wd wp Пошук:
    ⬜

    Беатрыкс Фаранд

    У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Фаранд. Беатрыкс Кэдволадэр Фаранд (нар. Джонс; 19 — 28 лютага 1959) — амерыканская ландшафтная садоўніца і архітэктар(англ.) бел.. За сваю кар’еру яна распрацавала каля 110 садоў для прыватных дамоў, пасёлкаў, загарадных сядзібаў, грамадскіх паркаў, батанічных садоў, універсітэцкіх гарадкоў і Белага дома. Толькі нешматлікія з яе асноўных работ захаваліся: Думбартан-Окс у Вашынгтоне, акруга Калумбія[8], сад Эбі Олдрыч Ракфелер(англ.) бел. у Маўнт-Дэсерт (Мэн)(англ.) бел., адноўлены Сад Фермерскага дома ў Бар-Харбар(англ.) бел.[9], і элементы кампусаў Прыстанскага і Ельскага ўніверсітэтаў і Заходняга каледжа(англ.) бел.[10].

    Фаранд была адным з адзінаццаці членаў-заснавальнікаў і адзінай жанчынай у Амерыканскім таварыстве ландшафтных архітэктараў(англ.) бел.[11]:31-35. Яна з’яўляецца адной з самых вопытных людзей, прызнаных у першыя дзесяцігоддзі прафесійнай ландшафтнай архітэктуры і ў шматвяковым мастацтве ландшафтнага(руск.) бел. дызайну садоў наогул[12].

    Раннія гады

    Беатрыкс Кэдволадэр Джонс нарадзілася ў Нью-Ёрку 19 чэрвеня 1872, у сям’і, у якой, як яна любіла казаць, было «пяць пакаленняў садоўнікаў.»[10]:10 Яе бацькамі былі Мэры Кэдволадэр Роўлі (1850—1923)[13] і Фрэдэрык Райнлендэр Джонс (1846—1918)[14].

    Беатрыкс праводзіла доўгія сезоны ў сямейным летнім доме Рыф-Поінт-Эстэйт(англ.) бел. у Бар-Харбар(англ.) бел., Мэн[8]. Яна была пляменніцай Эдзіт Уортан(руск.) бел.[15] і пажыццёвым сябрам Генры Джэймса, які называў яе Трыкс[16]. Ва ўзросце дваццаці гадоў Фаранд пазнаёмілася з адным са сваіх першых настаўнікаў, батанікам Чарльзам Спрэгам Сарджэнтам(руск.) бел., які ў Гарвардскім універсітэце адначасова быў прафесарам раслінаводства ў Інстытуце Басі(англ.) бел. і дырэктарам-заснавальнікам Дэндрарыя Арнольда(руск.) бел. ў Бостане, штат Масачусетс[17][18].

    Беатрыс Фаранд жыла ў доме Сарджэнта, сядзібе Холм-Лі ў Бруклайне(укр.) бел., Масачусетс у 1893 годзе і вывучала ландшафтнае садоўніцтва, якое ў той час не мела спецыялізаваных навучальных устаноў, батаніку і зямельнае планаванне(укр.) бел.[19][20]. Яна хацела навучыцца маштабаванню, складанню вертыкальных праекцый(макед.) бел., геадэзіі і праектаванню і таму вучылася ў Калумбійскай школе горнаруднай справы(англ.) бел. пад кіраўніцтвам прафесара Уільяма Уэйра(англ.) бел.[21]. Яе натхнялі на выкарыстанне мясцовых відаў раслін(англ.) бел. самыя розныя шляхі: яе шматлікія паспяховыя вопыты ў Рыф-Поінт-Эстэйт(англ.) бел., вывучэнне сучасных амерыканскіх і замежных кніг, што прапагандавалі выкарыстанне мясцовых палет, і ад наведвання ўплывовых брытанскіх аўтараў садоў, такіх як Уільям Робінсан(англ.) бел. з Грэйвтай-Мэйнар(англ.) бел. у Сусексе і Гертруда Джэкіл з Манстэд-Вуд(англ.) бел. у Сурэі[8]. Серыя тэматычных кніг пра садаводства аўтарства Гертруды Джэкіл падкрэслівала важнасць і каштоўнасць натуральных насаджэнняў і аказала значны ўплыў на ландшафтнае садоўніцтва ў ЗША.

    17 снежня 1913 года Беатрыкс Фаранд ажанілася з Максам Фарандам(англ.) бел.[19]:35, гісторыкам у Стэнфардскім і Ельскім універсітэтах, першым дырэктарам Бібліятэкі Ханцінгтана(руск.) бел.[22].

    Кар’ера ў ландшафтным дызайне

    Фантан у Думбартан-Окс у Вашынгтане, месца самага вядомага саду з дызайнам Б. Фаранд

    Б. Фаранд пачала займацца ландшафтнай архітэктурай у 1895 годзе, працуючы на верхнім паверсе матулінага дома з карычневага каменя(англ.) бел. на Іст-Ілэвэн-стрыт у Нью-Ёрку[11]:26. Паколькі жанчыны былі выключаныя з грамадскіх праектаў, яе першымі праектамі сталі сады прыватных дамоў, у тым ліку сады для некаторых суседзяў з Бар-Харбар(англ.) бел.[11]:57. З дапамогай сваёй маці і сацыяльных сувязяў цёткі Эдзіт Уортан(руск.) бел., Беатрыс пазнаёмілася з выбітнымі асобамі, што прывяло да працы па шэрагу значных праектаў. На працягу трох гадоў яна заняла такое віднае месца ў сваёй галіне, што была абраная адзінай жанчынай сярод заснавальнікаў Амерыканскага таварыства ландшафтных архітэктараў(англ.) бел., хоць яна аддавала перавагу брытанскаму тэрміну «ландшафтны садоўнік»[11]:35.

    Фаранд стварыла першапачатковы ўчастак і планаванне пасадак для Кафедральнага сабора ў Вашынгтоне ў 1899 годзе[19]:54. У 1912 годзе яна стварыла дызайн агароджанага сада(руск.) бел. Бельфілд для сямейнай пары Ньюбалдаў у горадзе Гайд-Парк(англ.) бел., штат Нью-Ёрк (цяпер з’яўляецца часткай нацыянальна-гістарычнага помніка «Дом Франкліна Рузвельта»(англ.) бел.)[23]. Акрамя таго, што гэта самы ранні захаваны прыклад яе прыватных дызайнаў, гэты вытанчаны агароджаны сад, у цяперашні час адноўлены, гэты вытанчаны сад з’яўляецца адной з нешматлікіх вядомых сумесных прац выбітных дызайнераў той эпохі — Б. Фаранд і архітэктараў «McKim, Mead & White(руск.) бел.», якія займаліся перабудовай дома Ньюбалдаў XVIII стагоддзя[24]. Яна супрацоўнічала з фірмай «McKim, Mead & White(руск.) бел.» у пабудове абслугоўваючых будынкаў Думбартан-Окса[25].

    Для Белага дома першая жонка прэзідэнта Вудра Вільсана і Першая лэдзі ЗША Элен Вільсан, замовіла Беатрыкс Фаранд дызайн Усходні каланіяльны сад (цяпер спраектаваны нанова як Сад Жаклін Кенэдзі(англ.) бел.) і Заходні сад (цяпер перапраектаваны ў Ружавы сад Белага дома(англ.) бел.) у 1913[26][27]. Пасля смерці місіс Вільсан у жніўні 1914 праект быў у заняпадзе, пакуль другая жонка Вудра Вільсана, Эдзіт Вільсан не аднавіла працу, скончаную ў 1916 годзе[28][29].

    Б. Фаранд атрымала даручэнне ад Джона Моргана на распрацоўку дызайна двара Бібліятэкі Моргана(руск.) бел. ў Нью-Ёрку і працягвала быць іх кансультантам на працягу трыццаці гадоў (1913-43)[29]:204–216.

    Яе самай вядомай працай была сядзіба Думбартан-Окс ў вашынгтонскім раёне Джорджтаўн(англ.) бел. для Мілдрэд і Роберта Блісаў (1922—1940). Яе дызайн быў навеяны яе еўрапейскімі адкрыццямі, асабліва італьянскімі садамі эпохі Адраджэння(укр.) бел., і заключаўся ва ўсталяванні складаных адносін паміж архітэктурным і прыродным асяроддзем, з фармальнымі тэрасамі, якія сыходзяць уніз па склоне і, пераходзячы да больш натуралістычнай эстэтыкі бліжэй да ручая ўнізе[29]:138–42, 152–58, 196–200.

    У 1928 муж Беатрыкс атрымаў быў прызначаны першым дырэктарам Бібліятэкі Ханцінгтана(руск.) бел. (1927-41) у Сан-Марына, Каліфорнія(руск.) бел.[29]:143, 177. Яны рушылі ў Каліфорнію, але Фаранд не здолела знайсці кліентаў у гэтым штаце[29]:144–45. Некалькі праектаў яна атрымала дзякуючы сябрам, у тым ліку праект зімняй сядзібы Блісаў, Casa Dorinda, у Мантэсіта, Каліфорнія(англ.) бел. і апякунству маці Мілдрэд Бліс, Ганны Блэйкелі Бліс, над бліжэйшым праектам Батанічнага саду Санта-Барбары(англ.) бел.. У ваколіцах Лос-Анжэлеса яна атрымала некалькі заказаў з астраномам Джорджам Хейлам і архітэктарам Майранам Хантам(англ.) бел.. З апошнім яна працавала над праектамі Заходняга каледжа(англ.) бел. і Каліфарнійскага тэхналагічнага інстытута[29]:146, 195, 203–04.

    Фаранд падарожнічала праз усю краіну на цягніку, каб займацца сваімі ўсходнімі праектамі, такімі як праектаванне і нагляд за садам у кітайскім стылі ў маёнтку «The Eyrie» для Эбі Олдрыч Ракфелер(англ.) бел. на востраве Маўнт-Дэзерт(руск.) бел. (1926-35). Гэта была эра аўтамабіля, і ў сваім дызайне Фаранд трымалася прынцыпаў, якім навучылася раней падчас паездак у створаныя Фрэдэрыкам Ло Олмстэдам(руск.) бел. Дэндрарый Арнольда(руск.) бел. і сядзібу Білтмар(руск.) бел. Джорджа Вашынгтана Вандэрбільта II(англ.) бел.. Джон Ракфелер Малодшы(руск.) бел.[30] запрасіў і фінансаваў Фаранд для распрацоўкі планаў пасадкі вакол безаўтамабільных дарог[31][32] у нацыянальным парку Акейдыя(руск.) бел. на востраве Маўнт-Дэзерт(руск.) бел., Мэн, каля яе дома на Рыф-Пойнт (каля 1930)[29]:208. Імі карыстаюцца ў парку па сённяшні дзень.

    На ўсходзе ЗША захаваліся такія сады, створаныя Б. Фаранд: Думбартан-Окс сям’і Блісаў у Джорджтаўне, Вашынгтон; Летні дом Харкнесаў “Eolia”(англ.) бел. ва Уотэрфордзе(англ.) бел., Канектыкут (1918—1924), цяпер захаваны, як Мемарыяльны парх Харкнес[33]; і маёнтак Ракфелераў «The Eyrie» у Сіл-Харбар(англ.) бел., Мэн[29]:204, 208. Яна таксама супрацоўнічала з Эдыт Уортан(англ.) бел. над ландшафтам і садовым дызайнам для сядзібы The Mount (сядзіба)(англ.) бел., домам Уортан у Ленаксе(укр.) бел., Масачусетс, які адчыняецца для наведвальнікаў з мая па кастрычнік[34]. Генры Джэймс прадставіў яе Тэадэйт Поўп Рыдл(англ.) бел., «адной з яе самых цікавых кліентак», якая валодала ўласным маёнткам «Hill-Stead» (1913), які цяпер носіць назву Музей Хіл-Стэд(англ.) бел., у Фармінгтане(руск.) бел., Канектыкут[29]: 87. У 1942, з Уолтэрам Макомберам яна распрацавала сады будучага парка Грын-Спрынг Гардэнс(англ.) бел., каля Алегзандрыі[35].

    Батанічны сад(англ.) бел. для мясцовых раслін Каліфорніі паказвае яе талент у Санта-Барбары, Каліфорнія[36]. У Англіі адзін з яе галоўных праектаў «Dartington Hall», створаны для спадчынніцы Дораці Пэйн Уітні(руск.) бел. ў Дэваншыры (1932-37)[29]:149–52, 216. Рыф-Поінцкая калекцыя кніг, малюнкаў і гербарыяў захоўваецца ў Environmental Design Archives Каледжа экалагічнага дызайна(англ.) бел. пры Каліфарнійскім універсітэце ў Берклі, за выключэннем дакументаў з Думбартан-Окса і малюнкаў дэндрарыя Арнольда(руск.) бел., абодва пад кіраўніцтвам Гарварда[29]: 188–89, 198–201, 209.

    У 2014 годзе праца Фаранд па праектаванні Ружавага сада Пэгі Ракфелер[37][38] ў Нью-Ёркскім батанічным садзе(руск.) бел., была адзначана прызавым месцам «Built by Women New York City»[39], конкурса, арганізаванага Фондам архітэктуры Бэверлі Уіліс(англ.) бел. восенню 2014 года для выяўлення выбітных і разнастайных аб’ектаў і прастор, распрацаваных, спраектаваных і пабудаваных жанчынамі.

    Кампусы каледжаў

    Праекты кампусаў ад Фаранд былі заснаваныя на трох канцэптах: расліны, якія цвітуць на працягу ўсяго навучальнага года, падкрэсліванне архітэктуры, а таксама прыхаванне недахопаў з дапамогай вертыкальных і павойных раслін, каб невялікія прасторы паміж будынкамі не выглядалі паменшанымі ў маштабе[40]. Яе праекты адзначаны за іх практычнасць, прастату і зручнасць абслугоўвання[10]:13. Яна была першым кансультацыйным ландшафтным архітэктарам для ўніверсітэта ў Прынстане (1912-43)[41][42][43].

    Паколькі новыя будынкі ўзводзяцца ў Прынстане і зараз, архітэктары часта спасылаюцца да папер Фаранд у Каліфарнійскім універсітэце. Яна была кансультуючым ландшафтным архітэктарам у Ельскім універсітэце ў Нью-Хэйвенt на працягу дваццаці трох гадоў (1923-45), сярод яе праектаў там Батанічны сад Марша(англ.) бел.[44]. Пазней яна працягнула такую дзейнасць, палепшыў з тузін кампусаў, у тым ліку кампус Чыкагскага ўніверсітэта (1929-43)[45], нароўні з кампусамі паўднёвакаліфарнійскага Заходняга каледжа(англ.) бел. і Каліфарнійскага тэхналагічнага інстытута[46]. Беатрыкс Фарранд завяршыла праектныя работы для Пенсільванскай школы садаводства для жанчын(англ.) бел. (1931-32)[47]. Пазней яна таксама была ландшафтным кансультантам для дэндрарыя(руск.) бел. Гарвардскага ўніверсітэта (1946-50)[29]:204–09, 213..

    Апошнія гады

    Апошнія гады свайго жыцця Фаранд прысвяціла сябе стварэнню ландшафтнага навучальнага цэнтра ў Рыф-Поінт(англ.) бел., штат Мэн. Тут яна працягвала развіваць вялікі сад і рыхтаваць уласнасць для пераходу да грамадскага навучальнага цэнтра[48]. Яна выдавала «Reef Point Gardens Bulletin» (1946-55), у якім паведамляла пра прагрэс сада і цэнтра[49].

    Пасля пажару на востраве і адсутнасці сродкаў для завяршэння і забеспячэння бесперапыннай працы цэнтра яна ў 1955 годзе прыняла важнае рашэнне спыніць падрыхтоўку, дэмантаваць сад, прадаць маёмасць і выкарыстоўваць даходы за апошнія гады. Джон Ракфелер малодшы(руск.) бел. набыў самыя буйныя расліны з Рыф-Поінта для свайго Саду азалій у Асціку(англ.) бел. ў Ноз-Іст-Харбар (Мэн)(руск.) бел., якія працягваюць квітнець[29]:190[50]. Каля 2000 гербарных асобнікаў былі адпраўлены ва гербарыі ўніверсітэта і Джэпсана(англ.) бел. у Каліфарнійскім універсітэце, дзе яны служаць у якасці пастаяннага азначэння па яе выбары раслін і мясцовасцяў[51][52].

    Фаранд правяла апошнія тры гады свайго жыцця ў Гарланд-Фарм(англ.) бел., доме яе сяброў Льюіса і Эмі Магдаліны Гарландаў на Маўнт-Дэсерт (Мэн)(англ.) бел.[53]. Менавіта тут яна стварыла свой апошні сад, інтымную прастору ў адпаведнасці з памерам маёмасці[16]. Ва ўзросце 86 гадоў Беатрыкс Фаранд памёрла ў бальніцы вострава Маўнт-Дэсерт 28 лютага 1959 года[29]:190. Яна была пахавана побач з мужам на могілках Вудлан(руск.) бел. у Нью-Ёрку[54].

    Ферма Гарландаў была набыта Таварыствам Беатрыкс Фаранд 9 лютага 2004 года[55]. Задачай таварыства з’яўляецца «садзейнічанне навуцы і мастацтву садоўніцтва і ландшафтнага дызайну, з акцэнтам на жыццё і творчасць Беатрыкс Фаранд»[56]. Яно плануе адрадзіць першапачатковую адукацыйную місію «Рыф-Поінт», стварыўшы даведачную бібліятэку і калекцыі, рэгіянальныя выпрабавальныя сады і адукацыйныя праграмы, а таксама захаваць яе апошні сад[57][58].

    Зноскі

    1. 1 2 Beatrix Farrand // SNAC — 2010. Праверана 9 кастрычніка 2017.
    2. 1 2 3 http://content.cdlib.org/view?docId=tf558004cz&doc.view=entire_text&brand=o Праверана 7 жніўня 2020.
    3. ↑ Beatrix Jones Farrand [née Jones] // Grove Art Online / J. Turner — [Oxford, England], Houndmills, Basingstoke, England, New York: OUP, 1998. — ISBN 978-1-884446-05-4
    4. 1 2 http://www.doaks.org/library-archives/garden-archives/biographies/beatrix-farrand Праверана 12 кастрычніка 2016.
    5. ↑ http://www.newenglandhistoricalsociety.com/flashback-photos-beatrix-farrand-breaks-green-glass-ceiling/ Праверана 12 кастрычніка 2016.
    6. 1 2 Pas L. v. Genealogics — 2003. — ed. size: 683713
    7. ↑ http://visitorcenter.yale.edu/book/farrand-courtyard Праверана 12 кастрычніка 2016.
    8. 1 2 3 Beatrix Farrand (нявызн.). Dumbarton Oaks Research Library and Collection. Праверана September 26, 2015.
    9. ↑ Lamb, Jane (2004). The grand masters of Maine gardening: and some of their disciples. Camden, ME: Down East Books. p. 30. ISBN 978-0892726370. https://books.google.com/books?id=quR0CgAAQBAJ&pg=PA30. Retrieved on September 27, 2015.
    10. 1 2 3 Parke, Margaret. «A portrait of Beatrix Farrand», American Horticulturist, April 1985, pp. 10-13.
    11. 1 2 3 4 McGuire, Diane Kostial; Fern, Lois (1982). [Beatrix Jones Farrand (1872-1959) : fifty years of American landscape architecture : Dumbarton Oaks Colloquium on the History of Landscape Architecture. Washington, D.C.: Dumbarton Oaks Trustees for Harvard University. ISBN 0884021068. https://books.google.com/books?id=csse37J_c_IC&pg=PA31. Retrieved on September 27, 2015.
    12. ↑ Tankard, Judith B. (2009). Beatrix Farrand : private gardens, public landscapes (1st ed.). New York: Monacelli Press. ISBN 978-1-58093-227-1.  З уводзін: «Беатрыкс Фаранд (1872—1959) была адной з самых вядомых ландшафтных архітэктараў Амерыкі. Яна была вядомая за прыватныя сады нерухомасці, якія яна праектавала для вяршкоў супольнасці Усходняга ўзбярэжжа, а таксама за яе працу ў якасці ландшафтнага кансультанта ў некаторых з самых прэстыжных прыватных універсітэтаў і каледжаў краіны… Ацэньвальная як „амерыканская Гертруда Джэкіл“ і „старэйшая ў сваёй прафесіі“, Фаранд абавязаны сваім поспехам яе беспамылковым дызайнерскім вачам, глыбокім ведам садаводства, фенаменальнай энергіі і глыбокай прыхільнасці да сваёй прафесіі, якая натхніла іншых рухацца па яе слядах.»
    13. ↑ Keith, Charles Penrose (1883). The provincial councillors of Pennsylvania, who held office between 1733-1776: and those earlier councillors who were some time chief magistrates of the province, and their descendants. W.S. Sharp Printing Company. p. 260. https://books.google.com/books?id=OEAVAAAAYAAJ&pg=PA260.
    14. ↑ Stevens, Eugene R. (1914). Erasmus Stevens and his descendants. revised by Colonel William Plumb Bacon. Tobias A. Wright. p. 45. https://archive.org/details/erasmusstevenshi00ste.
    15. ↑ Эдзіт Уортан сярод іншых сваіх твораў напісала кнігу «Італьянскія вілы і іх сады».
    16. 1 2 Nature: Beatrix Farrand’s Secret Garden (нявызн.), The New York Times (November 27, 2003). Праверана September 27, 2015.
    17. ↑ Beatrix Farrand (нявызн.). Beatrix Farrand Society. Праверана September 27, 2015.
    18. ↑ Arnold Arboretum at Harvard University (нявызн.). The Landscape Architect’s Guide to Boston. Праверана September 27, 2015.
    19. 1 2 3 Zaitzevsky, Cynthia (2009). Long Island landscapes and the women who designed them (1st ed.). New York: Society for the Preservation of Long Island Antiquities. p. 34. ISBN 9780393731248. https://books.google.com/books?id=pe7upwZyvSsC&pg=PA34.
    20. ↑ Flashback Photos: Beatrix Farrand Breaks the (Green) Glass Ceiling (нявызн.) (недаступная спасылка). New England Historical Society. Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2015. Праверана 27 September 2015.
    21. ↑ Karson, Robin (2007). A genius for place : American landscapes of the country place era. Amherst: University of Massachusetts Press. p. 137. ISBN 978-1-62534-048-1. https://books.google.com/books?id=cH4-IPio2poC&pg=PA137. Retrieved on 27 September 2015.
    22. ↑ Max Farrand (нявызн.). Dumbarton Oaks. Праверана 27 September 2015.
    23. ↑ Bellefield Garden’s 100th Anniversary: Beatrix Farrand Garden at Bellefield at Franklin D. Roosevelt Presidential Museum and Library, Hyde Park, NY A secret garden: Bellefield Garden celebrates 100 years (нявызн.), Hudson Valley Magazine (2012). Праверана 27 September 2015.
    24. ↑ Bellefield (нявызн.). National Park Service. Праверана 27 September 2015.
    25. ↑ Finding Aid to Lawrence Grant White Architectural Plans and Drawings (нявызн.). Dumbarton Oaks Research Library and Collection. Праверана September 26, 2015.
    26. ↑ Dumbarton Oaks (нявызн.) (недаступная спасылка). Washington Oddities and other interesting stuff. Архівавана з першакрыніцы 7 кастрычніка 2015. Праверана 27 September 2015.
    27. ↑ Wilson (Woodrow), Washington, D.C(англ.) . Calisphere.
    28. ↑ Lewis, Anna M. (2014). Women of steel and stone : 22 inspirational architects, engineers, and landscape designers (First ed.). Independent Pub Group. pp. 171–172. ISBN 978-1613745083. https://books.google.com/books?id=VQxXAgAAQBAJ&pg=PA171.
    29. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Brown, Jane (1995). Beatrix : the gardening life of Beatrix Jones Farrand, 1872-1959 (1st ed.). New York, NY: Viking. pp. 102, 108, 216. ISBN 0-670-83217-0.
    30. ↑ «Mr. Rockefeller’s Roads» аўтарства Эн Ракфелер Робертс і многія іншыя крыніцы
    31. ↑ Адмысловая сетка з 57 міль лясных дарог, прызначаных для падарожнікаў, веласіпедыстаў і наезнікаў
    32. ↑ Acadia’s Historic Carriage Roads (англ.)
    33. ↑ Big Old Houses: I Died and Went to Heaven (нявызн.). New York Social Diary (11 жніўня 2015).
    34. ↑ Beatrix Farrand Gets a Fresh Look (нявызн.). The Dirt (11 сакавіка 2013).
    35. ↑ Sherrie L. Chapman. National Register of Historic Places Inventory/Nomination: Green Spring (нявызн.) (недаступная спасылка). Virginia Department of Historic Resources (1 лютага 2003). Архівавана з першакрыніцы 24 верасня 2015.
    36. ↑ Landmarked Features (нявызн.). The Santa Barbara Botanic Garden. Праверана 27 September 2015.
    37. ↑ The Peggy Rockefeller Rose Garden (нявызн.) (недаступная спасылка). New York Botanical Garden. Архівавана з першакрыніцы April 2, 2015. Праверана March 8, 2015.
    38. ↑ New York Today: The Women Who Built the City (нявызн.), The New York Times (September 23, 2014). Праверана March 8, 2015.
    39. ↑ Beverly Willis Architecture Foundation Hosts Leadership Awards Gala, Kicks off Built By Women Exhibition (нявызн.). Architectural Record. Праверана March 8, 2015.
    40. ↑ The Campus Landscapes of Beatrix Farrand (нявызн.) (недаступная спасылка). dlandstudio. Архівавана з першакрыніцы 12 мая 2016. Праверана 27 September 2015.
    41. ↑ Growing the campus How Princeton preserves its ’lazy beauty’ (нявызн.), Princeton Authors (June 11, 2008). Праверана 27 September 2015.
    42. ↑ Shaping Princeton’s Landscape (нявызн.) (недаступная спасылка). President’s Pages in Princeton Alumni Weekly. Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2015. Праверана April 25, 2012.
    43. ↑ Beatrix Farrand: Landscape Architect (нявызн.). Princeton: With One Accord (19 кастрычніка 1998). Праверана 27 September 2015.
    44. ↑ Old Yale Secret Gardens (нявызн.), Yale Alumni Magazine (2001). Праверана 27 September 2015.
    45. ↑ University of Chicago (нявызн.). The Cultural Landscape Foundation. Праверана 27 September 2015.
    46. ↑ Scheid, Ann (2011). “Beatrix Farrand in Southern California, 1927−1941”. Journal of the California Garden & Landscape History Society 14 (2): 1–13. http://www.cglhs.org/files/eden_vol14_no2.pdf. Retrieved on 27 September 2015.  Архівавана 29 верасня 2015.
    47. ↑ Klein, William M. (1995). Gardens of Philadelphia & the Delaware Valley. Philadelphia: Temple Univ. Press. p. 123. ISBN 9781566393133. https://books.google.com/books?id=grnphiaXhVUC&pg=PA123. Retrieved on 27 September 2015.
    48. ↑ Deitz, Paula (2011). Of gardens : selected essays (1st ed.). Philadelphia: University of Pennsylvania Press. pp. 15–17. ISBN 978-0-8122-4266-9. https://books.google.com/books?id=H9xzdCNIXvYC&pg=PA17. Retrieved on 27 September 2015.
    49. ↑ Raver, Anne (1985). “Beatrix Farrand”. Horticulture 63 (2): 32–45.
    50. ↑ 1-minute hike: Asticou Azalea Garden in Northeast Harbor (нявызн.), Bangor Daily News (June 16, 2015). Праверана 27 September 2015.
    51. ↑ The Digital Age Brings Beatrix Farrand’s Plants Back to Maine (нявызн.). Beatrix Farrand Society. Праверана 27 September 2015.
    52. ↑ Herbaria Archives — Correspondence (нявызн.). The University and Jepson Herbaria. Праверана 27 September 2015.
    53. ↑ Garland Farm (нявызн.). Beatrix Farrand Society. Праверана 27 September 2015.
    54. ↑ Beatrix Cadwalader Jones Farrand (нявызн.). Find A Grave. Праверана 27 September 2015.(недаступная спасылка)
    55. ↑ New Life for Farrand’s Last Garden (нявызн.) (недаступная спасылка). Library of American Landscape History (19 кастрычніка 2008). Архівавана з першакрыніцы 22 лютага 2019. Праверана 5 сакавіка 2019.
    56. ↑ About Us (нявызн.). Beatrix Farrand Society. Праверана 27 September 2015.
    57. ↑ Dwight, Eleanor (2005). “Perennial comfort: eminent garden designer Beatrix Farrand found refuge at Garland Farm on Maine’s Coast”. Preservation the Magazine of the Nation Trust for Historic Preservation 57: 38–42.
    58. ↑ Beatrix Farrand Society (нявызн.). Official website. Праверана March 11, 2011.

    Літаратура

    Спасылкі

    Тэмы гэтай старонкі (24):
    Катэгорыя·Памерлі 28 лютага
    Катэгорыя·Дызайнеры ЗША
    Катэгорыя·Дзеячы мастацтва ЗША
    Катэгорыя·Архітэктары Нью-Ёрка
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Запыты на пераклад з украінскай
    Катэгорыя·Асобы
    Катэгорыя·Памерлі ў 1959 годзе
    Катэгорыя·Нарадзіліся ў 1872 годзе
    Катэгорыя·Памерлі ў Мэне
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Запыты на пераклад з рускай
    Катэгорыя·Старонкі з няправільным сінтаксісам спасылак на крыніцы
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы са спасылкамі на элементы Вікідадзеных без беларускага подпісу
    Катэгорыя·Ландшафтныя архітэктары
    Катэгорыя·Выпускнікі Гарварда
    Катэгорыя·Нарадзіліся 6
    Катэгорыя·Нарадзіліся 19 чэрвеня
    Катэгорыя·Выкладчыкі Ельскага ўніверсітэта
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з крыніцамі з Вікідадзеных
    Катэгорыя·Архітэктары паводле алфавіта
    Катэгорыя·Артыкулы пра архітэктараў без ілюстрацый на Вікісховішчы
    Катэгорыя·Артыкулы пра архітэктараў без партрэтаў
    Катэгорыя·Постаці амерыканскага садоўніцтва
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з непрацоўнымі спасылкамі
    Катэгорыя·Нарадзіліся ў Нью-Ёрку