Блюз-рок — гібрыдны музычны жанр, разнавіднасць рок-музыкі, які аб’ядноўвае элементы стыляў блюз і рок-н-рол. Аснову блюз-фатальнага гучання складаюць электрагітара, бас-гітара і ўдарная ўстаноўка, прычым гук электрагітары падвяргаецца скажэнню «овердрайв», звычайна з дапамогай лямпавага гітарнага ўзмацняльніка.
Блюз-рок пачаў сваё развіццё ў сярэдзіне 1960-х гадоў у Англіі і ЗША як тое, што музычны гісторык П’еро Скаруфі назваў «рытм-н-блюз у выкананні белых еўрапейскіх музыкантаў».[3] Англійскія гурты, такія, як The Who, Yardbirds, Led Zeppelin, Animals, Cream і Rolling Stones, эксперыментавалі з музыкай ранніх амерыканскіх блюзменаў Хаўліна Вульфа, Роберта Джонсана, Джымі Рыда, Мадзі Уотэрса і іншых.[4] Раннія блюз-фатальныя групы «імкнуліся іграць доўгія і складаныя імправізацыі, тыповыя для джазавых запісаў», але да сярэдзіны 1970-х гадоў блюз-рок стаў цяжэйшым і заснаваным на рыфах.[4] На хвалі папулярнасці рок-музыкі, «напачатку 70-х гадоў мяжа паміж блюз-рокам і хард-рокам была ледзь прыкметная».[4] Пазней, у 1980-х і 1990-х гадах выканаўцы блюз-рока вярнуліся да блюзавых каранёў, а некаторыя, напрыклад, Fabulous Thunderbirds ці Стыві Рэй Вон, «фліртавалі са статусам рок-зорак».[4]