Магнітны момант, магнітны дыпольны момант - асноўная велічыня, якая характарызуе магнітныя ўласцівасці рэчывы. Крыніцай магнетызму, згодна з класічнай тэорыі электрамагнітных з’яў, з’яўляюцца электрычныя макра- і мікратокі. Элементарнай крыніцай магнетызму лічаць замкнёны ток. Магнітным момантам валодаюць элементарныя часціцы, атамныя ядра, электронныя абалонкі атамаў і малекул. Магнітны момант элементарных часціц (электронаў, пратонаў, нейтронаў і іншых), як паказала квантавая механіка, абумоўлены існаваннем у іх ўласнай механічнага моманту - спіна.
Магнітны момант вымяраецца ў А⋅м2 або Дж/Тл (СІ), альбо эрг/Гс (СГС), 1 эрг/Гс = 10-3 Дж/Тл. Спецыфічнай адзінкай элементарнага магнітнага моманту з’яўляецца магнетон Бора.
У выпадку плоскага контуру з электрычным токам магнітны момант вылічаецца як
m
= I S
n
{\displaystyle \mathbf {m} =IS\mathbf {n} }
, дзе
I
{\displaystyle I}
— сіла току ў контуры,
S
{\displaystyle S}
— плошча контуру,
n
{\displaystyle \mathbf {n} }
— адзінкавы вектар нармалі да плоскасці контуру. Кірунак магнітнага моманту звычайна знаходзіцца па правілу свярдзёлка: калі круціць ручку свярдзёлка ў кірунку току, то кірунак магнітнага моманту будзе супадаць з кірункам паступальнага руху свярдзёлка.
Для адвольнага замкнёнага контуру магнітны момант знаходзіцца з:
m
=
I 2
∮ [
r
, d
l
]
{\displaystyle \mathbf {m} ={I \over 2}\oint [\mathbf {r} ,d\mathbf {l} ]}
, дзе
r
{\displaystyle \mathbf {r} }
— радыус-вектар, праведзены з пачатку каардынат да элемента даўжыні контуру
d
l
{\displaystyle d\mathbf {l} }
У агульным выпадку адвольнага размеркавання токаў у асяроддзі:
m
=
1 2
∫
V
[
r
,
j
] d V
{\displaystyle \mathbf {m} ={1 \over 2}\int \limits _{V}[\mathbf {r} ,\mathbf {j} ]dV}
, дзе
j
{\displaystyle \mathbf {j} }
— шчыльнасць току у элеменце аб’ёму
d V
{\displaystyle dV}
.