wd wp Пошук: ⬜

Злачыннасць у Расіі

Злачыннасць у Расіі — гэта сістэма злачынстваў, якія здзяйсняліся і здзяйсняюцца на тэрыторыі Расіі і характарызуюцца паказчыкамі ўзроўню (колькасці злачынстваў), іх структуры і дынамікі.

Злачыннасць у Расійскай імперыі

Асноўны артыкул: Злачыннасць у Расійскай імперыі Асноўныя характарыстыкі злачыннасці ў гэты перыяд вызначаліся развіццём эканамічных адносін, у прыватнасці, адменай прыгоннага права і станаўленнем капіталізму.

Асобныя паказчыкі злачыннасці ў Расійскай імперыі пачалі сістэматычна фіксавацца ў першай палове XIX стагоддзя, аднак спарадкаваны і агульны характар ​​яны набылі толькі ў другой палове XIX ст. Улічвалася колькасць крымінальных спраў(руск.) бел., асуджаных(руск.) бел., падсудных(руск.) бел.[1].

У сярэдзіне XIX ст. адзначаўся рост колькасці падсудных і асуджаных. С. С. Астраумаў піша: «… з 1857 па 1865 г. лік падсудных павялічыўся на 1/3, а лік асуджаных больш чым у 1,5 раза. Вядома, у пэўнай ступені на гэта павелічэнне аказала уплыў увядзенне ў 1860 г. у судах судовых следчых, што прывяло да больш стараннага расследавання, а адсюль да росту колькасці распачатых крымінальных спраў. Але, несумненна, асноўнай прычынай росту злачыннасці з’явілася не працэсуальнае новаўвядзенне, а рэзкае змяненне ўсей эканамічнай абстаноўкі ў выніку зробленага ў краіне эканамічнага перавароту»[2].

На мяжы стагоддзяў дынаміка колькасці асуджаных была досыць неадназначнай, хоць і мела агульную тэндэнцыю да росту. Лік асуджаных агульнымі судовымі устанаўленнямі павялічылася на дзве траціны, а павятовымі членамі гарадскіх судоў — у 2,5 разы. Пры гэтым неабходна ўлічваць, што падзеі палітычнага жыцця краіны (Рэвалюцыя 1905 г.) у гэты перыяд вызначалі няпоўны характар статыстычных дадзеных[3].

У 1911—1917 гг. найбольш хуткімі тэмпамі прырасталі маёмасныя (карыслівыя(руск.) бел.) злачынствы, асабліва эканамічныя — парушэнне статутаў гандлёвых і крэдытных, падлогі ў актах, абавязацельствах і г. д. Гэта звязана з развіццём капіталізму ў Расіі, якое суправаджалася прыростам тых відаў злачыннасці, якія характэрныя для рынкавых адносінаў[4].

Злачыннасць у РСФСР

Асноўны артыкул: Злачыннасць у РСФСР Лютаўская і Кастрычніцкая рэвалюцыі значна змянілі як паняцце аб злачыннасці і саму злачыннасць(руск.) бел., так і сістэму ўліку дадзеных аб ёй.

Неабходна адзначыць, што вывучэнне паказчыкаў злачыннасці ў РСФСР сутыкаецца з шэрагам цяжкасцей, асноўнымі з якіх з’яўляюцца наступныя[5]:

• За перыяд з 1917 па 1991 год змянілася 3 крымінальныя кодэксы: у 1922(руск.) бел., 1926(руск.) бел. і 1960(руск.) бел. годзе.
• У розныя перыяды часу атрымлівалі шырокае распаўсюджанне пазасудовыя формы рэагавання на злачынствы, як у радыкальна-антыпраўным варыянце — «тройкі», асобыя нарады, высылкі, так і у ліберальным — перадача матэрыялаў «грамадскасці» (таварыскія суды(руск.) бел.).
• Статыстыка злачыннасці знаходзілася пад грыфамі «сакрэтна» і «цалкам сакрэтна», у выніку чаго сістэматызаваныя дадзеныя аб злачыннасці не публікаваліся і былі даступныя невялікай колькасці спецыялістаў.

Пры аналізе стану і дынамікі злачыннасці можна вылучыць перыяды аднаўлення народнай гаспадаркі і НЭПа(руск.) бел., індустрыялізацыі(руск.) бел., так званы перыяд «сталінскіх рэпрэсій», а таксама познесавецкі перыяд(руск.) бел. (1961-1991 гады).

Перыяд аднаўлення народнай гаспадаркі і НЭПа (1922 — 1925) гады

За перыяд з 1917 па 1922 год маюцца толькі адрывістыя дадзеныя аб стане злачыннасці. Крыніцамі дадзеных аб злачыннасці за першае дзесяцігоддзе існавання савецкай улады з’яўляюцца статыстычныя агляды, дадзеныя аб працы судовых органаў, іншыя працы ЦСУ СССР[7], зборнікі Міністэрстваў юстыцыі(руск.) бел. СССР і РСФСР, у тым ліку якія носяць закрыты характар, працы Е. Н. Тарноўскага, М. Н. Гернета, А. А. Герцензона(руск.) бел. і шэрага іншых аўтараў.

У перыяд з 1922 па 1925 год не назіраецца якой-небудзь выяўленай тэндэнцыі змены ліку асуджаных. Дадзеныя аб колькасці зарэгістраваных злачынстваў кажуць аб зніжэнні злачыннасці ў 1922 годзе, якое змянілася яе ростам у 1924 — 1925 гг. Адзначаецца тэндэнцыя да ўрбанізацыі злачыннасці, перамяшчэнню яе ў буйныя гарады, росту колькасці службовых злачынстваў і зніжэння колькасці гаспадарчых (частка з якіх у перыяд НЭПа была легалізаваная); ў цэлым карціна злачыннасці падобная з перыядамі перад першай сусветнай вайной і эканамічных рэформаў 1980 — 1990-х гадоў. Разгляданы перыяд ацэньваецца крыміналогамі як адносна шчасны, які характарызуецца зніжэннем злачыннасці[8].

Перыяд індустрыялізацыі (1926 — 1929 годы)

У гэты перыяд павялічваецца колькасць зарэгістраваных злачынстваў, аднак з прычыны прыросту колькасці насельніцтва каэфіцыент злачыннасці зніжаецца[9].

1930—1959 гады

Перыяд з 1930 па 1959 год — гэта перыяд так званых «сталінскіх рэпрэсій». Аднак статыстычныя дадзеныя аб колькасці асуджаных за названы перыяд кажуць пра даволі істотным зніжэнні колькасці асоб, якія знаходзяцца ў месцах пазбаўлення волі(руск.) бел..

Нягледзячы на супярэчлівасць статыстычных дадзеных, адзначаецца, што крымінальная рэпрэсія(руск.) бел. ў дадзены перыяд набыла нябачаны раней размах[11].

Крымінолагі мяркуюць, што ў гэты перыяд шырока ўжывалася пазасудовая рэпрэсія, у выніку чаго крымінальная статыстыка(руск.) бел. гэтага перыяду недакладная і няпоўна адлюстроўвае карціну злачыннасці і карную палітыку ўладаў, і адзначаюць, што «парушэнні законнасці ў 30-50-х гг. ацэньваюцца як нацыянальная трагедыя, якая не павінна паўтарыцца»[12].

Агульнакрымінальная злачыннасць у гады Вялікай Айчыннай вайны то зніжалася, то павялічвалася, дасягаючы зыходнага ўзроўню. У 1941 — 1942 гадах ўзрастае колькасць асуджаных паводле ўказаў ваеннага часу і асуджаных ваеннымі трыбуналамі, з 1943 года колькасць дадзеных катэгорый памяншаецца[13].

У пасляваенныя гады назіраўся рост злачыннасці, прычынамі якога сталіся пасляваенная разруха, бездамоўе, бездагляднасць(руск.) бел., сацыяльная дэзадаптацыя дэмабілізаваных асоб у сукупнасці з ссядання ў насельніцтва трафейнага агнястрэльнай зброі. Павялічылася колькасць карысліва-гвалтоўных злачынстваў, у тым ліку звязаных з фарміраваннем арганізаваных злачынных груп(руск.) бел.. Сваю ролю адыгралі таксама праводзіліся ў другой палове 1950-х гадоў непрадуманыя амністыі, якія вызвалілі значную частку рэцыдывістаў(руск.) бел. і прафесійных злачынцаў[14]. Паказваецца таксама, што вайна моцна аслабіла асабісты склад міліцыі(руск.) бел., а аднаўленне колькасці супрацоўнікаў ажыццяўлялася за кошт грамадзян, якія пазбегнуі прызыву і не адрозніваліся маральнасцю і прафесіяналізмам, у выніку чаго моцна паменшылася эфектыўнасць работы праваахоўных органаў і павялічылася колькасць выпадкаў, калі да адказнасці прыцягваліся заведама невінаватыя[15].

1960—1991 гады

У канцы 1950-х гадоў прымаюцца новыя агульнасаюзныя Асновы крымінальнага заканадаўства, у 1960-1962 гг. — новыя крымінальныя кодэксы саюзных рэспублік (КК РСФСР прымаецца ў 1960 годзе). Дадзеныя заканадаўчыя акты з’яўляліся больш ліберальнымі. У прыватнасці, імі прадугледжвалася магчымасць вызвалення ад крымінальнай адказнасці(руск.) бел. ў сувязі з ужываннем мер грамадскага ўздзеяння: перадачай на парукі, напрамкам матэрыялаў у таварыскі суд, камісію па справах непаўналетніх(руск.) бел.. Следствам ўвядзення дадзеных мер з’явілася зніжэнне колькасці асуджаных і долі апраўданых[18]:

Змяняецца таксама парадак уліку злачынстваў. Акрамя колькасці асуджаных, з 1961 года фіксуецца колькасць зарэгістраваных злачынстваў. У цэлым па дадзеным перыяду можна адзначыць наступныя тэндэнцыі[19]:

• У перыяд з 1966 па 1985 год адбываецца рост агульнакрымінальнай злачыннасці; кожныя пяць гадоў прырост сярэдніх каэфіцыентаў злачыннасці амаль падвойваецца.
• У перыяд перабудовы некалькі зніжаецца колькасць «бытавых» злачынстваў (гэта звязана з антыалкагольнай кампаніяй(руск.) бел., якая, нягледзячы на ​​ўсю яе супярэчлівасць, усё ж змагла паменшыць шкоду, якая наносілася п’янствам(руск.) бел.), аднак пачынаецца бурны рост карыслівай частцы злачыннасці.

Да 1990—1991 года працэсы крыміналізацыі грамадства сталі выходзіць з-пад кантролю дзяржавы.

Злачыннасць у Расійскай Федэрацыі ў 1990-х — 2000-х гадах

Ваганні злачыннасці ў 1990-х гадах адбываліся ў межах значна больш высокага яе ўзроўню, чым да 1991 года.

Пачатковы перыяд эканамічных рэформаў у Расіі (1991 — 1993 гады) суправаджаўся вельмі значным узрастаннем паказчыкаў зарэгістраванай злачыннасці. У злачынную дзейнасць залучаецца ўсё большая доля насельніцтва. Колькасныя змены злачыннасці суправаджаліся якаснымі, павялічвалася грамадская небяспека і арганізаванасць злачыннасці[19].

У 1994 — 1997 гадах атрымалася некалькі знізіць паказчыкі зарэгістраванай злачыннасці (у асноўным за кошт вулічнай і бытавой яе часткі), аднак досыць вялікая колькасць злачынстваў заставаліся схаванымі ад уліку. Узрастала колькасць праяў такіх асабліва небяспечных злачынных праяваў, як арганізаваная злачыннасць, карупцыя, тэрарызм. Паказваецца, што крымінальная актыўнасць насельніцтва за 5 гадоў рэформаў узрасла ўдвая[19].

З прыняццем новага КК РФ зарэгістраваная злачыннасць некалькі скарацілася, аднак гэта было выклікана хутчэй за дэкрыміналізацыю асобных дзеянняў і неабходнасцю адаптаваць правапрымяняльную практыку да новых нормаў закона. У выніку крывая злачыннасці у хуткім часе зноў пайшла ўверх[20].

Капіталістычным формам гаспадарання, рынкавым адносінам і ў іншых краінах свету адпавядаюць больш высокія паказчыкі злачыннасці, чым у краінах з планавай эканомікай і перавагай дзяржаўнай уласнасці, аднак у Расіі негатыўныя змены крымінальнай сітуацыі насілі залішняя характар нават для грамадства рынкавай эканомікі[21].

Узрастанне колькасці злачынстваў не суправаджалася адпаведным яму узмацненнем барацьбы са злачыннасцю. Пагоршылася раскрывальнасць злачынстваў (колькасць нераскрытых злачынстваў у 1992 г. у 2,2 разы перавысіла зафіксаваную ў 1989 г.), прыкладна ў паўтара раза ўзрасла доля асоб, якія ўчынілі два і больш злачынствы да прыцягнення да адказнасці[22].

Агульная колькасць зарэгістраваных злачынстваў у Расіі ў 1961-2009 гг.^[23][24]

Гады	Абсалютная колькасць злачынстваў	Прырост, %
		да мінулага года	да 1961 г.	да 1980 г.	да 1985 г.	да 1990 г.
РСФСР — дзейнічае КК РСФСР
1961	534 866	---	---
1962	539 302	+0,8	+0,8
1963	485 656	-9,9	-9,2
1964	483 229	-0,5	-9,7
1965	483 550	+0,1	-9,6
1966	582 965	+20,6	-9,0
1967	572 884	-1,7	+1,7
1968	618 014	+7,9	+15,5
1969	641 385	+3,8	+19,9
1970	693 552	+8,1	+29,7
1971	702 358	+1,3	+31,3
1972	706 294	+0,6	+32,1
1973	695 647	-1,5	+30,1
1974	760 943	+9,4	+42,3
1975	809 819	+6,4	+51,4
1976	834 998	+3,1	+56,1
1977	824 243	-3,1	+54,1
1978	889 599	+7,9	+66,3
1979	970 514	+9,1	+81,4
1980	1 028 284	+6,0	+92,3
1981	1 087 908	+5,8	+103,4	+5,8
1982	1 128 558	+3,7	+111,0	+9,8
1983	1 398 239	+23,9	+161,4	+36,0
1984	1 402 694	+0,3	+162,3	+36,4
1985	1 416 935	+1,0	+164,9	+37,8
1986	1 338 424	-5,5	+150,2	+30,2
1987	1 185 914	-11,5	+121,7	+15,3	-11,4
1988	1 220 861	+2,8	+128,2	+18,7	-8,8
1989	1 619 181	+32,7	+202,7	+57,5	+20,9
1990	1 839 451	+13,6	+243,9	+78,9	+37,4
Расійская Федэрацыя - у КК РСФСР уносяцца істотныя змены
1991	2 173 074	+18,1	+306,3	+111,3	+62,4	+18,2
1992	2 760 652	+27,0	+416,1	+168,5	+106,3	+50,4
1993	2 799 614	+1,4	+423,4	+172,3	+109,2	+52,2
1994	2 632 708	-6,0	+392,2	+156,0	+85,8	+43,0
1995	2 755 669	+4,7	+415,2	+168,0	+96,0	+49,8
1996	2 625 081	-4,7	+391,0	+155,0	+85,3	+42,7
Дзейнічае новы КК Расійскай Федэрацыі
		Прырост да мінулага года, %		Прырост да 1997 г., %
1997	2 397 311	—
1998	2 581 940	+7,7		+7,7
1999	3 001 748	+16,3		+25,2
2000	2 952 367	−1,6		+23,2
2001	2 968 255	+0,5		+23,8
2002	2 526 305	−14,9		+5,4
2003	2 756 398	+9,1		+15,0
2004	2 893 810	+5,0		+20,7
2005	3 554 738	+22,8		+48,3
2006	3 855 373	+8,5		+60,8
2007	3 582 541	−7,1		+49,4
2008	3 209 862	−10,4		+33,8
2009	2 994 820	−6,7		+24,9

Агульная колькасць выяўленых асоб, якія ўчынілі злачынствы ў Расіі ў 1966—2009 гг.

Гады	Абсалютная колькасць выяўленых асоб	Прырост, %
		да мінулага года	да 1980 г.	да 1985 г.	да 1990 г.
РСФСР — дзейнічае КК РСФСР
1966	596 764
1967	628 463	+5,3
1968	626 129	-0,4
1969	659 607	+5,3
1970	700 685	+6,2
1971	652 763	-6,8
1972	698 964	+7,0
1973	682 399	-2,4
1974	718 161	+4,1
1975	753 005	+4,9
1976	770 473	+2,3
1977	746 354	-3,1
1978	782 099	+4,8
1979	818 746	+4,7
1980	880 908	+7,6
1981	919 001	+4,3	+4,3
1982	988 946	+7,6	+12,3
1983	1 077 802	+9,0	+22,4
1984	1 123 351	+4,2	+27,5
1985	1 154 496	+2,8	+31,1
1986	1 128 439	-2,3	+28,1
1987	969 388	-14,1	+10,0	-14,1
1988	834 673	-13,9	-5,2	-26,0
1989	847 577	+1,5	-3,8	-24,9
1990	897 299	+5,9	+1,9	-20,5	+5,9
Расійская Федэрацыя - у КК РСФСР уносяцца істотныя змены
1991	956 258	+6,6	+8,6	-15,3	+12,8
1992	1 148 962	+20,2	+30,4	+1,8	+35,6
1993	1 262 556	+10,0	+43,3	+11,9	+50,0
1994	1 441 568	+14,2	+63,6	+24,9	+60,7
1995	1 595 501	+10,7	+81,1	+38,2	+77,8
1996	1 618 394	+1,4	+83,7	+43,4	+80,4
Дзейнічае новы КК Расійскай Федэрацыі
		Прырост да мінулага года, %		Прырост да 1997 г., %
1997	1 372 161	—		—
1998	1 481 503	+7,9		+7,9
1999	1 716 679	+15,9		+25,1
2000	1 741 439	+1,4		+26,9
2001	1644,2 тыс.	−5,6		+19,8
2002	1257,7 тыс.	−23,5		−8,3
2003	1236,7 тыс.	−1,7		−9,9
2004	1222,5 тыс.	−1,1		−10,9
2005	1297,1 тыс.	+6,1		−5,5
2006	1360,9 тыс.	+4,9		−0,8
2007	1317,6 тыс.	−3,2		−4,0
2008	1256,2 тыс.	−4,7		−8,5
2009	1219,8 тыс.	−2,9		−11,1

Узрастанне абсалютных паказнікаў суправаджалася ўзрастаннем каэфіцыентаў злачыннасці, што азначае, што ў злачынную дзейнасць улучалася ўсё большая частка насельніцтва[25]. Узрост каэфіцыентаў пачаўся яшчэ ў 1960-х гадах і насіў сістэмны характар (гл. табліцу):

Каэфіцыенты злачыннасці ў Расіі ў 1961—1999 гг.^[23]

Гады Лік зарэгістраваных злачынстваў у разліку на 100 тыс. (Кф) Лік выяўленых асоб, што здзейснілі злачынствы, у разліку на 100 тыс. асоб ва ўзросце 14 гадоў і старэй (Кл) усяго насельніцтва ва ўзросце 14 гадоў і старэй 1961 440 615 --- 1966 457 626 667 1971 536 701 690 1976 618 787 726 1980 742 930 795 1981 780 979 830 1982 804 1011 888 1983 989 1247 960 1984 945 1245 962 1985 988 1251 1022 1986 930 1170 990 1987 817 1037 845

Гады Лік зарэгістраваных злачынстваў у разліку на 100 тыс. (Кф) Лік выяўленых асоб, што здзейснілі злачынствы, у разліку на 100 тыс. асоб ва ўзросце 14 гадоў і старэй (Кл) усяго насельніцтва ва ўзросце 14 гадоў і старэй 1988 831 1060 724 1989 1096 1400 732 1990 1242 1582 787 1991 1463 1809 837 1992 1854 2302 978 1993 1890 2344 1096 1994 1779 2234 1247 1995 1862 2339 1373 1996 1776 2208 1360 1997 1629 2007 1241 1998 1760 2148 1428 1999 2053 2482 1655

Дынаміка каэфіцыентаў злачыннасці ў Расіі ў 2000—2004 гг.^[26]

Гады	Лік зарэгістраваных злачынстваў у разліку на 100 тыс. асоб ва ўзросце 14 гадоў і старэй	Лік выяўленых асоб, што здзейснілі злачынствы, на 100 тыс. асоб ва ўзросце 14 гадоў і старэй
2000	2432,5	1435
2001	2436	1349
2002	2067	1029
2003	2253,5	1011
2004	2338	988

Адметнай рысай злачыннасці ў Расіі ў сучасны перыяд з’яўляецца яе высокая латэнтнасць. Асабліва высокая латэнтнасць эканамічных і службовых злачынстваў: пра іх паведамляюць у праваахоўныя органы менш за 30 % пацярпелых асоб. Латэнтнасць агульнакрымінальных злачынстваў (крадзяжы, целавыя пашкоджанні) менш (па ацэнках, напачатку 1990-х гадоў пацярпелыя заяўлялі пра іх у праваахоўныя органы больш за ў 50 % выпадкаў, а па крадзяжах — у 70 % і больш). Аднак расла латэнтнасць і гэтых злачынстваў[27]. Адзначаецца, што рэальны аб’ём злачыннасці ў краіне ў 2004—2005 годзе з улікам латэнтнасці дасягаў 9—12 мільёнаў злачынстваў у год[28].

Павялічвалася латэнтнасць нават такіх цяжкіх злачынстваў, як забойствы. Пра гэта кажуць рэзка ўзрослы лік трупаў з нявызначанай прычынай смерці. У Маскве ў 1990—1994 гг. ён узрос з 776 да 2966 і перавысіў у 1994 г. лік трупаў з прыкметамі забойства (апошніх было 2863)[27].

Вялікі таксама лік асоб, якія зніклі без вестакі і знаходзіцца у вышуку. Вынікі даследаванняў сведчаць, што ахвярамі злачынстваў робяцца 20—25 % з іх. У 2005 годзе адшуквалася 74 943 чалавекі, якія зніклі без весткі (у 2004 годзе — 77 680); адпаведна, ахвярамі злачынстваў маглі стаць прыкладна 20 000 чалавек[29].

Іншай прычынай латэнтнасці злачыннасці з’яўляецца ўтойванне дадзеных пра яе праваахоўнымі органамі. Прыкладам, у Маскоўскай і Растоўскай абласцях у 1985 г. 3—4 % апытаных адказвалі, што былі пацярпелымі ад злачынстваў, звярталіся ў праваахоўныя органы і іх заяве не быў зусім дадзены ход, у 1991 г. такіх стала 6 %. Вынікам гэтага стала паданне даверу грамадзян да праваахоўных органаў[30].

Паколькі афіцыйныя праваахоўныя органы не забяспечвалі эфектыўнай абароны інтарэсаў грамадзянаў, развіццё атрымалі формы пазапраўнага рэагавання на злачыннасць: спантанная расправа са злачынцамі і сістэма ценевой (у тым ліку крымінальнай) юстыцыі з уласцівымі ёй не заснаванымі на законе спосабамі рэагавання на злачынства. 24 % маскоўскіх прадпрымальнікаў, ад 9 да 34 % апытаных у чатырох гарадах Расіі ў 1998—1999 годзе пры апытаннях паказвалі, што асабіста ажыццявілі фізічную расправу са злачынцам[31].

Назіраецца зрастанне злачыннасці з насельніцтвам, прывыканне грамадзянаў да высокага роўня пранікнення злачыннасці. Узрастаў лік грамадзянаў, якія тым ці іншым чынам уступалі ў кантакт са злачынцамі (члены сям’і, суседзі, знаёмыя і г.д.). Асобы, якія здзяйснялі злачынствы, уваходзілі ў кола знаёмых 59 % апытаных у Маскве прадпрымальнікаў і 32 % іншых масквічоў[32].

Грамадская небяспека злачыннасці

1990-я гады ў Расіі характарызуюцца ўзростам грамадскай небяспекі злачыннасці.

На долю цяжкіх і асабліва цяжкіх злачынстваў (максімальны тэрмін кары за якія, агаданы КК РФ, перавышае 5 гадоў пазбаўленні волі[33]) даводзілася 2/3 усіх зарэгістраваных у 1997—1999 гг. злачынстваў; сярод выяўленых злачынцаў больш паловы складалі тыя, што здзяйснілі цяжкае ці асабліва цяжкае злачынства[34].

Хоць абсалютны лік зарэгістраваных цяжкіх і асабліва цяжкіх злачынстваў у канцы 1990-х гадоў рос, удзельная вага іх у агульным ліку злачынстваў заставалася прыкладна на адным узроўні (гл. табліцу):

Дынаміка зарэгістраваных злачынстваў рознай цяжкасці ў Расіі ў 1997—1999 гг.^[35]

Катэгорыі злачынстваў	Лік зарэгістраваных злачынстваў			Прырост да 1997 г., %		Удзельная вага ў агульным ліку ўсіх зарэгістраваных, %
	1997 г.	1998 г.	1999 г.	1998 г.	1999 г.	1997 г.	1998 г.	1999 г.
Асабліва цяжкія	96 596	113 010	136 343	+17,0	+41,1	4,0	4,4	4,5
Цяжкія	1 326 335	1 447 754	1 711 492	+9,2	+17,0	55,3	56,1	57,0
Сярэдняй цяжкасці	497 423	443 748	511 840	-10,8	+2,9	20,7	17,1	17,1
Невялікай цяжкасці	521 044	574 459	641 805	+10,3	+23,2	21,7	22,4	21,4

У 2000-х гадах дзель цяжкіх і адменна асабліва злачынстваў паслядоўна змяншалася: калі ў 2002 годзе яна складала 53,3 %, тое ў 2003 ужо 39,2 %, у 2004 — 32,4 %, у 2005 — 30,3 %, у 2006 — 27,9 %, у 2007 — 26,8 %[36]. Сярэдні тэрмін пазбаўленні волі у 2000—2004 гг. складаў 4,5 года; умоўнае асуджэнне ўжывалася прыкладна ў палове вынесеных абвінаваўчых прысудаў[37].

У той жа час адзначаецца, што істотнае змяншэнне ўдзельнай вагі дадзеных катэгорый злачынстваў у 2003 годзе не адлюстроўвае рэальных тэндэнцый змен грамадскай небяспекі злачыннасці: такая карціна складалася за кошт змен у заканадаўстве, у выніку якіх многія дзеі, якія раней лічыліся цяжкімі злачынствамі, перайшлі ў катэгорыю злачынстваў сярэдняй цяжкасці, тым часам як лік зарэгістраваных фактаў такіх злачынстваў фактычна не змяніўся.

Лік пацярпелых ад злачынстваў, які павялічваўся ў канцы 1990-х гадоў[38] у 2001—2003 гадах стабілізаваўся: у 2000 годзе пацярпелымі сталі 2 095 504 асобы, а ў 2003 годзе — 2 077 097 асоб; таксама зменшыўся лік юрыдычных асоб, матэрыяльным інтарэсам якіх прычынілі шкоду злачынствы: у 2000 годзе — 348 690, у 2003 — 103 203[39].

У 1997—1999 гг. у разы павялічыўся лік злачынстваў з загадзя абдуманым намерам: супраць асноў канстытуцыйнага ладу і бяспекі дзяржавы — у 2,2 разу, у сферы эканамічнай дзейнасці — на 91 %. На 27 % узрос лік забойстваў дзвюх і больш асоб, на 31 % — забойстваў, спалучаных з выкраданнем чалавека і захопам закладнікаў, на 31 % — забойстваў, здзейсненых па папярэдняй змове групай асоб[40]. Колькасць забойстваў на побытавай глебе практычна не змянілася[41].

Анкетаванне, што праводзілася ў 1998—1999 гг., паказала, што насельніцтва занепакоена высокім роўнем злачыннасці. Толькі 12 % апытаных не баяліся стаць ахвярай злачынства. Максімальную заклапочанасць у грамадзянаў, якія не з’яўляюцца прадпрымальнікамі, выклікае імавернасць стаць ахвярай крадзяжа — 59 % апытаных, хуліганствы — 47 % і махлярствы — 38 %, тэрарыстычнага акта — 13 %. Прадпрымальнікі асцерагаюцца стаць ахвярай забойстваў, выкраданні людзей, знішчэнні маёмасці, вымагальніцтва[40].

Фіксуюцца такія злачынствы, што маюць вялікі грамадскі рэзананс, як выкраданне людзей, захоп закладнікаў, тэрарыстычныя акты і г.д. Калі ў 1993 г. у статыстыцы было адлюстравана здзяйсненне 51 злачынства тэрарыстычнай скіраванасці, то ў 1996 г. іх лік складаў 1253, а ў канцы 1990-х яно перавысіла 2000, тое ў 2005 годзе ў Расіі былі зарэгістраваны 5438 злачынстваў тэрарыстычнага характару (з іх 203 — тэрарыстычныя акты)[40][42].

Злачынны свет узбройваўся. У 1989—1993 гг. у 6,2 разы павялічыўся лік злачынстваў з ужываннем агнястрэльнай зброі (з 3550 да 22 116), у 2,5 разы больш зарэгістравана фактаў крадзяжоў агнястрэльнай зброі, боепрыпасаў і выбуховых рэчываў (адпаведна 594 і 1496); у 2,8 разы больш стала выяўленых фактаў захоўвання, набыцця, вырабу, збыту паказаных прадметаў і іншай зброі (20 477 і 58 318). Падобныя тэндэнцыі адзначаліся і ў канцы 1990-х гадоў. Так, у 1999 г. на 30 % узрос лік фактаў крадзяжу або вымагальніцтвы зброі, боепрыпасаў, выбуховых рэчываў і выбуховых прылад. Узрастала не толькі колькасць, але і якасць зброі, што апынялася ў злачынцаў, усё часцей гэта былі сучасныя ўзоры зброі, у тым ліку такія, што ўжываюцца расійскімі і замежнымі адмысловымі падраздзяленнямі[43].

Асноўнай крыніцай паступлення зброі да злачынцаў з’яўляюцца аб’екты Міністэрствы абароны РФ. Больш за ў 70 % выпадкаў злачынцамі выкарыстоўваецца ўзбраенне ваенных узораў. Значная колькасць выкрадзенай і згубленай агнястрэльнай зброі даводзіцца на асабістую зброю, уладальнікі якой не забяспечылі належную яе захаванасць[44].

Матывацыйная характарыстыка злачыннасці

Асноўнай тэндэнцыяй, датычнай матывацыі злачынстваў, з’явіўся ўзрост ліку карыслівых злачынстваў, удзельная вага якіх павялічылася з паловы (1986 год) да 2/3 усіх зарэгістраваных злачынстваў (1991—1999 гг.). Павялічыўся таксама лік карыслівых злачынстваў, што здзяйсняюцца з ужываннем гвалту (гл. табліцу):

Змены карыслівай злачыннасці^[45] у Расіі ў 1986—1999 гг.^[46]

Гады	Агульны лік зарэгістраваных карыслівых злачынстваў	Прырост, %		Удзельная вага ў агульным ліку злачынстваў, %	Лік карыслівых злачынстваў з выкарыстаннем фізічнага і псіхічнага гвалту	Удзельная вага злачынстваў з выкарыстаннем фізічнага і псіхічнага гвалту ў агульным ліку карыслівых, %
Дзеянне КК РСФСР
		да 1986 г.	да 1990 г.
1986	688 113	---	---	51	30 299	4,4
1991	1 574 072	у 2,3 р.	+35,2	73	107 521	6,8
1995	2 088 487	у 3 р.	+79,4	75,8	161 425	7,7
Дзеянне КК РСФСР
		да 1997 г., %
1997	1 793 239	—		74,8	160 869	9,0
1998	1 834 440	+2,3		71,0	176 861	9,6
1999	2 112 720	+17,8		70,3	194 718	9,2

Асноўны прырост ліку карыслівых злачынстваў адбываўся за кошт злачынстваў супраць уласнасці і злачынстваў у сферы эканамічнай дзейнасці, удзельная вага якіх у агульным ліку злачынстваў складала ў 1998 г. 62,9 %, а ў 1999 г. — 65,5 %[46]. У 2000-х гадах дадзеныя паказнікі захоўваліся прыкладна на ранейшым узроўні: у 2007 годзе доля паказаных відаў злачынстваў склала 66 %[47].

На другім месцы па пашыранасці знаходзяцца такія матывы, як рэўнасць, сварка, развязак побытавых канфліктаў, на трэцім — хуліганскія матывы. Радзей сустракаюцца сексуальныя матывы, матыў расавай, нацыянальнай ці рэлігійнай нянавісці, падзел сфер уплыву (гл. табліцу):

Матывы расследаваных злачынстваў у Расіі ў 1998—1999 гг. паводле дадзеных крымінальнай статыстыкі^[48].

Матывы	1998 г.		1999 г.
	Абс. лік	Удз. вага, %	Абс. лік	Удз. вага, %
Карыслівыя	430 534	44,5	557 734	48,9
З рэўнасці, сваркі, іншых побытавых прычын	153 919	15,9	170 835	14,9
Хуліганскія	91 027	9,4	93 647	8,2
Сексуальныя	11 666	1,2	10 459	0,9
З нянавісці, помсты на глебе нацыянальнай і расавай варожасці	159		123
З-за падзелу сфер уплыву	46		35
З нянавісці, варожасці, помсты на рэлігійнай глебе	22		22
Усяго	967 108	100	1 140 874	100

Доля злачыннасці з алкагольнай матывацыяй (здзяйсненне злачынстваў, выкліканае патрэбай неадкладнага набыцця спіртных напояў), якая панізілася ў перыяд 1986—1989 гг., у перыяд рэформаў ізноў павялічылася. Павялічыўся лік злачынстваў, што здзяйсняюцца па матывах абсалютнай (набыццё патрэбных для жыцця прадуктаў і прадметаў адзення) і адноснай (забеспячэнне роўня жыцця, характэрнага для атачальных) патрэбы. Паўстаў таксама новы від карыслівай матывацыі, абумоўлены патрэбай атрымання стартавага капіталу для ажыццяўлення прадпрымальніцкай дзейнасці[49].

Такім чынам, узрост злачыннасці ў 1990-х гадах забяспечваўся галоўным чынам за кошт карыслівай яе часткі, што з’яўляецца заканамернай з’явай пры змене грамадскага ладу ў перыяд фармавання рынкавых адносін. Адзначаецца, што злачыннасць у сацыялістычных краінах была ніжэй менавіта за кошт маёмаснай злачыннасці, а каэфіцыенты забойстваў адрозніваліся неістотна[50][51].

Спасылкі

• Сайт МВД: Состояние преступности Архівавана 3 снежня 2013.
• Федеральная служба государственной статистики РФ: правонарушения
• Центр содействия реформе уголовного правосудия: Человек и тюрьма Архівавана 26 сакавіка 2012.

Зноскі і крыніцы

1. ↑ Долгова, 2005, с. 133
2. ↑ Остроумов С. С. Преступность и её причины в дореволюционной России. М., 1980. С. 15.
3. ↑ Долгова, 2005, с. 134
4. ↑ Долгова, 2005, с. 139
5. ↑ Долгова, 2005, с. 140-141
6. ↑ Долгова, 2005, с. 143
7. ↑ Статистика осужденных в СССР в 1923—1924 гг. ЦСУ СССР. М., 1927; Статистика осужденных в РСФСР за 1926 г. ЦСУ РСФСР. М., 1928; Статистика осужденных в СССР в 1925, 1926 и 1927 гг. ЦСУ СССР. М., 1930; Преступность и репрессии в РСФСР. ЦСУ РСФСР. М., 1930. Итоги десятилетия Советской власти в цифрах, 1917—1927 гг. ЦСУ. Отд. 4. М., 1928; Сборник статистических сведений по Союзу ССР, 1918—1923 гг., за пять лет работы ЦСУ. т. XVIII; и др.
8. ↑ Долгова, 2005, с. 144
9. ↑ Долгова, 2005, с. 145-146
10. ↑ Долгова, 2005, с. 152
11. ↑ Детков М. Г. Тюрьмы, лагеря и колонии в России. С. 33.
12. ↑ Долгова, 2005, с. 149
13. ↑ Лунеев В. В. Преступность XX века. М., 1997. С. 60.
14. ↑ Криминология: Учебник / Под ред. Н. Ф. Кузнецовой, В. В. Лунеева. М., 2004. С. 106. аўтар главы — Н. Ф. Кузнецова.
15. ↑ Документальный цикл «Следствие вели…», выпуск 43-й: «Бандитская королева»(недаступная спасылка). 6 апреля 2007 года, телеканал НТВ.
16. ↑ Долгова, 2005, с. 154, 157-160
17. ↑ Demoscope.ru: 15 новых независимых государств. Численность населения на начало года, 1950—2007, тысяч человек
18. ↑ Долгова, 2005, с. 153
19. 1 2 3 Долгова, 2005, с. 155
20. ↑ Долгова, 2005, с. 156
21. ↑ Долгова, 2005, с. 156-157
22. ↑ Долгова, 2005, с. 161
23. 1 2 Долгова, 2005, с. 162
24. ↑ данные Госкомстата РФ Архівавана 16 чэрвеня 2016..
25. ↑ Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М., 2001. С. 175
26. ↑ Долгова, 2005, с. 163
27. 1 2 Долгова, 2005, с. 173
28. ↑ Состояние и тенденции преступности в Российской Федерации: Криминологический и уголовно-правовой справочник / Под общ. ред. А. Я. Сухарева, С. И. Гирько. М., 2007. С. 65.
29. ↑ Состояние и тенденции преступности в Российской Федерации: Криминологический и уголовно-правовой справочник / Под общ. ред. А. Я. Сухарева, С. И. Гирько. М., 2007. С. 35.
30. ↑ Долгова, 2005, с. 174
31. ↑ Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. М., 2001. С. 192
32. ↑ Долгова, 2005, с. 178
33. ↑ Уголовный кодекс РФ // «Собрание законодательства РФ», 17.06.1996, N 25, ст. 2954, ст.14.
34. ↑ Долгова, 2005, с. 182
35. ↑ Долгова, 2005, с. 183
36. ↑ Сайт МВД. Статистика
37. ↑ Криминология. Учебное пособие / Г. И. Богуш и др; под ред. Н. Ф. Кузнецовой. М., 2007. С. 52.
38. ↑ Долгова, 2005, с. 182-183
39. ↑ Долгова, 2005, с. 188
40. 1 2 3 Долгова, 2005, с. 184
41. ↑ Криминогенная ситуация в России на рубеже XXI века. М., 2000. С. 7.
42. ↑ Состояние и тенденции преступности в Российской Федерации: Криминологический и уголовно-правовой справочник / Под общ. ред. А. Я. Сухарева, С. И. Гирько. М., 2007. С. 46.
43. ↑ Долгова, 2005, с. 185
44. ↑ Состояние и тенденции преступности в Российской Федерации: Криминологический и уголовно-правовой справочник / Под общ. ред. А. Я. Сухарева, С. И. Гирько. М., 2007. С. 45.
45. ↑ Да карыслівых злачынстваў адносяць тыя, якія здзяйсняюцца толькі ці пераважна па карыслівых матывах. У дзейным КК РФ арт. 126, 146, 147, 152, 157, 158—171¹, 201, 202, 204, 221, 222, 226, 229—234, 240, 242, 256, 258, 260, 261, 285, 289, 290, 324—327
46. 1 2 Долгова, 2005, с. 189
47. ↑ Краткая характеристика состояния преступности за январь-декабрь 2007 г. // Официальный сайт МВД России
48. ↑ Долгова, 2005, с. 193
49. ↑ Долгова, 2005, с. 191
50. ↑ Научная информация по вопросам борьбы с преступностью. № 126. М., 1990.
51. ↑ Долгова, 2005, с. 192

Літаратура

Падручнікі і манаграфіі

• Долгова А. И. Глава 6. Характеристики преступности в России // Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. — 3-е, перераб. и доп.. — М.: Норма, 2005. — 912 с. — 5 000 экз. — ISBN 5-89123-931-0.
• Криминология: Учебник / Под ред. В. Н. Кудрявцева и В. Е. Эминова. — СПб., М., 2005. — 734 с. — ISBN 5-7975-0647-5.
• Долгова А. И. Криминологические оценки организованной преступности и коррупции, правовые баталии и национальная безопасность. — М., 2011. — 668 с. — ISBN 978-5-87817-069-7.
• Лунеев, Виктор Васильевич. Преступность XX века. Мировые, региональные и российские тенденции: Мировой криминологический анализ. — М., 1997. — 525 с.
• Остроумов С. С. Преступность и её причины в дореволюционной России. — М., 1960. — 338 с.
• Преступность в России начала XXI века и реагирование на неё / Отв. ред. А. И. Долгова. — М., 2004. — 124 с.
• Преступность, организованная преступность и проблемы безопасности / Под ред. А. И. Долговой. — М., 2010. — 248 с. — ISBN 978-5-87817-066-6.
• Состояние и тенденции преступности в Российской Федерации: Криминологический и уголовно-правовой справочник / под общ. ред. А. Я. Сухарева, С. И. Гирько. — М.: НИИ проблем укрепления законности и правопорядка при Генеральной прокуратуре РФ; ВНИИ МВД России, департамент уголовного розыска МВРоссии, 2007. — 383 с. — ISBN 5-377-00024-2.

Артыкулы

• Лунеев В. В. Особенности современной преступности в России // Куда пришла Россия? Итоги социальной трансформации / Под общей редакцией Т. И. Заславской. — М.: МВШСЭН. — № 2003. — С. 263—271. Архівавана з першакрыніцы 5 жніўня 2014.
• Овчинский В. С. Российская организованная преступность (мафия) как форма социальной организации жизни // Электронный научный журнал «Знание. Понимание. Умение». — М.: МосГУ, 2010. — № 3 — Социология. [www.peeep.us/518de7ff Архівавана] з першакрыніцы 5 жніўня 2014.
• Степашин С. В. Преступность в России как она есть // Российская юстиция. — М.: Юрид. лит., 1999. — № 6. — С. 35-37. Архівавана з першакрыніцы 5 жніўня 2014.

Тэмы гэтай старонкі (4):
Вікіпедыя:Старонкі з модулем Hatnote з чырвонай спасылкай
Вікіпедыя:Артыкулы з непрацоўнымі спасылкамі
Вікіпедыя:Запыты на пераклад з рускай
Злачыннасць у Расіі