Стракатка травяная (Neptis sappho) — дзённы матылёк з сямейства німфалід.
Лацінская назва паходзіць ад імя старажытнагрэчаскай паэткі Сапфо (630/612 — 572/570 да н . э.) з вострава Лесбас.
Даўжыня пярэдняга крыла імага — 18-27 мм. Верх крылаў ад цёмна-карычневага да чорнага, з мноствам буйных і больш дробных белых плям і перавязей. На заднім крыле — дзве белыя перавязі, з якіх сярэдняя шырэй, а постдыскальная распадаецца на асобныя плямы. На пярэднім крыле ёсць вузкая прыкраявая белая паласа. У цэнтральным вочку пярэдняга крыла ёсць вузкая трохкутная пляма. Ніз чырванавата-карычневы, з белымі плямамі, паўтаралымі белыя элементы верху. Самкі буйней самцоў і нясуць на крылах больш шырокія белыя перавязі.
Балканскі паўвостраў, Славенія, Аўстрыя, Славакія, Венгрыя, Усходняя Еўропа, Цэнтральная, Усходняя і Паўднёва-Усходняя Азія. Лакальны від, распаўсюджаны ў Карпатах (у ніжнім поясе гор да 500 м над узр. м.), на Венгерскай і Ніжнедунайскай нізінах. У паўночным Прыкарпацці даходзіць да ўкраіна-польскай мяжы, але ў самой Польшчы лічыцца вымерлым (у Ніжняй Сілезіі і ў адзінай вядомай кропцы ў раёне Яраслава на паўднёва-усходзе краіны пасля 1967 года не адзначаўся)[1][2]. У Чэхіі (заходняя мяжа гістарычнага арэала) таксама лічыцца вымерлым — пасля 1945 года не адзначаўся[3]. Від быў паказаны Э. Баліёнам і М. Арнольдам для Магілёўскай вобласці Беларусі, але за апошняе стагоддзе на тэрыторыі рэспублікі не адзначаўся. Матылёк, які лічыўся зніклым, у 2018 годзе знойдзены ў біялагічным заказніку «Днепра-Сожскі» ў Лоеўскім раёне[4]. Ад Карпат распаўсюджваецца на ўсход вузкай паласой па паўднёвай мяжы лесастэпу па тэрыторыі паўночнай Малдавіі і Украіны. Далей арэал пашыраецца і від лакальна адзначаецца па Смаленска-Маскоўскім і Сярэднярускім узвышшах аж да Кіраўскай вобласці на поўначы, Паўднёвага Урала на ўсходзе, Курскай вобласці і Адыгеі на поўдні. Тыпавая мясцовасць: гара Кабацкая, наваколлі Усолля Шыгонскага раёна Самарскай вобласці.
Паляны, узлескі, абочыны дарог пад полагам разрэджаных лісцяных лясоў, участкі мясцовасці паблізу рэк і іншых вадаёмаў — тут растуць расліны, на якіх развіваюцца вусені гэтага віду.
Чына, у асаблівасці Lathyrus vernus і Lathyrus niger. З пяцідзесятых гадоў XX стагоддзя ў Аўстрыі, Паўднёвай Славакіі і Славеніі таксама белая акацыя, якая паходзіць з Паўночнай Амерыкі, дзе гэты від матылькоў не сустракаецца. Натуралізавалася паўсюль у Еўропе, у зоне ўмеранага клімату ў Азіі і інш.
На поўначы арэалу развіваецца ў адным пакаленні і матылькі лятаюць з сярэдзіны чэрвеня па канец жніўня. На поўдні адзначана дзве генерацыі і лёт праходзіць з пачатку мая па канец жніўня. Самка адкладае па 1 яйку на ліст кармавой расліны. Стадыя яйка доўжыцца 8-10 дзён. Зімуе малады вусень. Акукліваецца на лісці або на галінах дрэва ўніз галавой. Стадыя кукалкі працягваецца 6-14 дзён.
У Чырвонай кнізе Сусветнага саюза аховы прыроды від мае 4 катэгорыю аховы (NT) — таксон, які не знаходзіцца пад пагрозай знікнення, але блізкі да яго і мае неспрыяльныя тэндэнцыі на навакольных тэрыторыях або залежны ад ажыццяўляльных мер аховы. Уключаны ў Чырвоную кнігу Маскоўскай вобласці, Расіі (1998) (2 катэгорыя).