У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Іваноў. У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Сяргей Іваноў. Сяргей Несцеравіч Івано́ў[1] (20 сакавіка 1909—22 ліпеня 1994) — вучоны ў галіне глебазнаўства, доктар сельскагаспадарчых навук (1958), член-карэспандэнт Акадэміі навук БССР (1961), Акадэміі сельскагаспадарчых навук БССР (1959—1961), прафесар (1958). Заслужаны дзеяч навукі БССР (1975). Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны.
Нарадзіўся ў вёсцы Валынцава (зараз у Горацкім раёне Магілёўскай вобласці Беларусі). У 1926 годзе скончыў прафесійна-тэхнічную і агульнаадукацыйную школы ў Оршы[2]. У 1932 годзе скончыў Беларускую сельскагаспадарчую акадэмію і паступіў у аспірантуру Усесаюзнага інстытута ўгнаенняў і аграглебазнаўства. У 1936 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю на тэму «Обменная способность почв в зависимости от реакции среды, рода и концентрации катионов»[2]. У 1936—1941 гг. на пасадзе загадчыка лабараторыяй у Інстытуце сацыялістычнай сельскай гаспадаркі Акадэміі навук БССР, у 1938—1940 гг. — дырэктар інстытута. З пачаткам Вялікай Айчыннай вайны С. Н. Іваноў у Чырвонай Арміі, удзельнік абароны Масквы, вызвалення Беларусі, баёў за ўзяцце Кёнігсберга і Шчэціна[2] (маёр, намеснік камандзіра 5-а асобнага батальёна хімічнай абароны па палітычнай частцы[3]).
У 1945—1958 гг. С. Н. Іваноў зноў на пасадзе загадчыка лабараторыяй у Інстытуце сацыялістычнай сельскай гаспадаркі. З 1958 года ў Беларускім НДІ глебазнаўства і аграхіміі: у 1958—1962 гг. загадчык лабараторыяй, у 1962—1970 гг. дырэктар, з 1970 года загадчык лабараторыяй фізікахіміі глеб і радыеактыўных ізатопаў. У 1957 годзе абараніў доктарскую дысертацыю на тэму «Физико-химический режим фосфатов, торфов и дерново-подзолистых почв» у Глебавым інстытуце імя В. В. Дакучаева[2].
Памёр С. Н. Іваноў 22 ліпеня 1994 г.
Вучонаму належаць навуковы працы па даследаваннях абменных рэакцый катыёнаў і аніёнаў у глебе, вызначэнні ролі вокіслаў жалеза і алюмінію ў сорбцыі фасфат-іёнаў глебамі, торфам і глінамі, вывучэнні каліевага жыўлення раслін. Пад яго кіраўніцтвам распрацаваны метады вывучэння калійнага жыўлення раслін з дапамогай радыеактыўных ізатопаў рубідыю 86Rb і 1185Rb[2]. Падрыхтаваў 24 кандыдаты навук.
Аўтар больш за 140 навуковых прац, у тым ліку 2 манаграфій. Сярод апублікаванага: