Сяргей Аркадзевіч Сардараў (арм.: Սերգեյ Արշակի Սարդարով; 25 лютага 1909, сяло Азох, Елізаветпальская губерня[К 1] — 6 верасня 1987, Мінск) — савецкі военачальнік, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, генерал-палкоўнік авіяцыі (16.06.1965).
З беднай шматдзетнай (7 дзяцей) сялянскай сям’і. Армянін. У пошуках лепшай долі сям’я пераехала ў Баку. У 1918 годзе, ратуючы сям’ю ад падзей Грамадзянскай вайны, якія ў Баку насілі кровапралітны характар, бацька перавёз сям’ю ў Ташкент. Скончыў няпоўную школу ў 1921 годзе. З 1921 года працаваў вучнем слясарачы і слесарам у майстэрні па рамонце веласіпедаў у Ташкенце. Вучыўся на рабфаку (скончыў у 1929 годзе), адначасова вучыўся ў Ташкенцкім аэраклубе. У 1929 годзе накіраваны на вучобу ў Маскоўскае механіка-машынабудаўнічае вучылішча, скончыў 2 курсы, быў сакратаром камсамольскай арганізацыі курсу.
У 1931 годзе па партыйнай мабілізацыі прызваны ў Чырвоную Армію. Скончыў Ленінградскую ваенна-тэарэтычную школу лётчыкаў у 1933 годзе, курсы лётна-каманднага саставу пры 1-й Качынскай авіяцыйнай школе ў 1934 годзе. З 1936 года служыў на Далёкім Усходзе: камандзір звяна, камандзір авіяатрада, з 1938 года — ваенны камісар эскадрыллі. З 1939 года — ваенны камісар 18-га знішчальнага авіяцыйнага палка ў Адмысловай Чырванасцяжнай Далёкаўсходняй арміі. З 1940 года — камандзір 307-га знішчальнага авіяцыйнага палка на Далёкім Усходзе.
Увосень 1941 года быў накіраваны на вучобу і ў пачатку 1942 года скончыў курсы ўдасканалення каманднага саставу пры Ваенна-паветранай акадэміі РСЧА (якая тады знаходзілася ў эвакуацыі ў Чкалаве, цяпер — Арэнбург). З 1 жніўня 1942 года — камандзір 965-га знішчальнага авіяцыйнага палка ППА. Полк уваходзіў у склад Архангельскага раёна ППА, са студзеня 1943 — у склад 126-й знішчальнай авіяцыйнай дывізіі ППА Грозненскага раёна ППА, з лютага 1944 года — у Закаўказскую зону ППА, з мая 1944 года — у 123-ю знішчальную авіяцыйную дывізію ППА Паўднёвага фронту ППА[1]. З кастрычніка 1944 года да канца вайны — намеснік камандзіра 123-й знішчальнай авіяцыйнай дывізіі. За гады вайны знішчальныя часткі ППА пад яго камандаваннем прыкрывалі ў паветры Архангельск і арктычныя канвоі саюзнікаў, якія прыбывалі ў яго, у час бітвы за Каўказ — прыкрывалі камунікацыі і прамысловыя цэнтры Паўночнага Каўказа і Закаўказзя, затым па меры наступу савецкіх войскаў — аб’екты на вызваленай тэрыторыі Таманскага паўвострава, Наварасійска, Крыма, Румыніі. За гады вайны С. А. Сардараў выканаў вялікую колькасць (каля 600) вылетаў на прыкрыццё аб’ектаў і войскаў, але не меў паветраных баёў і збітых самалётаў. Сваёй першай узнагародай — ордэнам Чырвонай Зоркі — быў узнагароджаны 29 сакавіка 1944 года за выдатную баявую падрыхтоўку свайго палка[2].
У паваенныя працягваў службу ў Войсках ППА краіны на ранейшай пасадзе. З 1948 па 1950 гады — камандзір знішчальнай авіяцыйнай дывізіі. У 1952 годзе скончыў Вышэйшую ваенную акадэмію імя К. Я. Варашылава. З 1952 года камандаваў корпусам ППА. Шмат лятаў, асвоіў рэактыўныя знішчальнікі. З мая 1960 па люты 1966 года — камандуючы 2-й асобнай арміяй ППА (Мінск). З 1966 года — намеснік начальніка Ваеннай каманднай акадэміі проціпаветранай абароны (Калінін).
У лютым 1971 года — у запасе па стане здароўя. Жыў у Мінску. Там жа пахаваны на Усходніх могілках.
Член КПСС з 1930 года. Дэпутат Вярхоўнага Савета Беларускай ССР. Член Цэнтральнага камітэта Камуністычнай партыі Беларусі.
Помнік пастаўлены ў родным сяле Азох у 2010 годзе [4].