У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бабкоў. Уладзімір Андрэевіч Бабко́ў[1] (нар. 22 лютага 1939) — гісторык і палітолаг, доктар гістарычных навук (1978), прафесар (1983), член-карэспандэнт НАН Беларусі (1989). Заслужаны дзеяч навукі Рэспублікі Беларусь.
Нарадзіўся ў вёсцы Салтанаўка[2] (Жлобінскі раён Гомельскай вобласці Беларусі). У 1963 годзе скончыў Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт. Працаваў літработнікам, загадчыкам аддзела шэрагу раённых і рэспубліканскіх газет, карэспандэнтам Дзяржаўнага камітэта БССР па радыёвяшчанні і тэлебачанні. У 1969 годзе скончыў аспірантуру пры Беларускім дзяржаўным інстытуце народнай гаспадаркі і абараніў кандыдацкую дысертацыю. У 1969—1990 гадах працаваў у Інстытуце гісторыі партыі пры ЦК КПБ на пасадах старшага навуковага супрацоўніка, загадчыка сектара[3]. З 1991 года галоўны навуковы супрацоўнік Аддзела навуковай інфармацыі па грамадскіх навуках Акадэміі навук Беларусі. У 1992—2002 гадах працаваў у Беларускім дзяржаўным эканамічным універсітэце на пасадзе загадчыка кафедры і адначасова (з 1993 года[3]) дырэктар Мінскага навукова-даследчага інстытута сацыяльна-эканамічных і палітычных праблем. З 2007 года галоўны навуковы супрацоўнік, загадчык аддзела Інстытута эканомікі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі. З 2011 года У. А. Бабкоў на пасадзе загадчыка кафедры «Паліталогія, сацыялогія і сацыяльнае кіраванне» факультэта тэхналогій кіравання і гуманітарызацыі Беларускага нацыянальнага тэхнічнага ўніверсітэта[4], з 2019 — кафедры «Гісторыя беларускай дзяржаўнасці»[5]. 3 1 снежня 2021 — прафесар кафедры «Сацыяльнае кіраванне» таго ж факультэта.[6]
Працы па праблемах гісторыі, партыйнага будаўніцтва КПСС і КПБ, паліталогіі і рэгіянальнай палітыкі. Даследаванні ў галіне праблем жыццядзейнасці КПСС і КПБ, гісторыі стварэння і функцыянавання ў сучасным беларускім грамадстве іншых палітычных партый і рухаў. У шэрагу прац даецца аналіз характару палітычных працэсаў у сучасным беларускім грамадстве, разгляд праблем узаемадзеяння ўлады і насельніцтва, стварэння эфектыўнай сістэмы дзяржаўнага будаўніцтва, навуковы аналіз стану і перспектыў развіцця беларуска-расійскіх адносін[3].
Прэзідэнт Беларускай асацыяцыі палітычных навук з 1993[7] года.
Аўтар больш за 200 навуковых прац, у тым ліку аўтар і сааўтар 14[3] манаграфій. Сярод апублікаванага: