Ландвойт, таксама лантвойт, лентвойт[1], лянтвойт[2] ад (польск.: Landwójt, ням.: Landvogt, лац.: viceadvocatus) - тэўтонскі камандор ў краіне, шэрыф у сярэднявечнай Англіі. У перыяд з XIII ст. па XVI ст. ў Польшчы - першапачаткова княжы ўраднік, які мае шырокія паўнамоцтвы ў створанай судовай і адміністрацыйнай адзінцы званае лац.: districtus на аснове нямецкага права “Weichbildzie”, у выбарах муніцыпальнага служачага, які з’яўляецца намеснікам для войта ці старасты, пад прывілеем горада (ў адпаведнасці Магдэбургскага права).
Ландвойт ажыццяўляе ўладу над усімі паселішчамі (польск.: osada) у краі (districtus), размешчаныя ў гэты закон пры выкананні сваіх функцый паліцыі і адміністрацыі. Да кампетэнцыі ландвойта было таксама старшыняванне “судом ленскім” (саслоўным), у вёсках належаўшых горада. Гэтыя суды кіравалі ў справах войтаў і солтысаў (мэраў). Склад такога суда - акрамя ландвойта, складалася з шасці прысяжных лавнічых, роўныя судоваму рангу. Якія -
Паколькі муніцыпальныя выбары былі адной з кропак канфлікту ва ўзаемаадносінах паміж гарадскім мясцовым самакіраваннем і старастам. Карольеўская ўлада ў сярэдзіне XVI ст. наказала старостам выбраць ландвойта сярод мешчан выбраных ў гміне, як раней (чым ён можа быць пастаўленая пад сумнеў).
У пачатку XVII ст. каралеўскія камісары зноў вызначалі паўнамоцтва стараст па муніцыпальным адборам у ландвойты. Ён маў прызначаць на гэты раз ландвойта з чатырох кандыдатаў, вылучаных мешчан. Упраўленне ландвойта знікла ў Польшчы ў трыццатых гадах XVIII стагоддзя, яго месца дзейнічаць ад імя старосты замяніць маркграф (burgrabia) замка.
У Аўстрыйскай імперыі ландвойт высокапастаўлены паліцэйскі чыноўнік (суддзя земскі), каб несці адказнасць за стан парадку ў горадзе і ваколіцах горада. Ён меў ў дапамозе некалькіх вартаўнікоў начных і земскіх.