wd wp Пошук: ⬜

Паўлу Фрэйрэ

Паўлу Фрейрэ (парт.: Paulo Freire, 19 верасня 1921, Рэсіфі, Бразілія — 2 мая 1997, Сан-Паўлу, Бразілія) — бразільскі псіхолаг-педагог, тэарэтык педагогікі. У сваёй філасофіі педагогікі ён аб’яднаў класічныя падыходы Платона, сучасную марксісцкую крытыку, і тэорыю барацьбы з каланіялізмам [6].

Біяграфія

Ураджэнец сям’і сярэдняга дастатку з Рэсіфі (штат Пернамбуку), Фрейрэ спазнаў голад і галечу ў гады эканамічнага крызісу 1930-х, калі цяжкае эканамічнае становішча не дазваляла яму атрымаць паўнацэнную адукацыю. У 1931 годзе сям’я перабралася ў Жабоатан-дус-Гуарарапіс.

У 1943 годзе Фрейрэ паступіў у Універсітэт Рэсіфі. Хоць ён вучыўся на юрыста, шмат часу ён надаваў вывучэнню філасофіі (асабліва фенаменалогіі) і псіхалогіі мовы. Пасля выпуску ён вырашыў не працаваць па спецыяльнасці, а стаў настаўнікам партугальскай мовы ў сярэдняй школе. У 1944 годзе ён ажаніўся з Эльзай Майі Костка дэ Алівейра, з якой разам працаваў у школе і выхаваў пецярых дзяцей.

У 1946 годзе Фрейрэ быў прызначаны дырэктарам аддзела адукацыі і культуры сацыяльнай службы штата Пернамбуку.

Свае ідэі аб філасофіі адукацыі ён выказаў у доктарскай дысертацыі, абароненай у Універсітэце Рэсiфi ў 1959 годзе. Там жа ён выкладае гісторыю і філасофію педагогікі. У 1961 г. Фрейрэ быў прызначаны дырэктарам Дэпартамента культурнага развіцця ў Універсітэце Рэсiфi.

У 1962 годзе ён атрымлівае магчымасць прымяніць сваю тэорыю на практыцы і навучае 300 непісьменных работнікаў цукровых плантацый чытаць і пісаць за 45 дзён. Пасля гэтага бразільскі ўрад левацэнтрысцкага прэзідэнта Жуана Гуларта ўхваляе стварэнне тысяч падобных культурных гурткоў па ўсёй краіне.

У 1964 годзе, пасля правага ваеннага перавароту, дыктатура забараняе іх дзейнасць. Фрейрэ, будучы хрысціянскім сацыялістам, сімпатызаваў Кубінскай рэвалюцыі і левым рухам у краіне, быў арыштаваны і заключаны ў турму як «здраднік», дзе знаходзіўся 70 дзён. Пасля выгнання і кароткачасовага знаходжання ў Балівіі, Фрейрэ 5 гадоў працуе ў Чылі на мясцовф хрысціянска-дэмакратычны ўрад і ФАО пры ААН, у тым ліку ў чылійскага інстытуце аграрных рэформаў над праграмай адукацыі дарослых.

У 1967 годзе Фрейрэ публікуе сваю першую кнігу «Адукацыя як практыка волі». За якой варта яго самая вядомая кніга «Педагогіка прыгнечаных», упершыню апублікаваная ў Партугаліі ў 1968 годзе. У 1970 годзе кніга была перакладзеная на іспанскую і англійскую мовы. У самой Бразіліі кніга была выдадзена толькі ў 1974 годзе ва ўмовах паслаблення аўтарытарнага рэжыму.

Правёўшы год у Кембрыджы (штат Масачусэтс), дзе ён выкладаў у педагагічнай школе Гарвардскага універсітэта, Фрейрэ перабраўся ў Жэневу (Швейцарыя), дзе быў спецыяльным саветнiкам Сусветнага савета цэркваў у пытаннях адукацыі. Акрамя таго, ён кансультаваў левыя руху, якія прыйшлі да ўлады ў былых партугальскіх калоніях (у тым ліку ў Мазамбіку і Гвінеі-Бісау), у галіне стварэння адукацыйных сістэм і барацьбы з непісьменнасцю.

На радзіму Фрейрэ змог вярнуцца толькі ў 1980 годзе. Фрейрэ ўступіў у Партыю працоўных і адказваў за партыйную праграму ліквідацыі непісьменнасці сярод дарослага насельніцтва Сан-Паўлу з 1980 па 1986 год. Калі ПТ перамагла на муніцыпальных выбарах 1988 года, Фрейрэ быў прызначаны сакратаром па адукацыі штата Сан-Паўлу.

Творчасць

Паўлу Фрейрэ працаваў у галіне народнай адукацыі і займаўся філасофіяй адукацыі, што дазволіла аб’яднаць не толькі класічныя падыходы Платона, але і сучасную марксісцкую крытыку і тэорыю барацьбы з каланіялізмам. «Педагогіка прыгнечаных» можна разглядаць як развіццё або адказ на кнігу Франца Фанона «Праклятыя заклеймённые», у якой падкрэсліваецца неабходнасць забеспячэння карэннага насельніцтва такой адукацыяй, якое будзе з’яўляцца адначасова сучаснай (замест традыцыйнага, патрыярхальнага) і антыкаланіяльнай (а не проста асалодаю культуры каланізатараў).

Сярод прадстаўнікоў розных філасофскіх пазіцый, якія паўплывалі на яго светапогляд, ён называў наступныя імёны: «Сартр і Мунье, Эрых Фром і Луі Альтюсе, Артэга-і-Гасэт і Мао, Марцін Лютэр Кінг і Чэ Гевара, Унамуна і Маркузэ».

Сачыненні

Паўлу Фрейрэ. «Адукацыя як практыка вызвалення». (Фрагмент у фармаце PDF) Архівавана 3 верасня 2013.
Фрейрэ П. Педагогіка прыгнечаных = Pedagogia do Oprimido (1970) / Пер. Н. Дзям’янава. - М .: Радыкальная тэорыя і практыка, 2019. - 176 с. - 500 экз.

Гл. таксама

Зноскі

↑ Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
1 2 Paulo Freire // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
↑ Paulo Freire // SNAC — 2010. Праверана 9 кастрычніка 2017.
↑ LIBRIS — 2012. Праверана 24 жніўня 2018.
1 2 Czech National Authority Database Праверана 7 лістапада 2022.
↑ Паулу Фрейре на The Person

Спасылкi

The Paulo and Nita Freire International Project for Critical Pedagogy
The Paulo Freire Institute at UCLA
The Paulo Freire Institute of South Africa
Instituto Paulo Freire of Spain
Instituto Paulo Freire Архівавана 22 красавіка 2017., Бразилия
Paulo Freire Institute, Мальта
Paulo Freire Research Center Архівавана 27 верасня 2007., Финляндия
Paulo Freire Freedom School, Аризона
Freire Charter School in Philadelphia
The Center of Critical Pedagogy(недаступная спасылка), Тель-Авив
Политика невозможного Фатима Фрейре в диалоге с Contra File