Лю́цынскі павет — адміністрацыйная адзінка ў складзе Пскоўскай і Полацкай губерняў, Полацкага намесніцтва, Беларускай і Віцебскай губерняў, якая існавала ў 1772—1920 гадах. Самы паўночны і самы буйны па плошчы павет Віцебскай губерні. Адзін з трох інфлянцкіх паветаў. Цэнтр - горад Люцын.
Люцынскі павет у складзе Пскоўскай губерні Расійскай імперыі быў утвораны ў 1772 годзе пасля 1-га падзелу Рэчы Паспалітай. У 1776 годзе павет быў перададзены ў Полацкую губерню (з 1778 — намесніцтва). У 1796 годзе павет адышоў да Беларускай губерні, а ў 1802 — да Віцебскай. У 1920 годзе адыйшоў да Латвіі.
Па дадзеных перапісу 1897 года, ў павеце пражывала 128,2 тыс. чал.[1] У тым ліку латышоў - 64,2%; беларусаў - 20,5%; рускіх - 7,1%; яўрэяў - 4,9%; палякаў - 2,2%[2]. У павятовым горадзе Люцын пражывала 5140 чал.
У 1913 годзе ў склад павета ўваходзіла 16 валасцей:
| Воласць | Валасны цэнтр |
|---|---|
| Балцінаўская | акалодак Балцінаў |
| Балоўская | акалодак Балоўск |
| Дамапольская | в. Бяляўская |
| Зальміуская | в. Рогаўка |
| Звірдзінская | маёнтак Пагулянкі |
| Істрская | м. Старая Слабада |
| Корсаўская | акалодак Корсаўка |
| Ляндскаронская | в. Полішчына |
| Марыенгаўзенская | акалодак Марыенгаўзен |
| Міхайлаўская | в. Мярзінка |
| Нерзенская | с. Нерза |
| Посіньская | с. Посінь |
| Пылдзенская | в. Вяжэнкі |
| Рунданская | с. Рунданы |
| Эверэмуйжская | маёнтак Эверэмуйжа |
| Янавольская | с. Брыгі |
У цяперашні час тэрыторыя павета (у межах на 1917 г.) уваходзіць у склад Латвіі.