Клівы́[1] (трансліт.: Klivy, руск.: Кливы) — вёска ў Хойніцкім раёне Гомельскай вобласці. Уваходзіць у склад Судкоўскага сельсавета.
У рэвізіі Мазырскага староства 1560 года мяжа сяла Загалля і Клевоў вызначана наступна: «ад мяжы Алексіцкай ад рэчкі Рабца балотам Чарнышоўскім (Чорнаўшчынскім?) да мосту Каравога, ад мосту ў Мутніцы да мяжы Нямірчай, вострава Супорнага, ад Супорнага да селішча Настолля, ад таго селішча да Гала Калінкі [Галынкі[2]], ад Калінкі (Галынкі) да балота Сновага [Цесновага[2]], тым балотам у рэчку Рабец… Шырыня грунту ад рэчкі Рабец да селішча Настолля ўздоўж на паўтрэці мілі, а ўпоперак да Каменкі да Прозічы на мілю». Засведчана, што ловаў звярыных, акрамя асобных пераходаў, няма. І што падданыя тых сёл супольна з баярынам Стафанам маюць астравы Ляды, Сычоў і Вастровіч з бортнымі дрэвамі, з якіх даніну плацяць[3]. Тое, відавочна, і было найранейшай згадкай пра Клівы (Клевы) ў пісьмовых крыніцах. Жніўнем 1563 года датаваны рэестр раздачы каралём Жыгімонтам Аўгустам маёнткаў шляхце, якая пазбавілася сваіх уладанняў у Полацкім ваяводстве, акупаваным войскамі цара Івана Грознага. У ім сказана: «Павлу а Давыду Есманомъ у волости Мозырскои — село Загале, Клевцы»[4].
Надалей у прывілеі Давыду Есману, датаваным 25 днём лютага 1585 года, кароль [Стэфан Баторый](/Стэфан_Баторый "Стэфан Баторый"), зважаючы на тое, што пан Давыд «*на служъбахъ господаръскихъ… под Полоцкомъ, под Луками и под Псковом з нелитованьемъ здоровъя своего, не жалуючы утраты маетъности своее противъ непрыятелю нашому великому князю московскому статечъне и мужъне застановялъсе*», падараваў шляхцічу «*до жывота его*», акрамя іншых добраў, «*село Клевы, которое в першой данине[[upper-alpha 1]](/Клівы#cite_note-5) отъ насъ г(о)с(по)д(а)ра маетъ, в немъ дымовъ двадцать шест*» «*у волости старостъва Мозырского, пры селе Загальи*»[[5]](/Клівы#cite_note-6).Да Люблінскай уніі 1569 года Клівы адміністрацыйна належалі да Мазырскага павета Кіеўскага ваяводста, пасля — да Мазырскага павета Менскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага.
У XVII—XVIII стагоддзях вёска ўваходзіла ў Загальскае староства. Паводле рэвізіі 1716 года wieś Klewy складалі шэсць[upper-alpha 2] дымоў: гаспадары Іван Скопіч, Кірыла Малыш, Сцяпан Гладчанка, Антон Чэркас, Гаўрыла Бачэнка, Апанас Лук’яненка плацілі старосце князю Дамініку Яну Шуйскаму, акрамя дзякла, чыншу 7 злотых, 15 грошаў, даніны мядовай 14 бельцаў[6].
Як вынікае з матэрыялаў шляхецкай рэвізіі 1811 года, дыспанентам Загальскага казённага маёнтка на той час выступаў абшарнік Тадэвуш Солтан[10]. У ходзе рэформы П. Д. Кісялёва ў межах названага маёнтка, да якога належалі і Клівы, была ўтворана воласць[upper-alpha 3] з управай, згаданая ў 1848 годзе[11]. На 1850 год у вёсцы 20 двароў, 136 жыхароў. У «Списках населённых мест Минской губернии по уездам, приходам, еврейским обществам со сведениями об их расположении и народонаселении [Дело]: 1857 г.» засведчана, што 129 жыхароў вёскі Клівы абодвух полаў былі прыхаджанамі Загальскай Свята-Троіцкай царквы, а 33 жыхары з’яўляліся парафіянамі Юравіцкага касцёла Нараджэння Найсвяцейшай Панны Марыі[12].
У парэформенны перыяд Клівы адміністрацыйна належалі да Хойніцкай воласці. На пачатак 1870 года тут — 63 мужчынскія душы з былых дзяржаўных сялян, прыпісаных да Кліўскога сельскага таварыства[13]. Згодна са звесткамі на 1876 і 1879 гады, Клівы большай часткай жыхароў заставаліся ў прыходзе Загальскай царквы[14].
Паводле перапісу 1897 года — 58 двароў, 298 жыхароў. На 1909 год у Клівах налічваўся 61 двор з 362 жыхарамі[15].
9 лютага 1918 года, яшчэ да падпісання Брэсцкага міру з бальшавіцкай Расіяй (3 сакавіка), Германія перадала паўднёвую частку Беларусі Украінскай Народнай Рэспубліцы. У адказ на гэта, 9 сакавіка Другой Устаўной граматай тэрыторыя абвешчана часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. Клівы ў складзе Хойніцкай воласці Рэчыцкага павета, аднак, апынуліся ў часова створанай 15 чэрвеня Палескай губерні з цэнтрам у Рэчыцы, з кастрычніка — у Мазыры. З 18 мая тут дзейнічала «варта Украінскай Дзяржавы» гетмана Паўла Скарападскага[16].
1 студзеня 1919 года, згодна з пастановай І з’езда КП(б) Беларусі, Рэчыцкі павет увайшоў у склад Сацыялістычнай Савецкай Рэспублікі Беларусі, але 16 студзеня разам з іншымі этнічна беларускімі тэрыторыямі быў далучаны да РСФСР. Паводле запіскі пад назвай «Сведения о количестве учащихся школ Хойникской волости Речицкого уезда» на 15 красавіка 1921 года ў Клівах працавала школа першай ступені (пачатковая) з 54 вучнямі[17].
Пасля [другога ўзбуйнення](/Узбуйненне_БССР#Другое_ўзбуйненне_БССР "Узбуйненне БССР") [БССР](/БССР "БССР") з 8 снежня 1926 года Клівы — цэнтр сельсавета ў Хойніцкім раёне [Рэчыцкай акругі](/Рэчыцкая_акруга "Рэчыцкая акруга"). З 9 чэрвеня 1927 года — у складзе [Гомельскай акругі](/Гомельская_акруга "Гомельская акруга"). На 1930 год у вёсцы было 103 двары з 543 жыхарамі. У 1931 годзе арганізаваны калгас «Баявік», працавалі торфараспрацоўчая арцель (з 1926) і кузня. 23 жніўня 1937 года да сельсавета далучана тэрыторыя скасаванага [Паташынскага нацыянальнага польскага сельсавета](/Паташынскі_нацыянальны_польскі_сельсавет "Паташынскі нацыянальны польскі сельсавет"), цэнтр сельсавета перанесены ў вёску Загалле, сельсавет перайменаваны ў Загальскі. З 20 лютага 1938 года — у [Палескай вобласці](/Палеская_вобласць "Палеская вобласць").У гады Вялікай Айчыннай вайны на франтах загінулі і прапалі без вестак 84 вяскоўцы. Відавочцамі засведчаныя расстрэлы і вываз у Германію дзесяткаў жыхароў Клівоў, што апынуліся пад акупацыяй[18].
З 8 студзеня 1954 года — у складзе Гомельскай вобласці. 16 ліпеня 1954 года Загальскі сельсавет быў скасаваны, а тэрыторыя далучана да Барысаўшчынскага сельсавета[19]. Паводле перапісу 1959 года ў Клівах налічвалася 600 жыхароў. У складзе саўгаса «Хойніцкі» з цэнтрам у вёсцы Казялужжа.
Да 1 снежня 2009 года вёска ўваходзіла ў склад Казялужскага сельсавета[20].