Баліс Сруо́га[5] (літ.: Balys Sruoga; 2 лютага 1896 — 16 кастрычніка 1947) — літоўскі празаік, літаратурны крытык, літаратуразнавец, тэатразнавец, драматург, публіцыст, перакладчык, эсэіст, доктар філасофскіх навук (1924), прафесар (1932).
Нарадзіўся ў вёсцы Байбокай[5] (літ.: Baibokai[6]) Панявежыскага павета Ковенскай губерні. Вучыўся ў гімназіі ў Панявежысе. У 1914 годзе паступіў у Лясны інстытут у Петраградзе. У 1916—1918 гадах вывучаў рускую літаратуру на гісторыка-філалагічным факультэце Маскоўскага ўніверсітэта. У 1924 годзе скончыў Мюнхенскі ўніверсітэт. У 1924—1940 гадах выкладаў у Каўнаскім універсітэце, з 1932 года — прафесар. У 1940—1943 гадах выкладаў у Вільнюскім універсітэце. У 1943—1945 гадах — вязень гітлераўскага канцлагера «Штутгоф». Пасля вызвалення, у 1945—1947 гадах зноў выкладаў у Вільнюскім універсітэце.
Друкавацца пачаў у 1911 годзе. У зборніках паэзіі «Сонца і пясок» (1920), «Сцежкамі багоў» (1923) прысутнічаюць сімвалічныя матывы адзіноты, кахання, прыроды. Праблемы дзяржаўнасці Літвы, патрыятычнага абавязку адлюстраваны ў гістарычных драмах «У цені волата» (1932), «Страшная ноч» (1935), «Доля перадсвітальная» (1945), «Казімір Сапега» (1947). У іх паказана сувязь асобы з гісторыяй народа, сцэнічная канфліктнасць спалучаецца з псіхалагізмам і паэтычнасцю вобразаў герояў. Аўтар мемуараў пра Штутгоф («Лес багоў», 1945), прац па гісторыі тэатра, літаратуры, па фалькларыстыцы. Аўтар «Гісторыі рускай літаратуры» (т. 1‒2, 1931‒1933). Займаўся перакладамі твораў рускіх і іншых аўтараў. Пераклаў на літоўскую мову «Слова пра паход Ігараў» (1952).
Асобныя вершы Баліса Сруогі пераклаў на беларускую мову Віталь Вольскі[5].