У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Пуціла. .mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table{width:100%!important;display:table;margin:0 0 -2px;border-collapse:separate;text-align:left}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table th{background-color:#dcebff;text-align:center}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table td:nth-child(1){width:27%}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table td:nth-child(3){width:20%}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table.stripped tr:nth-child(odd){background-color:#f8f9fa}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table.stripped tr:nth-child(even){background-color:#eff1f3}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table.stripped tr.odd{background-color:#f8f9fa}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table.stripped tr.even{background-color:#eff1f3}body.skin-minerva .mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table.stripped tr{background-color:transparent} Анто́н Канстанці́навіч Пуці́ла (нар. 23 чэрвеня 1987, Орша, БССР) — беларускі футбаліст, паўабаронца мінскага «Дынама» і былы ігрок нацыянальнай зборнай Беларусі.
Выхаванец аршанскай ДЮСШ, мінскага РВАР. Прафесійную кар’еру пачаў у мінскім «Дынама» ў 2004 годзе: выступаў за дубль і дэбютаваў у Вышэйшай лізе. У 2005 годзе па ходу сезона ўвайшоў у асноўны склад каманды.
У лістападзе-снежні 2007 года Пуціла тры тыдні знаходзіўся на праглядзе ў «Гамбургу», трэніраваўся і ўдзельнічаў у спарынгах з аматарскай і другой камандай клуба, а з асновай правёў некалькі трэніровак. У выніку было вырашана, што Антон будзе выступаць за нямецкі клуб на правах арэнды да канца 2008 года з правам выкупу[1]. Дэбют за «Гамбург» у Бундэслізе адбыўся 10 студзеня 2008 года ў хатнім матчы супраць «Бохума», дзе Антон выйшаў на замену на 81-й хвіліне. За год у чэмпіянаце Германіі ён выходзіў на поле ўсяго 3 разы. Да заканчэння тэрміну арэнды ў «Гамбургу», дзе на Пуцілу больш не разлічвалі, у лістападзе ён пабываў на праглядзе ў маскоўскім «Лакаматыве», але да канкрэтных прапаноў справа не дайшла. У міжсезонне Антон вярнуўся назад у «Дынама», якому належаў па кантракце яшчэ на працягу 2 гадоў.
Пасля вяртання з арэнды стаў адным з лідараў дынамаўцаў. У якасці трывалага іграка асновы дапамог мінскаму клубу заваяваць срэбраныя медалі чэмпіянату 2009.
У чэрвені 2010 года прадметную цікавасць да іграка стаў праяўляць нямецкі «Фрайбург»[2]. З-за магчымага пераходу здарыўся канфлікт з кіраўніцтвам «Дынама», якое дамаўлялася з нямецкім клубам аб умовах пераходу. У выніку, Антон разам з таварышам па камандзе Сяргеем Кісляком на некаторы час быў адпраўлены ў дубль, прапусціў некаторыя матчы дынамаўцаў у Лізе Еўропы. Неўзабаве вярнуўся ў асноўную каманду, а 5 жніўня 2010 года стаў героем матча супраць «Макабі», калі забіў два галы і адзначыўся галявой перадачай, што дазволіла мінчанам прайсці ў наступны раўнд Лігі Еўропы[3].
У жніўні 2010 года Пуціла перайшоў у «Фрайбург», за які ў дэбютным сезоне 2010/11 у чэмпіянаце правёў 25 матчаў і вызначыўся двума галявымі перадачамі. У сезоне 2011/12 згуляў у 19 матчах каманды і аддаў адну галявую перадачу. У пачатку сезона 2012/13 адмовіўся падаўжаць кантракт з клубам, у выніку амаль не гуляў да 17 лютага 2013 года, калі скасаваў кантракт па ўзаемнай згодзе бакоў.
19 лютага 2013 года падпісаў кантракт з ніжагародскай «Волгай» (да канца чэрвеня [4] з опцыяй далейшага падаўжэння)[5][6]. 24 жніўня 2013 года забіў пераможны гол у браму «Церака», адзін з лепшых у чэмпіянаце Расіі 2013/14[7][8].
Пасля вылету «Волгі» з расійскай Прэм’ер-лігі ў маі 2014 года разарваў кантракт з ніжагародскім клубам[9]. Улетку 2014 года падтрымліваў форму разам з «Мінскам»[10], чакаючы прапаноў ад іншых клубаў.
1 верасня 2014 года падпісаў кантракт з маскоўскім «Тарпеда»[11], якое вярнулася ў Прэм’ер-Лігу. У «Тарпеда» стаў трывалым іграком асновы. Са снежня 2014 года па сакавік 2015 года не гуляў з-за траўмы, пазней вярнуўся ў асноўны склад, аднак не здолеў выратаваць маскоўскі клуб ад вылету з элітнага дывізіёна. У чэрвені 2015 года стала вядома, што Пуціла можа пакінуць «Тарпеда»[12]. Ужо неўзабаве трэніраваўся з футбольным клубам «Мінск»[13].
14 ліпеня 2015 года Пуціла падпісаў двухгадовы кантракт з турэцкім «Газіянтэпспорам»[14]. Спачатку трывала гуляў у аснове турэцкай каманды, аднак у пачатку 2017 года новым галоўным трэнерам «Газіянтэпспора» стаў Бюлент Уйгун, які не разлічваў на Пуцілу. У выніку, у лютым 2017 года Пуціла быў выключаны з заяўкі на чэмпіянат Турцыі, і неўзабаве кантракт паўабаронцы з клубам па пагадненні бакоў быў разарваны[15].
Улетку 2017 года падтрымліваў форму разам з мінскім «Тарпеда». У жніўні 2017 года стала вядома, што Пуціла працягне кар’еру ў клубе другога дывізіёна Турцыі «Анкарагюджу»[16]. Па выніках сезона 2017/18 дапамог «Анкарагюджу» вярнуцца ў Суперлігу. У маі 2018 года паведамлялася, што Пуціла можа перайсці ў турэцкія клубы «Алтай» і «Эрзурумспор», аднак у выніку ён падпісаў новы двухгадовы кантракт са сталічным клубам[17]. У снежні 2018 года пакінуў «Анкарагюджу»[18].
У студзені 2019 года падпісаў кантракт на 1,5 гады з клубам «Алтай» з Ізміра[19]. Трывала гуляў асноўным складзе каманды, у чэрвені 2020 года падоўжыў кантракт з «Алтаем»[20]. У сезоне 2020/21 стаў радзей з’яўляцца на полі. У студзені 2021 года разарваў пагадненне з турэцкім клубам[21].
У студзені 2021 года вярнуўся ў мінскае «Дынама»[22]. З цягам часу замацаваўся ў стартавым складзе і стаў адным з асноўных ігракоў каманды. У снежні 2021 года падоўжыў кантракт з дынамаўцамі[23].
Удзельнік моладзевага чэмпіянату Еўропы 2009 у Швецыі.
У нацыянальнай зборнай Беларусі дэбютаваў 4 лютага 2008 года на XVI міжнародным турніры нацыянальных зборных на Мальце ў матчы са зборнай Арменіі (1:2). Першы мяч забіў у браму зборнай Арменіі ў таварыскім матчы 3 сакавіка 2010 года ў турэцкай Антальі (3:1). 27 мая 2010 года ў таварыскім матчы ў аўстрыйскім Філаху з Гандурасам (2:2) двойчы паразіў браму саперніка.
З 2015 года перастаў выклікацца ў зборную галоўным трэнерам Аляксандрам Хацкевічам. У кастрычніку 2018 года пасля трохгадовага перапынку зноў быў запрошаны ў склад нацыянальнай каманды, ужо пад кіраўніцтва Ігара Крывушэнкі.
Падпісаў адкрыты ліст спартыўных дзеячаў краіны, якія выступаюць за дзеючую ўладу Беларусі пасля жорсткіх падаўленняў народных пратэстаў у 2020 годзе[24][25].