Жуцаўская культура (па М. М. Чарняўскаму — Прыбалтыйская культура; у нямецкай археалогіі ням.: Haffküstenkultur — Культура ўзбярэжжа заліва[1]; таксама вядома як Культура «адзінкавых» пахаванняў) — археалагічная культура позняга неаліту—халкаліту. Цэнтр культуры знаходзіўся на ўзбярэжжы Гданьскага заліва і Калінінградскага заліва[2], адкуль культура распасціралася на поўнач да Куршскага заліва і далей да сучаснага пасёлка Швянтоі ў Літве[3]. Культура названа па археалагічнаму помніку ў вёсцы Жуцава, каля горада Пуцк. З’яўляецца рэгіянальным варыянтам культуры шнуравай керамікі.
Жуцаўская культура ўяўляла сабой гібрыд даіндаеўрапейскай раннебалтыйскай нарвенскай культуры з прышлымі індаеўрапейскімі культурамі шарападобных амфар і шнуравай керамікі[4]. У далейшым жуцаўская культура эвалюцыянавала ў культуру самбійскіх курганоў жалезнага веку
Насельніцтва займалася паляваннем, рыбалоўствам і земляробствам. Жыло каля вадаёма ў прамавугольных жытлах на слупах, з двухсхільным дахам, унутры іх размяшчаліся адкрытыя агнішчы, выкладзеныя камянямі.
Пахавальны абрад — трупапалажэнне нябожчыкаў у ямах у скручаным становішчы; пахаванні адзінкавыя і групавыя.
Насельніцтва карысталася крамянёвымі прыладамі працы і зброяй (трохвугольныя наканечнікі стрэл, скрабкі, нажы і інш.), вырабляла каменныя шліфавальныя сякеры лодкападобнай формы з прасвідраванымі адтулінамі, свідраваныя матыкі.
Сярод керамічных вырабаў найбольш пашыранымі былі гаршкі з выразнай шыйкай і амфары, арнаментаваныя гарызантальнымі шнуравымі адбіткамі, насечкамі, нарэзкамі, наколамі, наляпнымі гафрыраванымі каўнерыкамі-валікамі.
Сярод упрыгажэнняў — падвескі з прасвідраваных зубоў жывёл, бурштынавыя трубачкі-пацеркі, кружкі з адтулінамі, стылізаваныя фігуркі чалавека і інш.
На тэрыторыі Беларусі найбольш выразныя матэрыялы культуры выяўлены на беларускім Панямонні (стаянкі Лічыцы, Ярэмічы, Русакова, а таксама ў пахаваннях каля пас. Краснасельскі).