У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Багдановіч.
Карл Іванавіч Багдано́віч (29 лістапада 1864, Люцын, Віцебская губерня — 5 чэрвеня 1947, Варшава) — расійскі і польскі геолаг і падарожнік. Акадэмік Польскай Акадэміі навук.
К. І. Багдановіч нарадзіўся ў горадзе Люцын Віцебскай губерні (зараз горад Лудза, Латвія). У 1874—1881 гг. вучыўся ў гімназіі ў Ніжнім Ноўгарадзе[3], у 1866 годзе скончыў Горны інстытут у Пецярбургу і працаваў у Горным дэпартаменце. У 1901—1917 гг. у Геалагічным камітэце, з 1914 г. яго дырэктар, адначасова ў 1902—1919 гг. прафесар Горнага інстытута. У 1919 г. пераехаў у Польшчу. З 1921 г. прафесар у Кракаўскай горнай акадэміі. З 1938 г. К. І. Багдановіч узначальваў Дзяржаўны геалагічны інстытут у Варшаве.
У 1886—1888 г. займаўся даследаваннямі ў Забайкальскім краі ў сувязі з будаўніцтвам чыгункі. У 1889—1891 гг. прымаў удзел у даследаваннях геалагічнай будовы горных ланцугоў Паміра, Тыбета, Цянь-Шаня экспедыцыяй М. Пяўцова. У 1892 г. К. І. Багдановіч узначаліў экспедыцыю ва Усходнюю Сібір і праводзіў даследаванні ўздоўж мяркуемай трасы Транссібірскай чыгункі. У 1896—1900 гг. даследаваў ўзбярэжжы Ахоцкага мара, Камчатку, Аляску, Чукотку, Ляадунскі паўвостраў. У 1907—1913 гг. займаўся вывучэннем нафтаносных пляцовак на Паўночным Каўказе.
К. І. Багдановіч таксама займаўся пытаннямі вулканалогіі, тэктонікі, гідрагеалогіі. Склаў класіфікатар землетрасенняў. У час працы ў Кракаўскай горнай акадэміі вёў геалагічныя даследаванні ў Іспаніі, Францыі, ЗША, Паўночнай Афрыцы.
Аўтар каля 50 навуковых прац[4].