Эрнястас Галванаўскас (літ.: Ernestas Galvanauskas; 20 лістапада 1882, Зізоніс, цяпер Біржаўскі раён, Літва — 24 ліпеня 1967, Экс-ле-Бен, Францыя) — літоўскі дзяржаўны і грамадска-палітычны дзеяч, выкладчык.
Вучыўся ў пачатковай школе ў Вабалінінках і ў двухгадовай рэальнай вучылішча ў Панявежы. Скончыў гімназію ў Мітаве (цяпер Елгава). У 1902—1904, 1906—1908 вучыўся ў Пецярбургскім Горным інстытуце. У 1905 удзельнічаў у стварэнні Літоўскага сялянскага саюза, які неўзабаве аб’ядналася з Літоўскай дэмакратычнай партыяй. У 1908—1912 завяршаў адукацыю ў Льежы. У 1913 атрымаў дыплом электраінжынера. Супрацоўнічаў у газетах «Vilniaus žinios» (бел.: Віленскія весткі), «Lietuvos ūkininkas» (бел.: Літоўскі гаспадар). Аўтар шэрагу навуковых прац. У 1913 працаваў у Сербіі ў кансорцыуме французскіх банкаў. У 1918 удзельнічаў у Парыжскай мірнай канферэнцыі, у 1919 арганізаваў літоўскае інфармацыйнае бюро ў Парыжы.
Міністр-старшыня пятага кабінету міністраў і міністр фінансаў, гандлю і прамысловасці (7 кастрычніка 1919 — 19 чэрвеня 1920). У шостым урадзе Казіса Грынюса (19 чэрвеня 1920 — 2 лютага 1922) міністр фінансаў, гандлю і прамысловасці, выканаўца абавязкаў міністра транспарту. У сёмым (2 лютага 1922 — 22 лютага 1923), восьмым (23 лютага 1923 — 29 чэрвеня 1923), дзявятым (29 чэрвеня 1923 — 18 чэрвеня 1924 урадах Літвы міністр-старшыня і міністр замежных спраў. Адначасова ў восьмым і дзявятым урадах, гэта значыць у лютым 1923-чэрвені 1924, выконваў абавязкі міністра па справах беларусаў.
Пры ім у 1922 быў заснаваны Універсітэт Вітаўта Вялікага ў Коўне. У 1923 адбылася акупацыя Літвой Клайпеды. У 1924—1927 прадстаўнік Літвы ў Лондане, дамогся прызнання Клайпеды за Літвой.
У 1927—1928 старшыня кіравання Клайпедскага порта. Заснаваў у Клайпедзе таварыства танных кватэр для рабочых літоўцаў. У 1934—1939 першы рэктар Клайпедскага камерцыйнага інстытута.
Ува ўрадзе Антанаса Мяркіса (21 лістапада 1939 — 17 чэрвеня 1940) быў міністрам фінансаў. У 1940 выканаўца абавязкаў міністра транспарту. У студзені 1941 увайшоў у Літоўскі нацыянальны камітэт і быў яго старшынёй. Камітэт быў створаны за мяжой у верасні 1940 на ініцыятыву паслоў незалежнай Літоўскай Рэспублікі, якія заставаліся за мяжой, і пры ўдзеле прэзідэнта-ўцекача Антанаса Смятоны. Меркавалася, што Нацыянальны камітэт трансфармуецца ў літоўскі ўрад у выгнанні. Аднак ніякай істотнай ролі камітэт не згуляў. У 1941 арыштаваны немцамі.
У 1944 эміграваў у Германію, быў членам Найвышэйшага літоўскага вызваленчага камітэта. У 1947 пераехаў на Мадагаскар, дзе выкладаў у мясцовым універсітэце, заснаваў камерцыйныя і прамысловыя курсы. У 1963 эміграваў у Францыю, дзе і памёр.
| Папярэднік: Мікалас Сляжэвічус Казіс Грынюс |
Прэм'ер-міністр Літвы 7 кастрычніка 1919—19 чэрвеня 1920 2 лютага 1922—18 чэрвеня 1924 |
Пераемнік: Казіс Грынюс Антанас Туменас |
| Папярэднік: Уладас Юргуціс |
Міністр замежных спраў Літвы 29 чэрвеня 1923—18 чэрвеня 1924 |
Пераемнік: Вальдэмарас Чарнецкіс |
| Папярэднік: Дамінік Сямашка |
в.а. міністра беларускіх спраў Літвы люты 1923-чэрвень 1924 |
Пераемнік: пасада скасвана |