Нарцыза Жмыхоўская (польск.: Narcyza Żmichowska, поўнае імя: Narcyza Kazimiera Józefa Żmichowska; 4 сакавіка 1819, Варшава — 25 снежня 1876, Варшава) ― польская пісьменніца, паэтэса, грамадская дзяячка, адна з піянерак польскага фемінізму. Аўтарка фемінісцкага рамана «Паганка»[6].
Нарадзілася ў Варшаве, куды прывезлі нараджаць ейную маці, якая памерла праз тры дні пасля родаў. Нарадзілася ў беднай памешчыцкай сям’і, якая страціла маёмасць з-за пазбаўлення спадчыны яе бабулі. Бацька Ян Жмыхоўскі быў пісарам на саляной капальні ў Новым Мясце над Піліцай. Выхоўвалася ў сваякоў на Падляшшы. Навучалася ў пансіянаце Зузаны Вільчынскай, а потым у Інстытуце гувернантак у Варшаве, дзе яе настаўніцай была Клеманціна Танска-Гофман. У 1838 годзе стала гувернанткай у сям’і графаў Замойскіх[7].
У Парыжы, куды яна паехала з сям’ёй Замойскіх, Жмыхоўская сустрэла свайго брата Эразма, эмігранта пасля Лістападаўскага паўстання. Значны ўплыў на Жмыхоўскую зрабілі яго левыя погляды і знаходжанне ў сям’і Замойскіх, у тым ліку крытычнае стаўленне да арыстакратыі[8].
На заклік і пад кіраўніцтвам брата яна пачала грунтоўную вучобу ў Парыжскай нацыянальнай бібліятэцы ў Францыі, вывучаючы творы Готфрыда Лейбніца, Ягана Фіхтэ, Аўгуста Шлегеля, Імануіла Канта, Фрыдрыха фон Шэлінга і Адама Міцкевіча. Яна была адной з першых жанчын, якая прысутнічала на пасяджэннях Французскай акадэміі [9].
Важнае месца ў яе інтарэсах займала барацьба за польскую незалежнасць. Знаходжанне ў Францыі цалкам змяніла яе: яна стала эксцэнтрычнай, смела выказвала свае погляды і паліла цыгары на публіцы. Выдатнае веданне французскай мовы і ўсебаковая адукацыя дазволілі ёй лёгка знайсці працу хатняй настаўніцай для чатырох дзяцей Станіслава Кісялецкага ў маёнтку пад Ломжай. Яна часта ездзіла ў Варшаву, дзе кантактавала з мясцовай інтэлігенцыяй[10].
З 1842 па 1845 год Жмыхоўская жыла ў Жэчыцы, дзе вяла нелегальную вясковую школу і напісала свой самы вялікі твор «Паганка»[6].
Пасля выяўлення г.зв. «змовы рамеснікаў» у 1849 годзе яна трапіла ў турму, а потым пад хатні арышт[6].
З 1844 па 1845 г. заставалася ў Вялікай Польшчы, дзе прадавала нелегальны друк па загадзе Польскага дэмакратычнага таварыства. У 1846 г. пераехала назад у Варшаву і ўстанавіла стыпендыі дзяўчатам[6].
Пасля смерці брата Жмыхоўская стварыла групу энтузіястак, у якую ўвайшлі эмансыпаваныя жанчыны з Варшавы, якія таксама ўдзельнічалі ў падполлі ў 1842–1849 гадах. На працягу многіх гадоў яна вяла інтымнае і асабістае ліставанне з сваёй вучаніцай Вандай Жэленьскай, а таксама з паплечніцай Бібіянай Марачэўскай. Гэтыя лісты і даследаванні яе твораў вельмі яскрава паказваюць лесбійскую арыентацыю аўтаркі[11].
Пасля Студзеньскага паўстання Жмыхоўская зноў паехала ў Парыж, дзе навучалася ў Сарбоне[6].
Яна памерла пасля вяртання на радзіму з-за цяжкай хваробы. Пахаваная на Паванзкоўскіх могілках у Варшаве[12].
Нарцыза Жмыхоўская планавала дэбютаваць у Парыжы ў прозе на французскай мове, але пачала літаратурную дзейнасць у Каралеўстве Польскім з паэзіі; і менавіта дзякуючы вершам набыла першапачатковую адносную папулярнасць. Паэзіяй займалася таксама, праўда, радзей і пасля выхаду рамана «Паганкі»[13]. У яе творчасці ўсё ж пераважала проза. Галоўная тэма яе самых ранніх твораў, датаваных першай паловай 1840-х гадоў, — пазіцыя творцы ў адносінах да мастацкіх і грамадскіх абавязкаў, паміж мастацтвам і справай[6].
Раманы Н. Жмыхоўскай закраналі сацыяльныя праблемы і паказвалі герояў, якія настойліва дамагаюцца сваёй мэты. Пісьменніца была прыхільніцай змены мэтаў нацыі: на змену рамантычным імкненням да незалежнасці, хутчэй асуджаным на правал, павінна было прыйсці задавальненне патрэбаў асобы як умовы грамадскага дабрабыту[14].
Адзіны завершаны раман Н. Жмыхоўскай — «Паганка» (у поўнай версіі выйшаў у 1846 годзе). Напісаны складанай для сённяшняга чытача мовай, ён, аднак, цалкам сучасны — яго структура амаль нагадвае постмадэрнісцкія эксперыменты XX стагоддзя. У пэўным сэнсе, гэта раман-шкатулка — чытаючы яго, вы адкрываеце для сябе новыя гісторыі і альтэрнатыўныя сэнсы[6].
Жмыхоўская была настаўніцай і выхавацелькай; яе погляды сфарміраваліся ў апазіцыі да поглядаў сваёй настаўніцы Клеманціны Танскай-Гофман, якую яна абвінаваціла ў «мужчынскім пункту гледжання», кансерватызме і адсутнасці патрыятызму. Жмыхоўская распрацавала праграму для навучання дзяўчынак. Яна лічыла, што жанчынам патрэбныя веды ў першую чаргу для таго, каб яны маглі прымаць свядомыя рашэнньі ў жыцці і выбіраць іншыя формы грамадскай дзейнасці, акрамя звычайных функцый жонкі і маці[14].
Жмыхоўская заахвочвала жанчын ствараць паміж сабой «сястрынскія сувязі», бо іх падзяляе агульны лёс (яна нават увяла назву такой сувязі: «posiestrzenie» (пасястэрства))[14].
Дзейнасць Жмыхоўскай звяртала ўвагу на ролю і значэнне адукацыі жанчын у грамадстве[14].