Людвік Баця́нскі (польск.: Ludwik Bociański; 24 жніўня 1892, Плешаў — 7 лютага 1970, Лондан) — польскі афіцэр (палкоўнік) і палітык.
З сялянскай сям’і, брат Яна Бацянскага. Адукацыю атрымаў у школе ў Астрове Велікапольскім і Кэмпне. Служыў у нямецкай арміі. Удзельнічаў у Велікапольскім паўстанні 1918—1919. Змагаўся ў вайне з бальшавікамі 1919—1921 гадоў. У 1930—1934 гадах быў камендантам ваеннай школы пяхоты ў Камарове. З канца 1935 года да мая 1939 года віленскім ваяводам; быў руплівым выканаўцам палітыкі паланізацыі, за што крытыкаваўся нацыянальнымі меншасцямі і апазіцыяй[2]. У 1939 годзе прызначаны на пасаду пазнаньскага ваяводы.
У Вераснёўскай кампаніі — генеральны кватэрмайстар урада[3]. 17 верасня 1939 года на мосце на Чарамошы ў Кутах спрабаваў затрымаць галоўнакамандуючага Маршала Эдварда Рыдзь-Сміглага і не дапусціць, каб ён выехаў. Калі гэтая спроба не атрымалася, Бацянскі спрабаваў застрэліцца[4].
Сканаў у эміграцыі ў Лондане, дзе і быў пахаваны[5].