай юрыдычнай энцыклапедыі».[1]
З’яўляецца аўтарам шэрагу патэнтаў і карысных мадэляў, напрыклад «Аттрактант для кровососущих насекомых и способ борьбы с кровососущими насекомыми» ці «Установка для преобразования энергии движущейся текучей среды в полезную энергию».[1]
Абараніў кандыдацкую дысертацыю па тэме «Дзяржаўнае кіраванне ў галіне аховы і выкарыстання лясоў» у 1993, а ў 2001 — доктарскую дысертацыю на тэму «Дзяржаўнае кіраванне ў галіне аховы навакольнага асяроддзя». Акрамя таго распрацаваў тэорыю прававога мадэлявання ў праватворчай дзейнасці.[2]
З’яўляецца аўтарам звыш 100 навуковых прац у экалагічным напрамку і прававога мадэлявання. Акрамя таго падрыхтаваў двух дактароў юрыдычных навук і чатырох кандыдатаў.
Узнагароджаны[2]: